McCain's Dominoramp

Het ging zo lekker met de besprekingen over het $700 miljard kostende reddingsplan. Democraten en Republikeinen werkten - met het water tot ver boven de lippen – ongekend lekker samen; na een paar dagen overleg was er zelfs al een plan waar iedereen zich in leek te kunnen vinden.

Fast forward naar gister; het plan afgeschoten, een record-duikeling van de Dow Jones en wereldwijde paniek. Wat ging er mis? Eén simpele reden, John McCain. En om dat te begrijpen moeten alle steentjes van deze Dominoramp één voor één worden rechtgezet, te beginnen met de laatste.

Maandagmiddag stemden 133 Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden tegen het wetsvoorstel. Niet omdat ze de ernst van de situatie niet inzagen, of omdat ze het reddingsplan afkeurden, aldus de Republikeinse Nummer Drie congresman Adam Putnam, maar vanwege een toespraak van de Democratische Spreker Nancy Pelosi. Volgens de GOP's Nummer Eén John Boehner had Pelosi's “partisan tone” zijn achterban zelfs “vergiftigd.”

Eerder op de dag - toen alles nog koek en ei leek – had Pelosi gezegd dat President Bush's “reckless economic policies, “fiscal irresponsibility” en “anything goes economic policy” tot de crisis geleid hadden. Gelukkig, zei ze, was er licht aan het einde van de tunnel. “In the new year, with a new Congress and a new president, we will break free with a failed past and take America in a new direction to a better future.”

Of Pelosi`s speech te ver ging is een kwestie van smaak; onbetwistbaar is de reden dat zij voor deze woorden koos. Zij schoot haar presidentskandidaat te hulp, die gedurende het weekend voortdurend door McCain bekritiseerd was. Barack Obama had er voor gekozen ver van Washington, D.C te blijven. Hij wilde een politieke show voorkomen omdat dat de besprekingen zou verstoren. “If they need me, I`ll be there.”
Ondertussen claimde McCain vanaf Capitol Hill “true leadership” door zijn campagne op te schorten; en terwijl hij met zijn voeten in de klei aan het vechten was voor “the American people on Main Street,” handelde zijn “naive opponent” de crisis per telefoon af. “The partisan tone” was gezet.

Maar McCain's keuze de onderhandelingen deze politieke injectie te geven was echter niet bedoeld om de Amerikaanse economie te redden, maar draaide om zijn eigen campagne. Polls vorige week woensdag - de dag van zijn drama queen besluit – wezen, dankzij de financiele crisis, op een significant gat tussen beide kandidaten. Buitenlandse politiek expert McCain moest iets drastisch doen om de spotlights van economie deskundige Obama af te pakken.

Hij zal het omduwen van dat eerste dominosteentje gaan betreuren. Zijn voorbeeld – eigen campagne voor algemeen belang - is gister gevolgd door zijn partijgenoten in het Huis, die op 4 november ook graag herkozen worden. Door tegen het wetsvoorstel te stemmen komen zij hun achterban, waarvan twee-derde tegen het plan is, tegemoet. “Als hij het kan, waarom wij niet ook?”

De economie blijft zo de komende dagen alle voorpagina's beheersen, waardoor de ster van Obama verder zal stijgen. Way to go, John.