Monday 23 April 2007

De lessen van Virginia Tech University

Het begin van een nieuwe en het einde van een bewogen week. Het is de afgelopen dagen onmogelijk geweest te ontsnappen aan het drama op Virginia Tech University. De moorden, de dader, de discussies, zijn manifest en kritiek op de media: alles werd breed en tot in den treure besproken.

Een onderwerp bleef, in vergelijking met Europese berichtgeving, in de Amerikaanse pers onderbelicht: de noodzaak tot “gun control.” Als het al besproken werd, dan alleen door middel van de mededeling dat de wet niet zou worden aangepast.

Hoe raar het voor ons Europeanen mag zijn, Virginia Tech was voor veel Amerikanen een argument tegen gun control. De redenatie van de National Riffle Association en andere wapen lobbyisten was, dat als alle studenten en professoren wapens hadden gedragen, het nooit zo ver was gekomen.

“Maar als niemand een wapen had gehad, ook niet,” is daar tegenin te brengen. Dat kan waar zijn, maar dat is de realiteit niet. De realiteit is dat er 100 miljoen burgers wapens hebben; de realiteit is dat de wapenindustrie een grote werkgever is; de realiteit is dat de wapenindustrie een belangrijke politieke stem heeft; de realiteit is dat wapenbezit een grondrecht is.

Onbegrijpelijk? Probeer eens een Amerikaan ons drugsbeleid uit te leggen. Net zo min als wij besluiten naar aanleiding van doden door drugsgebruik of toename van het aantal verslaafden het gedoogbeleid overboord te gooien, is Amerika van plan zijn wapenwetten te veranderen.

“Maar een jointje roken, daar gaat toch niemand dood aan?” In dat geval, moet je je afvragen waar de drugs vandaan komt. De georganiseerde misdaad produceert, levert en verkoopt jaarlijks tonnen wiet; en zo af en toe wordt in dat productieproces iemand omgelegd.

“Dat is niet in verhouding en het heeft niets met elkaar te maken.” Is het dan wel geoorloofd om 99.9% van de wapenbezitters te straffen omdat 0.1% anderen moedwillig neerknalt? In hoeverre moeten psychische problemen van de een, een effect hebben op het jaag- en schietplezier van anderen?

De enige wijze les die er hopelijk uit deze tragedie getrokken wordt, is dat de controle op wapenkopers moet verbeteren. Een I.D. zou niet langer voldoende moeten zijn; een verklaring van goed gedrag en een doktersverklaring moeten standaard worden. De controle moet uit handen van de wapenverkoper worden genomen. Hij heeft immers baat bij verkoop, ook in geval van twijfel.

Een onafhankelijke instantie, meer controlemogelijkheden en een bundeling van informatie kunnen dit soort schietpartijen hopelijk beperken. Voorkomen zal nooit lukken, want een ding is zeker: ergens in Amerika maakt iemand plannen om het nieuwe record van 32 doden te doorbreken.

Sunday 15 April 2007

De Verdeelde Staten van Amerika

Radiohost Don Imus is deze week ontslagen omdat hij de meisjes van het Rutgers University basketbal team "nappy-headed ho`s" had genoemd.(Zie hier het fragment http://www.youtube.com/watch?v=RF9BjB7Bzr0 )

Deze straf is terecht: als presentator wordt je betaald om te praten; zeg je iets stoms, dan vlieg je eruit. Een Nederlandse presentator noemde onlangs een collega "een veredelde zwarte piet," en ook hij kon vertrekken. (Zie hier het fragment http://www.youtube.com/watch?v=aHbOgUOhMSc&mode=related&search=)

Daar houdt de vergelijking tussen beide zaken op. Terwijl in Nederland een dag later de wereld verder draait, is de zaak Imus hier nog steeds groot nieuws en dat komt niet alleen omdat Mr. Imus bekender is dan de belspel presentator.

Met zijn opmerking --letterlijk vertaald "hoeren met kroeshaar"-- beledigde hij niet alleen vrouwen en zwarten, maar slingerde hij ook onbedoeld een aantal discussies aan. Een overzicht van wat ik hier de afgelopen dagen op televisie zag en in de kranten las.

Waarom mogen zwarte rappers vrouwen "ho's" noemen en een blanke radiopresentator niet?
Is beledigen en tegen heilige huisjes schoppen niet een van de taken van een shockjock? Waarom worden zwarten en vrouwen nog steeds achtergesteld in Amerika? Waar begint belediging en houdt de vrijheid van meningsuiting op? Wat zegt dit over racisme in Amerika? Wat gaat de volgende president doen tegen dit soort uitlatingen? Hoe lang moeten vele Amerikanen nog in armoede leven?

Nu zeggen er wel vaker mensen in dit land dingen waar ze later spijt van hebben. Presidentskandidaat Joe Biden die presidentskandidaat Barack Obama "clean" noemt; Michael Richards -Seinfeld's Cosmo Kramer -- die the n-word gebruikt; Mel Gibson die het tijdens zijn arrestatie over "fucking jews" heeft.

Dit land heeft veel aandacht voor minderheden. Februari was Black Women Awareness Month, vorige week was het Palestinian Awareness Week en zo zijn er nog tal van dagen die stilstaan bij Native Americans, Latino's, vrouwen, homo's, vouwen met borstkanker en Joden.

Zij zijn in het leven geroepen om mensen toleranter te maken; maar ik ben van mening dat ze het land alleen maar verdelen. Als je, als zwarte vrouw, je een maand trots mag/moet voelen omdat je een zwarte vrouw bent, zal je je sneller aangevallen voelen als iemand een zwarte vrouw beledigt. Als iemand zich bewust is van kleur, geslacht, geaardheid of religie, wordt het een issue. Zelf als de issue niet veel meer is dan een oude man met een cowboyhoed die stomme dingen zegt over basketballende meisjes.

Sunday 8 April 2007

Twee maten

De Iraanse President Mahmoud Ahmadinejad lijkt me geen gezellige man. Hij is nog niet zo eng als Ayatollah Khomeiny --wiens naam mij vele jaren verhinderde om komijnenkaas te eten , maar toch, ik zou niet graag bij hem te gast zijn.

De opluchting in de Westerse wereld na de vrijlating van de 15 Britse marinemensen is daarom goed te begrijpen. Je hebt geen idee wat deze kerel van plan is en voor hetzelfde geld wordt de puinhoop in het Midden Oosten opeens nog groter omdat hij besluit zijn poot stijf te houden.

Wat daarentegen minder goed te begrijpen is, is de ophef over de behandeling van de zeelui. "Bad treatment" kopten de kranten hier en in Engeland. Er wordt zelfs over marteling gesproken.

De feiten: ze zijn geblinddoekt; ze zijn apart gezet; ze zijn tegen een muur gezet terwijl iemand een geweer doorlaadde; ze zijn na twee weken vrijgelaten. Het zal zonder twijfel een nare ervaring zijn waar ze nog jaren aan herinnerd zullen worden.

Om deze behandeling "marteling" te noemen, kan ik niet beoordelen. Ik weet niet hoe het op mij persoonlijk zou overkomen; wat ik kan beoordelen, is de Amerikaanse reactie op hun behandeling: die is ronduit hypocriet.

Ze zouden tot bekentenissen gedwongen zijn; ze zouden onder druk grappen met Ahmadinejad hebben gemaakt; ze zouden geleden hebben onder hun onmenselijke behandeling.

Dat deze teksten komen uit een land waar men in de War on Terror andere, minder ruime definities van marteling hanteert dan wat internationaal gebruikelijk is; waar isolatie, slaaponthouding en blootstelling aan lage temperaturen bij wet is toegestaan; waar Guantanama Bay en Abu Ghraib kennelijk al weer vergeten zijn, dat is een aperte schande.

Soldaten in een oorlogsgebied lopen risico: dat weten ze, daar zijn ze voor opgeleid en daar krijgen ze voor betaald. Krijgsgevangenschap is niet leuk; maar daar spreekt de Geneefse Conventie ook niet van.

Anderen tot de orde roepen omdat ze regels zouden overtreden waar je je zelf ook niet aan houdt, is zelden succesvol. Het lijkt erop dat men ook in dit land er steeds meer achter komt dat internationale politiek niet met twee maten bedreven kan worden, maar dat besef is nog lang niet overal doorgedrongen.

Saturday 7 April 2007

Nieuwe televisie

Deze week heb ik van mijn huisbaas, Ed, een nieuwe televisie gekregen. Omdat de oude maar drie kanalen had, keek ik maar weinig. Nieuws volg ik via internet en als ik iets anders wil zien, kan dat via Youtube.

Maar als je dan toch een pit hebt, kan je er beter maar iets mee doen. Dus vanavond heb me er eens goed voor geinstalleerd. Heerlijk, 60 kanalen; jammer genoeg heeft Ed er geen nieuwe afstandsbediening bij gegeven. En met de hoeveelheid reclames is dat best onhandig.

Iedere 6 minuten ( ik heb het getimed) wordt de film onderbroken voor tenminste 2 --maximaal 4-- minuten reclame. En omdat iedereen wegzapt, denken de programmamakers-- kan je best hetzelfde blok keer op keer uitzenden.

Nee dus: zonder afstandsbediening en zin om op te staan was ik dus gedoemd blok na blok dezelfde meuk te zien. Dat was nog niet eens het vervelendste. Ik begon om 8 uur met de "Sound of Music." Deze film duurt nog geen 2 uur. Dankzij alle onderbrekeingen heeft het me tot na 11en gekost, voordat ik de hele von Trapp familie veilig de Zwitserse grens zag bereiken.

Sunday 1 April 2007

"24" verheerlijkt marteling

In de Fox televisieserie "24" zien we Jack Bauer (Kiefer Sutherland) die als geheim agent voor de Counter Terrorist Unit werkt. Iedere week hebben Jack en zijn collega`s een uur de tijd om de wereld te redden van een Islamo fascistisch plot. De serie is razend populair -zowel President Bush als Barbra Streisand zijn grote fans -- en wordt over de hele wereld uitgezonden.

Maar het is de manier waarop Jack zijn werkt doet waar tegen protest is aangetekend. Hij martelt mensen om de informatie te krijgen die hij nodig heeft; of in Jack`s eigen woorden, hij doet "whatever it takes."

Dit lijdt niet alleen tot soms bloedige taferelen, maar steevast tot een bekentenis. Dit geeft een onjuist beeld van het gebruik van marteling in de strijd tegen terrorisme, vinden mensenrechten organisaties.

Volgens onderzoek van Human Rights First werden martelscenes voor 9/11 vier keer per jaar prime time uitgezonden. Nu is dat meer dan 100 keer. Ook de rol van de martelaar is veranderd: waren het vroeger the bad guys die de duimschroeven aandraaiden, vandaag zijn het Jack c.s. Marteling wordt goed gepraat in het kader van "het doel heiligt de middelen."

Protesten komen ook uit een andere hoek: vorig jaar november bracht de Amerikaanse generaal Patrick Finnegan, bestuursvoorzitter van de Military Academy op West Point, een bezoek aan de "24" studio`s. Gekleed in vol ornaat met medailles en erelintjes, werd hij eerst voor een acteur aangezien, totdat bleek dat hij afspraak had met de producenten van de serie.

Finnegan klaagde over het feit dat zijn studenten geloven wat zij zien op televisie en dat was terug te zien tijdens de opleiding. En wat Bauer doet is niet alleen onethish, maar zelfs strafbaar, zei hij. Het verweer van de producenten was dat "je niet alles moet geloven wat op televisie ziet." Zij maken slechts een gedramatiseerde versie van de werkelijkheid. Maar het heeft wel tot een nieuwe discussie geleid over geweld op televisie en het gebruik van martelmethoden door de overheid.

Deze discussie moet in het licht worden gezien van het "ticking bomb scenario." Te pas en te onpas wordt dit scenario herhaald om tegenstanders van marteling erop te wijzen dat er een uitzondering is op het martelverbod. De situatie is dat de Amerikaanse overheid een gevangene heeft die weet waar een bom verstopt ligt en als enige de code heeft om hem onschadelijk te maken. De vraag is: mag hij gemarteld worden om slachtoffers te voorkomen?

Dat er vele haken en ogen zitten aan dit scenario --hoe kom je bijvoorbeeld te weten dat die bom er ligt, hoe toevallig is het dat je precies de enige man te pakken hebt die hem onschadelijk kan maken -- lijkt Amerikanen niet te deren. Natuurlijk mag die man met zijn ballen in de bankschroef. En als er een schaap geelektrokuteerd is, mag de rest ook, is hun redenatie. In de war on terror gelden nu eenmaal andere regels.

De enige plek waar dit scenario ooit werkelijkheid is geworden is in de "24"studio`s. Maar dat heeft voorstanders van "harde ondervraagmethoden" niet verhinderd de wet aan te passen zodat eenieder die in handen valt van de overheid flink aan de tand gevoeld kan worden.

De American Psychology Association heeft net een rapport uitgebracht waarin staat dat marteling, zowel fysiek als pschologisch, tot onzuivere verklaringen leidt. De onverschilligheid waarmee de bekentenis van Khalid Sheik Mohammed is ontvangen spreekt boekdelen.

Om het protest tegen "24" kracht bij te zetten, gaat de SOA Watch NYC 14 april demonstreren bij het Fox News hoofdkantoor in New York City. Of Fox zich daar iets van aan zal trekken is onwaarschijnlijk. Niet zolang Bush de afstandsbediening in het Witte Huis in handen heeft.

Fragment van een martelscene uit "24." http://www.youtube.com/watch?v=lxzZxaVMGfk