Voordat George W. Bush de 43ste president van Amerika werd, was hij een zuipende, gokkende en brallerige nietsnut. Tenminste, dat is het verhaal dat Oliver Stone vertelt in "W.," een film over Bush` opmerkelijke carriere van mislukte olieman tot de meest machtige man op aarde. Bush kennende zal hij zich best in dat beeld kunnen vinden.
Filmmaker Stone is met "W." niet over een nacht ijs gegaan. Om alles zo nauwkeurig mogelijk te houden huurde hij een voormalig Witte Huis medewerker van de echte Bush in. De gepensioneerde Rear Admiral Deborah Loewer gaf advies over het dagelijkse leven in the Oval Office. Stone's opdracht was simpel, zei ze, "Please tell me what you see and help me make this as accurate and correct as possible."
W. is niet Stone's eerste presidentiele film. In 1991 maakte hij "JFK," over de moord op President John F. Kennedy; vier jaar later volgde "Nixon," een film over de tweede termijn van President Nixon die voortijdig eindigde na het Watergate schandaal.
De film komt uit in oktober en Stone hoopt zo een grote impact te maken op de presidentsverkiezingen in november. Of dat ook gaat gebeuren is de vraag. In 2004 bracht Michael Moore vlak voor de verkiezingen "Fahrenheit 9/11" uit. Die film veegde de vloer aan met Bush' beslissingen voor en na de aanslagen van 11 september, 2001. Ondanks dat mocht hij van het Amerikaanse volk nog vier jaar door regeren.
Bush zal niet wakker liggen van de film. Zijn plaats in de geschiedenisboeken is al verzekerd. Bovendien vertelt "W." een echt Amerikaans verhaal waarin de krantenjongen die het tot miljonair schopt plaats maakt voor een 40-jarige corpsbal die president wordt. "Only in America."
Wednesday, 30 July 2008
Monday, 28 July 2008
Kandidaten gaan voor goud
Het Nazi regime leerde in 1936 dat politiek en de Olympische Spelen moeilijk samengaan. Geheel in strijd met de destijds heersende opvattingen won de zwarte atleet Jesse Owens vier gouden medailles. Desalniettemin willen beide presidentskandidaten gaan adverteren tijdens de Spelen. Een uitzonderlijke beslissing die niet geheel zonder risico is.
Kandidaten spenderen normaal gesproken hun advertentiegeld aan lokale radio en televisie. Regio`s waar het erom gaat spannen in november worden zo overdonderd met spotjes; en staten die de kandidaten of sowieso gaan verliezen of al zo goed als zeker in hun zak hebben laten ze met rust.
De regie van de Spelen is echter in handen van de landelijke zender NBC. En als Obama en McCain dezelfde 25 miljoen Amerikanen kunnen bereiken die iedere avond naar de Spelen in Athene keken willen ze best een uitzondering maken. Ook de bedragen die de kandidaten willen neerleggen is ongekend. Obama`s 5 miljoen dollar is het hoogste bedrag dat een kandidaat de laatste 30 jaar tijdens de Spelen wil gaan uitgeven; McCain is nog in overleg, maar hij zal zeker niet achter willen blijven.
Met zo`n miljoenenpubliek wil je natuurlijk wel goed voor de dag komen. Gelukkig heeft President Bush ook daarin het voorbeeld gegeven van hoe het niet moet. In 2004 verschenen in één van zijn campagnereclames de vlaggen van Afghanistan en Irak en zei de voice over, “At this Olympics there will be two more free nations, and two fewer terrorist regimes.” De middenvelder van Iraakse Olympische voetbalelftal was 'not amused.' “Iraq as a team does not want Mr. Bush to use us for the presidential campaign. He can find another way to advertise himself.”
Maar wat de kandidaten ook verzinnen het zal recht tegen de Olympische gedachte ingaan. Winnen is in hun tak van sport immers belangrijker dan meedoen.
Kandidaten spenderen normaal gesproken hun advertentiegeld aan lokale radio en televisie. Regio`s waar het erom gaat spannen in november worden zo overdonderd met spotjes; en staten die de kandidaten of sowieso gaan verliezen of al zo goed als zeker in hun zak hebben laten ze met rust.
De regie van de Spelen is echter in handen van de landelijke zender NBC. En als Obama en McCain dezelfde 25 miljoen Amerikanen kunnen bereiken die iedere avond naar de Spelen in Athene keken willen ze best een uitzondering maken. Ook de bedragen die de kandidaten willen neerleggen is ongekend. Obama`s 5 miljoen dollar is het hoogste bedrag dat een kandidaat de laatste 30 jaar tijdens de Spelen wil gaan uitgeven; McCain is nog in overleg, maar hij zal zeker niet achter willen blijven.
Met zo`n miljoenenpubliek wil je natuurlijk wel goed voor de dag komen. Gelukkig heeft President Bush ook daarin het voorbeeld gegeven van hoe het niet moet. In 2004 verschenen in één van zijn campagnereclames de vlaggen van Afghanistan en Irak en zei de voice over, “At this Olympics there will be two more free nations, and two fewer terrorist regimes.” De middenvelder van Iraakse Olympische voetbalelftal was 'not amused.' “Iraq as a team does not want Mr. Bush to use us for the presidential campaign. He can find another way to advertise himself.”
Maar wat de kandidaten ook verzinnen het zal recht tegen de Olympische gedachte ingaan. Winnen is in hun tak van sport immers belangrijker dan meedoen.
Monday, 21 July 2008
Cucumber Time
De uitdrukking “cucumber time” kennen Amerikanen niet. Maar leg de betekenis uit en ze knikken begrijpend: een nutteloze mededeling van een irrelevant persoon die bij gebrek aan beter opvallend genoeg is om de aandacht van zonaanbidders en schaduwzoekers te grijpen.
Entrée de campagnestrategie van Oklahoma county commissioner Brent Rinehart. Op het eerste gezicht lijkt Rinehart een serieuze man. Als zittende county commissioner zet hij zich in voor de 220.000 mensen die hij vertegenwoordigt. Zoals iedere Amerikaanse politicus maakt hij zich zorgen over de economie, de infrastructuur en de geestelijke gezondheid van zijn medeburgers.
Dat hij zijn boodschap van family values door middel van een stripboek verkondigt kan vreemd overkomen. Alleen al het bezitten van strips was in sommige delen van dit land tot voor kort voldoende reden je met pek en veren de stadsgrenzen over te schoppen. Maar Rhinehart is overtuigd van de kracht van het beeldverhaal; bovendien heiligt in dit geval het doel de middelen.
In de strip maken Satan en een engel ruzie over de oprechtheid van Rhinehart's campagne. De engel – die weinig verrassend aan Rhinehart's kant staat – stelt zich vierkant op achter zijn anti-homo politiek; de duivel is natuurlijk van mening dat “homofilie normaal is;” en wie het daar niet mee eens is valt hij met zijn gevaarlijk uitziende drietand aan.
Tenminste, als je over wat fantasie beschikt. De tekeningen zijn van een dermate bedroevende kwaliteit dat je je afvraagt hoe hij hier naar eigen zeggen twee maanden aan gewerkt heeft. Wat deed hij de andere zeven weken, zes dagen 23 uur en 50 minuten? Kennelijk zijn creatieve maar helaas talentloze politici niet alleen aan Nederland voorbehouden.
De strip vertelt ook een groter verhaal. Het is kennelijk nog steeds gewoonte om angst en intolerantie voor politiek gewin in te zetten; en sommige kiezers blijken daar ook nog steeds gevoelig voor te zijn. En als volgende maand de echte campagne weer losbarst zal er ook weer voluit op de onderbuik gespeeld gaan worden.
Cucumber time? Amerika is er te groot voor.
Entrée de campagnestrategie van Oklahoma county commissioner Brent Rinehart. Op het eerste gezicht lijkt Rinehart een serieuze man. Als zittende county commissioner zet hij zich in voor de 220.000 mensen die hij vertegenwoordigt. Zoals iedere Amerikaanse politicus maakt hij zich zorgen over de economie, de infrastructuur en de geestelijke gezondheid van zijn medeburgers.
Dat hij zijn boodschap van family values door middel van een stripboek verkondigt kan vreemd overkomen. Alleen al het bezitten van strips was in sommige delen van dit land tot voor kort voldoende reden je met pek en veren de stadsgrenzen over te schoppen. Maar Rhinehart is overtuigd van de kracht van het beeldverhaal; bovendien heiligt in dit geval het doel de middelen.
In de strip maken Satan en een engel ruzie over de oprechtheid van Rhinehart's campagne. De engel – die weinig verrassend aan Rhinehart's kant staat – stelt zich vierkant op achter zijn anti-homo politiek; de duivel is natuurlijk van mening dat “homofilie normaal is;” en wie het daar niet mee eens is valt hij met zijn gevaarlijk uitziende drietand aan.
Tenminste, als je over wat fantasie beschikt. De tekeningen zijn van een dermate bedroevende kwaliteit dat je je afvraagt hoe hij hier naar eigen zeggen twee maanden aan gewerkt heeft. Wat deed hij de andere zeven weken, zes dagen 23 uur en 50 minuten? Kennelijk zijn creatieve maar helaas talentloze politici niet alleen aan Nederland voorbehouden.
De strip vertelt ook een groter verhaal. Het is kennelijk nog steeds gewoonte om angst en intolerantie voor politiek gewin in te zetten; en sommige kiezers blijken daar ook nog steeds gevoelig voor te zijn. En als volgende maand de echte campagne weer losbarst zal er ook weer voluit op de onderbuik gespeeld gaan worden.
Cucumber time? Amerika is er te groot voor.
Wednesday, 16 July 2008
Jib Jab Does It Again
Vier jaar geleden maakten de broers Gregg en Evan Spiridellis een animatiefimlpje over de verkiezingsstrijd tussen George Bush en John Kerry. "This Land " werd een internationale hit en meer dan 80 miljoen keer bekeken.
Jib Jab - het bedrijf dat de broers in 1999 oprichtten - is terug. Hun nieuwste video "It's Time for Some Campaigning" heeft alles in zich om de online sensatie van 2008 te worden. Enjoy.
Jib Jab - het bedrijf dat de broers in 1999 oprichtten - is terug. Hun nieuwste video "It's Time for Some Campaigning" heeft alles in zich om de online sensatie van 2008 te worden. Enjoy.
Monday, 14 July 2008
Instructietekening
Aan het idee dat cartoonrellen een typisch Europees verschijnsel zijn is vandaag een einde gekomen. Amerika is sinds vanochtend in de greep van een tekening op de omslag van het satirische magazine The New Yorker.
De reacties op het blad lijken integraal te zijn overgenomen uit de discussies die in Nederland volgden op de Mohammed tekeningen en de spotprenten van Gregorius Nekschot. Opmerkelijker is echter wat er niet gebeurt.
Op de tekening staat Obama samen met zijn vrouw Michelle in the Oval Office in het Witte Huis. Hij - in een Midden Oosters gewaad met een tulband op zijn hoofd – drukt de vuist van zijn linkerhand tegen de rechtervuist van zijn vrouw aan. Zij heeft een wild Afro kapsel en draagt een AK-47 machinegeweer losjes over haar schouder. Boven de open haard, waarin een Amerikaanse vlag ligt te branden, hangt een portret van Osama bin Laden.
De reacties van de betrokkenen laten zich raden. Obama noemt de tekening smakeloos; het verweer van the New Yorker is dat er niet teveel achter de cartoon gezocht moet worden. De redactie wilde slechts een samenvatting maken van alle rechts-conservatieve vooroordelen waar Obama tegen vecht. Talking heads op televisie, columnisten en bloggers zijn evenredig tussen beide kampen verdeeld en hanteren dezelfde argumenten. Tot zover geen verschil in hoe wij in Nederland met satire omgaan.
De grote afwezige in dit Obamagate schandaal is de regering. Geen President Bush die op hoge toon schande spreekt over de gang van zaken; geen Minister van Justitie die tot de tekenaar tot de orde wil laten roepen; geen cartoonstuurgroepen, satirepraatsessies of internationale alarmbellen.
Zo kan je als overheid dus kennelijk ook op een tekening reageren.
De reacties op het blad lijken integraal te zijn overgenomen uit de discussies die in Nederland volgden op de Mohammed tekeningen en de spotprenten van Gregorius Nekschot. Opmerkelijker is echter wat er niet gebeurt.
Op de tekening staat Obama samen met zijn vrouw Michelle in the Oval Office in het Witte Huis. Hij - in een Midden Oosters gewaad met een tulband op zijn hoofd – drukt de vuist van zijn linkerhand tegen de rechtervuist van zijn vrouw aan. Zij heeft een wild Afro kapsel en draagt een AK-47 machinegeweer losjes over haar schouder. Boven de open haard, waarin een Amerikaanse vlag ligt te branden, hangt een portret van Osama bin Laden.
De reacties van de betrokkenen laten zich raden. Obama noemt de tekening smakeloos; het verweer van the New Yorker is dat er niet teveel achter de cartoon gezocht moet worden. De redactie wilde slechts een samenvatting maken van alle rechts-conservatieve vooroordelen waar Obama tegen vecht. Talking heads op televisie, columnisten en bloggers zijn evenredig tussen beide kampen verdeeld en hanteren dezelfde argumenten. Tot zover geen verschil in hoe wij in Nederland met satire omgaan.
De grote afwezige in dit Obamagate schandaal is de regering. Geen President Bush die op hoge toon schande spreekt over de gang van zaken; geen Minister van Justitie die tot de tekenaar tot de orde wil laten roepen; geen cartoonstuurgroepen, satirepraatsessies of internationale alarmbellen.
Zo kan je als overheid dus kennelijk ook op een tekening reageren.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
