Get well never

In zijn nieuwe film "Sicko" opent Micheal Moore de aanval op de Amerikaanse gezondheidszorg. Zevenenveertig van de 300 miljoen Amerikanen zijn hebben geen ziektekosten verzekering; en sommigen die wel verzekerd zijn krijgen geen geld, omdat ze hun contract niet goed gelezen hebben.

Zijn film komt op een interssant moment: alle Democratische presidentskandidaten roepen op dit moment om een basis verzekering die iedereen moet dekken. Maar net zoals de timing van zijn vorige film "Fahrenheit 9/11" John F. Kerry het presidentsschap moest bezorgen, gaat het"Sicko" ook niet lukken om universal health care te bewerkstelligen.

Zieke Amerikanen leveren namelijk veel geld op. Fastfood ketens verdienen miljarden door ze vet te maken; grote televisies en slechte programma's weerhouden ze van een actiever bestaan; SUV's zorgen dat Yanken geen stap hoeven te zetten.

En als ze eenmaal vet en ongezond zijn, komt de farmaceutische industrie om de hoek kijken. Een subjectieve ruwe schatting leert dat een op de vier televisiereclames zelf medicatie aanprijst; dieeten scoren ook hoog. Televisie programma's over afvallen, fitness, gezondere levensstijlen, boeken met tips, fitnessgoeroes vliegen iedere avond over de buis.

Als Amerikanen minder zouden consumeren, brengen ze hun maatschappij in gevaar. Hogere winsten kunnen allen met meer productie --en dus consumptie-- gewaarborgd worden.

Er zal de komende maanden veel gesproken worden over health care voor iedereen. Mijn voorspelling is dat het er nooit van gaat komen.

Only in America

Vrijdag avond, 2:30. Na uren driftig bier drinken, gaan David en ik iets eten. Het is donker en we lopen niet helemaal meer in een rechte lijn, maar niets anders in het restaurant verraadt dat het nacht is. Op alle tafels liggen messen, vorken en servetten. Vier, vijf obers lopen rond met borden, menukaarten en water.

"Dit hoef je in Amsterdam toch echt niet te verwachten," zeg ik tegen David, " zelfs de Mac sluit na 2 uur." Hij knikt en vindt het allemaal best. Hij heeft honger. "Flesje rood?" En dorst.

Een halve fles gaat mij niet meer lukken, maar een glas om onze avond af te sluiten klinkt prima. De ober brengt de menukaarten. "Two red wines, please," en wij verdiepen ons in de overvloed aan keuzes.

"Wine?" vraagt de ober. Dat kan wel, zegt hij, maar dan moeten we het wel voor 3 uur opdrinken. Het is 2:40 uur; wat denkt hij dat we zijn? Of maakt hij een grap? Als dat het geval is, heeft hij in ieder geval de juiste carriere keuze gemaakt.

Vijf minuten later komt hij terug met de wijn. En weer de mededeling dat het op moet zijn voor 3 uur. Ik houd het niet langer, "Is dat bedrijfspolicy? Sluiten jullie om 3 uur? Begin het AA spookuur?"

"It's the law," vertelt de ober, met een serieus gezicht. What ever, wij zijn de hele avond doorgekomen, dat ene glas gaat ook nog wel.

Onze sandwiches arriveren; we eten, praten en nemen af en toe een slok. De ober houdt ons ondertussen goed in de gaten en kijkt met een half oog op zijn horloge. Om 2:55 houdt hij het niet meer. Hij loopt naar onze tafel en wil de glazen oppakken.

"Het is 3 uur," zegt hij. David kijkt op zijn horloge, "Ik heb het 3 voor 3," en neemt een slok. De ober druipt af, maar blijft in de buurt. Exact drie minuten later komt hij terug, met het recht aan zijn kant.

Ik drink snel mijn glas leeg en voordat ik hem terug op tafel kan zetten, heeft de ober hem al te pakken. Hij loopt weg. Gaat hij de glazen begraven?

Ik kijk David aan. "Dit hoef je in Amsterdam toch echt niet te verwachten."

Wie volgt?

Hoewel de presidentiele race al overvol is --acht Democraten en 10 Republikeinen-- is er nog steeds ruimte voor kandidaten. Met een waarderingspercentage van rond de 30 procent, lijkt iedereen te denken het beter te kunnen doen dan President Bush.

Voor de Democraten is het wachten op Al Gore. Tot nu toe houdt hij zich op de vlakte --"nee, maar ik kan van mening veranderen"-- maar hij wordt regelmatig meegenomen in polls en ligt dan ook nog op kop. Volgens sommigen is zijn gewicht van doorslaggevend belang: zodra hij begint af te vallen, is dat een teken dat hij de knoop heeft doorgehakt en gaat meedoen.



Minder spannend is of voormalig Republikeinse senator Fred Thompson gaat meedoen. Het is een publiek geheim dat hij op 4 juli zijn "officiele" aankondiging gaat doen. Zijn verleden is daarentegen des te opmerkelijker: voordat hij als senator gekozen werd, had hij al een senator in een film gespeeld; na zijn politiek carriere was hij te zien in de televisie serie Law& Order. Eind mei is hij op eigen verzoek uit de serie geschreven om hopelijk het witte doek in te ruilen voor het Witte Huis.

Vandaag maakte Michael Bloomberg -burgemeester van NYC en miljardair-bekend uit de Republikeinse partij te stappen. Van nu af aan is hij een onafhankelijke politicus en daarmee voedde hij de geruchten dat ook hij zich kandidaat zou gaan stellen. Hoewel hij het bij hoog en laag ontkent, zou het zo maar kunnen dat hij zich ook nog in de race stort.

Terwijl iedereen zich bezig houdt met de vraag wie de volgende kandidaat wordt-- Jeb Bush? Chelsea Clinton? Spongebob?--, gaat men de echte vragen uit de weg: hoe denken de kandidaten de oorlog in Irak op te lossen? Wat gaan ze doen met Iran? Noord Korea? Global warming? Guantanamo Bay? Pakistan? Darfur? Niemand lijkt het te weten en daarom praten we liever over poppetjes dan over de inhoud.

Staatsrecht for dummies

Ik passeer elke dag the Capitol, the American Archive Building en het Witte Huis. En elke dag staan busladingen Amerikaanse toeristen in de rij om deze gebouwen van binnen te bekijken. De namen op hun T-shirts vertellen waar ze vandaan komen: "San Diego," "Kansas," "NYC."

Een bezoek aan D.C. is meer dan een uitstapje; het is een bedevaart. Het is een hommage aan alles wat dit land groot heeft gemaakt: de Constitution, the East Wing, JFK`s eeuwige vlam. Het is een reis die iedere Amerikaan tenminste eenmaal in zijn leven wil maken. Ze willen alles waar ze zoveel over gehoord hebben en gezien hebben, met hun eigen ogen zien. Hoe verdeeld het land ook is, elke Yank is gelijk als hij of zij de trappen naar het Lincoln Memorial oploopt.

Nederlanders begrijpen dit niet: misplaatste arrogantie, ego-tripperij en trots op een geschiedenis die nog niet eens begonnen was toen Europese landen al op eeuwen konden terugkijken.

Voor Amerikanen is het daarentegen net zo onbegrijpelijk dat wij niet trotser zijn op onze geschiedenis; dat wij geen idee van onze rechten en ons staatsbestel hebben.

Eerlijk gezegd, ze hebben gelijk. Toen ik las dat Richard Kraijceck en andere Bekende Nederlanders ingezet gaan worden om het staatsrecht aan burgers uit te leggen, moest ik denken aan al die rijen voor de Amerikaanse overheidsgebouwen: bijna elke Amerikaanse school organiseert ieder jaar een fieldtrip naar D.C. Zelf ben ik als scholier drie keer naar Vlieland geweest en een week naar Rome, maar nooit naar de Tweede Kamer of het Amsterdamse Rijksmuseum.

Ik heb niets tegen Kraijceck: een goede tenniser en er is ongetwijfeld lang en diep nagedacht voordat men bij hem uitkwam. Betrouwbaar, herkenbaar en hij valt goed bij jong en oud. Maar het gaat niet om wie het uitlegt; het belangrijkste is wat er verteld wordt; en het verhaal over ons staatsbestel hoeft niet mooier gemaakt te worden. Laat het voor zich spreken.

You've got mail

Sinds ik een abonnement heb genomen op de news service van het Ministerie van Defensie, wordt mijn mailbox overspoeld met militaire berichten. Promoties, nieuwe uniformen, persconferenties van hoge Pentagon piefen, alles wordt gecommuniceerd.

De meeste berichten gaan natuurlijk over Irak en Afghanistan. In no time krijg ik alle details over gevangen genomen terroristen, dode Al-Qaida strijders en verijdelde aanslagen. Transparantie staat voorop en voor journalisten is dit perfect. Het nieuws komt naar je toe deze oorlog. Maar als ik een ding geleerd heb na een jaar D.C. is nieuws dat komt aanwaaien niet te vertrouwen.

Berichten zijn zo positief dat je zou denken dat de war on terror gewonnen is: het recente geweld is bijvoorbeeld een teken dat Al-Qaida zo goed als verslagen is. Maar ondertussen is de evaluatie van de opperbevelhebber in Irak Generaal Petraeus over de inzet van de in januari aangekondigde en inmiddels gearriveerde 25.000 extra soldaten verschoven van september naar januari; Bagdad is veiliger, maar in de rest van het land is het geweld toegenomen.

De dagelijkse berichten doen denken aan de persconferenties van de Iraakse minister van Informatie Mohammed Saeed al-Sahaf. Terwijl de Amerikaanse raketten om zijn oren vlogen, bleef hij de Iraakse overwinning verkondigen.

Het enige verschil: hij loog alles bij elkaar. Het Pentagon spreekt een paar keer per dag nog wel eens de waarheid...

U.S. Department of DefenseOffice of the Assistant Secretary of Defense


(Public Affairs)News Release
IMMEDIATE RELEASE
No. 745-07, June 14, 2007

The Department of Defense announced today the death of a soldier who was supporting Operation Iraqi Freedom. Spc. Damon G. Legrand, 27, of Lakeside, Calif., died June 12 in Baqubah, Iraq, of wounds suffered when insurgents attacked his unit with anti-tank mines, rocket-propelled grenades and small arms fire in Baghdad, Iraq. He was assigned to the 571st Military Police Company, 504th Military Police Battalion, 42nd Military Police Brigade, Fort Lewis, Wash.

Rudy "9/11" Giuliani

Rudy Giuliani was op 10 september 2001 bezig aan zijn laatste dagen als burgemeester van New York City en daar was de gemiddelde New Yorker niet rouwig om. Hij had de stad weliswaar opgeruimd, veiliger gemaakt en "teruggegeven aan de inwoners," maar niet iedereen kon zijn werkwijze waarderen.

Onder zijn leiding zou de politie te harde --en volgens sommige organisaties racistische -- methoden gebruiken. Hij zou liberaal, artistiek New York aan banden worden gelegd. In eerste instantie vond iedereen het prima. Na persoonlijke problemen --prostaatkanker, een tweede scheiding en publieke vechtpartijen met zijn ex-vrouw-- en professionele terugslagen, snakte men naar verkiezingen en een nieuw gezicht in City Hall.

Toen kwam 11 september. Rudy werd een held, `s wereld bekendste burgemeester, Time Magazine's Man of the Year en Knight of the British Empire. De ex-mayor vloog de wereld over en hield $100,000 toespraken.

Rudy is nu een van de drie koplopers bij de Republikeinse presidentskandidaten. Zijn thema is veiligheid en zijn boodschap is "be afraid..be very afraid." 9/11 was geen incident, het gaat weer gebeuren; terroristen haten ons en willen ons allemaal dood hebben; Amerika staat aan de rand van de afgrond; stem op mij want ik ben de enige die hen kan tegenhouden.

Als het niet over national security gaat is zijn boodschap minder duidelijk, maar net zo aggressief. Washington is een puinhoop, alle politiek is bedorven en politici smijten met uw zuurverdiende belasting dollars.

Ik hoop dat Al-Qaida zich koest houdt tot aan de volgende verkiezingen -- en niet alleen om onschuldige slachtoffers te voorkomen. Als er namelijk ook maar iets gebeurt, wordt Rudy president met deze boodschap van angst en spierballentaal. New York in het begin van de jaren '90 was een puinhoop; zijn harde hand was nodig en voor 95 procent goed. Maar op het wereld toneel kan de onnodige of verkeerde 5 procent harde hand nare gevolgen hebben.

We will always have Paris

Het is moeilijk om er niets iets over te schrijven: de gevangenistraf van Paris Hilton. Voor de goede orde, ik was fan van Paris. Ze is een prachtig voorbeeld van de wereld waarin wij leven. Beroemd omdat ze rijk is, een voorbeeld omdat ze met een piemel in haar mond op Internet te vinden is en werkzaam als socialite; wat zoveel wil zeggen dat ze naar veel feestjes gaat.

Maar ik ben inmiddels afgehaakt. De afgelopen dagen hen ik een overdosis gekregen van de hotel erfgename. Het verhaal: ze moest de gevangenis in omdat ze (weer) dronken achter het stuur zat en ditmaal ook geen geldig rijbewijs had. De straf: 45 dagen de cel in. De straf werd binnen korte tijd gehalveerd en na twee dagen brommen mocht ze de rest van haar straf thuis uitzitten: paleisarrest in haar geval. De reden: haar psychische en fysieke gestel.

De rechter die haar had veroordeeld ging hier niet mee accoord en stuurde haar terug naar de cel om de overige 21 dagen achter de tralies door te brengen. Huilend werd ze afgevoerd en as we speak zit ze in haar cel.

Dit verhaal hield heel Amerika de afgelopen dagen in zijn greep. En als ik zeg heel Amerika, dan bedoel ik alles en iedereen. Ik kon de afgelopen dagen geen website, krant of talkshow aanzetten zonder dat het over haar ging.
Dat sommige media zich hier op storten is begrijpelijk. Paperazzo is een full time baan. Dat serieuze journalisten zich hier mee bemoeien is tot op zekere hoogte ook nog te begrijpen. Het is nieuws, het houdt mensen bezig en is dus de moeite van het vermelden waard.

Maar daar bleef het niet bij: CNN's Larry King en Anderson Cooper vulden er hun hele avond mee. CBS had een aantal experts (waarin in godsnaam) uitgenodigd om over de zaak te praten; en vanochtend viel ik in een programma waarin de anchors zich afvroegen of de media Paris niet teveel aandacht gaven. Een schoolvoorbeeld van journalisten die het nieuws maken in plaats van verslaan.

Uiteindelijk heeft deze zaak maar een winnaar: Paris. Zodra ze op vrije voeten komt, zal ze hoogstwaarschijnlijk een lucratief interview geven of een boek over haar belevenissen schrijven. Haar cel zal een toeristische attractie worden en over een maand kan je haar gevangenis meubilair op E-bay vinden. En verdomme....met dit stukje heb ik daar aan bijgedragen.

Update

Lang niet op mijn blog geschreven kwam ik achter toen ik weer eens inlogde. Zeventien mei was de laatste post...how time flies. Veel gebeurd in de tussentijd: aan de slag bij United Press International (www.upi.com)

Veel de hort op: persconferenties, rapport presentaties, denktanken en zo af en toe loop ik grote namen tegen het lijf. Zo stond ik twee dagen geleden voor een senaatsgebouw met een cameraman te praten --een Iraakse Zweed en dus ging het over voetbal-- toen Hillary Clinton voorbij kwam lopen. Ze wenste ons een goede morgen en ging naar binnen. Ik kan je vertellen dat dat toch meer indruk maakt dan wanneer JP passeert.

Ik heb besloten in ieder geval tot na de verkiezingen volgend jaar hier te blijven. Het wordt een spannende race en dus vanuit journalistiek oogpunt een interessante periode. En om nou de gristelijke coalitie te gaan volgen, of de nieuwe carriere van Hilbrand Nawijn....nee dank.