Als een vrouw zestig wordt, doet haar man iets aardigs. In het geval van de Clinton's gaat dat verder dan ontbijt op bed.
Viagra. Headlines New York Times. Nieuwsbrief Pentagon. Bill Clinton. Wat doet hij in mijn mailbox? Alle kandidaten houden mij via de mail op de hoogte van hun campagne, maar hun wederhelften hielden zich tot nu toe stil.
Bill doorbreekt dat en doet wat elke man doet als zijn vrouw zestig wordt: hij gaat haar verrassen.
Dear Mark,
In 36 years, Hillary and I have shared a lot of birthdays, and each year I'm amazed at everything she has accomplished. This is a very special year: we're celebrating Hillary's 60th, and I hope you'll join me in sending her a birthday message, sharing your wishes for her and your hopes for the coming year.
I'll make sure to share your message with Hillary. And please encourage your friends and family to send their messages as well. You can see my birthday message to Hillary and add your own here.
I know how happy Hillary will be to hear from you on her birthday. Thank you for helping me to make her day special.
Sincerely, Bill Clinton
Deze mail gaat natuurlijk niet over verjaarskaarten. Hillary grijpt met haar verjaardag de kans aan Bill uit de kast te halen. Want zolang zeven van de tien Democraten en 42 procent van de kiezers hem graag terugzien in het Witte Huis is elke gelegenheid een goede om de Bill factor in te zetten.
De mail heeft ook een boodschap voor die Amerikanen die hem nog altijd als de notoire vreemdganger zien. Alles is koek en ei tussen de Clintons. Hillary heeft Bill zijn escapades vergeven, dus anderen moeten dat ook doen. Hij zal, als eerste First Gentleman, zijn uiterste best doen Mrs. President te ondersteunen.
Dat hij ondertussen als populaire oud-president Senator Clinton kan helpen de verkiezingen te winnen is het mooiste cadeau dat Hillary zich kan wensen.
Friday, 26 October 2007
Monday, 22 October 2007
Prehistorische vooroordelen
Een nieuwe sitcom wil met grappen over vooroordelen politiek-correct Amerika een spiegel voorhouden. Vooralsnog slaat "Cavemen" de plank mis.
Sinds een week draait de sitcom “Cavemen” hier op de televisie. De serie is een spin-off van een reclamecampagne van de verzekeringsmaatschappij Geico en hoofpersonen zijn inderdaad holbewoners, compleet met laag voorhoofd, grote tanden en veel haar.
Maar prehistorischer dan dat wordt het niet. De serie speelt zich af in de 21ste eeuw en de holbewoners dragen trendy kleding, squashen, praten over hun gevoelens en wonen - in plaats van een hol - in Atlanta.
Ondanks hun metrosexual levensstijl, lopen deze Neanderyuppen voortdurend tegen onbegrip op. “Nee, we vangen niet ons eigen eten.” En, “nee, we slepen geen vrouwen aan hun haren naar ons hol.” Maar het vooroordeel waar ze voornamelijk mee te kampen hebben is dat ze onontwikkeld zouden zijn; het gevolg van Geico's campagne. Via hun site een offerte aanvragen, is, volgens de slogan “So easy, even a caveman can do it.”
In deze commercial zit holbewoner Joel bij zijn therapeute. “Hoe zou jij je voelen,” vraagt hij haar zichtbaar aangeslagen, “als 'Geico zo makkelijk is dat zelfs een therapeute het kan.'” “Die reclame zou nergens op slaan,” antwoordt zij. “En waarom niet?” bijt Joel haar toe, “Zeker omdat therapeuten slim zijn?”
Zo subtiel, creatief en geestig als de reclames is de serie bij lange na niet. Hoofdoorzaak: een achterliggende boodschap. Volgens de makers staan de holbewoners symbool voor alle minderheden en de vooroordelen waar ze tegen moeten vechten.
In de praktijk zijn de holbewoners gebaseerd op negers. Opmerkingen over hun beestachtige sexdrive, vrouwen die na één holbewoner nooit meer iemand anders wilen en een woord dat alleen beledigend is als niet-holbewoners het gebruiken is zeer herkenbaar, voor zwart en blank.
Dit is een gemiste kans. De holbewoners zijn met hun eigen kledinglijn, Website, fansite, duizenden YouTube hits en gastoptredens op Sportsnet een enorme hit. De serie lijkt dat succes nu de nek om te draaien, omdat de holbewoners niet langer van hun eigen kracht uitgaan.
Een hippe Neanderthaler die zich depressief voelt omdat hij "onderontwikkeld" genoemd wordt, is een geestig uitgangspunt. Standaard vooroordelen over anderen bevestigen is niet alleen makkelijke humor; het is in dit politiek-correcte land vaak not done om erom te lachen.
Negers, Latino's vrouwen, homo's, gehandicapten, Indianen, Moslims, bejaarden, roodharigen, iedere bestaande minderheid zou moord en brand schreeuwen als iets "zo makkelijk was, dat zelfs zij het kunnen." De bedenkers van de campagne zullen toch niet toevallig op een holbewoner zijn uitgekomen?
Tenzij de serie zich of focust op onontwikkelde holbewoners of iedereen gaat beledigen, zal "Cavemen" binnen afzienbare tijd aan zijn haren van de buis worden gesleept.
Bekijk hier alle Geico commercials en hier de trailer van de serie.
Sinds een week draait de sitcom “Cavemen” hier op de televisie. De serie is een spin-off van een reclamecampagne van de verzekeringsmaatschappij Geico en hoofpersonen zijn inderdaad holbewoners, compleet met laag voorhoofd, grote tanden en veel haar.
Maar prehistorischer dan dat wordt het niet. De serie speelt zich af in de 21ste eeuw en de holbewoners dragen trendy kleding, squashen, praten over hun gevoelens en wonen - in plaats van een hol - in Atlanta.
Ondanks hun metrosexual levensstijl, lopen deze Neanderyuppen voortdurend tegen onbegrip op. “Nee, we vangen niet ons eigen eten.” En, “nee, we slepen geen vrouwen aan hun haren naar ons hol.” Maar het vooroordeel waar ze voornamelijk mee te kampen hebben is dat ze onontwikkeld zouden zijn; het gevolg van Geico's campagne. Via hun site een offerte aanvragen, is, volgens de slogan “So easy, even a caveman can do it.”
In deze commercial zit holbewoner Joel bij zijn therapeute. “Hoe zou jij je voelen,” vraagt hij haar zichtbaar aangeslagen, “als 'Geico zo makkelijk is dat zelfs een therapeute het kan.'” “Die reclame zou nergens op slaan,” antwoordt zij. “En waarom niet?” bijt Joel haar toe, “Zeker omdat therapeuten slim zijn?”
Zo subtiel, creatief en geestig als de reclames is de serie bij lange na niet. Hoofdoorzaak: een achterliggende boodschap. Volgens de makers staan de holbewoners symbool voor alle minderheden en de vooroordelen waar ze tegen moeten vechten.
In de praktijk zijn de holbewoners gebaseerd op negers. Opmerkingen over hun beestachtige sexdrive, vrouwen die na één holbewoner nooit meer iemand anders wilen en een woord dat alleen beledigend is als niet-holbewoners het gebruiken is zeer herkenbaar, voor zwart en blank.
Dit is een gemiste kans. De holbewoners zijn met hun eigen kledinglijn, Website, fansite, duizenden YouTube hits en gastoptredens op Sportsnet een enorme hit. De serie lijkt dat succes nu de nek om te draaien, omdat de holbewoners niet langer van hun eigen kracht uitgaan.
Een hippe Neanderthaler die zich depressief voelt omdat hij "onderontwikkeld" genoemd wordt, is een geestig uitgangspunt. Standaard vooroordelen over anderen bevestigen is niet alleen makkelijke humor; het is in dit politiek-correcte land vaak not done om erom te lachen.
Negers, Latino's vrouwen, homo's, gehandicapten, Indianen, Moslims, bejaarden, roodharigen, iedere bestaande minderheid zou moord en brand schreeuwen als iets "zo makkelijk was, dat zelfs zij het kunnen." De bedenkers van de campagne zullen toch niet toevallig op een holbewoner zijn uitgekomen?
Tenzij de serie zich of focust op onontwikkelde holbewoners of iedereen gaat beledigen, zal "Cavemen" binnen afzienbare tijd aan zijn haren van de buis worden gesleept.
Bekijk hier alle Geico commercials en hier de trailer van de serie.
Sunday, 21 October 2007
First things first
Senator Hillary Clinton maakt zich al jaren sterk voor een betere en betaalbare gezondheidszorg. Maar in haar nieuwste reclame loopt zij op de zaken vooruit.
Zorgverzekering was één van Bill Clinton's voornaamste campagnethema's in 1992. Zodra hij gekozen was, installeerde hij de Task Force on National Health Care Reform; om zijn persoonlijke betrokkenheid bij het project te onderstrepen, zette hij Hillary aan het hoofd. Het doel was een betaalbare basisgezondheidszorg voor iedere Amerikaan.
Helaas voor de Clintons – en de naar schatting 37 miljoen Amerikaanse onverzekerden – werd Hillary's plan door de Democratische meerderheid in het Congres afgeserveerd. Te onduidelijk, te bureaucratisch en te duur. De Republikeinen roken bloed nu zelfs de president's eigen partij zijn paradepaardje liet struikelen.
Bij de eerstvolgende verkiezingen sloegen zij politieke munt uit deze nederlaag en wonnen de meerderheid in de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Om verdere politieke beschadiging te voorkomen, distantieërde Clinton zich van het hele plan.
Dertien jaar na deze nederlaag is zorgverzekering één van Hillary's voornaamste campagnethema's; en in de tussentijd zijn de problemen toegenomen. Inmiddels zijn 47 miljoen Amerikanen onverzekerd, globalisatie bedreigt Amerikaanse banen met werknemers-zorgverzekering, de Baby boom generatie staat op het punt met pensioen te gaan en obesitas is volksziekte nummer Eén. Hillary's jarenlange strijd werpt zijn vruchten af: vanaf haar bekendmaking om een gooi naar het Witte Huis te doen, is zij de Democratische frontrunner.
In haar nieuwste reclame vertelt een voice-over, onder stemmige pianomuziek, dat “Hillary zich inzette voor zorgverzekering terwijl bijna niemand anders deed dat; en zij bleef zich inzetten totdat zes miljoen kinderen verzekerd waren.” Zwart-wit foto's van kinderen wisselen elkaar af. Tot zover niets nieuws.
Dan verschijnen beelden van straten vol stof en gruis: downtown Manhattan vlak na de aanslagen op 11 september, 2001. Volgend shot: Hillary, met een veiligheidsmasker over haar gezicht, “Zij kwam op voor de reddingswerkers op Ground Zero die hun gezondheid opofferde nadat zovelen vóór hen hun leven hadden gegeven,” aldus het commentaar.
Hillary is hiermee niet alleen de eerste presidentskandidaat die in deze campagne “9/11” in een politieke televisie-advertentie gebruikt; ze opent ook subtiel de aanval op de Republikeinse presidentskandidaat Rudy Giuliani. Hij had, als de voormalige burgemeester van New York, tot nu toe het monopolie op die dag.
Hoewel Hillary zijn naam niet noemt, snijdt zij met deze reclame een voor Rudy gevoelig onderwerp aan. Hij zou reddingswerkers die ziek waren geworden na het inademen van stof en giftige gassen aan hun lot hebben overgelaten.
Terwijl de voorverkiezingen nog moeten beginnen, lijkt Hillary zich met deze reclame alvast voor de volgende strijd op te maken, die tussen haar en Giuliani zal gaan; en daarmee loopt ze op de zaken vooruit. Niet alleen omdat Giuliani slechts in enkele peilingen voorop ligt; Conservatief Amerika heeft het bijvoorbeeld niet zo op zijn drie huwelijken en zijn pro-abortus, pro-homohuwelijk en anti-wapen standpunten.
Ze brengt hiermee vooral zichzelf in gevaar. Haar nominatie lijkt onvermijdelijk, maar door de voorverkiezingen als een formaliteit te beschouwen, zou zij niet de eerste kandidaat zijn die vroegtijdig kan worden afgeschreven. Iemand met haar ervaring moet weten dat campagnethema's en peilingen niet hetzelfde zijn als Realpolitik en verkiezingsuitslagen.
Zorgverzekering was één van Bill Clinton's voornaamste campagnethema's in 1992. Zodra hij gekozen was, installeerde hij de Task Force on National Health Care Reform; om zijn persoonlijke betrokkenheid bij het project te onderstrepen, zette hij Hillary aan het hoofd. Het doel was een betaalbare basisgezondheidszorg voor iedere Amerikaan.
Helaas voor de Clintons – en de naar schatting 37 miljoen Amerikaanse onverzekerden – werd Hillary's plan door de Democratische meerderheid in het Congres afgeserveerd. Te onduidelijk, te bureaucratisch en te duur. De Republikeinen roken bloed nu zelfs de president's eigen partij zijn paradepaardje liet struikelen.
Bij de eerstvolgende verkiezingen sloegen zij politieke munt uit deze nederlaag en wonnen de meerderheid in de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Om verdere politieke beschadiging te voorkomen, distantieërde Clinton zich van het hele plan.
Dertien jaar na deze nederlaag is zorgverzekering één van Hillary's voornaamste campagnethema's; en in de tussentijd zijn de problemen toegenomen. Inmiddels zijn 47 miljoen Amerikanen onverzekerd, globalisatie bedreigt Amerikaanse banen met werknemers-zorgverzekering, de Baby boom generatie staat op het punt met pensioen te gaan en obesitas is volksziekte nummer Eén. Hillary's jarenlange strijd werpt zijn vruchten af: vanaf haar bekendmaking om een gooi naar het Witte Huis te doen, is zij de Democratische frontrunner.
In haar nieuwste reclame vertelt een voice-over, onder stemmige pianomuziek, dat “Hillary zich inzette voor zorgverzekering terwijl bijna niemand anders deed dat; en zij bleef zich inzetten totdat zes miljoen kinderen verzekerd waren.” Zwart-wit foto's van kinderen wisselen elkaar af. Tot zover niets nieuws.
Dan verschijnen beelden van straten vol stof en gruis: downtown Manhattan vlak na de aanslagen op 11 september, 2001. Volgend shot: Hillary, met een veiligheidsmasker over haar gezicht, “Zij kwam op voor de reddingswerkers op Ground Zero die hun gezondheid opofferde nadat zovelen vóór hen hun leven hadden gegeven,” aldus het commentaar.
Hillary is hiermee niet alleen de eerste presidentskandidaat die in deze campagne “9/11” in een politieke televisie-advertentie gebruikt; ze opent ook subtiel de aanval op de Republikeinse presidentskandidaat Rudy Giuliani. Hij had, als de voormalige burgemeester van New York, tot nu toe het monopolie op die dag.
Hoewel Hillary zijn naam niet noemt, snijdt zij met deze reclame een voor Rudy gevoelig onderwerp aan. Hij zou reddingswerkers die ziek waren geworden na het inademen van stof en giftige gassen aan hun lot hebben overgelaten.
Terwijl de voorverkiezingen nog moeten beginnen, lijkt Hillary zich met deze reclame alvast voor de volgende strijd op te maken, die tussen haar en Giuliani zal gaan; en daarmee loopt ze op de zaken vooruit. Niet alleen omdat Giuliani slechts in enkele peilingen voorop ligt; Conservatief Amerika heeft het bijvoorbeeld niet zo op zijn drie huwelijken en zijn pro-abortus, pro-homohuwelijk en anti-wapen standpunten.
Ze brengt hiermee vooral zichzelf in gevaar. Haar nominatie lijkt onvermijdelijk, maar door de voorverkiezingen als een formaliteit te beschouwen, zou zij niet de eerste kandidaat zijn die vroegtijdig kan worden afgeschreven. Iemand met haar ervaring moet weten dat campagnethema's en peilingen niet hetzelfde zijn als Realpolitik en verkiezingsuitslagen.
Saturday, 20 October 2007
God's stemwijzer
Christelijk-conservatief Amerika voelt zich een roepende in de woestijn. En een eigen presidentskandidaat naar voren schuiven lost ook niets op.
Christelijke, conservatieve Amerikenen zijn jarenlang op hun wenken bediend. Ronald Reagan vroeg - en kreeg - hun steun in ruil voor zijn inzet voor christelijke waarden. Newborn Christian George W. Bush kon zowel in 2000 als in 2004 op de stem van the Religious Right rekenen. Zijn anti-abortus, anti-homohuwelijk en pro-sexuele onthouding agenda sluit naadloos op hun standpunten aan.
In deze presidentscampagne zijn binnenlandse, sociale problemen echter nauwelijks aan de orde. Kandidaten worden gewogen op hun standpunten over Irak, olie, terrorisme en veiligheid. Nu de focus op buitenlandse wereldzaken ligt, voelen christelijke conservatieven zich achtergelaten. "Niemand van de kandidaten heeft tot nu toe de juiste snaar weten te raken," aldus een Christelijke organisatie woordvoerder.
Op alle Republikeinse kandidaten is wel iets aan te merken: Mitt Romney is weliswaar nu tegen abortus, maar sprak zich als gouverneur van Massachusetts uit voor legalisatie. En zijn Mormomengeloof spreekt ook al niet in zijn voordeel.
Rudy Giuliani's standpunten over het homohuwelijk en stamcel-onderzoek zijn te liberaal; bovendien is hij, met twee huwelijken achter de rug, ook niet het christelijke, conservatieve schoolvoorbeeld waar men naar op zoek is.
Fred Thompson stelde teleur door zich niet vierkant achter een federaal verbod op homohuwelijken te stellen. John McCain noemt zich weliswaar oer-conservatief, maar zijn standpunten laten zich ook niet in 100 procent voor of tegen samenvatten.
Ongeveer een kwart van de Amerikaanse stemgerechtigden is Christelijk-conservatief. Een eigen kandidaat naar voren schuiven lijkt dus een optie. Maar als de geschiedenis iets leert, is het wel dat er in het Amerikaanse twee-partijen stelsel geen ruimte is voor onafhankelijke presidentskandidaten.
In 1912 verdeelde oud-president Teddy Roosevelt als onafhankelijke kandidaat de Republikeinse partij, wat de Democraten de winst opleverde. Ross Perot deed hetzelfde in 1992; exit George Bush sr., entree Bill Clinton. Met de bijna drie procent stemmen die Ralph Nader kreeg had Al Gore in 2000 op zijn sloffen gewonnen.
Christelijk-conservatief Amerika zit in een onmogelijke spagaat. Moeten zij een Republikein kiezen om zo een Democratische president te voorkomen? Trouw blijven aan hun Christelijke standpunten en blanco stemmen? Of toch een eigen kandidaat steunen om zo gewetensbezwaren te voorkomen? Voorlopig is bidden voor stemadvies van hogerhand de enige optie.
Christelijke, conservatieve Amerikenen zijn jarenlang op hun wenken bediend. Ronald Reagan vroeg - en kreeg - hun steun in ruil voor zijn inzet voor christelijke waarden. Newborn Christian George W. Bush kon zowel in 2000 als in 2004 op de stem van the Religious Right rekenen. Zijn anti-abortus, anti-homohuwelijk en pro-sexuele onthouding agenda sluit naadloos op hun standpunten aan.
In deze presidentscampagne zijn binnenlandse, sociale problemen echter nauwelijks aan de orde. Kandidaten worden gewogen op hun standpunten over Irak, olie, terrorisme en veiligheid. Nu de focus op buitenlandse wereldzaken ligt, voelen christelijke conservatieven zich achtergelaten. "Niemand van de kandidaten heeft tot nu toe de juiste snaar weten te raken," aldus een Christelijke organisatie woordvoerder.
Op alle Republikeinse kandidaten is wel iets aan te merken: Mitt Romney is weliswaar nu tegen abortus, maar sprak zich als gouverneur van Massachusetts uit voor legalisatie. En zijn Mormomengeloof spreekt ook al niet in zijn voordeel.
Rudy Giuliani's standpunten over het homohuwelijk en stamcel-onderzoek zijn te liberaal; bovendien is hij, met twee huwelijken achter de rug, ook niet het christelijke, conservatieve schoolvoorbeeld waar men naar op zoek is.
Fred Thompson stelde teleur door zich niet vierkant achter een federaal verbod op homohuwelijken te stellen. John McCain noemt zich weliswaar oer-conservatief, maar zijn standpunten laten zich ook niet in 100 procent voor of tegen samenvatten.
Ongeveer een kwart van de Amerikaanse stemgerechtigden is Christelijk-conservatief. Een eigen kandidaat naar voren schuiven lijkt dus een optie. Maar als de geschiedenis iets leert, is het wel dat er in het Amerikaanse twee-partijen stelsel geen ruimte is voor onafhankelijke presidentskandidaten.
In 1912 verdeelde oud-president Teddy Roosevelt als onafhankelijke kandidaat de Republikeinse partij, wat de Democraten de winst opleverde. Ross Perot deed hetzelfde in 1992; exit George Bush sr., entree Bill Clinton. Met de bijna drie procent stemmen die Ralph Nader kreeg had Al Gore in 2000 op zijn sloffen gewonnen.
Christelijk-conservatief Amerika zit in een onmogelijke spagaat. Moeten zij een Republikein kiezen om zo een Democratische president te voorkomen? Trouw blijven aan hun Christelijke standpunten en blanco stemmen? Of toch een eigen kandidaat steunen om zo gewetensbezwaren te voorkomen? Voorlopig is bidden voor stemadvies van hogerhand de enige optie.
Thursday, 18 October 2007
Democratisch succes gegarandeerd
"Peilingen zijn onzin." "Negeer politieke commentaren." "Campagnes zijn onbelangrijk. "
Het lijkt vloeken in de kerk in dit politiek gekke land, maar op basis van zijn systeem lijkt Alan Lichtman gelijk te hebben. In zijn boek "The Keys to the White House," legt deze professor uit hoe je met de volgende dertien vragen feilloos de volgende president kan voorspellen.
1) Heeft de zittende partij na de laatste verkiezingen de meerderheid in het Congres?
2) Staat de zittende partij als een man achter haar kandidaat?
3) Is de zittende president kandidaat ?
4) Doet er een derde partij mee aan de verkiezingen?
5) Is het land, tijdens de verkiezingscampagne, in een recessie?
6) Was de economie tijdens de afgelopen presidentsperiode beter dan acht jaar daarvoor?
7) Wil de zittende partij het nationale beleid veranderen?
8) Was er tijdens de afgelopen presidentsperiode sprake van sociale onrust?
9) Heeft de zittende partij met schandalen te kampen gehad?
10) Heeft de zittende partij gefaald in buitenlandse- of militaire beleid?
11) Heeft de zittende partij succesen behaald in het buitenlandse- of militaire beleid?
12) Heeft de kandidaat van de zittende partij charisma?
13) Ontbreekt het de kandidaat van de andere partij aan charisma?
Als de antwoorden in zeven - of meer - gevallen negatief uitpakt voor de zittende partij, dan wint de uitdager. Als we de vragen op basis van de huidige situatie beantwoorden, levert dat het volgende op:
Vragen 1, 2 en 3: nee
Vraag 4: kan en dat zal ten koste gaan van de Republikeinen
Vraag 5: hangt af van de onrust op de huizenmarkt
Vraag 6: ja
Vraag 7: nee
Vragen 8, 9 en 10: ja
Vragen 11: nee
Vraag 12: nee, tenzij Rudy Giuliani de Republikeinse kandidaat wordt
Vraag 13: nee in het geval van Barack Obama en Hillary Clinton (met dank aan Bill).
Oftewel, het presidentsschap kan de Democraten niet meer ontgaan. Lichtman heeft zijn systeem op alle presidentsverkiezingen losgelaten. Al gelopen races worden met zijn systeem verduidelijkt; dat de race in 2000 spannend ging worden, zag hij al in 1999 aankomen; en zijn twee voorspelde winnaars - Gore in 2000 en Bush in 2004 - waren beide correct.
Dat Bush uiteindelijk in 2000 met het presidentsschap aan de haal ging, komt omdat het systeem uitgaat van het aantal stemmen en niet van het aantal kiesmannen.
Het lijkt vloeken in de kerk in dit politiek gekke land, maar op basis van zijn systeem lijkt Alan Lichtman gelijk te hebben. In zijn boek "The Keys to the White House," legt deze professor uit hoe je met de volgende dertien vragen feilloos de volgende president kan voorspellen.
1) Heeft de zittende partij na de laatste verkiezingen de meerderheid in het Congres?
2) Staat de zittende partij als een man achter haar kandidaat?
3) Is de zittende president kandidaat ?
4) Doet er een derde partij mee aan de verkiezingen?
5) Is het land, tijdens de verkiezingscampagne, in een recessie?
6) Was de economie tijdens de afgelopen presidentsperiode beter dan acht jaar daarvoor?
7) Wil de zittende partij het nationale beleid veranderen?
8) Was er tijdens de afgelopen presidentsperiode sprake van sociale onrust?
9) Heeft de zittende partij met schandalen te kampen gehad?
10) Heeft de zittende partij gefaald in buitenlandse- of militaire beleid?
11) Heeft de zittende partij succesen behaald in het buitenlandse- of militaire beleid?
12) Heeft de kandidaat van de zittende partij charisma?
13) Ontbreekt het de kandidaat van de andere partij aan charisma?
Als de antwoorden in zeven - of meer - gevallen negatief uitpakt voor de zittende partij, dan wint de uitdager. Als we de vragen op basis van de huidige situatie beantwoorden, levert dat het volgende op:
Vragen 1, 2 en 3: nee
Vraag 4: kan en dat zal ten koste gaan van de Republikeinen
Vraag 5: hangt af van de onrust op de huizenmarkt
Vraag 6: ja
Vraag 7: nee
Vragen 8, 9 en 10: ja
Vragen 11: nee
Vraag 12: nee, tenzij Rudy Giuliani de Republikeinse kandidaat wordt
Vraag 13: nee in het geval van Barack Obama en Hillary Clinton (met dank aan Bill).
Oftewel, het presidentsschap kan de Democraten niet meer ontgaan. Lichtman heeft zijn systeem op alle presidentsverkiezingen losgelaten. Al gelopen races worden met zijn systeem verduidelijkt; dat de race in 2000 spannend ging worden, zag hij al in 1999 aankomen; en zijn twee voorspelde winnaars - Gore in 2000 en Bush in 2004 - waren beide correct.
Dat Bush uiteindelijk in 2000 met het presidentsschap aan de haal ging, komt omdat het systeem uitgaat van het aantal stemmen en niet van het aantal kiesmannen.
Wednesday, 17 October 2007
Colbert for President
Hij is misschien aan de late kant, maar hij gaat het toch proberen. Stephen Colbert heeft zich gister officieel kandidaat gesteld voor de presidentsverkiezingen.
Om het zichzelf makkelijk te maken, kiest hij ervoor zowel aan de Democratische als de Republikeinse voorverkiezingen mee te doen.
Daarnaast gaat hij alleen in South-Carolina, zijn eigen staat, campagne voeren.
De Republikeinen gaat hij paaien met zijn patriotisme (hij bracht onlangs een boek uit, "I am America. And so can you)," en de Democraten - voornamelijk zwarten - met zijn voorliefde voor burgerrechten en het feit dat hij "blind is to race. I could be African American myself without even knowing it."
Stephen Colbert (spreek uit Colber) moet je wat dit betreft geen seconde serieus nemen. Hij is een komiek en is iedere avond te zien op Comedy Central met zijn Colbert Report (spreek uit repor.) De focus ligt op de Amerikaanse politiek en hij speelt de rol van oer-conservatieve Republikein.
In een decor met veel Stars en Stripes, een intro met de Amerikaanse adelaar waarin het woord "flagophile" voorkomt neemt hij het iedere avond op de regering. Tijdens het jaarlijkse Witte Huis correspondenten diner stak hij President Bush persoonlijk een hart onder de riem. De Decider in Chief doet alles goed en de links liberale media is het gevaar.
Zijn show moet je daarentegen verdomd serieus nemen. Hij ontvangt avond aan avond toonaangevende politici, Washington insiders en andere bekenden. In de twee jaar dat zijn show loopt heeft hij zich een plek verworven tussen de movers&shakers van Amerika.
De Republikeinse presidentskandidaat Mike Huckabee heeft hem zelfs als running mate gevraagd; iets wat dankzij zijn eigen kandidatuur natuurlijk niet doorgaat.
Het mooiste aan de show is dat Colbert met zijn ubernationalisme en blind vertrouwen in Bush cs Fox News op de hak neemt. Specifieker: hij persifleert Bill O'Reilly, een Fox talkshow host die het iedere avond over "extreem left" heeft die via hun "bloggosphere" Amerika bedreigt. Hun doel is een totalitaire staat waarin slechts ruimte is voor gayhuwelijken, drugs en desecularisatie.
Maar Colbert gaat verder dan persiflage. Door zo in zijn rol te blijven, maakt hij duidelijk hoe sommige Amerikanen denken. Het is subtiel, doordacht, geestig en geeft een goed beeld van de Amerikaanse samenleving. Het laat bovendien zien dat als de politiek maar interessant genoeg is, de grappen vanzelf komen. Waarom dacht je anders dat politieke satire in Nederland dood is?
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
