Twee maten

De Iraanse President Mahmoud Ahmadinejad lijkt me geen gezellige man. Hij is nog niet zo eng als Ayatollah Khomeiny --wiens naam mij vele jaren verhinderde om komijnenkaas te eten , maar toch, ik zou niet graag bij hem te gast zijn.

De opluchting in de Westerse wereld na de vrijlating van de 15 Britse marinemensen is daarom goed te begrijpen. Je hebt geen idee wat deze kerel van plan is en voor hetzelfde geld wordt de puinhoop in het Midden Oosten opeens nog groter omdat hij besluit zijn poot stijf te houden.

Wat daarentegen minder goed te begrijpen is, is de ophef over de behandeling van de zeelui. "Bad treatment" kopten de kranten hier en in Engeland. Er wordt zelfs over marteling gesproken.

De feiten: ze zijn geblinddoekt; ze zijn apart gezet; ze zijn tegen een muur gezet terwijl iemand een geweer doorlaadde; ze zijn na twee weken vrijgelaten. Het zal zonder twijfel een nare ervaring zijn waar ze nog jaren aan herinnerd zullen worden.

Om deze behandeling "marteling" te noemen, kan ik niet beoordelen. Ik weet niet hoe het op mij persoonlijk zou overkomen; wat ik kan beoordelen, is de Amerikaanse reactie op hun behandeling: die is ronduit hypocriet.

Ze zouden tot bekentenissen gedwongen zijn; ze zouden onder druk grappen met Ahmadinejad hebben gemaakt; ze zouden geleden hebben onder hun onmenselijke behandeling.

Dat deze teksten komen uit een land waar men in de War on Terror andere, minder ruime definities van marteling hanteert dan wat internationaal gebruikelijk is; waar isolatie, slaaponthouding en blootstelling aan lage temperaturen bij wet is toegestaan; waar Guantanama Bay en Abu Ghraib kennelijk al weer vergeten zijn, dat is een aperte schande.

Soldaten in een oorlogsgebied lopen risico: dat weten ze, daar zijn ze voor opgeleid en daar krijgen ze voor betaald. Krijgsgevangenschap is niet leuk; maar daar spreekt de Geneefse Conventie ook niet van.

Anderen tot de orde roepen omdat ze regels zouden overtreden waar je je zelf ook niet aan houdt, is zelden succesvol. Het lijkt erop dat men ook in dit land er steeds meer achter komt dat internationale politiek niet met twee maten bedreven kan worden, maar dat besef is nog lang niet overal doorgedrongen.