Friday 27 June 2008

Kater voor McCain?

Richard Nixon verloor de verkiezingen omdat hij tijdens een televisiedebat teveel zweette. Bush senior verkeek zich op zijn “Read my lips: no new taxes” belofte. Al Gore's uitspraak dat hij de uitvinder van het Internet was achtervolgde hem tot in Florida.

Ondanks alle spin doctors, media consultants en communicatie goeroes sluipt er altijd wel één zandkorrel door de mazen van het net, die voldoende is om de hele geoliede campagnemachine te laten vastlopen. En dit jaar zou Belgisch bier die rol wel eens kunnen vervullen.

De Belgische bierbrouwer InBev – bekend van oa Stella Artois, Hoegaarden en Beck's – maakte onlangs bekend de Amerikaanse brouwerij Anheuser-Busch over te willen nemen. Het idee dat de grootste brouwerij van het land, de fabrikant van het Amerikaanse oerproduct Budweiser, in Belgische handen terecht zou kunnen komen is voor veel Amerikanen het slechtste nieuws in tijden. Het bedrijf ligt inmiddels onder zware druk om het aanbod af te wijzen.

Via zijn vrouw heeft die kritiek John McCain bereikt. Cindy McCain is voorzitter van een Anheuser-Busch distributeur en haar aandeel in het bedrijf is goed voor tientallen miljoenen.

Werknemers stonden tot voor kort pal achter zijn kandidatuur en doneerden meer geld aan zijn campagne dan ieder ander bedrijf. De staat Missouri, waar het hoofdkantoor van Anheuser-Busch gevestigd is, stemde zowel in 2000 als in 2004 voor de Republikeinse presidentskandidaat. Als de verkoop echter doorgaat zou dat dit jaar zomaar kunnen veranderen: zowel Gore als Kerry verloren de staat en daarmee het presidentsschap op het nippertje.

Of McCain bier drinkt is niet bekend. Maar als Missouri en het Witte Huis op 4 november naar de Democraten gaan weet hij in ieder geval hoe zwaar de kater is die je van Belgische bier kan krijgen.

Tuesday 24 June 2008

Apple's Naaktscanner

In hun programma “Keek op de Week” ontvingen Koot en Bie ooit de uitvinders van de naaktscanner. Het apparaat, aldus de heren Vos en Heukels van Euroboobs B.V. zoekt op alle televisiezenders naar bloot. Is “het vleeskleurige signaal geïsoleerd,” dan zapt het toestel vanzelf naar de desbetreffende zender.

“Ideaal voor doktoren, fysiotherapeuten, kunstschilders, studenten en modeontwerpers.” De heren realiseerden zich dat er ook platteriken zijn die de hele dag naar vrouwelijk bloot gaan kijken, maar “Die Gedanke sind nou eenmaal frei.”

De naaktscanner was geen blijvertje, maar Euroboobs' communicatiestrategie is inmiddels door Apple omarmd.

Binnenkort komt de nieuwe 3G iPhone op de markt, die dankzij de uitgebreide mogelijkheden en supersnelle processor volgens experts een revolutie in de online porno industrie zal bewerkstelligen. Volgens Google Trends, de meetlat van Web buzz, is de populariteit van de zoekterm “iPhone porn” het laatste jaar enorm gestegen. De iPhone is “by far the porn-friendliest phone,” zegt Sin City Entertainment's woordvoerder. In de San Fernando Valley - Californië's officieuze porno hoofdstad – schieten speciale iPhone porno Web sites als paddestoelen uit de grond.

Apple beweert hier niet blij mee te zijn. Het bedrijf verzet zich tegen het verspreiden van porno via de iPhone en zal adult content zoveel mogelijk weren uit de bedrijfssoftware.

Maar Apple weet ook dat de mobiele porno markt in 2007 $1.7 miljard waard was; dat die markt in 2012 verdrievoudigd is weet men ook. En dat drie van de vier iPhone gebruikers mannen met bovengemiddelde inkomens zijn, die vijf keer meer uitgeven aan mobiel entertainment dan gewone mobiele telefoon gebruikers is ook geen geheim.

De computergigant doet dus alsof zijn neus bloedt. De iPhone is voor iedereen en dat een enkele platterik hem voor mobiele porno zal gebruiken, daar legt men zich zich maar bij neer. “Die Gedanke sind nou eenmaal frei.”


De heren Vos en Heukels van Euroboobs B.V. geven een demonstratie van de naaktscanner.

McCain adviseur hoopt op aanslag

De economie, klimaatverandering, de oorlog in Irak, Amerikanen hebben steevast meer vertrouwen in de Democratische presidentskandidaat Barack Obama dan in zijn Republikeinse tegenstander John McCain.

Alleen als het op nationale veiligheid aankomt ziet Amerika liever de veteraan uit Arizona in het Witte Huis zitten. McCain moet daar meer gebruik van maken, aldus zijn voornaamste strategie adviseur Charlie Black.

In een interview met Fortune magazine wijst Black de moord op de Pakistaanse presidentskandidaat Benazir Bhutto eind december aan als de voornaamste reden voor McCain's winst enkele dagen later in de voorverkiezing in de staat New Hampshire. Die aanslag, hoewel een “unfortunate event,” was een goede herinnering aan al het kwaad in de wereld. “Hoe McCain met het bericht omging benadrukte maar weer eens dat hij klaar is om Commander-in-Chief te worden.”

Een tweede 9/11 ziet Black desgevraagd ook wel zitten. “Het zou McCain veel voordeel opleveren.”

Vandaag volgde natuurlijk Black's berouw. Hij vertelde aan iedereen die het maar wilde horen diepe spijt te hebben van zijn opmerking. “Het was ongepast,” zei hij, want “Ik realiseer me dat John McCain zich zijn hele leven heeft ingezet om dit land te verdedigen.”

De kandidaten deden wat ze moesten doen en sprongen meteen op het incident. McCain's reactie was simpel. Dat een aanslag hem in de kaart zou spelen is “niet waar.” Obama's woordvoerder noemde de opmerking een schande, en herhaalde maar weer eens dat dit het soort campagne rethoriek is die broodnodig aan verandering toe is.

Ondertussen heeft Black natuurlijk volkomen gelijk. De kans dat Obama zich met algemene gezondheidszorg, milieu of achterstandswijken kan gaan bemoeien als er net weer 3000 doden zijn gevallen is nihil.

Zodra er één Taliban of Al Qaida strijder ook maar door het rode licht rijdt zal het hele land om president McCain schreeuwen. En daarmee wordt net zolang doorgegaan totdat Rudy Giuliani zijn vice-president is. Met die twee aan het roer in een nieuw "post 9/11" klimaat zal President Bush' oorlogstaal tot kinderspel gereduceerd worden.

Monday 23 June 2008

Logo No Go

Een nieuwe campagne, een nieuw logo. Helaas heeft het credo "beter goed gejat dan slecht verzonnen" team Obama bereikt.
Barack Obama was afgelopen weekend campagne aan het voeren in Chicago. Wat hij vertelde maakte minder indruk dan waar hij zijn verhaal afstak, namelijk achter een katheder waaraan een look-a-like van het presidentiele zegel was bevestigd.
De verschillen zijn subtiel: Obama`s adelaar heeft in plaats van een schild voor zijn buik de letter 'O.' In het rondje komt het campagne merkteken terug, een opkomende zon achter een rood-wit gestreepte horizon. In plaats van " The Seal of the President of the United States" vermeldt Obama's zegel de senator's Web site en "Obama for America." Ten slotte zijn de woorden "E Pluribus Unum" vervangen door "Vero Possumus," een vrije vertaling van Obama's slogan "Yes, We Can."
Hillary Clinton verweet Obama tijdens de voorverkiezingen van plagiaat. Ze haalde een speech van Obama aan die inderdaad veel leek op een toespraak die een Democratische gouverneur had gehouden. Dat is geen "Change We Can Believe In," zei ze, "That`s Change We Can Xerox."
Die kritiek werd indertijd als een beetje kinderachtig afgedaan, maar Obama had dat wel als een waarschuwing moeten zien. Als presidentskandidaat wordt je 24/7 in de gaten gehouden en alles wat je zegt kan tegen je gebruikt geworden. Zeker nu de echte race begonnen is zullen de Republikeinen bij alles met geslepen messen klaar staan.
Die aanvallen zullen vaak onder de gordel zijn, maar in dit geval is dat niet nodig. Dit logo is misplaatst, slecht gekopieerd en zwak uitgevoerd. Van het team dat zich zo hard heeft vastgebeten in de sterke boodschap van verandering mag meer verwacht worden. Zodra Obama zich dat realiseert is het een kwestie van tijd voordat hij achter het echte Presidential Seal mag opstellen. En tot die tijd kan dit aftreksel het beste als frisbee worden gebruikt.

Monday 16 June 2008

"The Biggest 'Fuck You' in Politics."

Je bent campagneleider, verliest een paar verkiezingen en je wordt op straat gegooid. Geen probleem, je zoekt gewoon een nieuwe baan. Liefst weer in de politiek, want daar komen je contactuele eigenschappen zo lekker uit de verf.

Zo raakte Patti Solis Doyle, Hillary Clinton`s voormalige campagnedirecteur, in gesprek met het team van Barack Obama. En toevallig hadden ze daar een gaatje voor haar. Of Solis Doyle geen zin had om Chief of Staff to the Vice Presidential Nominee te worden?

“The biggest ‘fuck you’ I have ever seen in politics,” aldus het commentaar van een voormalige Clinton supporter in The New York Observer over Solis Doyle’s benoeming. “Of Hillary wordt de vice president en Patty wordt ontslagen. Of Hillary wordt geen vice president."

Solis Doyle, die al voor Hillary werkte toen Bill nog gouverneur van Arkansas was, verliet het campagneteam half februari toen Obama 10 staten op rij won. Op papier nam ze afscheid om “meer tijd bij haar kinderen door te brengen.” In werkelijkheid werd ze gewipt omdat ze de schuld kreeg van Hillary`s mislukte campagnestrategie.

Het betekende het einde van een 16 jarige vriendschap, aldus de Huffington Post. De dames zouden elkaar sinds Solis Doyle’s ontslag niet meer gesproken hebben. Volgens Clintonistas omdat Solis Doyle direct met de vijand – Obama - begon aan te pappen; volgens het Solis Doyle kamp omdat de voormalige campagneleider in haar eentje verantwoordelijk werd gehouden voor Hillary`s mislukte gooi naar het presidentsschap.

Of Obama's zet inderdaad de grootste “fuck you” uit de Amerikaanse politieke geschiedenis is een kwestie van smaak; zijn beslissing is in ieder geval duidelijk.En dat is geen overbodige luxe voor een kandidaat die nog steeds denkt dat de tweede plaats haar enig recht van spreken geeft.

DroGristenen

Een tube tandpasta, aspirines, condooms en een zakje drop. Op het oog een onschuldig boodschappenlijstje. Maar als je denkt alles bij de DMC Pharmacy te kunnen kopen, vergeet het maar. En het probleem is niet de drop.

DMC Pharmacy, die deze zomer officiëel opengaat, is een zogenaamde “pro-life” drogisterij. Je kan er voor alles terecht, behalve de pil, condooms en de morning-after pil. Het gebruik hiervan staat gelijk aan abortus en het werkt losbandigheid, scheidingen, sexueel overdraagbare ziekten en anders sociaal onwenselijk gedrag in de hand. Voor uitbater Robert Semler, die samen met zijn personeel elke werkdag aftrapt met een gebed, is het “een logisch besluit voor een bedrijf dat religie hoog in het vaandel heeft.”

Critici zien de komst van de DMC Pharmacy en soortgelijke drogisten met lede ogen toe. “Contraceptie is een essentiëel onderdeel van de gezondheid van vrouwen,” aldus Marcia Greenberger van de National Women's Law Center. “De beslissing van DMC Pharmacy kan vrouwen in gevaar brengen. Drogisten zouden, net zoals ieder andere profesional, de belangen van hun patientën boven hun eigen gewetensbezwaren plaatsen.”

In Californië, New Jersey, Illinois en Washington mogen drogisterijen sinds kort geen enkel recept meer weigeren en 10 anderen staten overwegen dezelfde wet in te voeren. In veel andere staten bepalen drogisten echter zelf wat ze wel en niet verkopen. “Terecht,” aldus president van Pharmacists for Life International (PFLI), “als iemand niet betrokken wil worden bij het afbreken van menselijk leven, dan moet dat kunnen.”

Het lijkt redelijk, maar vanzelfsprekend meet de PFLI, zoals iedere conservatief-Gristelijke organisatie met twee maten. Waar zwangere vrouwen resoluut de deur wordt gewezen en het heilige geboorterecht van de ongeboren vrucht gepredikt wordt, kunnen mannen zonder probleem Viagra kopen. Alsof erectieproblemen geen beslissing van hogerhand zijn.

Thursday 12 June 2008

Terroristen hebben rechten

Het Amerikaanse Hooggerechtshof oordeelde vandaag dat de 270 van terrorisme verdachte gevangenen op Guantanamo Bay het recht hebben gehoord te worden voor een federale rechtbank. Een levengevaarlijk beslissing, aldus rechter Scalia, " The Nation will live to regret what the Court has done today."

Hoe voorspoedig de Global War on Terror volgens de Amerikaanse regering ook verloopt, met zijn juridisch equivalent gaat het minder goed. Vandaag vond een krappe meerderheid (5-4) dat de Military Commissions Act (MCA) in strijd is met de Grondwet. Dit is de derde keer dat wetgeving omtrent Guantanamo Bay teruggefloten wordt.

Een korte terugblik: toen Bush de aanslagen van 11 september 2001 als ‘an act of war’ noemde, maakte hij duidelijk dat hij de verantwoordelijken niet als gewone criminelen beschouwde. Hun misdaden waren daarvoor te zwaar en federale rechters zouden ongeschikt zijn om over dergelijke terroristen te oordelen.

Vragen van mensen- en burgerrechtenorganisaties wat de gevangenen dan wel waren ging de regering simpel uit de weg door te stellen dat Guantánamo Bay Cubaans grondgebied was, waar het Amerikaanse recht niet van toepassing is. Dat Amerika en Cuba een eeuwigdurend leaseverdrag hadden gesloten, was voor het Hooggerechtshof reden dit argument in 2004 te verwerpen, zodat de gevangenen alsnog hun detentie konden aanvechten in Amerikaanse rechtbanken.

Daarop stelde de regering dat de gevangen "vijandelijke strijders" waren en daarom niet door een civiele rechter gehoord mochten worden. Ook zou de Geneefse Conventie - en het verbod tot martelen - niet op hen van toepassing zijn. Het Hooggerechtshof wees ook dit argument van de hand en oordeelde eind 2006 dat de conventie ook voor dit soort strijders geldt. Vervolgens introduceerde de regering de MCA en het juridisch novum ‘onwettige vijandelijke strijder’.

De MCA legitimeert de beperking van het recht van habeas corpus voor van terrorisme verdachte, niet-Amerikaanse, personen, die tot ‘onwettige vijandelijke strijder’ verklaard worden. Het uit de Magna Charta (1215) stammende recht van habeas corpus verplicht de autoriteiten een verdachte binnen afzienbare tijd na gevangenneming voor een rechter te leiden en te vertellen waarom hij vast zit. Dit recht werd door de Engelsen in de Amerikaanse kolonies geïntroduceerd en is sinds het ontstaan van de Verenigde Staten in de Amerikaanse Grondwet verankerd.

Vandaag kwam aan deze loop hole een einde. Volgens rechter Kennedy kan het grondwettelijk recht van habeas corpus niet zomaar worden opgeschort, omdat "The laws and Constitution are designed to survive, and remain in force, in extraordinary times."

Zijn conservatieve collega Scalia is het daar volledig mee oneens. Niet alleen is het zeker dat de uitspraak tot meer dode Amerikanen gaat leiden, "het legt militaire aanklagers de onmogelijk taak op iedere detentie met bewijs te moeten kunnen verantwoorden."

Deze uitspraak tekent de vastberadenheid om van terrorisme verdachte gevangenen koste wat het kost achter de tralies te houden. Zij zijn vast geen lieverdjes, maar mensen zonder vorm van proces levenslang opsluiten zijn praktijken die aan Nazi Duitsland en de hoogtijdagen van Stalin doen denken. Amerika zou daarom pas echt spijt hebben van de beslissing van vandaag als Scalia zijn zin zou hebben gekregen.

"What Happened?"

Propaganda, verschroeide aarde tactiek, en leugens. De beschuldigingen van Scott McClellan, de voormalige perschef van het Witte Huis, aan het adres van zijn oude werkgever zijn pittig. Maar hij spaart zichzelf ook niet, “Ik liet me gebruiken.”

Sinds McClellan's boek “What happened” over de aanloop naar de oorlog in Irak uitkwam, is hij bedolven onder kritiek van Bush aanhangers. “Dit is niet de Scott die we kennen,” aldus McClellan's opvolger Dana Perino. “Hij heeft bewust een controversiëel boek geschreven om een goede verkoop te garanderen,” was de mening van Fox News talk show host Bill O`Reilly.

Die persoonlijke aanvallen had hij wel verwacht, zegt McClellan tijdens een bijeenkomst in de boekhandel Politics and Prose. Wat hij belangrijker vindt is dat niemand de strekking van zijn boek bekritiseerd, namelijk dat de oorlog in Irak het Amerikaanse volk is opgedrongen.

Volgens McClellan is de permanente campagnestrijd sfeer de grote boosdoener. Het ging de regering niet om het geven van openheid, maar “How do we make the strongest possible case?” In plaats van het publiek voor te bereiden op wat zou gaan kunnen komen, werd Irak zo zwak en duivels mogelijk afgebeeld om zoveel mogelijk steun te krijgen. “Alles werd zwart of wit gemaakt.”

President Bush blijft redelijk buiten schot in het boek. McClellan, die al voor Bush werkte toen hij noog gouverneur in Texas was, denkt dat hij er niet op uit was mensen voor te liegen. Over de bedoelingen van Vice President Dick Cheney is hij minder zeker. Zo verzekerde Cheney aan McClellan dat zijn rechterhand Scooter Libby niet wist hoe de identiteit van een CIA agente aan de pers gelekt was. In een rechtszaak werd Libby later juist voor dat vergrijp 30 maanden naar de gevangenis gestuurd (die hij niet danzij een presidentiëel pardon niet hoef uit te zitten.) McClellan verschijnt later deze maand voor een senaatscommissie om over Cheney`s eventuele betrokkenheid bij de zaak te getuigen.

McClellan's boek is het laatste in een reeks van voormalige Witte Huis insiders die openheid van zaken geven. De strekking van al die boeken is dat Amerika op basis van te rooskleurige feiten en ongefundeerde meningen aan een oorlog begon die gebaseerd was op “a best case scenario” strategie.

De vraag “What Happened” lijkt daardoor inmiddels wel beantwoord en is daarom van minder belang dan “What Will Happen?” Wat zijn de gevolgen van alle deze beschuldigingen voor Bush cs? Hoe voorkomt men dat dezelfde tactiek gebruikt voor om een oorlog te beginnen met Iran, Noord-Korea of Venezuela? Hoe kan het Witte Huis gedwongen worden de waarheid te vertellen?

Hopelijk kunnen deze vragen na McClellan's verhoor beantwoord worden, maar waarschijnlijk is het niet.

Saturday 7 June 2008

So Long, Farewell, Auf Wiedersehn, Goodbye

Hillary Clinton nam vandaag in het National Building Museum in Washington, D.C. afscheid van haar aanhangers. Ondanks het treurige karakter van de bijeenkomst was de stemming onder de 3000 aanwezigen er niet minder om.

"Please bring no signs" stond er op de uitnodiging van Hillary's Special Event, maar over T-shirts, buttons en stickers was niets gezegd. Met dezelfde koopmansdrift waarmee Oranje artikelen na weer een mislukte strafschoppenserie de deur uitgaan probeerden handelaren buiten het museum zoveel Hillary prullaria aan de man te brengen. "Special price, only 10 bucks."
Na drie uur, waarin het campagneteam de tijd doodde door een cassetebandje met vier nummers grijs te draaien, was het eindelijk zover. Bill Withers' Lovely Day werd weggedraaid en Hillary, haar moeder, Chelsea en Bill verschenen op het podium.

Voor de neutrale luisteraar leek Hillary tijdens de eerste 10 minuten van haar half uur durende speech nog steeds niet door te hebben dat het over was. "Ik heb de steun van 18 miljoen kiezers. Ik wil me blijven inzetten voor de dingen die ik belangrijk vind: gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Het einde van de oorlog in Irak. Gezondheidszorg voor alle Amerikanen."
Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. "Ik schaar me achter de genomineerde van onze partij, Barack Obama. Hij moet de volgende president van ons land worden." Zijn naam werd 14 keer genoemd en zowel met gejuich als boegeroep ontvangen.

De bijeenkomst telde veel vrouwen, heel veel vrouwen. Opvallend veel waren in het gezelschap van Lulletje Rozenwater echtgenoten. Witte sokken, te hoog opgetrokken broeken, mobiele telefoon aan hun riem en een gezichtuitdrukking die je ook bij mannen op de Huishoudbeurs ziet.

Naast de honderden dames op leeftijd, kleine meisjes en hard core feministen waren ook veel homo`s en lesbies op het evenement afgekomen. En die werden niet teleur gesteld. Hillary beloofde zich ook voor hun rechten en gelijke behandeling in te blijven zetten.

Na de bijeenkomst liep de former first family nog een ererondje, en toen zat het er op. Na 16 jaar en 16 maanden campagne is er een einde te zijn gekomen aan de presidentiele ambities van Hillary. Ook de verkopers leken er niet meer in te geloven: na afloop kostte de T-shirts nog maar $5,-.

Thursday 5 June 2008

Tolerance, a Real Dutch Treat

Amerika heeft meer te danken aan Nederland dan cookies, coleslaw en Santa Claus. De invloeden van Nieuw Amsterdam reikten tot aan de Bill of Rights, zegt Russell Shorto, schrijver van de bestseller "The island at the Center of the World" in een gesprek dat ik met hem had.

Before New York was known as the City that Never Sleeps, the Big Apple and the Capital of the World it was called New Amsterdam. The popular idea of this 17th century Dutch settlement is that its inhabitants muddled around for a while, and then made room for the English so the real history of the 13 colonies could begin. “That is not true,” says Shorto. Covering all or parts of the states of New York, New Jersey, Connecticut, Delaware and Pennsylvania, the Dutch colony of New Netherland (1609-1664) “made a lasting impact on American culture that is still being felt.”

Almost 400 years after Henry Hudson reached Manhattan - “the Island at the Center of the World”- New Netherland's influence gets its long-awaited recognition. Thanks to the rediscovery of the colony's official records in 1974 and the efforts of the scholar Charles Gehring who has been translating the 12,000 documents ever since, we now know how much 21th century America has been defined by 17th century Dutch ideas about tolerance and multiculturalism, Shorto says.

After the discovery of America in 1492, European countries rivaled each other for the spoils of the New World. Spanish, French, English and Dutch sailors also tried to beat each other in finding a short cut to the Far East, but still relying on ancient Roman maps, they were unaware of Western America. When Hudson, who was hired by the Dutch West Indian Company, found the river that nowadays bears his name, he thought at first he discovered the secret pass way. After he realized he was not on a channel, but on a river, he returned to Europe. Instead of seeing the trip as a waste, his business-minded Dutch employers claimed the land in 1609 and named the colony New Netherland.

Its motherland the Netherlands was at that time a different country than its neighbors. Europe was torn by religious wars, and, “It was felt that for a society to be strong, it had to be intolerant,” Shorto says. “Intolerance and specifically religious intolerance was official policy in England, France, Spain and elsewhere.” But Holland, thanks to its flat territory was not just easy to overrun, but also easy to flee to. Dutch cities harbored many European minorities – Pilgrims from England, French Huguenots and Jews - looking for religious freedom. Intellectual refugees such as Descartes and John Locke also found safe havens in the Dutch Republic. Books, banned in other parts of the continent, were printed in Holland and smuggled across the borders. Amsterdam, then Europe's most liberal city, combined a policy of tolerance and a multicultural society with a firm belief in free trade. “Very unusual in that time,” he adds, but “Holland became a great empire in part by exploiting this idea of diversity.”

When this, some-what-odd, society modeled its American settlement New Amsterdam after its mother city, the ideas about multiculturalism, tolerance and free trade came with it, Shorto says. “I call it a Dutch colony, but you have to put 'Dutch' in quotation marks. Right from the start it was a strangely mixed place.” Twenty years after its foundation, when the colony had approximately 500 inhabitants, a visitor counted 18 different languages being spoken in New Amsterdam. It would sometimes drive the colony's directors crazy. Unlike their colleagues in the English colonies they could not speak with one voice, but the ordinary New Amsterdam settlers were proud of their multicultural society. “They were aware that it was something unique that they had,” he says, “Tolerance was a kind of social glue to keep the German, Dutch and French population functioning and the society flourishing.”

To attract more people to move to New Amsterdam, the colonists even advertised that they were a settlement founded by a country famous for its tolerance. The marriage records of the Dutch Reformed Church of New Amsterdam,” Shorto writes in his book, point to “a degree of culture-mixing in such a small place that is remarkable for the time. Norwegian marries a German. Swedish-English. Danish-Swedish. Prussian-German. German-Danish. French-Dutch. Intermarriages also appear among the Africans and there are instances of marriage between whites and blacks.” Apart from the skyline, he says, the place “was New York City, right from the beginning.”

These ideas of tolerance and personal liberties went beyond the colony and “led to great things for America,” Shorto says. During the colony's existence, the settlers had continuous disagreements with the Dutch West Indian Company that had claimed the territory in 1609. For the company, the land was meant to be profitable; for the colonists, is was home. After years of conflict, the company gave them a charter to guarantee their exceptional rights and freedoms which made them real stakeholders in the New World.

These liberties survived the English takeover of the Dutch colony in 1664 and in 1686 they were integrated into the City Charter of New York. In 1787, the Constitutional Convention delegation from New York, with its history of struggling for personal rights “to account for its stubbornness,” decided not to ratify the Constitution unless “a bill of specific individual rights were attached to it.” In 1791, the United States of America adopted the Bill of Rights.

Not many people know this part of American history, but they may be more familiar with the Dutch colony than they think, Shorto says. “Americans know pieces of it. They know the Dutch had some presence in New York. They know there was someone called Peter Stuyvesant and that he had a wooden leg. But most Americans don't know the colony existed.” For them the 13 English colonies are America's starting point, making New Netherland a “forgotten colony.”

This is partly caused by early historians who focused more on New England, but the Dutch also tended to forget, because the short-lived colony was seen as a failure. “However, the colony did not vanish. It is still here and a part of American everyday life.” There are many examples of this under-the-radar influence, he says, “The office of district attorney. 'Cookie,' 'coleslaw', when you say it, you are speaking Dutch. Place names like Rhode Island, Schuylkill, Harlem, Brooklyn, Long Island. Santa Claus derived from the Dutch Sinterklaas. And one of my favorites is the Dutch word 'baas' or 'boss.'”

The darkest days of the “forgotten colony” are over. Thanks to the so-far 19 volumes of translated documents, more historians have become interested in the subject. New materials are being discovered in Dutch archives that have been hiding there for centuries. Shorto's book has reached a large, international audience. Next year marks the 400th anniversary of Hudson's sailing up the river; an event that, according to Shorto, deserves much attention. “Tolerance, diversity, immigration and cultural identity are issues that define our own time. And you might say that they date back to 1609. As we try to figure out what we will become, Americans have a need to understand their own history.”

Russell Shorto is the author of two previous books and a contributor to the New York Times magazine, GQ and many other publications. He became intrigued by the history of New Netherland when he was living in lower Manhattan, around the corner of the churchyard where the colony's last Dutch director Peter Stuyvesant is buried. He used to bring his daughter there to play, he says, “and I would sit there and study the plaque on his grave. I was impressed by my own ignorance of New York’s beginnings.”

Looking for answers, he met Charles Gehring who had been translating the official records of New Netherland for the last thirty years. “When he started to tell me the story of the documents he was working on, my whole impression of what American history was, changed,” he says. Shorto's book about this early American history “The Island at the Center of the World” became an international bestseller and received the New York City Book Award, the Washington Irving Prize, and many other awards.

Shorto is the director of the Dutch-American cultural John Adams Institute and he lives with his family in Amsterdam, where “because of the skyline and the churches, it is always the 17th century.”

Wednesday 4 June 2008

Valse Poll

Het hoge woord is eruit. Hillary Clinton stopt zaterdag met haar campagne en zal dan officieel de kandidatuur van Barack Obama steunen.

De cijfers werkten al maanden in haar nadeel, maar daar trok Clinton zich niets van aan. Ze zou alleen nog met politiek kunst- en vliegwerk kunnen winnen, maar ze bleef doorgaan. Zelfs gisteravond, toen Obama de fameuze grens van 2118 afgevaardigden passeerde en de nominatie op zak had, gaf ze een overwinningstoespraak en deed alsof haar neus bloedde.

Vierentwintig uur later zag zij eindelijk wat voor de rest van de wereld al oud nieuws was. Winnen was nu echt niet meer mogelijk. Obama is de Democratische kandidaat. Maar het ging niet van harte. De Democratische sprekers van de Senaat en het Huis van Afgevaardigden en oud Vice-President Walter Mondale moesten er aan te pas komen om haar tot inzicht te brengen.

Zaterdag zal Clinton haar campagne "opschorten." Politiek staat dat gelijk aan opgeven, maar het geeft haar de kans om door te gaan met geld ophalen. En dat is hard nodig, want haar campagne staat zo`n $20 miljoen in het rood. Het geeft partijbonzen ook de kans om haar eventuele vice-presidentsschap te bespreken. Voorstanders vinden dat haar 18 miljoen stemmen die eis meer dan rechtvaardigen. Verstandige mensen zijn echter van mening dat dat recht ingaat tegen Obama's "Change We Can Believe In" gedachte; bovendien krijgt Obama Bill Clinton er voor niets bij en het Witte Huis is niet groot genoeg voor drie mensen die claimen de president te zijn.

Ter afsluiting mijn excusues: niet een van de antwoorden op bovenstaande poll is zaterdag. Maar wie vrijdag kiest heeft ook een beetje gelijk, want Clinton heeft haar nederlaagtoespraak een dag verschoven om de pers tegemoet te komen. Het zal daarna nog hele klus worden voordat Clinton gewend zal zijn niet langer in de spotlights te staan.

Tuesday 3 June 2008

Yes, He Can

Zestien maanden nadat hij zijn kandidatuur aankondigde en na een lange, intensieve voorverkiezingstrijd is Barack Obama de eerste zwarte presidentskandidaat van een grote partij in de geschiedenis van Amerika. Zijn tegenstander John McCain sleep vanavond alvast de messen. Alhoewel...

Een arena met 20.000 uitzinnige mensen in Minnesota versus een buurthuis in New Orleans gevuld met een paar honderd supporters. Een speech die qua impact vergelijkbaar is met toespraken van Martin Luther King jr. en John F. Kennedy versus een alledaagse spreekbeurt. Een kandidaat die gemaakt is voor de moderne mediacratie versus een politicus die de spotlights maar niet goed kunnen belichten.

Maar de echte strijd gaat niet om wie het beste plaatje oplevert. De media beinvloedt veel, maar uiteindelijk gaat iedereen alleen het kieshokje in. Inhoud, strategie en visie bepalen wie de volgende president gaat worden.

Ook in dit geval ziet de toekomst er somber uit voor John McCain. Hij gaf vanavond een speech waarin zijn politieke plannen niet meer waren dan reacties op Obama`s ambities. "Hij is voor een algemene gezondheidszorg, ik geloof dat Amerikanen die beslissing zelf kunnen maken." "Hij wil de oorlog in Irak tot een einde brengen, ik geloof dat dat ons land minder veilig zal maken." " Hij wil investeren in onderwijs, infrastructuur en armoedebestrijding, ik geloof dat dat onze nationale schuld verder zal opschroeven."

Obama vertegenwoordigt de oude manier van politiek bedrijven, aldus McCain " and that`s not change we can believe in." Obama herhaalt keer op keer dat Amerika zich geen derde termijn van Bush politiek kan veroorloven, "because the American people know its is false."

In zijn eigen "overwinningsspeech" - Hillary Clinton heeft nog steeds niet officieel opgegeven - ging Obama sporadisch in op McCain's woorden. "Hij verwijt mij dat ik de afgelopen twee jaar niet op werkbezoek in Irak ben geweest. Wanneer was McCain voor het laatst in de achterbuurten van Amerika?" "Hij distantieert zich van Bush, maar stemde in de Senaat 95 van de 100 keer in met zijn plannen." "Hij wil het land veiliger maken, maar is niet van plan onze buitenlandse politiek te veranderen."

Het duidelijkste bewijs dat McCain vooralsnog niet verder komt dan reageren op Obama bleek uit de achtergrond waartegen hij zijn speech gaf met daarop zijn nieuwe campagneslogan, "A Leader We Can Believe In." Zelfs zijn strijdkreet is een slap aftreksel van Obama's "Change We Can Believe In."

Zo bekeken kan het Witte Huis Obama niet meer ontgaan. "Yes, He Can."