South Park in crisis

South Park is inmiddels ook door de crisis geraakt. En net zoals de rest van Amerika wordt het dorpje uit de gelijknamige populaire tekenfilm serie verdeeld: bezuinigen of meer uitgeven om de economie weer op gang te krijgen?

De familie Marsh kiest voor het eerste en aan Stan om de Margaritaville cocktail machine terug te brengen naar de winkel. De aflossing van machine is echter doorverkocht en ondergebracht in een security plan. Via Wall Street komt Stan terecht bij het Ministerie van Financieën, waar hij hoort dat hij recht heeft op een bail out van $90 biljard. "Or do you think it`s worth more?"

Bekijk hier een clip uit deze briljante aflevering

Move over, Carringtons

De Amerikaanse televisiezender ABC komt met twee nieuwe comedies over de recessie. Geen beter vermaak dan leedvermaak - al was het alleen maar om de kosten te drukken.

Dallas en Dynasty, aan de kant! De tijden dat de kijkers zich wilden vergapen aan de rijkdommen van de families Ewing en Carrington zijn voorbij. Niemand is langer geïnteresseerd in hoe JR omgaat met het luxe probleem van nog een oliebron of in welke corporate intriges Joan Collins nu weer verwikkeld is. Amerika wil zien hoe dit soort mensen zich gedragen als ze aan de rand van de financiële afgrond staan. En ABC denkt het perfecte format te hebben gevonden.

De eerste - vooralsnog naamloze - show draait om een ontslagen Wall Street miljonair. In plaats van 100 uur per week keihard geld te verdienen zit hij opeens thuis met zijn familie die hij nauwelijks kent. Dat biedt natuurlijk eindeloos voer voor hilarische situaties. Kelsey Grammer - bekend van Cheers en Frasier - ruilt zijn Blackberry in voor een potje Guitar Hero met zijn kinderen; en in plaats van top-of-the-bill zakentripjes moet hij zich nu zien te vermaken in Six Flags.

In "Canned" staat een groep jonge investment bankers centraal die allemaal op dezelfde dag ontslagen worden. Hun avonturen draaien om bezuinigen op hun uitgaven, solliciteren en natuurlijk piekeren over de vraag 'hoe het nu verder moet.'

De achterliggende gedachte van de series is dat het leven ook zonder geld genoeg reden tot lachen biedt - ABC is tenslotte onderdeel van het Disney imperium, de onbetwiste meester in zoetsappige boodschappen.

Gelukkig begrijp Disney ook dat die boodschap alleen voor anderen geldt. Sponsoring in de vorm van product placement speelt daarom een belangrijke, maar opmerkelijke rol. Luxe artikelen en de consumenten die ze kopen zijn het mikpunt van grappen. En de goedkope alternatieven worden afgezeken als...goedkope alternatieven.

De series worden vanaf volgende maand geschoten en ABC verwacht ze in het najaar in de programmering op te nemen. Zoals het er nu uitziet is de recessie dan nog in volle gang. Vraag is of het Amerikaanse publiek al toe is aan lachen om de recessie. Zo niet, dan zullen beide series binnen no time weer van de buis gehaald worden.

Klinkt als een leuk onderwerp voor een comedy.

Obama snack racistisch?

Marketing hoeft niet ingewikkeld te zijn. Je pakt een populaire naam, plakt hem op je product en dan achterover leunen terwijl je verkoop vertienvoudigt. Althans, zo dacht men bij de Duitse diepvries producent Sprehe. Hun 'Obama-Fingers' raken een gevoelige snaar bij zwart Amerika.

Zelf is het bedrijf zich van geen kwaad bewust. Hun diepvries kippenborsten met krokante korst - “fertig gebraten, mit Curry dip” - zijn volgens een woordvoerder “een eerbetoon aan de Amerikaanse manier van leven en de nieuwe president.” Ook de naam 'Fingers' is bewust gekozen -- een verwijzing naar de relaxte manier van eten die men er in Amerika op na houdt. “Heel anders dan wij, niet zo stijf als de onze bondskanselier Angela Merkel.”

Voor een deel van Amerika is de snack een klap in het gezicht. Een vermeende voorliefde voor gebraden kip is een diepgeworteld vooroordeel over zwarte Amerikanen die teruggaat tot de tijd van de slavernij. Het product is “racist and inappropriate,” aldus een New Yorkse politicus. Een staatssenator noemt de 'Obama-Fingers' het bewijs dat Obama's winst niet het einde van de strijd tegen discriminatie betekent. En volgens een professor in de politieke wetenschappen zorgt de snack - “given our interesting histories” - voor koude rillingen over de ruggen van Duitsers én Amerikanen.

Het is onwaarschijnlijk dat productent Sprehe meer heeft willen doen dan makkelijk inhaken op een trend – er zijn minder omslachtige wegen om iemand te beledigen dan via een diepvries product. Stupide is het wel. Van een bedrijf dat gebruik maakt van een wereldberoemde naam mag op zijn minst enig onderzoek verwacht worden; zeker als dat bedrijf uit een land komt dat drie jaar geleden nog op zijn achterste benen stond vanwege de Oranje WK helm.

Juist zij moeten weten hoe verkeerd grappig bedoelde marketingstuntjes soms kunnen vallen.

Werkeloos? Let's party

Werkelozen die samenkomen in een bar om hun zorgen te vergeten is meestal geen goed teken. Pink slip parties zijn de uitzondering. In een tijd van massa ontslag draait deze sollicitatie methode als nooit tevoren.

In haar zoektocht naar een nieuwe netwerk methode kwam de 29-jarige werkeloze marketeer Kathy Dodd toevallig op het idee van de pink slip party. "Ik had wel eens gehoord van pink slip parties op Wall Street en dat leek mij wel wat. Ik kwam er achter dat het fenomeen in Washington, D.C. niet bestond, en dus besloot ik om er zelf maar één te organiseren."

Het concept achter de pink slip party is simpel: breng banenzoekers en recruiters samen in een bar en laat de ongedwongen omgeving en de drank hun werk doen. Het doel is netwerken, maar met lotgenoten klagen over de economie, dronken worden met een recruiter of poepel trekken om een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek te vieren kan ook.

Waar de pink slip party vandaan komt weet niemand, maar nu Amerika met de hoogste werkeloosheidscijfers in meer dan 25 jaar kampt steken ze in alle grote steden de kop op. De naam is verwijzing naar het Amerikaanse gebruik om medewerkers te ontslaan via een brief die ze ontvangen samen met hun laatste looncheque. Hoewel deze ontslagbrief niet roze is staat 'getting your pink slip' al meer dan honderd jaar gelijk aan de laan uitgestuurd worden.

De pink slip party in Washington trok vorige week volgens mede-organisator en bekende DC insider Andrea Rodgers zo'n 200 banenzoekers en 30 recruiters. "De mensen die hierop afkomen zijn allemaal hoger opgeleid en afkomstig uit de meest uiteenlopende beroepsgroepen. Het is zeker niet alleen bedoeld voor Wall Street types."

Het belangrijkste van de avond is de sfeer luchtig houden, aldus Rodgers. Zo kregen de recruiters ter herkenning een ketting met een dollarteken omgehangen, "zodat iedereen kan zien dat zij degenen zijn met het geld." Ook de drank was in thema. Op de cocktail kaart stonden onder andere 'Screw Manhattan AND Wall Street, ' 'The Unemployment Blues,' en 'Jobless But Still Jolly.'

Of er mensen banen hebben gevonden weet Rodgers niet. Ze heeft via haar website om reacties gevraagd, maar vooralsnog niets gehoord. "Het is nog vroeg. Een baan vinden duurt lang, zeker nu. Wel zijn er die avond mensen voor eerste gesprekken uitgenodigd, sommigen zelfs voor de volgende dag. En wie nog op zoek is, volgende maand staat de volgende party gepland."

Marketeers mijden Twitter

Als zelfs CDA minister Maxime Verhagen een techy gadget gebruikt dan moeten de early adapters er inmiddels wel op uitgekeken zijn, toch? Nee dus.

Ondanks de hype rondom Twitter staan adverteerders niet te trappelen om hun geld op social media marketing te zetten, zo blijkt uit een Forrester Research rapport.

Slechts 25 procent van de marketeers is van plan om volgend jaar meer dan $100,000 aan social media uit te geven. Social media, aldus het onderzoek, is nog te weinig mainstream zodat geld uit de “experimental” potjes moet komen Door het gebrek aan bewezen werkzaamheid en gestandariseerde meetmethoden gebruikt de beroepsgroep social media marketing alleen als het echt nodig is.

“Pas als merken met een specifieke strategie op de proppen komen kan men succes boeken,” aldus Forrester analist Jeremiah Owyang.

Maar er is ook goed nieuws voor de fans van 140 karakters lange 'wat ben jij aan het doen' updates. Meer dan de helft van de ondervraagde marketeers zegt op termijn hogere budgetten te verwachten – mede dankzij de neergaande economische spiraal. Social media is immers over het algemeen goedkoper dan marketing via de traditionele kanalen.

Oftewel, wie straks als de economie beter is de markt wil beheersen moet nu het handboek “Hoe verdienen we geld met social media marketing?” gaan schrijven. En zodra dat af is kan direct worden verder gegaan met “Hoe meten we social media marketing?” Geen gemakkelijke opgave, zeker gezien de nog steeds vele vraagtekens die simpele online marketing omringen.

Gelukkig kunnen we de tijd zolang doden met tweets van Verhagen's doldwaze avonturen in de ministerraad.

Is de Republikeinse partij voorbij?

Vier november 2008 betekende meer dan Barack Obama's historische overwinning. Die dag bevestigde ook de identiteitscrisis van de Republikeinse partij. Onenigheid over traditionele uitgangspunten had de voorverkiezingen gedomineerd en met het verlies van de verkiezingen viel de coalitie uiteen die president Ronald Reagan begin jaren '80 smeedde. Sindsdien vecht de Grand Old Party (GOP) tegen zichzelf, de Democraten en ideologische vooroordelen.

Het was geen verrasing dat John McCain de verkiezingen verloor. Hij moest het opnemen tegen de eloquente, mediagenieke Obama die acht keer zoveel campagnegeld had. President George W. Bush, de slechte economie en twee voortslepende oorlogen hadden het Republikeinse merk beschadigd en Amerika snakte naar een einde aan de verlammende partijpolitiek.

Zelfs zonder deze obstakels stond McCain voor een lastige opgave. Christelijke conservatieven – die twee keer massaal voor Bush stemden – vonden hem te gematigd; fiscaal conservatieven laakten McCain's vertrouwen in Bush's miljarden injecties om banken te redden; vrije markt supporters wantrouwden zijn voorstellen voor de verhandeling van emissierechten; wie 'nationale veiligheid' hoog aansloeg keurde zijn steun aan Bush's Irak strategie af; en jongeren konden zich nauwelijks identificeren met de oudste presidentskandidaat in de Amerikaanse geschiedenis. Toch was McCain's kandidatuur geen vergissing.

Gebrek aan beter
Ruim anderhalf jaar voor de verkiezingen had zich een elftal Republikeinen aangemeld om Bush op te volgen; en niet één van hen stak er boven uit. Rudy Giuliani – de voormalig burgemeester van New York City – genoot dankzij zijn optreden op '9/11' landelijke bekendheid maar had behalve 'nationale veiligheid' geen programma; oud-senator Fred Thompson was de hoop van conservatief Amerika maar zijn campagne miste overtuiging; en voor congresman Ron Paul's fundamentalistische geloof in de Amerikaanse Grondwet is in deze tijd van globalisering geen plaats.

Na de eerste voorverkiezingen bleken naast McCain de voormalige gouverneurs Mitt Romney en Mike Huckabee de voornaamste kanshebbers. De eerste is een succesvol zakenman die een gezonde economie en belastingverlagingen beloofde. De tweede, die in een vorig leven een evangelistische dominee was, presenteerde zich als de beschermer van traditioneel Christelijk-conservatieve waarden en strijder tegen tegen het homo-huwelijk, verplichte evolutieleer en liberaal intellectualisme.

Geen van beiden kon echter aanhangers van de ander enthousiasmeren. Romney had het gouverneursschap van Massachusetts – een Democratisch bolwerk – mede gewonnen door zijn liberale standpunten over abortus en homo-rechten. Als presidentskandidaat distantieëerde hij zich tevergeefs van die uitspraken om de Christelijk-conservatieve aanhang te lijmen. Huckabee ontbrak het aan relevante bestuurlijke ervaring. Zijn jaren in Arkansas zagen velen als ontoereikend in een tijd waarin de meeste van Amerika's problemen – terrorisme, global warming, economische crisis – zich op het internationale vlak afspelen.

Dat McCain won dankte hij in belangrijke mate aan zijn twee rivalen. Zodra hun aanhangers doorhadden dat hun favoriet het niet ging redden bleek hij het beste alternatief. Het Republikeinse verkiezingssysteem - waarbij de winnaar alle kiesmannen krijgt – zijn ervaring, oorlogsheldstatus plus de verwachting dat Hillary Clinton de Democratische kandidaat zou worden deden de rest. Hij besefte echter dat hij niet onomstreden was.

In de maanden waarin Clinton en Obama het nieuws domineerden zocht hij derhalve de publieke goedkeuring van hen die lauwtjes op zijn winst hadden gereageerd maar wiens steun onontbeerlijk was. Hij sloot vrede met Christelijk-conservatieve organisaties wiens boegbeelden Jerry Falwell en Pat Robertson hij in 2000 nog “agents of intolerance” had genoemd. Hij herzag zijn standpunten over abortus, immigratie en vergaande CIA ondervragingstechnieken. Met de stijgende benzineprijzen veranderde hij zijn mening over olieboringen in beschermd natuurgebied en omarmde het populaire Republikeinse mantra “drill, baby, drill.”

Deze hofmakerij slaagde maar deels. McCain moest een slag om de arm houden omdat hij anders zijn imago als onafhankelijke 'maverick' en zijn vroegste supporters zou verliezen. Zo bleef de achterdocht aan de rechterkant van de partij bestaan. Toen in die kring stemmen opgingen om op verkiezingsdag thuis te blijven presenteerde McCain zijn ultieme instrument om iedereen van zijn oprecht conservatieve aard te overtuigen en zo de partij te verenigen: Alaska's gouverneur Sarah Palin.

Haar kandidaatschap voor vice-president had het tegenovergestelde effect. Hoewel ze McCain's campagne in eerste instantie een oppepper gaf volgden snel geruchten dat de kandidaten elkaar niet lagen. Palin wilde de agenda naar rechts opschuiven; iets wat McCain niet kon zonder het centrum en zijn ware aard te verliezen. Ook ontbrak het de partij dankzij Obama's populariteit aan een gemeenschappelijke vijand waartegen men zich moest verenigen – de reden dat velen binnen de GOP liever Clinton als tegenstander hadden gezien.

Zo strompelde de Republikeinse partij richting de verkiezingen en de uitslag loog er niet om. De GOP verloor het Witte Huis, acht senatoren en 21 zetels in het Huis van Afgevaardigden. Met meer 53 procent van de stemmen kreeg Obama voldoende mandaat voor zijn hervormingspolitiek. De partij die in 2000 nog de basis dacht te leggen voor een langdurige conservatieve heerschappij stond buitenspel -- verdeeld, onzeker en gefrustreerd.

Acht eilandjes
Op zoek naar leiders en visie is de interne machtsstrijd inmiddels in volle gang. Acht fracties debatteren over Amerika's rol in de wereld, de omvang van de overheid, de economie en familiewaarden. Wie uiteindelijk het nieuwe gezicht van de partij wordt hangt mede af van diens talent als bruggenbouwer, de politiek van de dag en Democratische succes.

Voor neoconservatieven is Amerika `s wereld enige supermacht. Deze fractie – waar onder andere voormalig vice-president Dick Cheney en voormalig Defensie minister Donald Rumsfeld toe behoren - is voorstander van een pro-actieve, desnoods unilaterale buitenland politiek. Binnen deze kring heerst groot wantrouwen jegens internationale organisaties. Op dit moment liggen de neoconservatieven door de oorlog in Irak onder vuur; en zolang Amerikanen terroristisch geweld bespaard blijven krijgt hun stokpaardje 'nationale veiligheid' weinig aandacht.

'National greatness' conservatieven zijn het deels eens met neoconservatieven. Zij vinden echter dat Amerika's supermacht mede gebaseerd is op de voorbeeldfunctie die het land heeft en niet alleen op het wapenarsenaal. Om de oorlog tegen het terrorisme te winnen dient Amerika weer ' the beacon of hope' te worden. Deze groepering dacht in McCain hun leider gevonden te hebben maar zoekt inmiddels een nieuwe inspirator. Voor hem of haar is ook de lastige taak weggelegd om het on-Republikeinse idee te verkopen dat 'American greatness' gepaard gaat met een grote, actieve overheid. Nu Amerika's blik naar binnen is gericht spelen 'national greatness' conservatieven een bescheidener rol dan de afgelopen acht jaar.

Voor 'traditional values conservatives' is het gezin de hoeksteen van de samenleving. Zij leggen de nadruk op de strijd tegen de moraalverloedering en zijn minder begaan met belastingen of buitenland politiek. In Palin hebben zij hun leider gevonden; en zij zal hoogstwaarschijnlijk in 2012 of 2016 een gooi naar het Witte Huis doen. Heeft het land dan minder urgente problemen dan recessie en oorlog dan kan deze fractie tegen die tijd wellicht de toon zetten.

Christelijke conservatieven baseren hun nationale politiek – anti-abortus en -homohuwelijk – en internationale politiek - pro-Israël - op hun geloof. Deze tak is verantwoordelijk voor meer dan 40 procent van alle campagnedonaties en niemand heeft een serieuze kans zonder hun zegen. Hun verbondenheid met de Republikeinse partij spreekt echter minder voor zich dan in 1980 of 2000. Meer en meer Christenen zagen te weinig medemenselijkheid in Bush's 'ieder voor zich maatschappij.' Ze keurden het geweld in Irak en Afghanistan af en beschouwden milieubescherming - een onderwerp waar de GOP traditioneel weinig mee op heeft – als een taak van hogerhand. Bovendien blijkt de jonge garde toleranter dan hun ouders. Is Huckabee, die zijn succes aan de Christelijke conservatieven te danken had, in 2012 opnieuw kandidaat dan dient hij zijn boodschap aan deze veranderingen aan te passen.

Reagan's uitspraak “government isn't a solution to our problem, government is the problem” klinkt Libertarians nog steeds als muziek in de oren. Uit onvrede over McCain's standpunten over de omvang van de overheid deed deze fractie afgelopen november met een eigen kandidaat mee aan de verkiezingen. En hoewel Bob Barr's kandidatuur irrelevant was is het streven naar een zo klein mogelijke overheid één van de Republikeinse basisprincipes. Mocht het Obama niet lukken om zijn ambitieuze hervormingsplannen zonder belastingverhogingen te betalen dan kunnen Libertarians op bijval van de andere fracties rekenen.

Paleoconservatists geloven in de bescherming van muren: hoge tarieven om Amerikaanse banen te beschermen en een groot hek langs de grenzen om illegale immigranten buiten te houden. In een tijd van globalisering klinkt deze aanpak ouderwets, maar voor sommige Amerikanen betekent het een terugkeer naar de goede jaren `80. Krijgt de Amerikaanse economie nog meer klappen en komt immigratie weer in de belangstelling dan is een opmars van de paleoconservatieven niet uitgesloten. Verjongen is in dat geval noodzakelijk: vooralsnog gaan hun aartsconservatieve opvattingen gepaard met politici die het vak tijdens Reagan's presidentsschap leerden.

Fiscaal conservatieven krijgen de mogelijkheid zich te profileren met Obama's economische stimuleringsplan op een bordje aangereikt. Zij verzetten zich tegen dit soort vergaande overheidsbemoeienis omdat de markt het probleem moet oplossen. De komende tijd zullen zij ieder onderdeel van het plan dat mislukt uitvergroten en ondertussen hun remedie – belastingverlagingen – blijven promoten. De voor de hand liggende leider is Romney; of hij in 2012 de hele partij voor zich kan winnen hangt af van Democratisch economisch succes. Eén opsteker heeft hij alvast binnen: tijdens het jaarlijkse Conservative Political Action Committee symposium in februari koos men hem als de meest geschikte presidentskandidaat.

Tot slot, de onafhankelijke Republikeinen, of RINO's ('Republican in Name Only') zoals ze soms aangeduid worden. Zij kenmerken zich door een pragmatische aanpak en soms on-Republikeinse ideeën. Blinde partijliefde of ideologie is hen vreemd. Zo steunde de voormalig minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell Obama's kandidatuur, viel gouverneur Arnold Schwarzenegger Bush's milieupolitiek af en stemden de sentatoren van Maine en Pennsylvania voor Obama's economische stimuleringsplan. In hoeverre zij het geluid van de toekomst zijn hangt af van hun bijdrage aan en het verloop van de Democratische agenda.

De Tegenpartij
Nu de Democraten Capitol Hill domineren komen onderwerpen ter stemming waar iedere fractie op zijn eigen manier problemen mee heeft. De Republikeinen zijn zo in de minderheid dat tegenstemmen echter zinloos is. Dwarsliggen om eenheid uit te stralen is een optie maar geen strategie zonder risico.

Dat het $787 miljard kostende reddingsplan zou worden aangenomen stond zo goed als vast; verrassender was dat op drie na alle 219 Republikeinse congresleden het voorstel verwierpen. De actie was waarschijnlijk goed voor het moraal, maar de keerzijde is het gevaar dat kiezers de GOP gaan zien als de partij die niet wil samenwerken en liever de hakken in het zand zet. En deze publieke opinie is de Republikeinen al eens eerder duur komen te staan.

Tijdens het begin van de jaren `30 reageerde de Republikeinse president Herbert Hoover ook terughoudend op de gevolgen van de beurskrach van 1929. Hij weigerde de crisis politiek te lijf te gaan en vertrouwde op losse afspraken met het bedrijfsleven. Dit gebrek aan daadkracht droeg mede bij aan de intensivering en verlenging van de Grote Depressie. President Franklin Roosevelt's New Deal losde ook niet alles op maar kiezers beloonden de partij die de handen uit de mouwen stak. Het zou tot 1952 duren voordat er weer een Republikein in het Witte Huis zat.

Het Republikeinse 'nee' benadrukte ook het elitaire imago van de partij. Voor veel Amerikanen is de GOP 'De Tegenpartij:' tegen onderwijsvernieuwingen, tegen abortus, tegen milieubescherming, tegen het homo-huwelijk, tegen belemmeringen van het bedrijfsleven, tegen belastingen en tegen positieve discriminatie. Zo ontstaat het beeld dat de partij zich, bij gebrek aan eigen ideeën, alleen interesseert voor de belangen van een klein deel van de bevolking -- blank, rijk, heterosexueel, Christelijk en op leeftijd. In een land waar deze criteria steeds minder de norm worden is dit een doodlopende straat.

McCain verloor alle bevolkingsgroepen behalve 65 plussers; Latino`s, de grootste en snelst groeiende minderheid in Amerika, koos in overweldigende mate voor Obama; verzet tegen het homohuwelijk en onvrede over Spaans als officieuze tweede taal neemt af. Milieubescherming is al jaren een serieus politiek onderwerp; en de stijgende kosten van de gezondheidszorg staan langer uitstel van vebeteringsplannen in de weg. Amerika is in beweging en de GOP lijkt het niet te merken. Of zoals de voorzitter van de Republican Campaign Committee Tom Davis de situatie omschreef, “If we were a dog food, they'd taken us off the shelf.”

Een ander geluid
Amerika's politieke stelsel en het verleden leren dat het te vroeg is om de partij af te schrijven. Bovendien zat de partij in 2008 alles tegen. Maar in de Amerikaanse politiek gaat het niet om het meedoen.Wanneer de partij weer verkiezingen gaat winnen hangt af van aanpassingsvermogen en overtuigingskracht.

Obama's winst - 53 procent van de stemmen, 365 kiesmannen en 28 staten – is de boeken ingegaan als 'a landslide victory' maar McCain kreeg slechts een kleine 10 miljoen stemmen minder. Met een minder polariserende vice-presidentskandidaat en een tegenstander die het zonder de bijna unanieme stem van zwart Amerika had moeten stellen was de strijd - ondanks de lage waarderingscijfers voor Bush en zijn partij - wellicht nog spannend geworden.

Amerika's twee-partijen systeem garandeert een Republikeinse comeback -- hoe bont de partij het ook maakt of hoe klein hun aanwezigheid in Washington, D.C. ook is. Zes jaar na het aftreden van president Nixon kwam Reagan aan de macht; twee jaar nadat de Democraten het Witte Huis wonnen en de meerderheid in het Congres hadden begon in 1994 de Republikeinse Revolutie die tot acht jaar Bush leidde. Het pendulum zwaait altijd terug.

De partij maakt werk van zijn imago als elite club. De nieuwe voorzitter van de Republican National Congress Michael Steele is zwart, een keuze die net zo uniek is als Obama's presidentschap. Eén van de partij's aanstormende talenten is de 37-jarige Bobby Jindal. Deze zoon van de Indiase immigranten en de eerste niet-blanke gouverneur van Louisiana geldt inmiddels als het alternatief voor Obama. In Palin, die dankzij haar kruistocht voor werkende moeders op miljoenen vrouwelijke sympatisanten kan rekenen, heeft partij een wapen waarop de Democraten – nu Clinton's presidentiële aspiraties voorbij lijken - geen direct antwoord hebben.

Tot slot zal de partij leren van zijn fouten, technologie omarmen en jonge kiezers werven. Obama's gebruik van internet als 'cash cow' en burgerplatform was mede zo effectief omdat McCain achterbleef. Volgende kandidaten zullen deze strategie overnemen; en wie niet weet hoe e-mail werkt zal dat in ieder geval niet aan de grote klok hangen.

Alle boetedoening, achterstallig onderhoud en beloftes ten spijt, als imitatie Democraten met een Republikeins sausje is de partij geen volwassen alternatief. Pas als de GOP op eigen kracht een agenda bepaalt en voldoende zekerheid biedt dat die op verantwoordelijke wijze uitgevoerd wordt komen de kiezers terug. Tot die tijd kan kan de Republikeinse partij slechts dromen van een betere toekomst.

Crisis vraagt om showgedrag

Moeilijke tijden, drastische maatregelen. Publieke smeekbedes, opzienbarende verkoopstunts en onorthodoxe sollicitaties, Amerikanen trekken alles uit de kast. Regel Nummer Eén: er zijn geen regels.

Het verhaal van Joshua Persky begint zoals veel anderen. De Wall Street banker werd vorig jaar door Houlihan Lokey ontslagen en pogingen om een nieuwe baan te vinden mislukten. Na zes maanden vol frustratie gooide hij het roer om. Hij hing een bord met de tekst "Experienced M.I.T. Graduate for Hire" om zijn nek en ging op New York's Park Avenue zijn CV aan passanten uitdelen.

Zijn actie leverde veel aandacht op - hij verscheen in de nationale en internationale media - en uiteindelijk ook een baan bij het accountantskantoor Weiser LLP. Zijn advies voor mensen met hetzelfde probleem, "Be creative. Je moet zoveel mogelijk opvallen."

Faye Halloran leek alles mee te zitten. Terwijl links en rechts mensen werden ontslagen wisselde deze broker haar baan bij Morgan Stanley in voor een beter salaris bij Citi-Smith Barney, onderdeel van Citigroup. Tijdens een van haar eerste dagen maakte Halloran een duur foutje. Ze zei dat ze was afgestudeerd terwijl ze nooit een universiteit van binnen had gezien. Zodra haar nieuwe werkgever daar achter kwam was het ' einde oefening.' Ook wilde Citi de bijna $300.000 signing bonus terug.

Onder normale omstandigheden is dit een duidelijke zaak gaf Halloran met tranen in haar ogen toe op CNN. Maar deze dagen zijn anders. Citi's megaverliezen en miljarden injecties bewijzen dat het bedrijf zelf ook niet zonder fouten is. En in plaats van nog een Amerikaan te ontslaan zou het bedrijf haar een tweede kans moeten geven, aldus Halloran's smeekbede.

John Wieland, oprichter en CEO van John Wieland Homes and Neighborhoods, zwemt graag tegen de stroom in. In een tijd dat de huizencrisis Amerika's economische neergang inluidde wijst hij consumenten op de voordelen van huisbezit. Om zijn boodschap kracht bij te zetten lanceerde hij zijn "Get Housing Moving" tour. Met zijn camper blijft het net zo lang gemeenten in Amerika's Zuiden aandoen totdat hij 101 huizen verkocht heeft; en iedere nacht slaapt hij in een ander leegstaand huis.

Hij begrijpt dat mensen hem voor gek verklaren, "maar de realiteit is dat dit het perfecte moment is om te kopen. Onze huisprijzen zijn in bijna 40 jaar niet zo scherp geweest."

Het ligt voor de hand deze acties als typisch Amerikaans showgedrag af te doen. Maar zodra de crisis in Nederland net zo voelbaar wordt als hier zullen ze het verschil bepalen tussen 'the winners and the losers.'

Amerika weet het al

De mensenrechtensituatie in China is vorig jaar verslechterd, zo blijkt uit het jaarlijkse mensenrechtenrapport dat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken vorige week publiceerde. De kritische toon van het rapport, grotendeels geschreven tijdens de laatste maanden van de regering-Bush, staat haaks op het beleid van president Obama. Hij heeft China's mensenrechtensituatie ondergeschikt gemaakt aan betere samenwerking.

De VS erkennen expliciet wat al jaren zichtbaar is: China is te belangrijk om het land wegens mensenrechtenschendingen in de ban te doen. President Clintons herhaalde waarschuwingen aan China stonden nieuwe handelsovereenkomsten niet in de weg. President Bush sprak het land slechts vóór en na staatsbezoeken belerend toe. En de koerswijziging van Obama markeert het einde van een falende strategie.

China is zich bewust van zijn positie op het wereldtoneel en kan westerse oproepen negeren: de vooruitgang die het land de afgelopen dertig jaar boekte, is het gevolg van China's eigen beslissingen. Amerika's nieuwe aanpak getuigt daarom van realisme. Doorlopende kritiek maakt China immers minder bereidwillig tot samenwerking op andere terreinen. Wil Obama van zijn agendapunten veiligheid, klimaatverandering en de economische crisis een succes maken, dan is China's hulp onontbeerlijk.

Het is ethisch ruimschoots verantwoord om mensenrechten tijdelijk ondergeschikt te maken aan meer vooruitgang voor miljarden mensen. Zo vraagt de strijd tegen het terrorisme in Pakistan en Afghanistan om meer betrokkenheid van buurland China - mede omdat Europese landen
zich klaarmaken voor vertrek. En voor het beëindigen van Noord-Korea's nucleaire ambities is Chinese hulp een randvoorwaarde.

Klimaatverandering tegengaan zonder vergaande afspraken tussen 's werelds grootste vervuilers is bij voorbaat kansloos. Tot dusverre wilde noch China, noch Amerika als eerste bewegen. Met het oog op het bereiken van goede resultaten tijdens de mondiale klimaatbesprekingen in Kopenhagen eind dit jaar hebben de VS de deur geopend. Als Obama's investeringen in groene technologie vruchten afwerpen, leidt dit tot meer Amerikaans leiderschap. Wordt China deelgenoot van die kennis, dan kan het leefklimaat van de hele wereldbevolking verbeteren.

De VS vormen de grootste exportmarkt voor China; China is de grootste buitenlandse eigenaar van Amerikaanse staatsobligaties en financiert ongeveer 25 procent van Amerika's staatsschuld. Wantrouwen in deze relatie heeft een negatieve invloed op de economische crisis. Dat de VS duidelijk zijn in hun intenties voorkomt kostbare achterdocht.

Zo gezien is de beleidswisseling een uiting van Obama's evenwichtiger benadering en een verademing na jaren dubbelzinnige, bijna koloniale politiek. Deze nieuwe aanpak verdient steun en navolging in Europa. Ook Europese leiders kwamen in de aanloop naar de Olympische Spelen vorig jaar in Peking niet verder dan het overwegen van een boycot. De niet uitgekomen verwachting dat media-aandacht tot een verbetering zou leiden, zorgde in Brussel voor niet meer dan korte teleurstelling. Zo tekende de Europese Commissie in januari negen nieuwe overeenkomsten met de Chinese overheid – en niet één had betrekking op het onderwerp mensenrechten.

Ook de Nederlandse getuigenispolitiek zou een halt toegeroepen moeten worden. Gelet op alle andere contacten is die bijna hypocriet. Dat mensenrechten een speerpunt zijn van minister Maxime Verhagen (Buitenlandse Zaken, CDA) weet men in China ondertussen wel. Door dat constant te benadrukken, kwetst Nederland de gevoelens van het gehele Chinese volk, zei de Chinese ambassadeur Xue Hanqin ooit in de Volkskrant. Ook heeft de zaak van China's onderdrukte gelovigen meer baat bij zichtbare steunbetuigingen – zoals het bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton aan een Chinese kerk – dan bij Verhagens brief aan de Tweede Kamer waarin hij zijn zorgen over hun positie uit. En de hoop van mensenrechtenambassadeur Arjan Hamburger dat China in de aanloop naar de Wereldtentoonstelling in Shanghai in 2010 vooruitgang zal boeken is op zijn minst naïef te noemen.

Als Europa daadwerkelijk uit is op het verbeteren van mensenrechten, dan dient de Amerikaanse strategie overwogen te worden. Voorafgaand aan trans-Atlantisch overleg dient een Europese werkgroep in te gaan op een aantal vragen. Wat verbetert de leefomstandigheden van zoveel mogelijk Chinezen? Hoe kan de Chinees- Europese uitwisseling worden geoptimaliseerd? Op welke manier worden westerse opvattingen over gelijkheid, recht en democratie het best ontvangen? En hoe is de mensenrechtendiscussie wel efficiënt te voeren?

Het is moreel verantwoord om met minder nadruk op de mensenrechtensituatie te streven naar goede samenwerking op die terreinen waar de VS en Europa simpelweg niet zonder China kunnen. Het verbeteren van het welzijn van miljarden mensen verdient de voorkeur boven de hoop dat een herhaling van zetten ooit tot een ander resultaat zal leiden.

Reclames redden Amerika's publieke zaak

Ambtenaren met shirtsponsors? Reclameborden op het schoolplein? Commercials op verkeersborden? Amerikaanse publieke instellingen grijpen in deze tijd alles aan om aan geld te komen. Niet iedereen kan zich in deze strategie vinden -- maar de trend lijkt onomkeerbaar.


Iedere dag stijgen tientallen vliegtuigen op van Houston's George Bush Intercontinental Airport; en allemaal vliegen ze over de Humble High School, een enorm gebouw met een plat dak van 50.000 vierkante meter. En als het aan Cynthia Calvert ligt wordt die hele oppervlakte een billboard. “We zoeken nog een adverteerder, maar we hebben al een schildersbedrijf gevonden.” Wat levert het de school op? “Easy money.”

Calvert's bedrijf Creek Media is gespecialiseerd in reclame op schoolbussen, maar haar ambities beslaan schoolcafetaria's, sportvelden, parkeerterreinen en zelfs de bodem van het zwembad. En de scholen die haar diensten overwegen zijn niet de enige publieke instellingen die naar extra inkomsten zoeken.

Chicago wil stationsnamen op de L lijn te koop aanbieden. New York's gemeentelijk vervoerbedrijf heeft al één metrostation van binnen en van buiten met reclames volgeplakt; op andere stations prijken reclames op pilaren en de vloer; de reddingsbrigade in Huntington Beach, Californië rijdt in gesponsorde Toyota's; Brooklyn is van plan reclames op prullenbakken toe te staan.

Jeff Golimowski van de Outdoor Advertising Association of America noemt de ontwikkeling een goede zaak. “Publieke instellingen hebben het geld hard nodig en bedrijven kunnen consumenten op nieuwe en verassende manieren bereiken. Dit is fantastisch.”

Niet iedereen deelt zijn enthousiasme. Critici zijn van mening dat publiek bezit niet met “unnecessary, visual pollution” ontsierd mag worden. Volgens Matthew Johnson van Media Awareness schenden gemeenten een “sociaal contract” met de burger. “Net zoals de overheid verantwoordelijk is voor de bescherming van natuurgebieden hebben ze ook de taak om gebieden reclamevrij te houden.”

De trend lijkt echter onomkeerbaar. Zo leverde reclame inkomsten New York's gemeentelijk vervoerbedrijf vorig jaar $125 miljoen op; bijna $100 miljoen meer dan 10 jaar eerder. En met een gat van $1.2 miljard in de begroting van dit jaar en de economische crisis moet het geld ergens vandaan komen.

Vergeet de beurs en bailouts, start ups zijn de toekomst

De Dow Jones op het laagste punt in 12 jaar. AIG verliest geld sneller dan het gedrukt wordt. Gooi het roei om, zegt de oprichter van online netwerk Linkedin: investeer in start ups.

De grafiek op de voorpagina van de Washington Post liegt er niet om. Drie lijntjes in vrije val vergelijken de eerste 500 dagen van de crises van 1929, 2000 en anno nu. Niet alleen ligt de huidige crisis perfect op koers om net zo ingrijpend als zijn broertjes te worden; ook blijkt dat we maar net begonnen zijn.

In 1930 was het verlies 500 dagen na Zwarte Vrijdag 52 procent; anderhalf jaar later was dat minus 89 procent. De gebarsten Internet bubble deed het beter minder slecht: stond de NASDAQ in september 2001 nog op min 60 procent de uiteindelijke schade bedroeg 'slechts' 78 procent. En sinds oktober 2007 verloor Wall Street volgens de grafiek 52 procent van zijn waarde. Zet deze koers zich voort dan is de komende 500 dagen een daling tussen de 20 en 40 procent zeer waarschijnlijk.

De remedie heeft wisselend succes. Echte paniek is (nog) nergens uitgebroken, maar de prijs is aanzienlijk. Maar ook hier lijken we maar net begonnen -- kijk maar eens naar AIG. Eerder deze week meldde de verzekeraar een recordverlies in het laatste kwartaal van 2008 van $61.7 miljard. De Amerikaanse overheid reageerde met een injectie van $30 miljard en na vier van zulke reddingsplannen staat de teller inmiddels op $170 miljard. Experts denken dat de totale kosten kunnen oplopen tot $250 miljard. Ziet u het nog?

Linkedin CEO en oprichter Reid Hoffman in ieder geval niet. Investeren in de grote jongens is op dit moment zinloos en bailouts doen volgens hem niets op lange termijn, zo schrijft hij in een opiniestuk. "We moeten investeren in start-ups en kleine bedrijven. Zij vertegenwoordigen 99.7 procent van alle werkgevers en betalen 45 procent van de lonen in Amerika. In de afgelopen 10 jaar waren ze verantwoordelijk voor 60 tot 80 procent van alle nieuwe banen." Bewijs dat dit werkt heeft Hoffman genoeg, "Microsoft, MTV, CNN, FedEx, Intel, Hewlett-Packard en Burger King begonnen allemaal in tijden van economische teruggang. En kijk eens waar die vandaag zijn."

Hoffman weet waar hij het over heeft. Niet alleen bouwde hij zijn bedrijfje uit tot een succesvolle onderneming, sinds 2000 investeerde hij in meer dan 60 start-ups. Hij weet dat ze verstandig met geld omgaan, "want voor hen is verschil tussen een dollar verdienen of uitgeven leven of dood." Een instelling waar AIG nog iets van kan leren.

Lekker transparant

Je moet als producent wel heel zeker van je zaak zijn als je de content van je website door je klanten laat schrijven. Maar dat is kennelijk het geval bij Mars Inc. - bekend van onder andere Dove, M&M's en Bounty. Het bedrijf ruilde de oude home page van het fruitsnoepje Skittles in voor diens Wikipedia site.

De site is onderdeel van de strategie om de klant meer invloed te geven, zegt de marketing communications VP Carole Walker. Zo heeft de nieuwe site een Twitter afdeling en links naar de Skittles' pagina's op Facebook en Flickr. “Wikipedia is de definitie van waar ons merk voor staat. Skittles leven namelijk in een wereld waarin van alles kan gebeuren.” In het verleden kwam die eigenzinnigheid naar voren in reclames die op zin minst opmerkzaam te noemen waren.

Deze grote mate van transparantie komt niet zonder gevaar. Zo meldt een twitter bericht vanvond dat “Skittles=kots=uitwerpsel=dood=verrot.”

Volgens Walker heeft het bedrijf daar rekening mee gehouden. “We gaan ervan uit dat mensen positief reageren. Mocht dat niet het geval zijn dan kunnen we natuurlijk altijd ingrijpen.”

Hoewel Skittles het eerste merk is dat zijn Wikipedia website zo gebruikt is de primeur voor deze transparante manier van communicatie voor de website van het reclamebureau Modernista!

De vraag of er genoeg over Skittles te melden is om de site levendig te houden is terecht – wat kan je meer zeggen dan 'ik vind ze vies/ ik vind ze lekker?' Anderzijds luidt de beslissing van Mars Inc. een nieuwe fase in online communicatie in. Andere bedrijven zullen het experiment nauwgezet volgen en als het een succes wordt snel met hun eigen Wikipedia sites komen. Dat deze ontwikkeling diensten en producten beter zullen maken is onwaarschijnlijk, maar lekker transparant is het wel.

Wilders in Washington: Mission Accomplished

Geert Wilders sprak in Washington, D.C. op een symposium voor 500 enthousiaste Amerikanen. Het bezoek leverde veel aandacht maar waarschijnlijk weinig geld op. Zijn 'welkom thuis' geschenk zal die eventuele pijn verzachten.

Zodra Pamela Geller hoorde dat Wilders naar Amerika kwam nodigde ze hem voor de bijeenkomst van de Conservative Political Action Committee. Op dit jaarlijkse symposium komen conservatieve Amerikanen samen om te luisteren naar speeches over de bedreiging van het vrije wapenbezit, de verloedering van familiewaarden en het gevaar van socialisme.

Wilders' verhaal over de inperking van de vrijheid van meningsuiting mocht niet ontbreken, aldus Geller die via haar blog Atlas Shrugs tegen het oprukkend Islamitische gevaar waarschuwt. "Het gaat de verkeerde kant op en als niemand iets doet worden we op een dag allemaal wakker in een strafkamp." En Wilders - "de dappere verdediger van Westerse waarden" - geeft volgens haar het goede voorbeeld.

De bijeenkomst, die Geller organiseerde samen met het David Horowitz Freedom Center en de web site Jihad Watch, was Wilders' derde optreden in Washington, D.C. Eerder sprak hij in de National Press Club en op Capitol Hill, waar hij op uitnoding van de Republikeinse senator Jon Kyl zijn film vertoonde. Toeval of niet, dat optreden viel op dezelfde dag als senator John Kerry's vergadering over de verbetering van de relatie tussen Amerika en de Moslimwereld.

Wilders stapte onder luid gejuich en de kreten "Wilders for President" en "we love freedom" het podium op. Hij begon zijn verhaal met het bedanken van de Amerikaanse immigratie dienst - een verwijzing naar de Engelse weigering hem dat land binnen te laten. De zaal reageerde met boe-geroep. Als hij vervolgens spreekt over een speech die president Reagan in 1982 in het Engelse Lagerhuis gaf gaat er een golf van enhousiame door het publiek. Voor de meeste bezoekers aan het conservatieve CPAC symposium is de 40ste president nog steeds de beste. Ook als Wilders de Wall Street Journal aanhaalt klinken de mensen instemmend -- dat is een krant die ze tenminste vertrouwen lijken ze te zeggen. "De vrijheid van meningsuiting in Nederland is volgens de Journal net zo groot als in Saudi-Arabië," zegt Wilders, "en mijn rechtszaak noemt de krant 'geen geringe overwinning voor Islamitische regimes die hun censuur willen exporteren.'"

Na de laatste staande ovatie riep organisator Geller de aanwezigen op geld te doneren voor Wilders' rechtszaak. "Alle bedragen zijn welkom want het is 'bloody expensive.'" Hoeveel geld ze had opgehaald kon ze niet zeggen, maar het was waarschijnlijk niet erg veel. "Maar daar ging het me ook niet om. Ik heb zelf de huur voor de zaal en alle faciliteiten betaald. En alles wat we ophalen is mooi." Op haar website, die dagelijks duizenden bezoekers trekt, staat inmiddels een link naar Wilders' fonds.

Zelf ging de PVV voorman ook niet in op de kosten of de opbrengsten van de avond. Maar ook zonder grote cheque is het bezoek aan Amerika, waar Wilders zich thuis zegt te voelen, geslaagd. Het leverde hem de nodige aandacht op in de media waar zoals te verwachten de meningen verdeeld waren. In de FOX praatprogramma's van Glenn Beck en Bill O'Reilly was men het grotendeels met hem eens. De Washington Post vergeleek Fitna in het Congres met de vertoning van de pro- Ku Klux Klan film 'Birth of a Nation' in het Witte Huis in 1915. De New York Times omschreef Wilders als een felle criticus van de Islam met controversiele standpunten zoals het plan om Moslims betalen om het land te verlaten.

Ondanks de "hartverwarmende ontvangst" en "de Amerikaans liefde voor de vrijheid van meningsuiting" zegt Wilders nooit in het land te willen wonen. En waarom zou hij? De dag dat hij thuiskwam bleek uit een peiling van Maurice de Hond dat de PVV de grootste partij van Nederland is. "Mission accomplished."