De lessen van Virginia Tech University

Het begin van een nieuwe en het einde van een bewogen week. Het is de afgelopen dagen onmogelijk geweest te ontsnappen aan het drama op Virginia Tech University. De moorden, de dader, de discussies, zijn manifest en kritiek op de media: alles werd breed en tot in den treure besproken.

Een onderwerp bleef, in vergelijking met Europese berichtgeving, in de Amerikaanse pers onderbelicht: de noodzaak tot “gun control.” Als het al besproken werd, dan alleen door middel van de mededeling dat de wet niet zou worden aangepast.

Hoe raar het voor ons Europeanen mag zijn, Virginia Tech was voor veel Amerikanen een argument tegen gun control. De redenatie van de National Riffle Association en andere wapen lobbyisten was, dat als alle studenten en professoren wapens hadden gedragen, het nooit zo ver was gekomen.

“Maar als niemand een wapen had gehad, ook niet,” is daar tegenin te brengen. Dat kan waar zijn, maar dat is de realiteit niet. De realiteit is dat er 100 miljoen burgers wapens hebben; de realiteit is dat de wapenindustrie een grote werkgever is; de realiteit is dat de wapenindustrie een belangrijke politieke stem heeft; de realiteit is dat wapenbezit een grondrecht is.

Onbegrijpelijk? Probeer eens een Amerikaan ons drugsbeleid uit te leggen. Net zo min als wij besluiten naar aanleiding van doden door drugsgebruik of toename van het aantal verslaafden het gedoogbeleid overboord te gooien, is Amerika van plan zijn wapenwetten te veranderen.

“Maar een jointje roken, daar gaat toch niemand dood aan?” In dat geval, moet je je afvragen waar de drugs vandaan komt. De georganiseerde misdaad produceert, levert en verkoopt jaarlijks tonnen wiet; en zo af en toe wordt in dat productieproces iemand omgelegd.

“Dat is niet in verhouding en het heeft niets met elkaar te maken.” Is het dan wel geoorloofd om 99.9% van de wapenbezitters te straffen omdat 0.1% anderen moedwillig neerknalt? In hoeverre moeten psychische problemen van de een, een effect hebben op het jaag- en schietplezier van anderen?

De enige wijze les die er hopelijk uit deze tragedie getrokken wordt, is dat de controle op wapenkopers moet verbeteren. Een I.D. zou niet langer voldoende moeten zijn; een verklaring van goed gedrag en een doktersverklaring moeten standaard worden. De controle moet uit handen van de wapenverkoper worden genomen. Hij heeft immers baat bij verkoop, ook in geval van twijfel.

Een onafhankelijke instantie, meer controlemogelijkheden en een bundeling van informatie kunnen dit soort schietpartijen hopelijk beperken. Voorkomen zal nooit lukken, want een ding is zeker: ergens in Amerika maakt iemand plannen om het nieuwe record van 32 doden te doorbreken.