Voor een volk dat zo dol op zichzelf is, is er eigenlijk weinig dat Amerikanen bindt. Een korte geschiedenis, voorouders uit iedere uithoek van de wereld en - letterlijk en figuurlijk - onoverbrugbare afstanden. Natuurlijk, iedereen betaalt met de dollar, viert the Fourth of July en wappert met de vlag, maar is dat genoeg om een band te scheppen tussen een maisboer uit Idoha en een Wall Street banker? Zijn de Texaanse cowboy en de kunstschilder uit San Fransico niet alleen op papier landgenoten?
Amerikanen delen eigenschappen. Ze houden van gemak; voor de een betekent dat kunnen terugvallen op een overheid, voor de ander is het de vrijheid om alles zelf te kunnen regelen. Iedereen wil veiligheid; en daarom wordt wapenbezit zowel verdedigd als verguisd. Mensen zijn sportfanaat, maar steunen alleen teams uit hun eigen stad of staat.
De momenten waarop heel Amerika zich echt één voelt zijn dun gezaaid. Na de Tweede Wereldoorlog is een overwinning van het Amerikaanse leger nooit meer uitbundig gevierd. De maanlanding werd als "Hollywood productie" met scepsis ontvangen. Het nieuwe millenium was voor velen in het rijkste land ter wereld een moment om stil te staan bij de groeiende onderlinge verschillen. Het lijkt of alleen tragiek Amerika verbroedert, want nooit was het land zo eensgezind als na 11 september, 2001, de moord op president Kennedy of de aanval op Pearl Harbor.
Grote uitzondering zijn de presidentsverkiezingen. Nergens wordt dat politieke spektakel zo uitbundig gevierd als in de langst lopende democratie van de wereld. Het idee dat iedereen die hier geboren wordt kans maakt om de belangrijkste persoon op de planeet te worden bindt Amerikanen in een diep nationalistisch saamhorigheidsgevoel. En zo lang de race open is, is iedere kandidaat - hoe onwaarschijnlijk zijn gooi naar het presidentsschap ook is- een winnaar. Supporters komen samen in kerken, kroegen en huiskamers om de debatten en de uitslagen van de verkiezingen te volgen; en op straat struikel je over de buttons, T-shirts, tuinborden en bumperstickers.
En dit jaar worden liefhebbers helemaal verwend. Kandidaten begonnen een jaar eerder dan normaal campagne te voeren; New Hampshire zat nog nooit zo dicht op de caucus in Iowa, die nog nooit zo vroeg gehouden werd. Nooit eerder planden zoveel staten hun voorverkiezingen op één en dezelfde dag, die voor de gelegenheid tot Super Duper Tuesday is omgedoopt; en ondertussen is de historische strijd tussen twee minderheden om de Democratische nominatie nog in volle gang en maken ten minste vier Republikeinen kans hun partij in november te vertegenwoordigen.
Waar de rest van de wereld het wereldkampioenschap voetbal nodig heeft om tot vergelijkbare gekte te komen, heeft men hier aan zoiets schijnbaar saais als een verkiezing genoeg. Maar de manier waarop Amerikanen daar samen invulling aan geven is een absolute rechtvaardiging van de term "The Greatest Show on Earth."
Posts
No comments:
Post a Comment