De Obama show, Obamamercial, Barack's Road block: vanavond zond Obama zijn 30 minuten durende infomercial uit. Gelikt, maar weinig verrassend.
Het was lang geleden, maar niet ongekend: 16 jaar geleden kocht de onafhankelijke presidentskandidaat Ross Perot ook al 30 minuten zendtijd in om zijn programma duidelijk te maken. Dat bleek weggegooid geld; in Obama's geval lijkt hetzelfde te gelden. Ook zonder deze herhaling van zetten wordt hij hoogstwaarschijnlijk dinsdag de winnaar .
In de infomercial passeerde een aantal gewone Amerikanen de revue. Rebecca Johnston, moeder en hard geraakt door de financiele crisis; Larry Stewart, een 72 jarige ex- pensionado die alweer 5 jaar aan het werk is om de rekeningen te betalen; Julia Sanchez, een weduwe met twee banen die maar net het hoofd boven water houdt. Mark Dow, die onlangs zijn baan gehalveerd zag worden.
In de voice-over en in een Oval Office-achtige werkkamer legt Obama uit hoe hij deze en andere mensen met gelijksoortige problemen gaat helpen.
Verder kwamen ook wat prominentere Amerikanen aan het woord: een aantal gouverneurs legt uit waarom men op Obama moet stemmen; de CEO van Google prijst zijn economische plannen; Michelle geeft een kijkje in het Obama huishouden; en een oud-generaal vertelt waarom Obama een goede opperbevelhebber gaat worden.
Na zo`n 25 minuten schakelde de infomercial over naar een live uitzending van een Obama rally in Florida. De overgang en de timing waren perfect: de kandidaat begon juist aan het laatste deel van zijn speech. Schijnbaar moeiteloos richtte Obama zijn aandacht van het aanwezige publiek op de kijkers die net kwamen aanschuiven.
De 30 minuten vertelden een indrukwekkend verhaal, maar wie de campagne gevolgd heeft hoorde niets nieuws. Ook de kritiek was meer van hetzelfde, voor zover men tenminste de moeite nam er iets over te zeggen. FOX News presentator Bill O`Reilly wijdde bijvoorbeeld zijn show weer eens aan de vraag "Who is Barack Obama?"
Winnaar van de avond lijkt zo John McCain te zijn. Terwijl Obama voor de 30 minuten zo`n $5 miljoen moest neerleggen, was zijn tegenstander een half uur te gast bij CNN`s Larry King. Voor niets.
Wednesday 29 October 2008
Advocaten spekken campagnekassen
Dankzij de $37 miljoen die Amerikaanse advocaten aan de presidentskandidaten overmaakten bezetten zij de eerste en respectievelijk tweede plaats in de donor-ranglijsten van Obama en McCain.
De beroepsgroep koos overtuigend voor de Democraat, die ruim $28 miljoen ontving. The American Association for Justice – een lobby-organisatie – voerde met bijna $2.5 miljoen de lijst aan. De 20 bestverdienende advocatenkantoren in Washington, D.C. waren goed voor zo`n $2 miljoen.
Deze vrijgevigheid lijkt haaks te staan op de plannen van beide kandidaten om de gevestigde orde in Washington, D.C. op te schudden. Maar door zijn relatief korte tijd in de Senaat stammen Obama's contacten voornamelijk uit zijn tijd aan Harvard Law School en zijn werk als advocaat. Voor McCain geldt het omgekeerde: na 26 jaar in het Congres kent iedere advocaat en lobbyist zijn naam.
Volgens Kevin Wolf, partner bij advocatenbureau Bryan Cave, zijn de vele donaties echter het gevolg van de belangrijke juridische beslissingen die de volgende president moet nemen. “For example, 'who's on the next Supreme Court?' As a lawyer, I think that's a very important topic.”
De beroepsgroep koos overtuigend voor de Democraat, die ruim $28 miljoen ontving. The American Association for Justice – een lobby-organisatie – voerde met bijna $2.5 miljoen de lijst aan. De 20 bestverdienende advocatenkantoren in Washington, D.C. waren goed voor zo`n $2 miljoen.
Deze vrijgevigheid lijkt haaks te staan op de plannen van beide kandidaten om de gevestigde orde in Washington, D.C. op te schudden. Maar door zijn relatief korte tijd in de Senaat stammen Obama's contacten voornamelijk uit zijn tijd aan Harvard Law School en zijn werk als advocaat. Voor McCain geldt het omgekeerde: na 26 jaar in het Congres kent iedere advocaat en lobbyist zijn naam.
Volgens Kevin Wolf, partner bij advocatenbureau Bryan Cave, zijn de vele donaties echter het gevolg van de belangrijke juridische beslissingen die de volgende president moet nemen. “For example, 'who's on the next Supreme Court?' As a lawyer, I think that's a very important topic.”
Tuesday 28 October 2008
Pompoenen voor Obama
Vrijdag is het Halloween; en dinsdag zijn de presidentsverkiezingen. Hoog tijd voor de Barack O` Lantern.
De traditie van Halloween kennen wij niet, maar in Amerika is het "a very big deal." En met nog een week te gaan is het geen verrassing dat de campagnestrijd ook via pompoenen wordt uitgevochten.
De web site "Yes We Carve - biedt een snelcursus "Creatief met pompoen." Op de site zijn patronen te vinden die, zoals verwacht, allemaal Obama gerelateerd zijn; de term Barack O` Lantern is een verwijzing naar Jack O' Lantern, de echte naam voor uitgeholde en versierde pompoenen.
De mensen achter "Yes We Carve" benadrukken dat zij niets met de campagne van de Democraat te maken hebben en dat zij het graag positief willen houden; dus "No Attack O’ Lanterns."
Heb je je pompoen eenmaal vakkundig verObamaniseert, dan kan je een foto opsturen. De mooiste exemplaren zijn hier te zien.
De traditie van Halloween kennen wij niet, maar in Amerika is het "a very big deal." En met nog een week te gaan is het geen verrassing dat de campagnestrijd ook via pompoenen wordt uitgevochten.
De web site "Yes We Carve - biedt een snelcursus "Creatief met pompoen." Op de site zijn patronen te vinden die, zoals verwacht, allemaal Obama gerelateerd zijn; de term Barack O` Lantern is een verwijzing naar Jack O' Lantern, de echte naam voor uitgeholde en versierde pompoenen.
De mensen achter "Yes We Carve" benadrukken dat zij niets met de campagne van de Democraat te maken hebben en dat zij het graag positief willen houden; dus "No Attack O’ Lanterns."
Heb je je pompoen eenmaal vakkundig verObamaniseert, dan kan je een foto opsturen. De mooiste exemplaren zijn hier te zien.
“Let us begin.”
Wie er volgende week ook wint één ding is duidelijk: vanaf 2009 gaat er een nieuwe wind door Amerika waaien. En als het aan de kandidaten ligt is die schoner dan nu het geval is. Hoe veel schoner en hoe snel de resultaten merkbaar zijn hangt echter af van de uitkomst op 4 november.
Grote prioriteit op zowel de Republikeinse als de Democratische agenda is de aanpak van global warming. McCain wil dat Amerika in 2050 60 procent minder CO2 uitstoot produceert dan in 1990; Obama legt de lat op zelfs 80 procent. Hoewel die 42 jaren de heren een ruime slag om de arm lijken te geven – Obama is tegen die tijd 89 en McCain, deo volente, 114 – komt die datum niet uit de lucht vallen. Het veranderen van het leefpatroon van Amerika, waar 5 procent van de wereldbevolking 22 procent van alle energie verbruikt, duurt waarschijnlijk een volwassen mensenleven.
Een stap in de goede richting is de introductie van verhandelbare emissierechten. Beide kandidaten willen zo snel mogelijk een bovengrens aan Amerika's CO2 uitstoot vaststellen, waarna bedrijven die emissierechten onderling kunnen aan- en verkopen. Om zichzelf niet uit de markt te prijzen worden grote vervuilers dan immers gedwongen minder luchtverontreiniging te produceren.
De mate waarin de overheid een rol speelt in dit proces bepaalt het verschil in aanpak tussen Obama en McCain. De Republikein gelooft in zachte overheidsdruk en marktwerking. Zo schreef hij eerder dit jaar op de opiniepagina van de Financial Times, “We need to unleash the power and innovation of the marketplace in order to meet our environmental challenges.” Hij wil de emissierechten in eerste instantie gratis weggeven. Bedrijven kunnen zo wennen aan het systeem en hun CO2 uitstoot eerst zelf terugdringen. En na verloop van tijd hangt McCain een prijskaartje aan de vervuiling, waarna de handel vanzelf zal beginnen.
Obama's plan is strikter. Hij ziet een vergaande inmenging vanuit Washington, D.C., want “businesses don't own the sky, the public does. If we want them to stop polluting it, we have to put a price on all pollution.” Hij kiest er daarom voor de emissierechten direct aan geld te koppelen waarbij het uitgangspunt is dat 'de vervuiler betaalt.' Met het geld dat de overheid opstrijkt tijdens de veiling van de emissierechten wil hij zijn andere energie-plannen betalen.
Hoewel beide plannen een duidelijke breuk met het huidige beleid betekenen verdient Obama's aanpak de voorkeur. De slagingskansen van het 'cap and trade' programma zijn groter als de emissierechten vanaf de introductie geld waard zijn. Producenten en consumenten zullen de kosten van Amerika's CO2 uitstoot direct voelen; en dat kan geen kwaad in het land waar men energie behandelt alsof het aan de bomen groeit. Ook benadrukt de snelle en verplichte invoer de ernst van de situatie: Amerikanen kunnen niet langer bijna vijf keer zoveel energie verbruiken als de gemiddelde wereldburger.
Geen van beide kandidaten zal global warming in zijn maximaal twee termijnen uit de wereld kunnen helpen. Maar dankzij dit soort plannen zal ook bij Amerikanen het besef groeien dat het roer om moet. De streefdatum van 2050 kan als vage toekomstmuziek worden afgedaan, maar als het om een verantwoord energie beleid gaat heeft Amerika een lange weg te gaan.
Gelukkig trekken echt ambitieuze presidenten zich daar niets van aan. “All this will not be finished in the first 100 days. Nor will it be finished in the first 1,000 days, nor in the life of this Administration, nor even perhaps in our lifetime on this planet. But let us begin,” aldus President Kennedy in 1961.
Grote prioriteit op zowel de Republikeinse als de Democratische agenda is de aanpak van global warming. McCain wil dat Amerika in 2050 60 procent minder CO2 uitstoot produceert dan in 1990; Obama legt de lat op zelfs 80 procent. Hoewel die 42 jaren de heren een ruime slag om de arm lijken te geven – Obama is tegen die tijd 89 en McCain, deo volente, 114 – komt die datum niet uit de lucht vallen. Het veranderen van het leefpatroon van Amerika, waar 5 procent van de wereldbevolking 22 procent van alle energie verbruikt, duurt waarschijnlijk een volwassen mensenleven.
Een stap in de goede richting is de introductie van verhandelbare emissierechten. Beide kandidaten willen zo snel mogelijk een bovengrens aan Amerika's CO2 uitstoot vaststellen, waarna bedrijven die emissierechten onderling kunnen aan- en verkopen. Om zichzelf niet uit de markt te prijzen worden grote vervuilers dan immers gedwongen minder luchtverontreiniging te produceren.
De mate waarin de overheid een rol speelt in dit proces bepaalt het verschil in aanpak tussen Obama en McCain. De Republikein gelooft in zachte overheidsdruk en marktwerking. Zo schreef hij eerder dit jaar op de opiniepagina van de Financial Times, “We need to unleash the power and innovation of the marketplace in order to meet our environmental challenges.” Hij wil de emissierechten in eerste instantie gratis weggeven. Bedrijven kunnen zo wennen aan het systeem en hun CO2 uitstoot eerst zelf terugdringen. En na verloop van tijd hangt McCain een prijskaartje aan de vervuiling, waarna de handel vanzelf zal beginnen.
Obama's plan is strikter. Hij ziet een vergaande inmenging vanuit Washington, D.C., want “businesses don't own the sky, the public does. If we want them to stop polluting it, we have to put a price on all pollution.” Hij kiest er daarom voor de emissierechten direct aan geld te koppelen waarbij het uitgangspunt is dat 'de vervuiler betaalt.' Met het geld dat de overheid opstrijkt tijdens de veiling van de emissierechten wil hij zijn andere energie-plannen betalen.
Hoewel beide plannen een duidelijke breuk met het huidige beleid betekenen verdient Obama's aanpak de voorkeur. De slagingskansen van het 'cap and trade' programma zijn groter als de emissierechten vanaf de introductie geld waard zijn. Producenten en consumenten zullen de kosten van Amerika's CO2 uitstoot direct voelen; en dat kan geen kwaad in het land waar men energie behandelt alsof het aan de bomen groeit. Ook benadrukt de snelle en verplichte invoer de ernst van de situatie: Amerikanen kunnen niet langer bijna vijf keer zoveel energie verbruiken als de gemiddelde wereldburger.
Geen van beide kandidaten zal global warming in zijn maximaal twee termijnen uit de wereld kunnen helpen. Maar dankzij dit soort plannen zal ook bij Amerikanen het besef groeien dat het roer om moet. De streefdatum van 2050 kan als vage toekomstmuziek worden afgedaan, maar als het om een verantwoord energie beleid gaat heeft Amerika een lange weg te gaan.
Gelukkig trekken echt ambitieuze presidenten zich daar niets van aan. “All this will not be finished in the first 100 days. Nor will it be finished in the first 1,000 days, nor in the life of this Administration, nor even perhaps in our lifetime on this planet. But let us begin,” aldus President Kennedy in 1961.
Monday 27 October 2008
Amerika's onderbewustzijn
Als Amerika over zeven dagen naar de stembus gaat gaan we ervan uit dat iedereen een weloverwogen keuze maakt; dat doen wij als zelfbewuste deelnemers aan de moderne consumptiemaatschappij toch de hele dag? Recent onderzoek bewijst echter het tegenovergestelde.
Het uitgangspunt van Martin Lindstrom's nieuwste boek "Buy-ology; Truth and Lies about Why We Buy" is simpel: mensen liegen, hersenscans niet. De internationaal bekende marketing goeroe - die onder andere McDonald, Nestlé, Microsoft en Disney adviseert - baseert deze stelling op drie jaar hersenonderzoek en de grootste hoeveelheid neuromarketing data die ooit voorhanden was. En de conclusies zijn verrassend genoeg om alle beslistheorieën en marketingmodellen overboord te zetten.
Zo blijkt bijvoorbeeld dat waarschuwingen op pakjes sigaretten roken stimuleren. Dat "Roken is dodelijk" niemand ervan weerhoudt een sigaret op te steken is weliswaar bekend, maar dat zelfs de meest gruwelijke teksten en plaatjes prikkels veroorzaken in dat deel van de hersens waar onze verlangens huizen is op zijn minst opmerkelijk. Oftewel, hoe meer tabaksreclame, hoe minder mensen gaan roken.
Een andere conclusie stelt dat product placements niet werken. Hoe hard regisseurs ook hun best doen om soapsterren 'subtiel' Pringles te laten eten, of hoeveel Unilever producten set dressers speels in een decor plaatsen, de kijker ziet het niet. De hersenscans van de proefkonijnen wezen uit dat een bepaald product alleen opvalt als het van belang is voor de verhaallijn.
De studie wees ook uit dat mensen bij het zien van bepaalde sterke merken zoals de Ipod dezelfde hersenactiviteit vertonen als wanneer ze religieuze afbeeldingen onder ogen krijgen. Hiermee lijkt eindelijk een verklaring gevonden te zijn waarom mensen 24 uur in de rij gaan staan voor een nieuwe Iphone: het is het 21ste eeuwse equivalent van de bedevaart naar Lourdes.
Het beste bewijs dat de conclusies uit "Buy-ology" voor een revolutie gaan zorgen blijkt uit het vermogen om met hersenscans de slagingskansen van televisieprogramma's in kaart te brengen.
Deelnemers aan het onderzoek kregen drie shows te zien; toen de programma's later op de Britse televisie te zien waren bleek show die voor de minste hersenprikkels zorgde ook de slechtste kijkcijfers te krijgen.
Kortom, in het onwaarschijnlijke geval dat McCain volgende week president wordt dan komt dat niet door zijn uitmuntende campagne, maar door een moment van onoplettendheid in Amerika's onderbewustzijn.
Het uitgangspunt van Martin Lindstrom's nieuwste boek "Buy-ology; Truth and Lies about Why We Buy" is simpel: mensen liegen, hersenscans niet. De internationaal bekende marketing goeroe - die onder andere McDonald, Nestlé, Microsoft en Disney adviseert - baseert deze stelling op drie jaar hersenonderzoek en de grootste hoeveelheid neuromarketing data die ooit voorhanden was. En de conclusies zijn verrassend genoeg om alle beslistheorieën en marketingmodellen overboord te zetten.
Zo blijkt bijvoorbeeld dat waarschuwingen op pakjes sigaretten roken stimuleren. Dat "Roken is dodelijk" niemand ervan weerhoudt een sigaret op te steken is weliswaar bekend, maar dat zelfs de meest gruwelijke teksten en plaatjes prikkels veroorzaken in dat deel van de hersens waar onze verlangens huizen is op zijn minst opmerkelijk. Oftewel, hoe meer tabaksreclame, hoe minder mensen gaan roken.
Een andere conclusie stelt dat product placements niet werken. Hoe hard regisseurs ook hun best doen om soapsterren 'subtiel' Pringles te laten eten, of hoeveel Unilever producten set dressers speels in een decor plaatsen, de kijker ziet het niet. De hersenscans van de proefkonijnen wezen uit dat een bepaald product alleen opvalt als het van belang is voor de verhaallijn.
De studie wees ook uit dat mensen bij het zien van bepaalde sterke merken zoals de Ipod dezelfde hersenactiviteit vertonen als wanneer ze religieuze afbeeldingen onder ogen krijgen. Hiermee lijkt eindelijk een verklaring gevonden te zijn waarom mensen 24 uur in de rij gaan staan voor een nieuwe Iphone: het is het 21ste eeuwse equivalent van de bedevaart naar Lourdes.
Het beste bewijs dat de conclusies uit "Buy-ology" voor een revolutie gaan zorgen blijkt uit het vermogen om met hersenscans de slagingskansen van televisieprogramma's in kaart te brengen.
Deelnemers aan het onderzoek kregen drie shows te zien; toen de programma's later op de Britse televisie te zien waren bleek show die voor de minste hersenprikkels zorgde ook de slechtste kijkcijfers te krijgen.
Kortom, in het onwaarschijnlijke geval dat McCain volgende week president wordt dan komt dat niet door zijn uitmuntende campagne, maar door een moment van onoplettendheid in Amerika's onderbewustzijn.
Sunday 26 October 2008
Obama's geldautomaat
De Amerikaanse auto-industrie verkeert in zwaar weer. Zelfs nadat de dalende olieprijs benzine goedkoper heeft gemaakt stellen Amerikanen het kopen van nieuwe auto's en masse uit.
Autofabrikant Chrysler kondigde vorige week al het ontslag aan van 25 procent van de werknemers en het lijkt een kwestie van tijd voordat de concurrentie deze maatregel volgt. En nergens wordt dit meer gevoeld dan in de auto-staat Michigan, thuisbasis van Motor Town Detroit.
John McCain en Barack Obama zijn het er over eens dat de ontwikkeling van goedkope hybride auto's dit tij kan keren. En ondanks de vele vragen die zowel de Republikeinse als de Democratische plannen bij experts oproepen lijken de kiezers in Michigan hun keuze gemaakt te hebben.
Om zijn ambitie om in 2015 een miljoen hybride auto's op de Amerikaanse snelwegen te zien rijden waar te maken wil Obama de verdere ontwikkeling van overheidwege stimuleren. Hij introduceerde vorig jaar al een wetsvoorstel waardoor autofabrikanten subsidies krijgen voor de zorgverzekering van hun medewerkers als ze de besparingen investeren in technologisch onderzoek. “We must change the formula by highlighting the shared interests of workers, environmentalists, and industry stakeholders. This act will reduce our dependence on oil while providing automakers with resources to invest in the future of their industry.”
En als president heeft Obama beloofd het goede voorbeeld te geven: binnen een jaar na zijn inauguratie is het hele Witte Huis wagenpark en minimaal de helft van alle auto's die de federale overheid gebruikt hybride.
McCain wil de auto-industrie met zo min mogelijk wetgeving confronteren. Hij is voorstander van het stimuleren van de vraag zodat het voor autofabrikanten vanzelf interessant wordt om een groter en goedkoper aanbod te ontwikkelen. Zo beloofde hij deze zomer “a 5,000 dollar tax credit for each and every customer who buys a hybrid car. For other vehicles, whatever type they may be, the lower the carbon emissions, the higher the tax credit.”
Om ook automakers voor zijn plan te enthousiasmeren heeft hij op zijn Web site een wedstrijd uitgeschreven. “A $300 million prize should be awarded for the development of a battery package that has the size, capacity, cost and power to leapfrog the commercially available plug-in hybrids or electric cars.”
Experts zien de toekomst echter minder rooskleurig tegemoet dan de kandidaten. “A target of one million plug-ins in the U.S. by 2015 — considering there are none now — could be somewhat optimistic,” aldus een woordvoerder van de Alliance of Automobile Manufacturers. En McCain's $300 miljoen aan prijzengeld klinkt indrukwekkend, maar “it's small change in this business. It’s the cost of a paint shop in an auto factory.”
Ook de voorzitter van The Center for Automotive Research heeft zo zijn bedenkingen. Volgens hem is de technologie nog zo onderontwikkeld dat het te vroeg is voor grootschalige productie. “We know how to make them, but not inexpensively.”
Kiezers in Michigan zetten ondanks deze bezwaren hun geld op Obama: volgens de laatste polls ligt de Democraat 17 procent voor op zijn tegenstander. En die keuze is logisch: Obama's plan jaarlijk $15 miljard in onderzoek naar alternatieve energie – waaronder de ontwikkeling van hybdride auto's - te investeren doet McCain's $300 miljoen verbleken. Of Obama's plannen haalbaar zijn of niet, Michigan wil het met de injectie uit de Democratische geldautomaat graag gaan proberen.
Autofabrikant Chrysler kondigde vorige week al het ontslag aan van 25 procent van de werknemers en het lijkt een kwestie van tijd voordat de concurrentie deze maatregel volgt. En nergens wordt dit meer gevoeld dan in de auto-staat Michigan, thuisbasis van Motor Town Detroit.
John McCain en Barack Obama zijn het er over eens dat de ontwikkeling van goedkope hybride auto's dit tij kan keren. En ondanks de vele vragen die zowel de Republikeinse als de Democratische plannen bij experts oproepen lijken de kiezers in Michigan hun keuze gemaakt te hebben.
Om zijn ambitie om in 2015 een miljoen hybride auto's op de Amerikaanse snelwegen te zien rijden waar te maken wil Obama de verdere ontwikkeling van overheidwege stimuleren. Hij introduceerde vorig jaar al een wetsvoorstel waardoor autofabrikanten subsidies krijgen voor de zorgverzekering van hun medewerkers als ze de besparingen investeren in technologisch onderzoek. “We must change the formula by highlighting the shared interests of workers, environmentalists, and industry stakeholders. This act will reduce our dependence on oil while providing automakers with resources to invest in the future of their industry.”
En als president heeft Obama beloofd het goede voorbeeld te geven: binnen een jaar na zijn inauguratie is het hele Witte Huis wagenpark en minimaal de helft van alle auto's die de federale overheid gebruikt hybride.
McCain wil de auto-industrie met zo min mogelijk wetgeving confronteren. Hij is voorstander van het stimuleren van de vraag zodat het voor autofabrikanten vanzelf interessant wordt om een groter en goedkoper aanbod te ontwikkelen. Zo beloofde hij deze zomer “a 5,000 dollar tax credit for each and every customer who buys a hybrid car. For other vehicles, whatever type they may be, the lower the carbon emissions, the higher the tax credit.”
Om ook automakers voor zijn plan te enthousiasmeren heeft hij op zijn Web site een wedstrijd uitgeschreven. “A $300 million prize should be awarded for the development of a battery package that has the size, capacity, cost and power to leapfrog the commercially available plug-in hybrids or electric cars.”
Experts zien de toekomst echter minder rooskleurig tegemoet dan de kandidaten. “A target of one million plug-ins in the U.S. by 2015 — considering there are none now — could be somewhat optimistic,” aldus een woordvoerder van de Alliance of Automobile Manufacturers. En McCain's $300 miljoen aan prijzengeld klinkt indrukwekkend, maar “it's small change in this business. It’s the cost of a paint shop in an auto factory.”
Ook de voorzitter van The Center for Automotive Research heeft zo zijn bedenkingen. Volgens hem is de technologie nog zo onderontwikkeld dat het te vroeg is voor grootschalige productie. “We know how to make them, but not inexpensively.”
Kiezers in Michigan zetten ondanks deze bezwaren hun geld op Obama: volgens de laatste polls ligt de Democraat 17 procent voor op zijn tegenstander. En die keuze is logisch: Obama's plan jaarlijk $15 miljard in onderzoek naar alternatieve energie – waaronder de ontwikkeling van hybdride auto's - te investeren doet McCain's $300 miljoen verbleken. Of Obama's plannen haalbaar zijn of niet, Michigan wil het met de injectie uit de Democratische geldautomaat graag gaan proberen.
Friday 24 October 2008
Advocaten monitoren verkiezingen
Officiëel is de race na 4 november gelopen, maar Barack Obama en John McCain nemen geen enkel risico.
Beide presidentskandidaten hebben duizenden advocaten gemobiliseerd voor het geval de verkiezingen geen duidelijke winnaar aanwijzen. En met over en weer vliegende beschuldigingen van verkiezingsfraude, verouderde stemmachines, de verwachte record opkomst en één blik op de presidentsverkiezingen van 2000 lijkt dat geen overbodige luxe.
Ondertussen zijn de eerste klappen al uitgedeeld. Inzet van de strijd is een wet uit 2002 die een strengere controle van kiezers voorschrijft ter voorkoming van de chaos die zich in 2000 in Florida voordeed. Democraten beschuldigen Republikeinen legitieme kiezers het stemmen onmogelijk te maken; Republikeinen stellen op hun beurt dat de minder strenge Democratische regels fraude in de hand werken.
Advocaten zijn inmiddels op alles voorbereid. Zo staan in Florida alleen al 5000 advocaten klaar om op 4 november alles in goede banen te leiden. “On Election Day, I will be managing the largest law firm in the country, albeit for one day,” aldus advocaat Charles H. Lichtman, verantwoordelijk voor de operatie.
Beide presidentskandidaten hebben duizenden advocaten gemobiliseerd voor het geval de verkiezingen geen duidelijke winnaar aanwijzen. En met over en weer vliegende beschuldigingen van verkiezingsfraude, verouderde stemmachines, de verwachte record opkomst en één blik op de presidentsverkiezingen van 2000 lijkt dat geen overbodige luxe.
Ondertussen zijn de eerste klappen al uitgedeeld. Inzet van de strijd is een wet uit 2002 die een strengere controle van kiezers voorschrijft ter voorkoming van de chaos die zich in 2000 in Florida voordeed. Democraten beschuldigen Republikeinen legitieme kiezers het stemmen onmogelijk te maken; Republikeinen stellen op hun beurt dat de minder strenge Democratische regels fraude in de hand werken.
Advocaten zijn inmiddels op alles voorbereid. Zo staan in Florida alleen al 5000 advocaten klaar om op 4 november alles in goede banen te leiden. “On Election Day, I will be managing the largest law firm in the country, albeit for one day,” aldus advocaat Charles H. Lichtman, verantwoordelijk voor de operatie.
Koffiecrisis
We kenden al de Big Mac index, waarbij de prijs van de hamburger gebruikt om wisselkoersen te bepalen. Om inzicht in de huidige financiele crisis te geven hanteert de nieuwste economische theorie de koffieketen Starbucks.
Starbucks symboliseert het opgefokte kapitalisme in Amerika, aldus grondlegger van de theorie,
Newsweek columnist Dan Gross, en in alle financiele districten zijn de koffieshops alom aanwezig. "When you look at the cities where the banking systems have been held or had to be nationalized—like London, Madrid or Paris, South Korea—very high concentrations of Starbucks.”
Oftewel, hoe meer Starbucks winkels, des te harder de impact van de crisis is, zegt Gross. In Afrika zitten bijvoorbeeld maar drie Starbucks, en daar is de crisis nauwelijks merkbaar. Hetzelfde geldt voor Italië. Ook is het opmerkelijk dat Starbucks - net zoals de Amerikaanse huizenmarkt - zijn toptijd in 2006 beleefde, waarna het voor beiden snel bergaf ging.
Ondanks deze indicatoren ziet Gross ook de gebreken van zijn theorie in. Hij geeft dan ook direct toe dat zijn model "not necessarily scientific" is.
Maar wie de Starbucks methode op Nederland loslaat - waar de keten na de succesvolle opening van de eerste vestiging grote uitbreidingsplannen had - begrijpt opeens waarom de crisis ons niet zo hard raakt als bijvoorbeeld Amerika en Engeland.
Wetenschappelijk? Dat niet, maar wel leuk.
Starbucks symboliseert het opgefokte kapitalisme in Amerika, aldus grondlegger van de theorie,
Newsweek columnist Dan Gross, en in alle financiele districten zijn de koffieshops alom aanwezig. "When you look at the cities where the banking systems have been held or had to be nationalized—like London, Madrid or Paris, South Korea—very high concentrations of Starbucks.”
Oftewel, hoe meer Starbucks winkels, des te harder de impact van de crisis is, zegt Gross. In Afrika zitten bijvoorbeeld maar drie Starbucks, en daar is de crisis nauwelijks merkbaar. Hetzelfde geldt voor Italië. Ook is het opmerkelijk dat Starbucks - net zoals de Amerikaanse huizenmarkt - zijn toptijd in 2006 beleefde, waarna het voor beiden snel bergaf ging.
Ondanks deze indicatoren ziet Gross ook de gebreken van zijn theorie in. Hij geeft dan ook direct toe dat zijn model "not necessarily scientific" is.
Maar wie de Starbucks methode op Nederland loslaat - waar de keten na de succesvolle opening van de eerste vestiging grote uitbreidingsplannen had - begrijpt opeens waarom de crisis ons niet zo hard raakt als bijvoorbeeld Amerika en Engeland.
Wetenschappelijk? Dat niet, maar wel leuk.
Thursday 23 October 2008
Obama in Leesburg
Barack Obama was gister in Leesburg, Virginia. Bericht uit DC was één van de 35.000 aanwezigen.
Het verschil tussen Obama's aanwezigheid in Virginia en John McCain's rally in de zelfde staat vier dagen eerder is op de heenweg al merkbaar. Honderden stapvoets rijdende auto's druppelen uren voordat Obama gaat spreken het anders zo rustige centrum van Leesburg binnen. Parkeren lukt alleen nog op grote afstand van het park waar de rally plaats vindt. We zijn duidelijk niet de enige die vandaag gekomen zijn om de senator te horen spreken.
Ter plekke blijkt het verschil niet alleen uit de hoeveelheid mensen, maar ook uit wie er op het evenement is afgekomen. McCain's publiek - zo`n 6000 man - was ouder, witter en fanatieker. Daar was niemand zonder McCain/Palin T shirt, bord of sticker en er werden zowel vooraf als tijdens McCain's speech meer leuzen gescandeerd en harder geklapt.
Als Obama eenmaal aan het spreken is wordt duidelijk waarom men stiller is: zijn publiek komt om te luisteren. En Obama geeft de toehoorders wat ze willen: een helder verhaal waarin hij Amerika's problemen uiteenzet en zijn oplossingen uitlegt. In plaats van mensen op te hitsen niet op de ander te stemmen maakt hij duidelijk waarom hij president moet worden.
Het verschil in stemming tijdens beide bijeenkomsten zegt veel over de campagnes van de kandidaten. McCain - die een uur te laat kwam - valt zijn tegenstander hard aan, geeft zijn publiek veel reden tot juichen met one-liners en brengt voornamelijk mensen op de been die sowieso op hem gaan stemmen. Obama's publiek is diverser en de sfeer is ernstiger. Zowel de kandidaat - die keurig op tijd was - als de aanwezigen lijken te begrijpen dat 4 november niet het eindpunt van de campagne is, maar de start van een nieuw tijdperk voor Amerika.
Hoewel nieuw altijd een beetje eng is - niemand weet wat er gaat gebeuren - weet men ook in Virginia dat het roer om moet. En dat de aanwezigen bereid zijn die onzekere toekomst aan President Obama toe te vertrouwen geeft hoop voor 4 november. De laatste keer dat deze tot voor kort solide Republikeinse staat naar een Democratische presidentskandidaat ging is 44 jaar geleden: toen was de winst in Virginia voor John F. Kennedy genoeg om het presidentsschap binnen te slepen. De bijeenkomst gister bewees dat Obama beide kunststukjes kan evenaren.
Het verschil tussen Obama's aanwezigheid in Virginia en John McCain's rally in de zelfde staat vier dagen eerder is op de heenweg al merkbaar. Honderden stapvoets rijdende auto's druppelen uren voordat Obama gaat spreken het anders zo rustige centrum van Leesburg binnen. Parkeren lukt alleen nog op grote afstand van het park waar de rally plaats vindt. We zijn duidelijk niet de enige die vandaag gekomen zijn om de senator te horen spreken.
Ter plekke blijkt het verschil niet alleen uit de hoeveelheid mensen, maar ook uit wie er op het evenement is afgekomen. McCain's publiek - zo`n 6000 man - was ouder, witter en fanatieker. Daar was niemand zonder McCain/Palin T shirt, bord of sticker en er werden zowel vooraf als tijdens McCain's speech meer leuzen gescandeerd en harder geklapt.
Als Obama eenmaal aan het spreken is wordt duidelijk waarom men stiller is: zijn publiek komt om te luisteren. En Obama geeft de toehoorders wat ze willen: een helder verhaal waarin hij Amerika's problemen uiteenzet en zijn oplossingen uitlegt. In plaats van mensen op te hitsen niet op de ander te stemmen maakt hij duidelijk waarom hij president moet worden.
Het verschil in stemming tijdens beide bijeenkomsten zegt veel over de campagnes van de kandidaten. McCain - die een uur te laat kwam - valt zijn tegenstander hard aan, geeft zijn publiek veel reden tot juichen met one-liners en brengt voornamelijk mensen op de been die sowieso op hem gaan stemmen. Obama's publiek is diverser en de sfeer is ernstiger. Zowel de kandidaat - die keurig op tijd was - als de aanwezigen lijken te begrijpen dat 4 november niet het eindpunt van de campagne is, maar de start van een nieuw tijdperk voor Amerika.
Hoewel nieuw altijd een beetje eng is - niemand weet wat er gaat gebeuren - weet men ook in Virginia dat het roer om moet. En dat de aanwezigen bereid zijn die onzekere toekomst aan President Obama toe te vertrouwen geeft hoop voor 4 november. De laatste keer dat deze tot voor kort solide Republikeinse staat naar een Democratische presidentskandidaat ging is 44 jaar geleden: toen was de winst in Virginia voor John F. Kennedy genoeg om het presidentsschap binnen te slepen. De bijeenkomst gister bewees dat Obama beide kunststukjes kan evenaren.
Monday 20 October 2008
Het Obama effect
Hoewel het antwoord er maar één keer echt toe doet is Amerika de vraag “op wie ga je stemmen?” al vele malen gesteld. Dagelijks worden duizenden polls gepubliceerd en iedere avond geven enquêteurs in diverse praatprogramma's tekst en uitleg bij de laatste cijfers. Barack Obama's huidskleur maakt die taak lastiger dan ooit te voren.
Het fenomoon heeft een aparte naam - het Bradley effect – en is vernoemd naar Tom Bradley, een zwarte Amerikaan die in 1982 gouverneur van Californië wilde worden. Vooraf wezen de polls hem als de winnaar aan; toen dat, nadat de stemmen geteld waren, niet het geval bleek, moest men op zoek naar een verklaring.
De conclusie: om niet het risico te lopen om voor racist uitgemaakt te kunnen worden, vertellen sommige Amerikanen in opinieonderzoeken ze er geen enkel probleem mee hebben om op een neger te stemmen. Eenmaal in de veilige omgeving van het anonieme kieshokje laten ze hun ware gevoelens spreken, met alle gevolgen van dien.
De voorsprong die Obama heeft in de polls leidt onder opiniepeilers echter ook om andere redenen tot verwarring. Men vraagt zich af in hoeverre de polls gekleurd zijn door wat men het anti Bradley effect noemt. De symptomen van deze trend zijn hetzelfde: in ruil voor sociale acceptatie wordt de enquêteur voorgelogen. Het anti deel van het effect blijkt uit het feit dat men in dit geval een wit voetje bij de witte medemens wil halen omdat hardop je steun voor een neger uitspreken in bepaalde Amerikaanse kringen nog steeds 'not done' is.
Als dergelijke kiesdistricten op 4 november voor een verrassing gaan zorgen is het tijd om het bestaansrecht van het anti Bradley effect te erkennen. Belangrijker is echter de trend dan ook de naam te geven die hij verdient: het Obama effect.
Het fenomoon heeft een aparte naam - het Bradley effect – en is vernoemd naar Tom Bradley, een zwarte Amerikaan die in 1982 gouverneur van Californië wilde worden. Vooraf wezen de polls hem als de winnaar aan; toen dat, nadat de stemmen geteld waren, niet het geval bleek, moest men op zoek naar een verklaring.
De conclusie: om niet het risico te lopen om voor racist uitgemaakt te kunnen worden, vertellen sommige Amerikanen in opinieonderzoeken ze er geen enkel probleem mee hebben om op een neger te stemmen. Eenmaal in de veilige omgeving van het anonieme kieshokje laten ze hun ware gevoelens spreken, met alle gevolgen van dien.
De voorsprong die Obama heeft in de polls leidt onder opiniepeilers echter ook om andere redenen tot verwarring. Men vraagt zich af in hoeverre de polls gekleurd zijn door wat men het anti Bradley effect noemt. De symptomen van deze trend zijn hetzelfde: in ruil voor sociale acceptatie wordt de enquêteur voorgelogen. Het anti deel van het effect blijkt uit het feit dat men in dit geval een wit voetje bij de witte medemens wil halen omdat hardop je steun voor een neger uitspreken in bepaalde Amerikaanse kringen nog steeds 'not done' is.
Als dergelijke kiesdistricten op 4 november voor een verrassing gaan zorgen is het tijd om het bestaansrecht van het anti Bradley effect te erkennen. Belangrijker is echter de trend dan ook de naam te geven die hij verdient: het Obama effect.
McCain rally in Virginia
John McCain sprak afgelopen zaterdag zo`n 8000 man toe in Woodbridge, Virginia. Bericht uit DC was erbij.
Virginia symboliseert McCain's wankele positie. De staat die sinds 1964 altijd naar de Republikeinse kandidaat ging ligt volgens de laatste polls binnen handbereik van Obama. Gezien de krappe overwinningen van Bush in 2000 en 2004 zou het verliezen van Virginia een doodssteek voor McCain zijn.
Voor GOP aanhangers is die gedachte om van te gruwen en daarom stonden ze al vroeg in de rij om McCain te steunen tijdens deze bijeenkomst. Honderden hadden gehoor gegeven aan de oproep in de uitnodiging iets roods aan te trekken: "Virginia wil not turn into a blue (ie Democratische) state."
Hoewel de kandidaat pas rond 2 uur verwacht werd, zat de stemming er al vroeg in. In navolging van Joe the Plumber had een aantal aanwezigen zijn naam en beroep op een bord geschilderd om zo duidelijk te maken waar de voorkeur van de kleine zelfstandige volgens hen naar uit moet gaan: "Phil the Bricklayer" en "Rose the Teacher" gaan voor McCain.
Een uur later dan verwacht verscheen dan eindelijk de kandidaat zelf. Vol enthousiasme deed hij zijn standaardverhaal dat het publiek af en toe onderbrak met kreten als "Country First," "Drill, baby, drill" en "Nobama."
Na afloop had de kandidaat tijd om nog een paar handen te schudden voordat hij snel weer weg moest om de volgende rally toe te spreken.
Vol nieuwe energie en opgeladen vertrok niet veel later ook de massa. Vraag blijft echter wat de impact van een dergelijke bijeenkomst is: deze mensen steunen McCain toch wel; het verhaal van de kandidaat was weinig verrassend; de opkomst was goed, maar hoeveel van de 8000 aanwezigen maken op 4 november dadelijk de gang naar de stembus en hoeveel van die mensen stemmen ook echt voor McCain.
McCain's landelijke achterstand en krappe voorsprong in Virginia betekenen dat wat hij nu doet niet goed genoeg is. Blijven doen wat je doet kan dus niet de oplossing zijn. Tenzij McCain met een dramatische move zijn campagne in een nieuwe richting stuurt zijn rallies zoals deze leuk voor persoonlijke plakboeken, maar ongeschikt voor in de geschiedenisboeken.
Virginia symboliseert McCain's wankele positie. De staat die sinds 1964 altijd naar de Republikeinse kandidaat ging ligt volgens de laatste polls binnen handbereik van Obama. Gezien de krappe overwinningen van Bush in 2000 en 2004 zou het verliezen van Virginia een doodssteek voor McCain zijn.
Voor GOP aanhangers is die gedachte om van te gruwen en daarom stonden ze al vroeg in de rij om McCain te steunen tijdens deze bijeenkomst. Honderden hadden gehoor gegeven aan de oproep in de uitnodiging iets roods aan te trekken: "Virginia wil not turn into a blue (ie Democratische) state."
Hoewel de kandidaat pas rond 2 uur verwacht werd, zat de stemming er al vroeg in. In navolging van Joe the Plumber had een aantal aanwezigen zijn naam en beroep op een bord geschilderd om zo duidelijk te maken waar de voorkeur van de kleine zelfstandige volgens hen naar uit moet gaan: "Phil the Bricklayer" en "Rose the Teacher" gaan voor McCain.
Een uur later dan verwacht verscheen dan eindelijk de kandidaat zelf. Vol enthousiasme deed hij zijn standaardverhaal dat het publiek af en toe onderbrak met kreten als "Country First," "Drill, baby, drill" en "Nobama." 
Na afloop had de kandidaat tijd om nog een paar handen te schudden voordat hij snel weer weg moest om de volgende rally toe te spreken.Vol nieuwe energie en opgeladen vertrok niet veel later ook de massa. Vraag blijft echter wat de impact van een dergelijke bijeenkomst is: deze mensen steunen McCain toch wel; het verhaal van de kandidaat was weinig verrassend; de opkomst was goed, maar hoeveel van de 8000 aanwezigen maken op 4 november dadelijk de gang naar de stembus en hoeveel van die mensen stemmen ook echt voor McCain.
McCain's landelijke achterstand en krappe voorsprong in Virginia betekenen dat wat hij nu doet niet goed genoeg is. Blijven doen wat je doet kan dus niet de oplossing zijn. Tenzij McCain met een dramatische move zijn campagne in een nieuwe richting stuurt zijn rallies zoals deze leuk voor persoonlijke plakboeken, maar ongeschikt voor in de geschiedenisboeken.
Friday 17 October 2008
Bush's erfenis
Hij trekt de komende 100 dagen nog aan de touwtjes, dus als President Bush iets zegt wordt er geluisterd. Zelfs als hij meer over zijn erfenis dan actuele problemen praat.
Bush speelde vanochtend een thuiswedstrijd. De Chamber van Commerce - waar hij zo`n 300 man toesprak - ligt recht tegenover het Witte Huis. Het onderwerp is hem inmiddels vertrouwd: de economie. Ook zijn manier van spreken was weinig verrassend: vol zelfvertrouwen sprak hij zijn optimisme uit over het bedwingen van de financiele crisis; en zo af en toe trackteerde hij het publiek op een dikke grijns.
Voor de aandachtige toehoorder ging het verhaal echter over iets anders: Bush's erfenis. De financiele crisis, zo zei Bush, "started a decade ago." Oftewel, een deel van de schuld ligt bij President Clinton. "Onder normale omstandigheden ben ik voor de vrije markt," zo ging hij verder."But tough times call for tough measures." Oftewel, hij is nog steeds dezelfde "fiscal conservative" die hij altijd is geweest en de uit de klauwen gelopen uitgaven van de afgelopen acht jaar zijn vervelend, maar helaas broodnodig. Het aanpassen van het Amerikaanse 20ste eeuwse financiele stelsel moet 'priority zijn for the next president," Oftewel, het probleem is groter dan één president aankan.
De manier voor Bush om beter beschreven te worden in geschiedenisboeken dan in de krant van vandaag is als zijn politiek tijd krijgt om uit te kristaliseren. En dat lukt alleen als McCain op 4 november wint. Bush gaf daarom zonder zijn naam te noemen Obama een subtiele sneer en herhaalde McCain's voornaamste argument tegen Obama, "There's no excuse to raise taxes, because it will make the problems worse." Ook haalde Bush McCain's opmerking aan uit het laatste debat en sprak over het belang van vrije-handelsverdragen met Colombia en Zuid-Korea; landen waarmee Obama opnieuw om de tafel wil gaan zitten en waar McCain zijn tegenstander woensdagavond hard op aanviel.
Om de schijn van inmenging met de campagne tegen te gaan sloot Bush af met de verzekering dat er in een crisissituatie als deze geen sprake is van "political motives." Hij heeft daarin gelijk: het enige dat Bush nog heeft zijn "personal motives."
Bush speelde vanochtend een thuiswedstrijd. De Chamber van Commerce - waar hij zo`n 300 man toesprak - ligt recht tegenover het Witte Huis. Het onderwerp is hem inmiddels vertrouwd: de economie. Ook zijn manier van spreken was weinig verrassend: vol zelfvertrouwen sprak hij zijn optimisme uit over het bedwingen van de financiele crisis; en zo af en toe trackteerde hij het publiek op een dikke grijns.
Voor de aandachtige toehoorder ging het verhaal echter over iets anders: Bush's erfenis. De financiele crisis, zo zei Bush, "started a decade ago." Oftewel, een deel van de schuld ligt bij President Clinton. "Onder normale omstandigheden ben ik voor de vrije markt," zo ging hij verder."But tough times call for tough measures." Oftewel, hij is nog steeds dezelfde "fiscal conservative" die hij altijd is geweest en de uit de klauwen gelopen uitgaven van de afgelopen acht jaar zijn vervelend, maar helaas broodnodig. Het aanpassen van het Amerikaanse 20ste eeuwse financiele stelsel moet 'priority zijn for the next president," Oftewel, het probleem is groter dan één president aankan.
De manier voor Bush om beter beschreven te worden in geschiedenisboeken dan in de krant van vandaag is als zijn politiek tijd krijgt om uit te kristaliseren. En dat lukt alleen als McCain op 4 november wint. Bush gaf daarom zonder zijn naam te noemen Obama een subtiele sneer en herhaalde McCain's voornaamste argument tegen Obama, "There's no excuse to raise taxes, because it will make the problems worse." Ook haalde Bush McCain's opmerking aan uit het laatste debat en sprak over het belang van vrije-handelsverdragen met Colombia en Zuid-Korea; landen waarmee Obama opnieuw om de tafel wil gaan zitten en waar McCain zijn tegenstander woensdagavond hard op aanviel.
Om de schijn van inmenging met de campagne tegen te gaan sloot Bush af met de verzekering dat er in een crisissituatie als deze geen sprake is van "political motives." Hij heeft daarin gelijk: het enige dat Bush nog heeft zijn "personal motives."
Thursday 16 October 2008
Presidential Stand up Comedy
Nederlanders hebben vele vooroordelen over Amerikaanse verkiezingen. "Laag-bij-de-gronds," "onder de gordel," "vuil." De volgende videos bewijzen dat niets minder minder waar is.
De avond na het debat zaten de kandidaten weer met elkaar aan tafel. De setting was echter iets anders. Beide waren te gast op het jaarlijkse liefdadigheidsdiner ter ere van de New Yorkse oud-gouverneur Alfred E. Smith. Dit evenement wordt sinds 1945 - het jaar dat Smith overleed - jaarlijks georganiseerd; en sinds 1960 is het traditie dat de presidentskandidaten een speech geven.
Een andere gewoonte is dat die speech geestig is. En zo maakten McCain en Obama - die elkaar nog geen 24 uur eerder alle hoeken gaven - grappen over elkaar en zichzelf. Maar nog indrukwekkender is het respect dat de heren voor elkaar uitspraken.
Na het zien van deze videos kan niemand nog met een stalen gezicht zeggen dat Amerikaanse verkiezingen "vuil" of "achterbaks" zijn. Hard, dat wel; maar het gaat tenslotte ook om de belangrijkste baan ter wereld. Kijk de 30 minuten durende speeches en wil je nog meer lachen, vergelijk deze briljante optredens eens met een verhaal van een willekeurige Nederlandse minister.
Deel I van McCain's speech:
Deel II van McCain's speech
Deel I van Obama's speech
Deel II van Obama's speech
De avond na het debat zaten de kandidaten weer met elkaar aan tafel. De setting was echter iets anders. Beide waren te gast op het jaarlijkse liefdadigheidsdiner ter ere van de New Yorkse oud-gouverneur Alfred E. Smith. Dit evenement wordt sinds 1945 - het jaar dat Smith overleed - jaarlijks georganiseerd; en sinds 1960 is het traditie dat de presidentskandidaten een speech geven.
Een andere gewoonte is dat die speech geestig is. En zo maakten McCain en Obama - die elkaar nog geen 24 uur eerder alle hoeken gaven - grappen over elkaar en zichzelf. Maar nog indrukwekkender is het respect dat de heren voor elkaar uitspraken.
Na het zien van deze videos kan niemand nog met een stalen gezicht zeggen dat Amerikaanse verkiezingen "vuil" of "achterbaks" zijn. Hard, dat wel; maar het gaat tenslotte ook om de belangrijkste baan ter wereld. Kijk de 30 minuten durende speeches en wil je nog meer lachen, vergelijk deze briljante optredens eens met een verhaal van een willekeurige Nederlandse minister.
Deel I van McCain's speech:
Deel II van McCain's speech
Deel I van Obama's speech
Deel II van Obama's speech
A Star is Born
Ieder land kent hem: Jan Modaal. Otto Normalverbraucher. Jean Baptiste. Maar in Amerika is Joe Sixpack lang niet meer zo gewoon.
Gister om deze tijd was Joe Wurzelbacher een gewone loodgieter in Ohio. Als iedere Amerikaan maakte hij zich zorgen over de economie. Hij volgde de verkiezingen met grote belangstelling omdat hij overweegt het bedrijf van zijn baas over te kopen. En omdat hij benieuwd was naar de belastingplannen van de kandidaten, besloot hij na een campagnebijeenkomst Barack Obama eens persoonlijk aan te spreken.
Wat kan er veel gebeuren in 90 minuten. Tijdens het debat gisteravond introduceerde John McCain Wurzelbacher als het symbolische slachtoffer van Obama's belastingvoorstellen, "Joe wants to buy the business that he has been in for all of these years, worked 10, 12 hours a day. And he wanted to buy the business but he looked at your tax plan and he saw that he was going to pay much higher taxes." Obama's antwoord was dat Joe zich had laten beinvloeden door McCain's reclames.
Toen een uur later de verschillende voorstellen voor de gezondheidszorg besproken werden haalde McCain hem weer van stal en noemde hem "his old buddy, Joe." Obama sprak hem vervolgens zelfs persoonlijk aan, "I'm happy to talk to you, Joe, too, if you're out there."
Joe - die inderdaad "out there" was - wist niet wat hij hoorde. Hij noemde het "surreal" om zo opeens in het middelpunt van de belangstelling te staat. Maar ondanks de persoonlijke (bijna) presidentiele uitleg was hij naar eigen zeggen nog geen steek verder. "Ze dansten weer om het onderwerp heen in plaats van me een helder antwoord te geven." En zo blijft Joe een zwevende kiezer.
Gister om deze tijd was Joe Wurzelbacher een gewone loodgieter in Ohio. Als iedere Amerikaan maakte hij zich zorgen over de economie. Hij volgde de verkiezingen met grote belangstelling omdat hij overweegt het bedrijf van zijn baas over te kopen. En omdat hij benieuwd was naar de belastingplannen van de kandidaten, besloot hij na een campagnebijeenkomst Barack Obama eens persoonlijk aan te spreken.
Wat kan er veel gebeuren in 90 minuten. Tijdens het debat gisteravond introduceerde John McCain Wurzelbacher als het symbolische slachtoffer van Obama's belastingvoorstellen, "Joe wants to buy the business that he has been in for all of these years, worked 10, 12 hours a day. And he wanted to buy the business but he looked at your tax plan and he saw that he was going to pay much higher taxes." Obama's antwoord was dat Joe zich had laten beinvloeden door McCain's reclames.
Toen een uur later de verschillende voorstellen voor de gezondheidszorg besproken werden haalde McCain hem weer van stal en noemde hem "his old buddy, Joe." Obama sprak hem vervolgens zelfs persoonlijk aan, "I'm happy to talk to you, Joe, too, if you're out there."
Joe - die inderdaad "out there" was - wist niet wat hij hoorde. Hij noemde het "surreal" om zo opeens in het middelpunt van de belangstelling te staat. Maar ondanks de persoonlijke (bijna) presidentiele uitleg was hij naar eigen zeggen nog geen steek verder. "Ze dansten weer om het onderwerp heen in plaats van me een helder antwoord te geven." En zo blijft Joe een zwevende kiezer.
Surreal Life Soap: Joe kijkt thuis in Ohio naar het debat
Maar dankzij het debat is hij wel `s werelds meest beroemde twijfelaar. Meteen na afloop van het debat leverde de Google search "Joe Wurzelbacher" nog geen 2000 hits op; een uur later waren het er al meer dan 5000; vanochtend om 09:00 waren het er 15.000; tegen half twaalf werd de 20.000 grens gepasseerd; zo rond half vier was het resultaat meer dan 30.000 hits; om 19:00 uur ging hij over de 40.000 heen, en de teller staat op dit moment (donderdag 16 oktober 22:30) op 67.9000. Tip voor de lezer: klik voor de grap eens op de link en kijk hoeveel hits Joe nu krijgt.
Zo is er na het laatste debat maar één echte winnaar. Joe For President!
De aanleiding: Joe in gesprek met Obama
Wednesday 15 October 2008
De punten zijn binnen
Wat is de overeenkomst tussen het Nederlands elftal in de wedstrijd tegen Noorwegen en Barack Obama's optreden in het laatste debat? Het sprankelt niet vaak, maar het ziet er verzorgd uit en dankzij een paar goede bewegingen zijn de punten binnen.
Het was zelfs voor de trouwste Obama supporter duidelijk: het eerste half uur was voor McCain. Dat was niet alleen het gevolg van Obama's stroperige optreden na zijn sterke openingstatement; McCain vlamde op eigen kracht, legde verbanden en was voor het eerst in staat een helder betoog over zijn economische plannen te houden.
Een grote rol was daarin weggelegd voor een zwevende kiezer met wie Obama een paar dagen voor het debat op een campagnebijeenkomst sprak. McCain introduceerde deze man - een loodgieter uit Ohio met de onwaarschijnlijke naam Joe Wurzelbacher - als het symbolische slachtoffer van Obama's belastingplannen. Wurzlerbacher werd al snel door beide kandidaten liefkozend "Joe the Plumber" genoemd, en hij zal vanaf morgen een regelrechte internet- en mediahit zijn. Zijn naam viel meer dan 10 keer in 90 minuten.
Joe betekende echter ook de ommekeer in het debat. McCain bleef te lang op hem hameren en vergat daardoor Obama, die zo ruimte kreeg om orde op zaken te stellen.
Obama sloeg vervolgens drie keer genadeloos toe. Zijn plannen voor het onderwijs, gezondsheidszorg en energie waren helder, onderbouwd en oplossingsgericht. Terwijl hij aan het woord was, werd McCain - op de andere helft van het televisiescherm - zichtbaar bozer. Hij rolde met zijn ogen, bewoog zijn wenkbrauwen en straalde precies datgene uit wat Obama's reclames hem verwijten, "McCain is een heethoofd en zo iemand kunnen we op dit moment missen als kiespijn." En denk vooral niet dat de non-verbale reactie van een kandidaat onbelangrijk is: in 2000 zuchtte Al Gore zo vaak en diep bij Bush' s antwoorden dat hij als een betweterige wijsneus overkwam.
Obama bewees ook weer eens het meest media savy te zijn. Hij keek in de camera en sprak de kijkers - en dus de kiezers - direct toe. Zei McCain dingen waar hij het niet mee eens was, dan lachte hij breed of schudde zachtjes 'nee' met zijn hoofd. Zelfs toen de moderator hem vroeg wat hij van Sarah Palin vond, bleef Obama positief. Op vele lippen moet een tirade hebben gebrand over McCain's keuze, maar Obama prees de manier waarop ze de Republikeinse achterban enthousiasmeert. Zo bevestigde hij zijn reputatie als Mr. Cool aan wie men zonder probleem het Witte Huis kan toevertrouwen.
En dat is wat er gaat gebeuren: vanaf morgen, terwijl de krantenkoppen Obama tot winnaar zullen verklaren, gaat zwevend Amerika met dit debat in het achterhoofd zijn keuze maken. Met nog 19 dagen te gaan zeggen drie gewonnen debatten misschien evenveel als Oranje`s negen punten halverwege de kwalificatie, maar gezien het optreden tot nu toe en het puntverlies van de concurrentie is het presidentsschap net zo binnen handbereik als de WK deelname.
Het was zelfs voor de trouwste Obama supporter duidelijk: het eerste half uur was voor McCain. Dat was niet alleen het gevolg van Obama's stroperige optreden na zijn sterke openingstatement; McCain vlamde op eigen kracht, legde verbanden en was voor het eerst in staat een helder betoog over zijn economische plannen te houden.
Een grote rol was daarin weggelegd voor een zwevende kiezer met wie Obama een paar dagen voor het debat op een campagnebijeenkomst sprak. McCain introduceerde deze man - een loodgieter uit Ohio met de onwaarschijnlijke naam Joe Wurzelbacher - als het symbolische slachtoffer van Obama's belastingplannen. Wurzlerbacher werd al snel door beide kandidaten liefkozend "Joe the Plumber" genoemd, en hij zal vanaf morgen een regelrechte internet- en mediahit zijn. Zijn naam viel meer dan 10 keer in 90 minuten.
Joe betekende echter ook de ommekeer in het debat. McCain bleef te lang op hem hameren en vergat daardoor Obama, die zo ruimte kreeg om orde op zaken te stellen.
Obama sloeg vervolgens drie keer genadeloos toe. Zijn plannen voor het onderwijs, gezondsheidszorg en energie waren helder, onderbouwd en oplossingsgericht. Terwijl hij aan het woord was, werd McCain - op de andere helft van het televisiescherm - zichtbaar bozer. Hij rolde met zijn ogen, bewoog zijn wenkbrauwen en straalde precies datgene uit wat Obama's reclames hem verwijten, "McCain is een heethoofd en zo iemand kunnen we op dit moment missen als kiespijn." En denk vooral niet dat de non-verbale reactie van een kandidaat onbelangrijk is: in 2000 zuchtte Al Gore zo vaak en diep bij Bush' s antwoorden dat hij als een betweterige wijsneus overkwam.
Obama bewees ook weer eens het meest media savy te zijn. Hij keek in de camera en sprak de kijkers - en dus de kiezers - direct toe. Zei McCain dingen waar hij het niet mee eens was, dan lachte hij breed of schudde zachtjes 'nee' met zijn hoofd. Zelfs toen de moderator hem vroeg wat hij van Sarah Palin vond, bleef Obama positief. Op vele lippen moet een tirade hebben gebrand over McCain's keuze, maar Obama prees de manier waarop ze de Republikeinse achterban enthousiasmeert. Zo bevestigde hij zijn reputatie als Mr. Cool aan wie men zonder probleem het Witte Huis kan toevertrouwen.
En dat is wat er gaat gebeuren: vanaf morgen, terwijl de krantenkoppen Obama tot winnaar zullen verklaren, gaat zwevend Amerika met dit debat in het achterhoofd zijn keuze maken. Met nog 19 dagen te gaan zeggen drie gewonnen debatten misschien evenveel als Oranje`s negen punten halverwege de kwalificatie, maar gezien het optreden tot nu toe en het puntverlies van de concurrentie is het presidentsschap net zo binnen handbereik als de WK deelname.
Bring It On!
John McCain beloofde in de aanloop naar het laatste debat de handschoenen echt uit te doen. Vanochtend kwam het antwoord uit het Obama kamp: bring it on. Die uitdaging benadrukt McCain's problemen.
Hoewel er vanvavond nog wel iets op het spel staat, is de enige belangrijke vraag hoe goed McCain kan koorddansen.
Na het eerste debat zei McCain Obama tijdens de tweede ontmoeting alle hoeken te laten zien. Tot schrik van zijn supporters liet hij dat toen weer achterwege; en afgelopen dagen was voor de Republikeinse F-Side de maat vol. Aangevuurd door Palin willen zij vanavond geen verhalen over de economie of alternatieve energie. McCain moet dezelfde toon aanslaan als in zijn reclames en hameren op Obama's banden met "terroristen," "fraudeurs" en "radicalen."
Maar uit opiniepeilingen blijkt dat het gros van de stemmers daar niet op zit te wachten. Zes van de 10 Amerikanen zeggen de buik vol te hebben van persoonlijke aanvallen en zijn meer geinteresseerd in plannen om de economie weer op het droge te krijgen. Op dat vlak wordt Obama echter meer vertrouwd dan McCain.
En om nog wat extra zout in de wonden te strooien stuurde Obama's woordvoerder vanochtend een persbericht met het onderwerp "John McCain’s plan to “whip” “That One’s” “you-know-what.” Deze sneer volgt op uitdagende uitspraken van Obama waarin hij McCain vraagt de aanvallen uit zijn reclames te herhalen "in my face." De tactiek is duidelijk: McCain de straatvechter boos maken om zo aanvallen op Obama's karakter uit te lokken die Obama kan afslaan door over de economie te praten.
Zo zit McCain een lastig parket: behalve zijn supporters wil niemand een moddergevecht, en door over actuele problemen te praten speelt zijn tegenstander in de kaart. In het beste geval stelt hij iedereen maar een beetje teleur; in het slechtste geval jaagt hij zwevende kiezers en trouwe aanhangers weg.
Vanavond zal het meest gedenkwaardige debat van de drie worden. De ontmoeting maakt voor de uitslag op 4 november weliswaar niet veel uit, maar het is interessant om te zien hoelang het duurt voordat McCain zijn evenwicht verliest.
Hoewel er vanvavond nog wel iets op het spel staat, is de enige belangrijke vraag hoe goed McCain kan koorddansen.
Na het eerste debat zei McCain Obama tijdens de tweede ontmoeting alle hoeken te laten zien. Tot schrik van zijn supporters liet hij dat toen weer achterwege; en afgelopen dagen was voor de Republikeinse F-Side de maat vol. Aangevuurd door Palin willen zij vanavond geen verhalen over de economie of alternatieve energie. McCain moet dezelfde toon aanslaan als in zijn reclames en hameren op Obama's banden met "terroristen," "fraudeurs" en "radicalen."
Maar uit opiniepeilingen blijkt dat het gros van de stemmers daar niet op zit te wachten. Zes van de 10 Amerikanen zeggen de buik vol te hebben van persoonlijke aanvallen en zijn meer geinteresseerd in plannen om de economie weer op het droge te krijgen. Op dat vlak wordt Obama echter meer vertrouwd dan McCain.
En om nog wat extra zout in de wonden te strooien stuurde Obama's woordvoerder vanochtend een persbericht met het onderwerp "John McCain’s plan to “whip” “That One’s” “you-know-what.” Deze sneer volgt op uitdagende uitspraken van Obama waarin hij McCain vraagt de aanvallen uit zijn reclames te herhalen "in my face." De tactiek is duidelijk: McCain de straatvechter boos maken om zo aanvallen op Obama's karakter uit te lokken die Obama kan afslaan door over de economie te praten.
Zo zit McCain een lastig parket: behalve zijn supporters wil niemand een moddergevecht, en door over actuele problemen te praten speelt zijn tegenstander in de kaart. In het beste geval stelt hij iedereen maar een beetje teleur; in het slechtste geval jaagt hij zwevende kiezers en trouwe aanhangers weg.
Vanavond zal het meest gedenkwaardige debat van de drie worden. De ontmoeting maakt voor de uitslag op 4 november weliswaar niet veel uit, maar het is interessant om te zien hoelang het duurt voordat McCain zijn evenwicht verliest.
Tuesday 14 October 2008
Geen ABC-tje voor Gore
Censuur is on-Amerikaans. Afgezien van de zogenaamde “seven dirty words” mag alles overal gezegd worden. Nergens ter wereld zou de Ku Klux Klan aan het “Adopt a Highway” overheidsprogramma mogen meedoen; en alleen in Amerika zijn racistische spreekkoren en demonstraties waarbij men homo`s oproept zelfmoord te plegen geen reden tot politieoptreden of Kamervragen.
In dat licht is de beslissing van televisiezender ABC een reclame van Al Gore's Alliance for Climate Protection te weigeren opmerkelijk. Eén rondje zappen leert dat ook reclamemakers over een grote creatieve vrijheid beschikken. “Ons medicijn maakt je beter, van de pillen van de concurrent ga je meteen dood?” Geen probleem. “Met dit roomijs-hamburger dieet val je 100 procent gegandeerd af?” Geen Reclame Code Commissie te bekennen. “Obama liegt” en “McCain bedriegt?” Hun probleem.
ABC`s standpunt dat de reclame te “controversiëel” zou zijn wekte zo direct nieuwsgierigheid naar de inhoud; en ook één van de tijdstippen waarop de commercial zou worden uitgezonden – direct na het tweede presidentiële debat – riep vragen op. Wat wilde het management de bijna 14 miljoen ABC kijkers die avond onthouden?
Een bezoek aan YouTube en een halve minuut later dient zich een nieuwe vraag aan: waarom wilde ABC de “Repower America” commercial niet uitzenden? We horen een stem die vertelt dat zonne- en wind energie een eind kunnen maken aan global warming en “our dependence on foreign oil.” De verteller gaat verder terwijl we kijken naar een klein meisje dat met blokken speelt, “So why are we still stuck with dirty and expensive energy? Because big oil spends hundreds of millions of dollars to block clean energy. Lobbyists, ads, even scandals. All to increase their profits, while America suffers.”
De toon is niet anders dan die in andere politiek getinte advertenties; de beelden passen zo in het Jeugdjournaal; en het onderwerp is actueel en relevant. Bovendien worden kijkers overspoeld met ExxonMobil en Chevron commercials waarin reclame gemaakt wordt voor meer olieboringen op eigen bodem en hun positieve bijdragen aan de ontwikkeling van “clean coal and natural gas.”
De “Repower America” adverentie is minder gemoedelijk dan eerdere reclames van Gore`s organisatie: in de vorige campagne riepen ogenschijnlijke tegenpolen – Democraten/ Republikeinen, veganisten/ vleeseters, stadsmensen/dorpelingen - tot eensgezindheid op om klimaatverandering te bestrijden. Maar één blik op de presidentscampagne laat zien dat anderen - met de finish in zicht - ook een hardere, serieuzere toon aanslaan in hun commercials.
ABC houdt zich op de vlakte over de weigering, “This particular ad was determined not to be acceptable per our policy on controversial issue advertising.” Navraag leert dat de boosdoener een shot is van nog geen drie seconden waarin het Capitool te zien is. “Per our guidelines, national buildings may be used in advertising provided the depictions are incidental. The image of the Capitol building is not incidental to this advertising.”
Een andere reden is wellicht Gore's toespraak tijdens een bijeenkomst van The Clinton Global Initiative, waarin hij opriep de bouw van nieuwe steenkolenfabrieken te verhinderen, desnoods met burgelijke ongehoorzaamheid. Een dag later liet ABC weten de reclame niet uit te zullen zenden. Dat verklaart echter niet waarom “Repower America” wel op CBS, CNN, MSNBC en zelfs Fox News te zien is.
Inmiddels hebben meer dan 200.000 mensen ABC gevraagd de reclame alsnog uit te zenden. Nadat de eerste twee presidentiële debatten weinig nieuws opleverden is de focus nu gericht op ABC's eerste reclameblok na afloop van de derde ontmoeting.
Zie hier wat ABC "controversial" noemt
In dat licht is de beslissing van televisiezender ABC een reclame van Al Gore's Alliance for Climate Protection te weigeren opmerkelijk. Eén rondje zappen leert dat ook reclamemakers over een grote creatieve vrijheid beschikken. “Ons medicijn maakt je beter, van de pillen van de concurrent ga je meteen dood?” Geen probleem. “Met dit roomijs-hamburger dieet val je 100 procent gegandeerd af?” Geen Reclame Code Commissie te bekennen. “Obama liegt” en “McCain bedriegt?” Hun probleem.
ABC`s standpunt dat de reclame te “controversiëel” zou zijn wekte zo direct nieuwsgierigheid naar de inhoud; en ook één van de tijdstippen waarop de commercial zou worden uitgezonden – direct na het tweede presidentiële debat – riep vragen op. Wat wilde het management de bijna 14 miljoen ABC kijkers die avond onthouden?
Een bezoek aan YouTube en een halve minuut later dient zich een nieuwe vraag aan: waarom wilde ABC de “Repower America” commercial niet uitzenden? We horen een stem die vertelt dat zonne- en wind energie een eind kunnen maken aan global warming en “our dependence on foreign oil.” De verteller gaat verder terwijl we kijken naar een klein meisje dat met blokken speelt, “So why are we still stuck with dirty and expensive energy? Because big oil spends hundreds of millions of dollars to block clean energy. Lobbyists, ads, even scandals. All to increase their profits, while America suffers.”
De toon is niet anders dan die in andere politiek getinte advertenties; de beelden passen zo in het Jeugdjournaal; en het onderwerp is actueel en relevant. Bovendien worden kijkers overspoeld met ExxonMobil en Chevron commercials waarin reclame gemaakt wordt voor meer olieboringen op eigen bodem en hun positieve bijdragen aan de ontwikkeling van “clean coal and natural gas.”
De “Repower America” adverentie is minder gemoedelijk dan eerdere reclames van Gore`s organisatie: in de vorige campagne riepen ogenschijnlijke tegenpolen – Democraten/ Republikeinen, veganisten/ vleeseters, stadsmensen/dorpelingen - tot eensgezindheid op om klimaatverandering te bestrijden. Maar één blik op de presidentscampagne laat zien dat anderen - met de finish in zicht - ook een hardere, serieuzere toon aanslaan in hun commercials.
ABC houdt zich op de vlakte over de weigering, “This particular ad was determined not to be acceptable per our policy on controversial issue advertising.” Navraag leert dat de boosdoener een shot is van nog geen drie seconden waarin het Capitool te zien is. “Per our guidelines, national buildings may be used in advertising provided the depictions are incidental. The image of the Capitol building is not incidental to this advertising.”
Een andere reden is wellicht Gore's toespraak tijdens een bijeenkomst van The Clinton Global Initiative, waarin hij opriep de bouw van nieuwe steenkolenfabrieken te verhinderen, desnoods met burgelijke ongehoorzaamheid. Een dag later liet ABC weten de reclame niet uit te zullen zenden. Dat verklaart echter niet waarom “Repower America” wel op CBS, CNN, MSNBC en zelfs Fox News te zien is.
Inmiddels hebben meer dan 200.000 mensen ABC gevraagd de reclame alsnog uit te zenden. Nadat de eerste twee presidentiële debatten weinig nieuws opleverden is de focus nu gericht op ABC's eerste reclameblok na afloop van de derde ontmoeting.
Zie hier wat ABC "controversial" noemt
Sunday 12 October 2008
Follow the Money
Geld spreekt een duidelijke taal in Amerikaanse presidentsverkiezingen. Zo is over het algemeen de kandidaat met de grootste campagnekas ook degene die uiteindelijk de meeste stemmen krijgt. De herkomst spreekt ook boekdelen. Donaties van bepaalde “special interest groups,” NGO`s en bedrijven laat zien welke kandidaat het beste bij hun uitgangspunten aansluit.
Kortom, hoog tijd om eens in de huishoudboekjes van John McCain en Barack Obama te kijken en te zien wie hun energie-agenda steunen.
Het is geen verrassing dat olie- en gasmaatschappijen zich en masse achter McCain en zijn GOP hebben geschaard. Hoewel zij in het begin van zijn kandidatuur nog aan zijn bedoelingen twijfelden, was McCain's plotselinge ommekeer ten opzichte van olieboringen op eigen bodem en zijn keuze voor running mate Sarah Palin genoeg om alle onzekerheid weg te nemen. Tot nu toe ontvingen de Republikeinen zo`n $17 miljoen en kon McCain op een slordige $1.6 miljoen rekenen. Obama en de Democratische partij worden weliswaar niet vergeten, maar hun $6 miljoen is zakgeld vergeleken met de Republikeinse gas- en olieinkomsten.
Ook de kolenindustrie prefereert de Republikeinse standpunten. Kolen spelen een belangrijke rol in McCain's plan om Amerika energie-onafhakelijk te maken; en Obama's belofte “What we ought to tax is dirty energy, like coal” ziet men met schrik tegemoet. Van de $2.4 miljoen die beide partijen van deze industrie ontvingen kreeg de GOP $1.7 miljoen; $78.000,- ging direct naar McCain, terwijl Obama's campagne het met $13.000,- moest doen.
De keuze uit de alternatieve energiehoek is ook weinig verrassend. Hier kiest men met overweldigende stemmen voor de energie-agenda van de Democraten. Van het miljoen dat zij doneerden konden Obama en de zijnen $750.000,- in de boeken bijschrijven. Milieuorganisaties doen daar nog een schepje bovenop: de $150.000 voor de Republikeinen is een fooitje naast $1.8 miljoen die richting de Democratische partijkas ging.
Wie echter denkt dat het dit presidentiële verkiezingsjaar “business as usual” is als het op energie-donaties aankomt heeft het mis. Zo is de totale injectie van olie- en gasdollars - $22 miljoen – niet sinds 1994 zo klein geweest. Toen de oliemannen Bush en Cheney in 2000 voor het eerst een gooi naar het Witte Huis deden doneerde de industrie zelfs meer dan $34 miljoen, oftewel zo`n 50 procent meer dan dit jaar. Dat men nu, ondanks de hoge olieprijzen en historisch ongekende miljardenwinsten, de hand op de knip houdt, is veelzeggend.
Datzelfde geldt voor het percentage van de kolendonaties dat richting de Democraten gaat: de 31 cent die zij per dollar krijgen is in geen 14 jaar zo hoog geweest. Dat de alternatieve energie-industrie zich als een serieuze donor presenteert is ook nieuw. Hoewel hun miljoen in het niet valt bij de $940 miljoen die McCain en Obama tot nu toe ontvingen, is het vijf keer meer dan wat deze bedrijfstak in 2004 aan de presidentsverkiezingen doneerde.
De daling in bijdragen van milieuorganisaties – de eerste in bijna 20 jaar – laat zien dat de kandidaten ook voor minder geld bereid zijn naar hun boodschap te luisteren.
Het gaat misschien met kleine stapjes, maar wie goed kijkt ziet wel degelijk signalen dat Amerika's energie-focus aan het veranderen is. “Just follow the money.”
Kortom, hoog tijd om eens in de huishoudboekjes van John McCain en Barack Obama te kijken en te zien wie hun energie-agenda steunen.
Het is geen verrassing dat olie- en gasmaatschappijen zich en masse achter McCain en zijn GOP hebben geschaard. Hoewel zij in het begin van zijn kandidatuur nog aan zijn bedoelingen twijfelden, was McCain's plotselinge ommekeer ten opzichte van olieboringen op eigen bodem en zijn keuze voor running mate Sarah Palin genoeg om alle onzekerheid weg te nemen. Tot nu toe ontvingen de Republikeinen zo`n $17 miljoen en kon McCain op een slordige $1.6 miljoen rekenen. Obama en de Democratische partij worden weliswaar niet vergeten, maar hun $6 miljoen is zakgeld vergeleken met de Republikeinse gas- en olieinkomsten.
Ook de kolenindustrie prefereert de Republikeinse standpunten. Kolen spelen een belangrijke rol in McCain's plan om Amerika energie-onafhakelijk te maken; en Obama's belofte “What we ought to tax is dirty energy, like coal” ziet men met schrik tegemoet. Van de $2.4 miljoen die beide partijen van deze industrie ontvingen kreeg de GOP $1.7 miljoen; $78.000,- ging direct naar McCain, terwijl Obama's campagne het met $13.000,- moest doen.
De keuze uit de alternatieve energiehoek is ook weinig verrassend. Hier kiest men met overweldigende stemmen voor de energie-agenda van de Democraten. Van het miljoen dat zij doneerden konden Obama en de zijnen $750.000,- in de boeken bijschrijven. Milieuorganisaties doen daar nog een schepje bovenop: de $150.000 voor de Republikeinen is een fooitje naast $1.8 miljoen die richting de Democratische partijkas ging.
Wie echter denkt dat het dit presidentiële verkiezingsjaar “business as usual” is als het op energie-donaties aankomt heeft het mis. Zo is de totale injectie van olie- en gasdollars - $22 miljoen – niet sinds 1994 zo klein geweest. Toen de oliemannen Bush en Cheney in 2000 voor het eerst een gooi naar het Witte Huis deden doneerde de industrie zelfs meer dan $34 miljoen, oftewel zo`n 50 procent meer dan dit jaar. Dat men nu, ondanks de hoge olieprijzen en historisch ongekende miljardenwinsten, de hand op de knip houdt, is veelzeggend.
Datzelfde geldt voor het percentage van de kolendonaties dat richting de Democraten gaat: de 31 cent die zij per dollar krijgen is in geen 14 jaar zo hoog geweest. Dat de alternatieve energie-industrie zich als een serieuze donor presenteert is ook nieuw. Hoewel hun miljoen in het niet valt bij de $940 miljoen die McCain en Obama tot nu toe ontvingen, is het vijf keer meer dan wat deze bedrijfstak in 2004 aan de presidentsverkiezingen doneerde.
De daling in bijdragen van milieuorganisaties – de eerste in bijna 20 jaar – laat zien dat de kandidaten ook voor minder geld bereid zijn naar hun boodschap te luisteren.
Het gaat misschien met kleine stapjes, maar wie goed kijkt ziet wel degelijk signalen dat Amerika's energie-focus aan het veranderen is. “Just follow the money.”
Saturday 11 October 2008
Chinese Tragedie op Cuba
Het gerechtelijk bevel tot hun onmiddellijke vrijlating uit de Amerikaanse gevangenis in Guantánamo Bay leek vorige week het einde te betekenen van de lijdensweg van 17 gedetineerden die sinds 2002 op Cuba vastzitten. Echter, binnen 24 uur besloot het Hof in Washington, D.C., op verzoek van het Ministerie van Justitie, dat bevel voorlopig op te schorten.
Een opmerkelijk besluit, aangezien van de oorspronkelijk uit China afkomstige gevangenen al sinds 2005 vaststaat dat zij geen “vijandelijke strijders” zijn. Dat zij, ondanks het ontbreken van die kwalificatie – noodzakelijk voor de detentie van van terrorisme verdachte personen in Guantánamo Bay - niet in vrijheid gesteld kunnen worden, vormt het laatste bewijs dat de Amerikaanse overheid hopeloos verdwaald is in het juridische labyrint rondom de strafinrichting op Cuba.
De zaak kwam aan het rollen nadat rechter Ricardo Urbina oordeelde dat er geen bewijs is dat detentie van de 17 Oeigoeren (een Chinese Moslim minderheid) op andere gronden rechtvaardigt; en “because the Constitution prohibits indefinite detention without cause, the government's continued detention of the detainees is unlawful.” Het eventuele verwijt dat hij met dat besluit zijn bevoegdheden te buiten ging, wees hij resoluut van de hand. “Separation-of-powers concerns do not trump the very principle upon which this nation was founded: the unalienable right to liberty,” aldus Urbina.
De gevangenen repatriëren was echter onmogelijk, omdat zij daar het risico lopen gemarteld te worden. De Chinese overheid beschouwt de Oeigoeren, vanwege hun strijd voor de onafhankelijkheid van de provincie Xinjiang, als terroristen. Uit angst China tegen het hoofd te stoten wil geen enkel ander land de gedetineerden opnemen. In 2006 werd voor vijf andere uit Guantánamo Bay ontslagen Oeigoeren na lang diplomatiek getouwtrek een nieuw thuis gevonden in Albanië, nadat onder andere Finland, Zweden, Zwitserland en Turkije hen geweigerd hadden.
De enige oplossing, volgens rechter Urbina, was hen toe te laten op Amerikaans grondgebied waar de Oeigoerse gemeenschap van zo`n 400 families rondom Washington, D.C. zich bereid had verklaard zich over hen te ontfermen.
Dat ging de Amerikaanse overheid te ver. Zo zou alleen President Bush de autoriteit hebben de gevangenen vrij te laten, waarmee de uitspraak wel degelijk een ondermijning betekende van het principe der gescheiden machten. Bovendien waren de gevangenen weliswaar geen verdachten meer in Amerika's Global War on Terror, zij waren nog altijd “trained for armed insurrection against their home country” wat “a serious national security” gevaar oplevert, aldus de verklaring van het Ministerie van Justitie.
Daarnaast zouden de Oeigoeren het land niet eens in mogen: de kampen waar zij getraind waren zijn opgezet door de Islamitische beweging Oost Turkistan, een groepering die volgens de Bush regering een terroristische organisatie is. Dat pas tot dat inzicht gekomen werd nadat de Oeigoeren in Amerikaanse handen waren gevallen, doet daar niets aan af, aldus een verklaring van het Witte Huis, “We are deeply concerned by, and strongly disagree with the ruling.”
Het einde van deze tragedie is voorlopig niet in zicht. De Oeigoeren blijven op Cuba terwijl het Hof zich buigt over een passend antwoord op rechter Urbina's besluit. Gezien het tempo en karakter van eerdere besluitvorming rondom Guantánamo Bay zal die uitspraak de situatie van de Oeigoeren niet op korte termijn veranderen.
De moeite die de invrijheidstelling van deze 17 onschuldigen vergt staat zo in schril contrast met het gemak waarmee zij indertijd naar Guantánamo Bay zijn overgebracht en onderstreept opnieuw hoezeer Amerika verstrikt is in de mislukte pogingen de War on Terror een solide juridische basis te geven.
Een opmerkelijk besluit, aangezien van de oorspronkelijk uit China afkomstige gevangenen al sinds 2005 vaststaat dat zij geen “vijandelijke strijders” zijn. Dat zij, ondanks het ontbreken van die kwalificatie – noodzakelijk voor de detentie van van terrorisme verdachte personen in Guantánamo Bay - niet in vrijheid gesteld kunnen worden, vormt het laatste bewijs dat de Amerikaanse overheid hopeloos verdwaald is in het juridische labyrint rondom de strafinrichting op Cuba.
De zaak kwam aan het rollen nadat rechter Ricardo Urbina oordeelde dat er geen bewijs is dat detentie van de 17 Oeigoeren (een Chinese Moslim minderheid) op andere gronden rechtvaardigt; en “because the Constitution prohibits indefinite detention without cause, the government's continued detention of the detainees is unlawful.” Het eventuele verwijt dat hij met dat besluit zijn bevoegdheden te buiten ging, wees hij resoluut van de hand. “Separation-of-powers concerns do not trump the very principle upon which this nation was founded: the unalienable right to liberty,” aldus Urbina.
De gevangenen repatriëren was echter onmogelijk, omdat zij daar het risico lopen gemarteld te worden. De Chinese overheid beschouwt de Oeigoeren, vanwege hun strijd voor de onafhankelijkheid van de provincie Xinjiang, als terroristen. Uit angst China tegen het hoofd te stoten wil geen enkel ander land de gedetineerden opnemen. In 2006 werd voor vijf andere uit Guantánamo Bay ontslagen Oeigoeren na lang diplomatiek getouwtrek een nieuw thuis gevonden in Albanië, nadat onder andere Finland, Zweden, Zwitserland en Turkije hen geweigerd hadden.
De enige oplossing, volgens rechter Urbina, was hen toe te laten op Amerikaans grondgebied waar de Oeigoerse gemeenschap van zo`n 400 families rondom Washington, D.C. zich bereid had verklaard zich over hen te ontfermen.
Dat ging de Amerikaanse overheid te ver. Zo zou alleen President Bush de autoriteit hebben de gevangenen vrij te laten, waarmee de uitspraak wel degelijk een ondermijning betekende van het principe der gescheiden machten. Bovendien waren de gevangenen weliswaar geen verdachten meer in Amerika's Global War on Terror, zij waren nog altijd “trained for armed insurrection against their home country” wat “a serious national security” gevaar oplevert, aldus de verklaring van het Ministerie van Justitie.
Daarnaast zouden de Oeigoeren het land niet eens in mogen: de kampen waar zij getraind waren zijn opgezet door de Islamitische beweging Oost Turkistan, een groepering die volgens de Bush regering een terroristische organisatie is. Dat pas tot dat inzicht gekomen werd nadat de Oeigoeren in Amerikaanse handen waren gevallen, doet daar niets aan af, aldus een verklaring van het Witte Huis, “We are deeply concerned by, and strongly disagree with the ruling.”
Het einde van deze tragedie is voorlopig niet in zicht. De Oeigoeren blijven op Cuba terwijl het Hof zich buigt over een passend antwoord op rechter Urbina's besluit. Gezien het tempo en karakter van eerdere besluitvorming rondom Guantánamo Bay zal die uitspraak de situatie van de Oeigoeren niet op korte termijn veranderen.
De moeite die de invrijheidstelling van deze 17 onschuldigen vergt staat zo in schril contrast met het gemak waarmee zij indertijd naar Guantánamo Bay zijn overgebracht en onderstreept opnieuw hoezeer Amerika verstrikt is in de mislukte pogingen de War on Terror een solide juridische basis te geven.
Wednesday 8 October 2008
(McC)Ain`t Gonna Happen
Met nog bijna een maand te gaan lijkt het vroeg voor conclusies, maar na het debat van gister doet Bericht Uit DC een gedurfde uitspraak: Obama wint op 4 november.
McCain moest gisteravond scoren. Swing states worden stabibieler, Obama blijft bedragen aan reclames uitgeven waar hij alleen maar van kan dromen en Amerikanen schrijven zich in veel grotere getallen in voor de Democratische partij dan voor de GOP. En veel tijd om stemmers op andere gedachten te brengen heeft hij niet.
Gelukkig was op de opzet van het debat in zijn voordeel. De town hall meeting is voor hem een vertrouwde omgeving. Honderden liep hij er af in de afgelopen maanden; hij voelde zich zelfs zo thuis in het format dat hij Obama, nadat die zijn nominatie op zak had, tot tien van zulke bijeenkomsten uitnodigde. Die had wel wat beters te doen en zodoende kreeg McCain maar een kans zijn tegenstander in een town hall te ontmoeten.
Negentig minuten later was de vraag gerechtvaardigd waarom McCain zo dol is op zulke bijeenkomsten. Hij vertelde dingen die close campaign watchers al wisten, viel in herhalingen uit eerdere speeches en gebruikte dezelfde inhoudsloze uitdrukkingen, "fix the economy," "clean up Washington," "move the country forward."
Alleen de opmerking 'I know how to get bin Laden" was verrassend. Als hij dat eerder verteld had, had hij de CIA veel tijd kunnen besparen.
McCain's hoge verwachtingen leken uit de lucht gegrepen en dat is logisch als je erover nadenkt. Waarom zou een discussie met vragen uit het publiek anders verlopen dan een gewoon debat met gewone vragen? Het lijkt anders, maar het spelletje blijft hetzelfde. De reden voor McCain's vergissing is ook duidelijk. Zijn town hall meeting zitten altijd vol met supporters, waardoor het weinig uitmaakt wat hij zegt: ze klappen en juichen toch wel. Zelfs als het publiek dat gister had mogen doen, was het niet gebeurd, omdat ze zich niet in zijn plannen kunnen vinden. Zoveel blijkt wel uit Obama`s voorsprong.
McCain heeft zodoende nog slechts een mogelijkheid: de modderkraan vol open zetten. Running mate Sarah Palin gaf dit weekend al een voorzetje toen ze de New York Times aanhaalde waarin Obama's connectie met een professor beschreven werd die 40 jaar geleden geprobeerd had het Congres op te blazen. Dat die opmerking van Palin aandacht kreeg kwam door de ophef over het feit dat zij een krant leest; en niet door de drie ontmoetingen van Obama met de ex-bommengooier.
McCain lijkt daarmee uitgespeeld; en zo is er na een campagne van bijna twee jaar eindelijk antwoord op de vraag wie de volgende president is. Het aftellen is begonnen.
McCain moest gisteravond scoren. Swing states worden stabibieler, Obama blijft bedragen aan reclames uitgeven waar hij alleen maar van kan dromen en Amerikanen schrijven zich in veel grotere getallen in voor de Democratische partij dan voor de GOP. En veel tijd om stemmers op andere gedachten te brengen heeft hij niet.
Gelukkig was op de opzet van het debat in zijn voordeel. De town hall meeting is voor hem een vertrouwde omgeving. Honderden liep hij er af in de afgelopen maanden; hij voelde zich zelfs zo thuis in het format dat hij Obama, nadat die zijn nominatie op zak had, tot tien van zulke bijeenkomsten uitnodigde. Die had wel wat beters te doen en zodoende kreeg McCain maar een kans zijn tegenstander in een town hall te ontmoeten.
Negentig minuten later was de vraag gerechtvaardigd waarom McCain zo dol is op zulke bijeenkomsten. Hij vertelde dingen die close campaign watchers al wisten, viel in herhalingen uit eerdere speeches en gebruikte dezelfde inhoudsloze uitdrukkingen, "fix the economy," "clean up Washington," "move the country forward."
Alleen de opmerking 'I know how to get bin Laden" was verrassend. Als hij dat eerder verteld had, had hij de CIA veel tijd kunnen besparen.
McCain's hoge verwachtingen leken uit de lucht gegrepen en dat is logisch als je erover nadenkt. Waarom zou een discussie met vragen uit het publiek anders verlopen dan een gewoon debat met gewone vragen? Het lijkt anders, maar het spelletje blijft hetzelfde. De reden voor McCain's vergissing is ook duidelijk. Zijn town hall meeting zitten altijd vol met supporters, waardoor het weinig uitmaakt wat hij zegt: ze klappen en juichen toch wel. Zelfs als het publiek dat gister had mogen doen, was het niet gebeurd, omdat ze zich niet in zijn plannen kunnen vinden. Zoveel blijkt wel uit Obama`s voorsprong.
McCain heeft zodoende nog slechts een mogelijkheid: de modderkraan vol open zetten. Running mate Sarah Palin gaf dit weekend al een voorzetje toen ze de New York Times aanhaalde waarin Obama's connectie met een professor beschreven werd die 40 jaar geleden geprobeerd had het Congres op te blazen. Dat die opmerking van Palin aandacht kreeg kwam door de ophef over het feit dat zij een krant leest; en niet door de drie ontmoetingen van Obama met de ex-bommengooier.
McCain lijkt daarmee uitgespeeld; en zo is er na een campagne van bijna twee jaar eindelijk antwoord op de vraag wie de volgende president is. Het aftellen is begonnen.
Monday 6 October 2008
En...actie! Of juist niet?
Hebben we eindelijk eens presidentsverkiezingen die ergens over gaan, gooit Hollywood roet in het spreekwoordelijke eten. Deze maand gingen twee films in première die de mijlenverre afstand tussen liberaal en conservatief Amerika op weinig subtiele wijze duidelijk maken.
“Religulous” is een documentaire van komiek Bill Maher waarin hij de draak steekt met iedere wereldreligie. Vandaar ook de titel: een samensmelting van de woorden “religion” en “ridiculous.” In de film, waarin de hand van “Borat” regisseur Larry David duidelijk is te zien, reist zelf verklaard atheïst Maher de wereld over om met Christenen, Moslims, Joden, Satanisten en andere Hogere Orde aanhangers over hun geloof te praten. Volgens de komiek is religie “the easiest thing to sell. You can't test it out until after you die. So no one's there to complain. What salesman doesn't want a piece of that territory?”
In “An American Carol” krijgt de linkse liberale filmmaker Michael Malone – een parodie op Michael Moore – zoals te verwachten nachtelijk bezoek van drie geesten. In zijn rol als Malone besluit Kevin Farley - broer van de overleden SNL acteur Chris – dat Amerika's nationale feestdag July 4th afgeschaft moet worden. Het land is namelijk te agressief en stilstaan bij het geweldadige verleden is in zijn ogen ongepast. Samen met de presidenten Washington en Kennedy overtuigt generaal Patton hem gedurende de nacht dat oorlog soms de enige oplossing is; en als Malone de volgende ochtend wakker wordt ziet hij eindelijk ook “America's awesomeness.”
De film is geregisseerd door David Zucker en past in de lijn van zijn eerdere werk zoals de Naked Gun films en de “Scary Movie” trilogie. Dat “An American Carol” het er soms dikker bovenop legt dan bepaalde films van Leni Riefenstal kan in sommige kringen de pret niet drukken. Conservatieve radio host Rush Limbaugh noemde de film “good and funny.” FOX presentator Sean Hannity sprak zijn bewondering uit voor Zucker, omdat hij een ander geluid uit “liberal Hollywood” laat komen; en zijn collega Bill O`Reilly, die een cameo heeft in de film, roept iedereen op naar de bioscoop te gaan.
Voorlopig lijkt de media meer aandacht aan de films te besteden dan het publiek. Dat het land niet en masse voor deze producties uitloopt komt echter niet door de verkiezingen. Volgens de box office cijfers geven Amerikanen de voorkeur aan de pratende hondjes, wat “Beverly Hills Chihuahua” de best-bezochte film van afgelopen weekend maakte. En waarom ook niet? Met twee oorlogen, een dreigende recessie en een energiecrisis wil iedereen graag even het verstand op nul zetten.
De trailer van “An American Carol”
De trailer van “Religulous”
“Religulous” is een documentaire van komiek Bill Maher waarin hij de draak steekt met iedere wereldreligie. Vandaar ook de titel: een samensmelting van de woorden “religion” en “ridiculous.” In de film, waarin de hand van “Borat” regisseur Larry David duidelijk is te zien, reist zelf verklaard atheïst Maher de wereld over om met Christenen, Moslims, Joden, Satanisten en andere Hogere Orde aanhangers over hun geloof te praten. Volgens de komiek is religie “the easiest thing to sell. You can't test it out until after you die. So no one's there to complain. What salesman doesn't want a piece of that territory?”
In “An American Carol” krijgt de linkse liberale filmmaker Michael Malone – een parodie op Michael Moore – zoals te verwachten nachtelijk bezoek van drie geesten. In zijn rol als Malone besluit Kevin Farley - broer van de overleden SNL acteur Chris – dat Amerika's nationale feestdag July 4th afgeschaft moet worden. Het land is namelijk te agressief en stilstaan bij het geweldadige verleden is in zijn ogen ongepast. Samen met de presidenten Washington en Kennedy overtuigt generaal Patton hem gedurende de nacht dat oorlog soms de enige oplossing is; en als Malone de volgende ochtend wakker wordt ziet hij eindelijk ook “America's awesomeness.”
De film is geregisseerd door David Zucker en past in de lijn van zijn eerdere werk zoals de Naked Gun films en de “Scary Movie” trilogie. Dat “An American Carol” het er soms dikker bovenop legt dan bepaalde films van Leni Riefenstal kan in sommige kringen de pret niet drukken. Conservatieve radio host Rush Limbaugh noemde de film “good and funny.” FOX presentator Sean Hannity sprak zijn bewondering uit voor Zucker, omdat hij een ander geluid uit “liberal Hollywood” laat komen; en zijn collega Bill O`Reilly, die een cameo heeft in de film, roept iedereen op naar de bioscoop te gaan.
Voorlopig lijkt de media meer aandacht aan de films te besteden dan het publiek. Dat het land niet en masse voor deze producties uitloopt komt echter niet door de verkiezingen. Volgens de box office cijfers geven Amerikanen de voorkeur aan de pratende hondjes, wat “Beverly Hills Chihuahua” de best-bezochte film van afgelopen weekend maakte. En waarom ook niet? Met twee oorlogen, een dreigende recessie en een energiecrisis wil iedereen graag even het verstand op nul zetten.
De trailer van “An American Carol”
De trailer van “Religulous”
Sunday 5 October 2008
Vol energie verder
Het debat tussen de vice-presidentskandidaten gaf meer inzicht in de verschillen tussen het Republikeinse en Democratische energiebeleid dan de ontmoeting tussen John McCain en Barack Obama. Maar het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat hun energieplannen de campagne-agenda's echt gaan domineren.
De vraag kon tijdens de discussie met zelfverklaarde energie-expert Sarah Palin en Joe Biden niet uitblijven: wat veroorzaakt global warming? Eerder had de gouverneur van Alaska gezegd dat de opwarming van de aarde het gevolg is van natuurlijke cycli, waar de mens geen invloed op heeft.
Met dit standpunt, populair in de Christelijk-conservatieve kringen waarin Palin verkeert, verschilde zij van mening met haar running mate McCain. Tijdens het debat krabbelde ze iets terug en stelde dat er ook wel iets te zeggen is voor menselijk handelen. Verder dan deze ene strobreedte wilde ze echter niet gaan. Belangrijker dan de oorzaak van global warming te bepalen, zei Palin, is de vraag “how are we going to get there to positively affect the impacts?”
Biden greep deze kans met beide handen om het verschil tussen hem en zijn tegenstander te onderstrepen. “I think it's clearly manmade. And if you don't understand what the cause is, it's virtually impossible to come up with a solution.” Hierna volgde een snelle samenvatting van Obama's energieplan: “We believe believe by investing in clean coal and safe nuclear, we can not only create jobs in wind and solar here in the United States, we can export it.”
En passant haalde hij ook uit naar idee van McCain's en Palin dat het energieprobleem op de lange termijn op te lossen is door in Amerika naar meer olie te boren. “We have 3 percent of the world's oil reserves. We consume 25 percent of the oil in the world. I guess, their only answer is drill, drill, drill.”
Palin kon deze opzichtige fout natuurlijk niet onbestraft laten. Het Republikeinse antwoord is namelijk de slogan “drill, baby, drill,” zei ze. Blij dat dat misverstand uit de wereld was geholpen, legde de gouverneur uit dat olie van eigen bodem slechts een deel is hun “all of the above” aanpak. Zij steunen ook zon-, wind- en andere schone energie. Maar het openstellen van meer Amerikaans grondgebied om naar olie te boren blijft noodzakelijk, aldus Palin. “That's what we hear all across this country in our rallies because people are so hungry for those domestic sources of energy to be tapped into.”
Onderzoek wijst echter iets anders uit. Volgens het Energy Pulse rapport van de Shelton Group – een PR bureau uit Chicago dat landelijke enquêtes uitvoert – blijkt dat slechts 13 procent van de ondervraagden voorstander is van olieboringen op Amerikaanse bodem. Zestien procent wil dat de overheid een plan ontwikkelt om het Amerikaanse olieverbruik terug te dringen en 29 procent wil meer investeringen in onderzoek naar alternatieve energiebronnen.
Het is echter de conclusie van het rapport dat de volle aandacht van de kandidaten zal grijpen: 61 procent van de geënquêteerden zegt dat zijn of haar stem op 4 november “somewhat to very much” afhangt van de energieplannen van de kandidaten. Op dit moment zijn de kandidaten volgens het onderzoek nog in een nek-aan-nek race verwikkeld – met 41.6 procent voor McCain en 38.5 procent voor Obama - , maar daarin komt de komende vier weken zeker verandering.
De financiële crisis lijkt voorlopig opgelost, zodat de kandidaten weer tijd hebben om over andere dingen te spreken. McCain zal de voorsprong op dit vlak met hand en tand verdedigen, wat ongetwijfeld leidt tot reacties uit het team Obama. En de ondervraagden zonder mening kunnen niet veel langer besluiteloos blijven. Met dit in het achterhoofd zal zowel McCain als Obama de komende 29 dagen zijn campagne vol energie richting de eindstreep dirigeren.
De vraag kon tijdens de discussie met zelfverklaarde energie-expert Sarah Palin en Joe Biden niet uitblijven: wat veroorzaakt global warming? Eerder had de gouverneur van Alaska gezegd dat de opwarming van de aarde het gevolg is van natuurlijke cycli, waar de mens geen invloed op heeft.
Met dit standpunt, populair in de Christelijk-conservatieve kringen waarin Palin verkeert, verschilde zij van mening met haar running mate McCain. Tijdens het debat krabbelde ze iets terug en stelde dat er ook wel iets te zeggen is voor menselijk handelen. Verder dan deze ene strobreedte wilde ze echter niet gaan. Belangrijker dan de oorzaak van global warming te bepalen, zei Palin, is de vraag “how are we going to get there to positively affect the impacts?”
Biden greep deze kans met beide handen om het verschil tussen hem en zijn tegenstander te onderstrepen. “I think it's clearly manmade. And if you don't understand what the cause is, it's virtually impossible to come up with a solution.” Hierna volgde een snelle samenvatting van Obama's energieplan: “We believe believe by investing in clean coal and safe nuclear, we can not only create jobs in wind and solar here in the United States, we can export it.”
En passant haalde hij ook uit naar idee van McCain's en Palin dat het energieprobleem op de lange termijn op te lossen is door in Amerika naar meer olie te boren. “We have 3 percent of the world's oil reserves. We consume 25 percent of the oil in the world. I guess, their only answer is drill, drill, drill.”
Palin kon deze opzichtige fout natuurlijk niet onbestraft laten. Het Republikeinse antwoord is namelijk de slogan “drill, baby, drill,” zei ze. Blij dat dat misverstand uit de wereld was geholpen, legde de gouverneur uit dat olie van eigen bodem slechts een deel is hun “all of the above” aanpak. Zij steunen ook zon-, wind- en andere schone energie. Maar het openstellen van meer Amerikaans grondgebied om naar olie te boren blijft noodzakelijk, aldus Palin. “That's what we hear all across this country in our rallies because people are so hungry for those domestic sources of energy to be tapped into.”
Onderzoek wijst echter iets anders uit. Volgens het Energy Pulse rapport van de Shelton Group – een PR bureau uit Chicago dat landelijke enquêtes uitvoert – blijkt dat slechts 13 procent van de ondervraagden voorstander is van olieboringen op Amerikaanse bodem. Zestien procent wil dat de overheid een plan ontwikkelt om het Amerikaanse olieverbruik terug te dringen en 29 procent wil meer investeringen in onderzoek naar alternatieve energiebronnen.
Het is echter de conclusie van het rapport dat de volle aandacht van de kandidaten zal grijpen: 61 procent van de geënquêteerden zegt dat zijn of haar stem op 4 november “somewhat to very much” afhangt van de energieplannen van de kandidaten. Op dit moment zijn de kandidaten volgens het onderzoek nog in een nek-aan-nek race verwikkeld – met 41.6 procent voor McCain en 38.5 procent voor Obama - , maar daarin komt de komende vier weken zeker verandering.
De financiële crisis lijkt voorlopig opgelost, zodat de kandidaten weer tijd hebben om over andere dingen te spreken. McCain zal de voorsprong op dit vlak met hand en tand verdedigen, wat ongetwijfeld leidt tot reacties uit het team Obama. En de ondervraagden zonder mening kunnen niet veel langer besluiteloos blijven. Met dit in het achterhoofd zal zowel McCain als Obama de komende 29 dagen zijn campagne vol energie richting de eindstreep dirigeren.
Thursday 2 October 2008
Geslaagd
Alles wat tijdens het debat tussen Sarah Palin en Joe Biden fout kon gaan, gebeurde niet. Beide kandidaten prezen hun man en poetsten op de valreep hun eigen imago op.
Vooraf konden de 90 minuten van het debat alle kanten opgaan. Volgens kenners zat de weg vol valkuilen. Palin liep het gevaar de fouten te herhalen die ze in haar drie interviews maakte; Biden kon het schip in gaan door te lang te praten of Palin te hard aan te vallen. Maar dezelfde kenners zagen ook kansen: Palin zou met haar down-to-earth methode de connectie met de gewone man en vrouw kunnen maken; voor Biden was het de perfecte tijd en plaats om zijn ervaring en kennis te etaleren.
Met deze kennis in hun achterhoofd manouvreerden de kandidaten zo voorzichtig dat er geen moment sprake was van een debat. Palin hield het bij een reeks soundbites en ingestudeerde uitdrukkingen die ze, onafhankelijk van de vraag, inzette. "Fight for your freedom." "John McCain is a maverick." "Fix the economy, create jobs, lower taxes, find solutions, clean Washington." Voorafgaand aan haar antwoord, vroeg ze een aantal maal of ze de vorige vraag verder mocht toelichten, waardoor ze zelden buiten haar comfort zone kwam. Haar optreden was zodoende professioneel: ze kwam goed over op televisie en leek iets van haar zelfvertrouwen terug te hebben dat ze tijdens de Republikeinse conventie liet zien.
Biden liet haar ontwijkmanoeuvres aan zich voorbij gaan. Hij viel Palin niet aan en richtte zijn antwoorden, die bij tijd en wijle vol passie zaten, aan de moderator. Als hij zijn tegenstander al aankeek, was het met een brede lach of een geinteresseerde blik. Hij sprak niet over haar werk als gouverneur, haar plannen voor Amerika of Palin's veronderstelde gebrek aan inzicht. Biden hield zich aan de opdracht om zijn pijlen op McCain te richten. Hij ging daarbij af en toe teveel in op bestuurlijke details die de meeste kijkers boven de pet gingen, maar de van te voren gevreesde monologen bleven uit.
Maar het vermijden van verwachte fouten en het opkrikken van de eigen geloofwaardigheid was slechts een deel van het verhaal. De VP's zeiden keer op keer hoe goed hun man het gaat doen als president, hoe trots ze zijn om met hem te mogen samenwerken en welke wonderen er gaan gebeuren met McCain/ Obama in het Witte Huis. Zelfs in het geval dat de volgende president- God verhoede - dood gaat, zeiden Palin en Biden geen nieuwe plannen te introduceren en trouw de bestaande agenda uit te voeren.
En ere wie ere toekomt: de teams die Palin en Biden hebben geholpen met de voorbereiding hebben puik werk afgeleverd. Met name de mensen achter Palin's extreme make over hebben bewezen dat zelfs de meest wereldvreemde politicus die de laatste jaren aan een presidentsverkiezing heeft deelgenomen met een snelcursus een heel eind kan komen.
Kortom, de kandidaten zijn met vlag en wimpel geslaagd; althans voor het debat. In de grotere context heeft de discussie vanavond niets veranderd. Gelukkig mogen de echt belangrijke kandidaten daar volgdende week iets aan gaan doen als "Word War II" op het programma staat.
Vooraf konden de 90 minuten van het debat alle kanten opgaan. Volgens kenners zat de weg vol valkuilen. Palin liep het gevaar de fouten te herhalen die ze in haar drie interviews maakte; Biden kon het schip in gaan door te lang te praten of Palin te hard aan te vallen. Maar dezelfde kenners zagen ook kansen: Palin zou met haar down-to-earth methode de connectie met de gewone man en vrouw kunnen maken; voor Biden was het de perfecte tijd en plaats om zijn ervaring en kennis te etaleren.
Met deze kennis in hun achterhoofd manouvreerden de kandidaten zo voorzichtig dat er geen moment sprake was van een debat. Palin hield het bij een reeks soundbites en ingestudeerde uitdrukkingen die ze, onafhankelijk van de vraag, inzette. "Fight for your freedom." "John McCain is a maverick." "Fix the economy, create jobs, lower taxes, find solutions, clean Washington." Voorafgaand aan haar antwoord, vroeg ze een aantal maal of ze de vorige vraag verder mocht toelichten, waardoor ze zelden buiten haar comfort zone kwam. Haar optreden was zodoende professioneel: ze kwam goed over op televisie en leek iets van haar zelfvertrouwen terug te hebben dat ze tijdens de Republikeinse conventie liet zien.
Biden liet haar ontwijkmanoeuvres aan zich voorbij gaan. Hij viel Palin niet aan en richtte zijn antwoorden, die bij tijd en wijle vol passie zaten, aan de moderator. Als hij zijn tegenstander al aankeek, was het met een brede lach of een geinteresseerde blik. Hij sprak niet over haar werk als gouverneur, haar plannen voor Amerika of Palin's veronderstelde gebrek aan inzicht. Biden hield zich aan de opdracht om zijn pijlen op McCain te richten. Hij ging daarbij af en toe teveel in op bestuurlijke details die de meeste kijkers boven de pet gingen, maar de van te voren gevreesde monologen bleven uit.
Maar het vermijden van verwachte fouten en het opkrikken van de eigen geloofwaardigheid was slechts een deel van het verhaal. De VP's zeiden keer op keer hoe goed hun man het gaat doen als president, hoe trots ze zijn om met hem te mogen samenwerken en welke wonderen er gaan gebeuren met McCain/ Obama in het Witte Huis. Zelfs in het geval dat de volgende president- God verhoede - dood gaat, zeiden Palin en Biden geen nieuwe plannen te introduceren en trouw de bestaande agenda uit te voeren.
En ere wie ere toekomt: de teams die Palin en Biden hebben geholpen met de voorbereiding hebben puik werk afgeleverd. Met name de mensen achter Palin's extreme make over hebben bewezen dat zelfs de meest wereldvreemde politicus die de laatste jaren aan een presidentsverkiezing heeft deelgenomen met een snelcursus een heel eind kan komen.
Kortom, de kandidaten zijn met vlag en wimpel geslaagd; althans voor het debat. In de grotere context heeft de discussie vanavond niets veranderd. Gelukkig mogen de echt belangrijke kandidaten daar volgdende week iets aan gaan doen als "Word War II" op het programma staat.
Wednesday 1 October 2008
De 2008 VP Debate Morning Before Test©
De Amerikaanse media heeft het niet meer. Met minder dan 24 uur te gaan tot de ontmoeting tussen Sarah Palin en Joe Biden telt iedereen de minuten. Wordt Palin ontmaskerd als de per ongeluk op het wereldtoneel terecht gekomen provinciaalse beauty queen; of is de langdradige Washington insider Biden na 90 minuten het bokje? Wie zelf zijn mening wil vormen, Bericht Uit DC biedt hulp.
Voor veel journalisten en andere media-dieren staat de uitslag bij voorbaat vast: Palin-lovers zullers haar optreden "awesome" noemen en haar gebrek aan kennis en intellectueel inzicht is "verfrissend." Zij die vinden dat het land met gouverneur Palin als presidentiele bijrijder "headed for disaster is," en McCain's keuze voor haar als bewijs zien van zijn status als seniele oude man, krijgen ook gelijk.
Voor besluitloze kiezers is het de afgelopen dagen niet makkelijk geweest. Alles lijkt mogelijk morgenavond, maar wat het betekent is volledig afhankelijk van wie je je nieuws krijgt.
Wil jij ook graag weten waar je staat, maar zie je door de bomen het bos niet meer? Doe dan snel De 2008 VP Debate Morning Before Test©.
I) Palin weet het verschil niet tussen Peru en Belgie. Is dat...
A) Een bewijs van haar patriotisme?
B) Een garantie dat Obama gaat winnen?
C) Niet belangrijk, want wie weet dat nou wel?
II) Biden baseert zijn antwoorden op zijn 36 jaar ervaring als senator. Is dat..
A) Een teken dat hij tegen verandering is?
B) Fijn als hij de op-een-na belangrijkste man in Amerika wordt?
C) Meer van hetzelfde?
III) Palin ziet er op televisie beter uit dan Biden. Is dat...
A) Genoeg reden om voor haar te stemmen?
B) Onbelangrijk; het gaat om inhoud?
C) Tijd om haar tieten te laten zien?
IV) Biden wint het debat op zijn sloffen. Is dat...
A) De schuld van de extreem-linkse, liberale media?
B) Logisch tegen zo`n intellectueel lichtgewicht?
C) Alsof ik zolang ga kijken?
V) Palin doet het beter dan verwacht. Is dat...
A) Het moment om te gaan bidden dat McCain tijdens zijn inauguratie doodgaat?
B) Alsnog voldoende materiaal voor 100.000 comedy programma's?
C) Nu echt tijd voor haar tieten?
Overwegend A: Kom er maar voor uit, je bent een jagende hocky-mom die letterlijk in de bijbel gelooft. Je ziet Amerika als het land van de ongekende mogelijkheden waar letterlijk iedereen het tot (vice-) president kan schoppen,"as long as you believe."
Overwegend B: Jij laat je niet in de luren leggen door een camerageil bekkie; maar je neemt wel klakkeloos aan dat een Capitol Hill dinosaurus iets nieuws gaat brengen.
Overwegend C: In de anderhalf uur dat anderen naar een saai debat keken, heb jij je verdiept in de wondere wereld van reality shows, cage fighting en real life soaps. Gefeliciteerd: je bent waarschijnlijk nog net zo zwevend als gister, maar je komt er tenminste eerlijk voor uit dat de bevooroordeelde media geen vat op jou kan krijgen.
Voor de liefhebber: een stukje uit het VP debat in 1984 toen Geraldine Ferraro en George H.W. Bush het tegen elkaar opnamen.
Voor veel journalisten en andere media-dieren staat de uitslag bij voorbaat vast: Palin-lovers zullers haar optreden "awesome" noemen en haar gebrek aan kennis en intellectueel inzicht is "verfrissend." Zij die vinden dat het land met gouverneur Palin als presidentiele bijrijder "headed for disaster is," en McCain's keuze voor haar als bewijs zien van zijn status als seniele oude man, krijgen ook gelijk.
Voor besluitloze kiezers is het de afgelopen dagen niet makkelijk geweest. Alles lijkt mogelijk morgenavond, maar wat het betekent is volledig afhankelijk van wie je je nieuws krijgt.
Wil jij ook graag weten waar je staat, maar zie je door de bomen het bos niet meer? Doe dan snel De 2008 VP Debate Morning Before Test©.
I) Palin weet het verschil niet tussen Peru en Belgie. Is dat...
A) Een bewijs van haar patriotisme?
B) Een garantie dat Obama gaat winnen?
C) Niet belangrijk, want wie weet dat nou wel?
II) Biden baseert zijn antwoorden op zijn 36 jaar ervaring als senator. Is dat..
A) Een teken dat hij tegen verandering is?
B) Fijn als hij de op-een-na belangrijkste man in Amerika wordt?
C) Meer van hetzelfde?
III) Palin ziet er op televisie beter uit dan Biden. Is dat...
A) Genoeg reden om voor haar te stemmen?
B) Onbelangrijk; het gaat om inhoud?
C) Tijd om haar tieten te laten zien?
IV) Biden wint het debat op zijn sloffen. Is dat...
A) De schuld van de extreem-linkse, liberale media?
B) Logisch tegen zo`n intellectueel lichtgewicht?
C) Alsof ik zolang ga kijken?
V) Palin doet het beter dan verwacht. Is dat...
A) Het moment om te gaan bidden dat McCain tijdens zijn inauguratie doodgaat?
B) Alsnog voldoende materiaal voor 100.000 comedy programma's?
C) Nu echt tijd voor haar tieten?
Overwegend A: Kom er maar voor uit, je bent een jagende hocky-mom die letterlijk in de bijbel gelooft. Je ziet Amerika als het land van de ongekende mogelijkheden waar letterlijk iedereen het tot (vice-) president kan schoppen,"as long as you believe."
Overwegend B: Jij laat je niet in de luren leggen door een camerageil bekkie; maar je neemt wel klakkeloos aan dat een Capitol Hill dinosaurus iets nieuws gaat brengen.
Overwegend C: In de anderhalf uur dat anderen naar een saai debat keken, heb jij je verdiept in de wondere wereld van reality shows, cage fighting en real life soaps. Gefeliciteerd: je bent waarschijnlijk nog net zo zwevend als gister, maar je komt er tenminste eerlijk voor uit dat de bevooroordeelde media geen vat op jou kan krijgen.
Voor de liefhebber: een stukje uit het VP debat in 1984 toen Geraldine Ferraro en George H.W. Bush het tegen elkaar opnamen.
Goddelijk stemadvies
Met zijn oproep dat stemmen op presidentskandidaat Barack Obama “bewijs is van morele schizofrenie” wist de evangelische pastoor Ron Johnson jr. dat hij de wet overtrad. Hij was echter niet de enige die zich afgelopen zondag bewust schuldig maakte aan het geven van stemadvies vanaf de kansel. Tweeëndertig collega's door heel Amerika volgden zijn overtreding in de hoop een belastingwet te veranderen.
De wet, ingevoerd in 1954 door de toenmalige senator en latere President Lyndon B. Johnson, stelt dat non-profit, van belasting vrijgestelde instellingen zich niet mogen bemoeien met “any political campaign on behalf of any candidate for public office.”
Voorstanders zijn van mening dat het verbod een essentiëel onderdeel is in de scheiding tussen kerk en staat. Donaties aan politieke partijen en kandidaten ziet men in Amerika als onderdeel van de vrijheid van meningsuiting; zou een deel van die giften belastingvrij zijn, dan kunnen bepaalde kandidaten bovenmatig bevoordeeld worden. In kerken, moskeeën en synagoges mag zodoende wel over partijprogramma`s en actualiteiten gesproken worden, mits men geen kandidaten bij naam noemt.
En dat is voor Johnson cs het struikelblok. Zij zien zich belemmerd in hun “First Amendment freedom” en besloten daarom, met de conservatief- Christelijke Alliance Defense Fund (ADF), tot de “Pulpit Freedom Sunday” actie.
Volgens de ADF, een juridisch consortium dat opkomt voor “the right to hear and speak the Truth,” moet er een einde komen aan meer dan 50 jaar intimidatie van de Amerikaanse belastindienst (Internal Revenue Service, IRS). “Pastors have a right to speak about Biblical truths without fear of punishment,” aldus ADF's juridisch adviseur Erik Stanley.
“If you have a concern about pastors speaking about electoral candidates, ask yourself: should the church decide that question, or the IRS?” Bovendien treft het verbod alleen religieuze, van belasting vrijgestelde instellingen; hun wereldlijke collega`s mogen openlijk voor hun politieke voorkeuren uitkomen.
Hoewel de discussie over de wet al zo oud is als de wet zelf, is het ook dit verkiezingsjaar onwaarschijnlijk dat het verbod zal worden aangepast. Niet zozeer om het openen van een juridische Pandora`s doos te voorkomen, maar omdat het in de praktijk weinig uitmaakt. Of de pastoor een naam noemt of niet, de kans dat donaties, opgehaald in een kerk die abortus en het homohuwelijk afwijst en voor strikte naleving van de Bijbel is, ooit naar Obama's campagnekas gaan, is nihil.
De wet, ingevoerd in 1954 door de toenmalige senator en latere President Lyndon B. Johnson, stelt dat non-profit, van belasting vrijgestelde instellingen zich niet mogen bemoeien met “any political campaign on behalf of any candidate for public office.”
Voorstanders zijn van mening dat het verbod een essentiëel onderdeel is in de scheiding tussen kerk en staat. Donaties aan politieke partijen en kandidaten ziet men in Amerika als onderdeel van de vrijheid van meningsuiting; zou een deel van die giften belastingvrij zijn, dan kunnen bepaalde kandidaten bovenmatig bevoordeeld worden. In kerken, moskeeën en synagoges mag zodoende wel over partijprogramma`s en actualiteiten gesproken worden, mits men geen kandidaten bij naam noemt.
En dat is voor Johnson cs het struikelblok. Zij zien zich belemmerd in hun “First Amendment freedom” en besloten daarom, met de conservatief- Christelijke Alliance Defense Fund (ADF), tot de “Pulpit Freedom Sunday” actie.
Volgens de ADF, een juridisch consortium dat opkomt voor “the right to hear and speak the Truth,” moet er een einde komen aan meer dan 50 jaar intimidatie van de Amerikaanse belastindienst (Internal Revenue Service, IRS). “Pastors have a right to speak about Biblical truths without fear of punishment,” aldus ADF's juridisch adviseur Erik Stanley.
“If you have a concern about pastors speaking about electoral candidates, ask yourself: should the church decide that question, or the IRS?” Bovendien treft het verbod alleen religieuze, van belasting vrijgestelde instellingen; hun wereldlijke collega`s mogen openlijk voor hun politieke voorkeuren uitkomen.
Hoewel de discussie over de wet al zo oud is als de wet zelf, is het ook dit verkiezingsjaar onwaarschijnlijk dat het verbod zal worden aangepast. Niet zozeer om het openen van een juridische Pandora`s doos te voorkomen, maar omdat het in de praktijk weinig uitmaakt. Of de pastoor een naam noemt of niet, de kans dat donaties, opgehaald in een kerk die abortus en het homohuwelijk afwijst en voor strikte naleving van de Bijbel is, ooit naar Obama's campagnekas gaan, is nihil.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
