Penalties

De wedstrijd is voorbij. De verlenging zit er bijna op. In de strijd tussen Hillary Clinton en Barack Obama komt een beslissing door middel van penalties steeds dichterbij.

Amerikanen houden niet van voetbal. Er wordt te weinig gescoord, je moet continue opletten en
één verkeerde beslissing van de scheidsrechter kan allesbepalend zijn. Inmiddels houden deze zelfde criteria Amerika in hun greep. En de inzet is geen beker of een kampioensschap, maar de nominatie van presidentskandidaat voor de Democratische partij.

De vergelijking met voetbal gaat verder. Beide senatoren claimen na een lange campagne er beter voor te staan dan hun tegenstander, net zoals voetballers dat doen na 120 minuten doelpuntloos strijden. Clinton won de grote staten die van doorslaggevend belang zijn in november; Obama won meer staten en heeft meer kiezers en afgevaardigden achter zich.

Op dezelfde manier waarop spelers het andere team met psychologische oorlogsvoering afleiden proberen de kandidaten de ander van scoren af te houden. Zo bood Clinton Obama aan haar vice-president te worden; Obama sloeg dat voorstel lachend af en riep haar nogmaals op inzage in haar belastingpapieren te geven. Zij sloeg terug door John McCain's buitenlandse ervaring hoger aan te slaan dan de zijne. Hij reageerde door haar ervaring te minimaliseren omdat ze de oorlog in Irak goedkeurde.

Ondertussen loert het gevaar van de scheidsrechter. In de verkiezingsstrijd vervullen het bestuur van de Democratische partij en de super delegates die rol. Het bestuur moet snel een besluit nemen over de verkiezingen in Michigan en Florida. Clinton won beide staten, maar de uitslagen telden niet. Worden de verkiezingen opnieuw gehouden? Zo niet, voor wie zijn de afgevaardigden?

De beslissing van de meer dan 300 super delegates die zich nog niet voor een kandidaat hebben uitgesproken zal één van de belangrijkste uit hun leven worden. Volgen ze de kiezers? Of steunen ze hun eigen voorkeurskandidaat met het risico tegen de wil van de achterban in te gaan?

Zolang het een gelijkspel blijft waarin beiden evenveel recht op de winst claimen, komen penalties steeds dichterbij. Uiteindelijk kan slechts één van beiden het tegen McCain opnemen. Maar penalties doen geen recht aan een spannende wedstrijd. Het is een gok waarbij strategie, opstelling en uithoudinsvermogen tot bijzaak gedegradeerd worden. En het is nooit het beste team dat wint, maar altijd het meest gelukkige.

Als Obama de verkiezingen op 22 april in Pennsylvania wint klinkt hoogstwaarschijnlijk het laatste fluitsignaal. Zo niet, dan gaan de kandidaten zich opmaken om tijdens de Democratische Conventie in de zomer de bal op de stip te leggen voor de meest belangrijke doelpoging van hun politieke carrière.