“Zwaard van Damocles”

Deel zes van de serie waarin mensen vertellen hoe ze aan een Amerikaanse werkvergunning kwamen.

“Ik leef met veel vragen,” zegt Jurriaan Peters (33), neuroloog in opleiding aan Harvard University in Boston. Hij mag weliswaar nog 3,5 jaar blijven, maar “één van de voorwaarden van mijn J visum is dat ik, zodra ik klaar ben, voor minimaal twee jaar terug moet naar Nederland.” En dat ziet Peters niet zitten.

Er zijn wel ontsnappingsmogelijkheden, zegt hij, maar voor medici zijn die dun gezaaid. “Om voor een J visum in aanmerking te komen heb je een 'Statement of Need' van het ministerie van VWS nodig. Daarin staat dat er in Nederland behoefte is aan iemand met de specifieke kennis die je opleiding biedt. Wil je vervolgens onder de verplichte terugkeer uitkomen, dan volstaat voor de meeste beroepsgroepen een brief van de Nederlandse overheid met de mededeling dat die 'need' niet meer bestaat: 'jullie mogen hem houden.' Voor medici werkt dat niet zo. Er wordt geen onderscheid tussen Nederland en ontwikkelingslanden gemaakt en Amerika wil het verwijt vermijden dat hun systeem in bepaalde landen een 'brain drain' van doktoren veroorzaakt.”

Aangezien zelfs het aanbod van een baan in de staf geen uitkomst biedt, is Peters' beste kans om te mogen blijven de 'excessive hardship' clausule. “Je kan je daar op beroepen als de situatie in je eigen land onveilig is, of wanneer een heel gezin weg moet omdat één gezinslid buitenlander is. Daarom wil ik graag voordat mijn visum in 2012 afloopt twee kinderen hebben,” zegt hij lachend.

Hoewel hij soms “de sport van de pijnlijke papierwinkel” inziet, baart zijn onzekere situatie hem wel zorgen, zegt Peters. “Het hangt toch als een soort zwaard van Damocles boven ons hoofd.”

Peters woont ruim twee jaar in Amerika en heeft onlangs met zijn Amerikaanse vrouw een huis in Boston gekocht. Blijven is wat hem betreft de enige optie.