Van Lichtstad naar Sunshine State

Baseball is niet mijn favoriete sport maar eenmaal in het stadion vind ik het iedere keer weer mooi. En als de pitcher van het bezoekende team ook nog een Nederlander is kan de avond helemaal niet meer stuk.

Rick van den Hurk - of op zijn Amerikaans 'VandenHurk' - werd op zijn 16de in zijn geboorteplaats Eindhoven gescout. Snel daarna zat hij in Amerika en sinds een tijd is hij de pitcher van de Florida Marlins. Voor wie meer wil weten: er is allerlei interessante data over hem bekend.

Voor mij is wat er zich buiten het veld afspeelt mooier omdat niets het Amerikaanse verhaal beter vertelt dan een bezoek aan een baseball wedstrijd. Dat begint met de boze blik die ik krijg als ik een biertje wil bestellen. "Please wait until after the national anthem, sir," zegt de verkoper met zijn hand op zijn hart. Oeps. Terwijl ik het bleke pis aanbod Miller Lite en Budweiser afstruinde op zoek naar echt bier had ik de eerste tonen van "The Star Spangled Banner" gemist. Ik houd hem goed in de gaten of hij mijn onpatriotistische gedrag niet afstraft met gif in mijn Stella; vervolgens straf ik hem af en geef geen fooi. Op dat moment beseffen we dat we nooit vrienden zullen worden.

We lopen vlak voor aftrap (afslag? afgooi?) naar onze plaatsen -- en zijn op dat moment ongeveer de enige in ons vak. Baseball wedstrijden duren gemiddeld zo`n drie, vier uur, dus een uurtje missen is geen probleem. En ook tijdens de wedstrijd is het allesbehalve opletten geblazen: het is een groot heen en weer lopen van toeschouwers met bakken nacho's, patat, ijs, pannekoeken, koekjes en bier -- liefst tegelijkertijd.

Om de zoveel slagbeurten ligt het spel stil en worden er met hogedrukgeweren T-shirts de tribunes ingeschoten; camera's zoeken het publiek af op zoek naar het leukste stel, gekste pak, raarste dansje; kinderen worden naar voren geroepen; en een aantal aanwezige soldaten krijgt een staande ovatie. En alles is via het enorme televisiescherm te volgen. Je zou bijna vergeten dat er ook nog een spelletje gaande is.

Dan is Rick aan de beurt: hij schijnt één van de snelste worpen van de hele league te hebben, en de bal is voor mijn ongeoefende ogen inderdaad nauwelijks te volgen als hij gooit. Dat de thuisploeg - de Washington Nationals, het slechtse team dat meedoet in de league - desondanks in drie slagbeurten twee home runs slaat moet zijn vertrouwen geen goed doen.

Rick wordt niet lang daarna gewisseld -- maar ook met de Nederlandse inbreng was mijn aandacht allang afgeleid. Omdat wij zo vroeg aanwezig waren hebben wij iets lekkers verdiend...

...en met deze heerlijke saus/zout/kip combinatie achter de kiezen is het voor ons tijd om op te stappen, hoewel de wedstrijd zeker nog een uur gaat duren en de stand - 5-4 in de zevende inning - genoeg reden tot spanning geeft, lijkt mij. Maar zo werkt het nu eenmaal in het baseball stadion: sport is bijzaak. (Uiteindelijk winnen de Nationals met 5-4 lees ik vanochtend in de krant.)