Super Duper Tsunami Tuesday

Iedereen heeft maanden naar deze dag uitgezien. Het feit dat er nog niets beslist is in het Democratische kamp werkt in het voordeel van Senator Barack Obama.

Terwijl de cijfers binnendruppelen worden twee dingen duidelijk. Zoals voorspeld wint John McCain de Republikeinse nominatie. Dat Hillary Clinton voor ligt op Obama is geen verrassing. Dat zij haar winst nog steeds niet veilig heeft gesteld, is ook geen nieuws.

Maar om de impact van Obama te begrijpen is het noodzakelijk om een stap terug in de tijd te nemen. Clinton was voorpaginanieuws in 1992 toen haar man president werd. Gedurende acht jaar kon zij meeliften op zijn naamsbekendheid. Zij nam deel aan vergaderingen waar wereldbeleid werd uitgestippeld vanwege het simpele feit dat ze getrouwd was met de meest belangrijke politicus op aard.

Zodra hij het Witte Huis moest verlaten zette zij haar eerste eigen stappen in de landelijke politiek. In 2000 werd ze verkozen tot senator van de staat New York. Nadat ze in 2006 herkozen werd deed ze wat iedereen van haar verwachtte. Ze stelde een onderzoekscomitee samen en begon zich voor te bereiden op haar eigen gooi naar het presidentsschap.

Ondertussen had men, zowel op het nationale als op het internationale vlak, het steeds meer gehad met de unilaterale politiek van president Bush. Irak, Guantanamo Bay, het Kyoto verdrag, alles deed terug verlangen naar de tijd dat Amerika nog aanzien had in de wereld. Meesurfend op dit sentiment was Clinton de meest aangewezen kandidaat om die tijden te doen herleven.

Vanaf het moment dat zij zich officieel kandidaat stelde was zij de gedoodverfde opvolger van president Bush. De race begon een jaar eerder dan verwacht en gedurende al die tijd bleef zij de frontrunner. Niets leek haar in de weg te staan om de 44ste president van Amerika te worden.

Maar opeens kwam daar, schijnbaar uit het niets, Barack Obama. Zonder een herkenbare naam, zonder een landelijke organisatie en ook nog zwart leek zijn kandidaatstelling bij voorbaat kansloos. De naam Clinton lag op ieders lippen, terwijl hij vanaf nul een campagne moest bouwen. Na de eerste voorverkiezingen bleek dat hij een taaiere kandidaat was dan gedacht. Hij sleepte miljoenen binnen, won primaries en kon op de ene na de andere toonaangevende endorsement rekenen.

En wat een jaar, of zelfs enkele maanden, onmogelijk was, lijkt nu toch te gebeuren. Ondanks al haar voordelen is Clinton er nog steeds niet in geslaagd de nominatie te winnen. Hoe langer de strijd voorduurt, hoe zenuwachtiger zij moet worden. Want het voortduren van het gevecht werkt in Obama's voordeel.

De Amerikanen die nog niet gestemd hebben zullen nieuwsgieriger worden naar deze inspirerende politicus; en dat zal voor hem werken. Wie in staat is de zogenaamd bij voorbaat al gekozen president zo veel tegenstand te bieden, is in staat het schijnbare onmogelijk te overkomen. Er is nog niets besloten en die onzekerheid werkt voor hem en tegen haar.