Russen, meteorieten, aliens, vulkanen, iedere avond wordt Amerika wel door iets anders bedreigd. Ik ken geen volk op de wereld dat zijn eigen land zo vaak ziet ontploffen, bevriezen of overstromen. De scenario's zijn voorspelbaar en simpel, maar ik kijk net zo lang tot dat ik de categorie van de rampenfilm kan bepalen.
De eerste soort heeft een wijze les: met de natuur kan je niet sollen. Wij kunnen alles proberen, maar tegen een nieuwe ijstijd/ vloedgolf/ vulkaan kan je niets doen.
Categorie twee focust op het menselijke leed. Families worden gescheiden, want niet iedereen kan worden gered. Er is namelijk maar beperkt ruimte in de atoomkelder/ reddingsloep/ vluchtauto.
Amerikanen zijn zo dol op eigen leed, en niet alleen omdat het allemaal maar film is. Er spreekt zelfmedelijken uit. Want ze hebben nog nooit een alles bedreigende natuurramp of bovenmenselijk leed meegemaakt. En dat steekt.
Afrika heeft honger, Europa kan terug kijken op een goeie, bloedige geschiedenis, Azie is met de tsunami terug in de top drie en Zuid-Amerika kan de hand schudden van een paar dictators in de juiste betekenis van het woord.
Maar Amerika? Revolutie, Burgeroorlog, het staartje van WOI, Pearl Harbour, minder dan twee keer zoveel doden in WOII als Nederland en een hele riedel domme oorlogen. Daarom grijpen ze 9/11 aan om zo lang moeilijk over te doen. Eigenlijk gaat het met Amerika - dat zichzelf graag als de langst lopende democratie neerzet - al heel lang, heel goed.
Maar vrijheid, rijkdom en onbeperkte mogelijkheden lijken niet genoeg. Wij hebben recht op ellende. Wij willen ook wel eens bezet worden; geef ons heden onze dagelijkse levensbedreigende situatie.
Amerikanen hebben behoefte aan angst, omdat ze deze emotie niet kennen. En dat wordt ze niet alleen door films aangesmeerd. Van de kerk moet je bang zijn voor homo's, van politici moet je vreemdelingen wantrouwen en de media waarschuwt voor alles: roltrappen, spullen uit China, Internet, je buren etc.
Deze behoefte aan angst wordt gevoed door de nog grotere behoefte aan helden. En omdat je die pas kan herkennen als het echt gevaarlijk wordt, kan je twee dingen doen. Of je overdrijft iedere situtatie, zodat iemand al snel als held kan worden neergezet; of je maakt films.
Vergezocht? Zolang het weerbericht hier "The Extreme Wheather" heet, begrijp je wat ik met overdrijven bedoel; helemaal als de Amerikaanse Gerrit Hiemstra de indruk blijft wekken dat hij de weersvoorspelling met gevaar voor eigen leven uit de klauwen van de weergoden heeft getrokken.
Tuesday, 31 July 2007
Monday, 30 July 2007
" A War We Might Win."
Eindelijk een goed bericht uit Irak: " A War We Might Win."
"Here is the most important thing Americans need to understand: We are finally getting somewhere in Iraq, at least in military terms. As two analysts who have harshly criticized the Bush administration’s miserable handling of Iraq, we were surprised by the gains we saw and the potential to produce not necessarily “victory” but a sustainable stability that both we and the Iraqis could live with." (NYT, 30 juli 2007)
De twee schrijvers van het stuk zijn verbonden aan het Brookings Institute, een - voor Amerikaanse begrippen - links/liberale denktank.
Hoewel de toon van het stuk gematigd (positief) is, was een aantal reacties dat niet. "Zelfs het linkse Brookings Institute trekt zijn handen van liberale Bush critici." "Democraten verliezen terrein." "De New York Times vertelt eindelijk de waarheid."
De reacties wekken de indruk dat Amerika al vier jaar aan het winnen was, maar dat links liberalen het tegendeel vertelden om President Bush aan te vallen. Zij gaan voorbij aan de gewijzigde strategie en de gevolgen van het inzetten van 30,000 extra soldaten.
Maar niet alleen conservatief Amerika laat zich horen. Links/ liberale/Democratische reacties spraken ook schande: "noem je dat winnen?" "We hebben al verloren." "Terugtrekken is de enige optie."
Dit artikel en de reacties tekenen nogmaals de problematiek die Irak heet. Alles wordt gewogen en beoordeeld langs de lat van de partijcultuur. Republikeinen zien alleen het goede, en Democraten alleen het slechte. Een gefundeerde, objectieve poging de gevolgen van de nieuwe strategie te analyseren wordt van alle kanten overschreeuwd.
Tegen de oorlog zijn omdat die op onjuiste gronden begonnen is, heeft op dit moment geen zin: Amerika is er. Terugtrekken omdat het al vier jaar nergens naar toe gaat, is ook zinloos. Irak ligt in puin, de Control Secure and Protect strategie lijkt te werken en Amerika heeft een morele plicht de burgers te beschermen.
Net zolang blijven tot Irak op eigen benen staat, lijkt de meest verstandige optie. De vraag is echter of het verstand tijd krijgt om de doorslag te geven.
"Here is the most important thing Americans need to understand: We are finally getting somewhere in Iraq, at least in military terms. As two analysts who have harshly criticized the Bush administration’s miserable handling of Iraq, we were surprised by the gains we saw and the potential to produce not necessarily “victory” but a sustainable stability that both we and the Iraqis could live with." (NYT, 30 juli 2007)
De twee schrijvers van het stuk zijn verbonden aan het Brookings Institute, een - voor Amerikaanse begrippen - links/liberale denktank.
Hoewel de toon van het stuk gematigd (positief) is, was een aantal reacties dat niet. "Zelfs het linkse Brookings Institute trekt zijn handen van liberale Bush critici." "Democraten verliezen terrein." "De New York Times vertelt eindelijk de waarheid."
De reacties wekken de indruk dat Amerika al vier jaar aan het winnen was, maar dat links liberalen het tegendeel vertelden om President Bush aan te vallen. Zij gaan voorbij aan de gewijzigde strategie en de gevolgen van het inzetten van 30,000 extra soldaten.
Maar niet alleen conservatief Amerika laat zich horen. Links/ liberale/Democratische reacties spraken ook schande: "noem je dat winnen?" "We hebben al verloren." "Terugtrekken is de enige optie."
Dit artikel en de reacties tekenen nogmaals de problematiek die Irak heet. Alles wordt gewogen en beoordeeld langs de lat van de partijcultuur. Republikeinen zien alleen het goede, en Democraten alleen het slechte. Een gefundeerde, objectieve poging de gevolgen van de nieuwe strategie te analyseren wordt van alle kanten overschreeuwd.
Tegen de oorlog zijn omdat die op onjuiste gronden begonnen is, heeft op dit moment geen zin: Amerika is er. Terugtrekken omdat het al vier jaar nergens naar toe gaat, is ook zinloos. Irak ligt in puin, de Control Secure and Protect strategie lijkt te werken en Amerika heeft een morele plicht de burgers te beschermen.
Net zolang blijven tot Irak op eigen benen staat, lijkt de meest verstandige optie. De vraag is echter of het verstand tijd krijgt om de doorslag te geven.
Amerika is nog lang niet klaar in Irak
Europa stond in 1938 op een kruispunt. Duitsland had zijn zinnen gezet op Tsjecho-Slowakije en dreigde met oorlog. Engeland en Frankrijk gaven de voorkeur aan overleg en vrede. Tijdens topoverleg in München werd de vrede - althans voorlopig - bewaard.
In de aanloop naar de oorlog in Irak verwees de Bush regering vaak naar dit moment. Volgens hen had de Tweede Wereld oorlog voorkomen kunnen worden als Hitler toen zijn zin niet had gekregen. Frankrijk en Engeland hadden niet moeten praten, maar vechten. Amerika zou dezelfde fout in de War on Terror niet maken.
Als München 1938 Irak 2003 was, dan is Irak 2007 het na-oorlogse Duitsland. Niet het murw gebombardeerde, verdeelde, schuldbewuste Duitsland van 1945, maar het door militie geweld en gebrek aan gezag verscheurde Duitsland van 1918. Extreem links en extreem rechts bevechten elkaar om het gat te vullen dat Keizer Wilhem II heeft achter gelaten. De economie ligt plat, ondanks het Rurhgebied en het Verdrag van Versailles frusteert vervulling van het Duitse potentieel. Binnen 20 jaar is Europa met een nieuwe Duitse dictator en weer een oorlog terug bij af.
Als de 160.000 Amerikaanse troepen zich nu terug trekken, zoals meer dan 60 procent van de bevolking wil, staat Irak een zelfde lot te wachten. Er zal lange tijd gevochten worden tussen verschillende groepen, de bevolking krijgt het steeds zwaarder en gebrek aan eten en veiligheid maakt de keuze voor extremen waarschijnlijker. De partij die als overwinnaar te voor schijn komt, is of een dictator van het kaliber Saddam of een streng Islamitisch bewind. Beide gevallen voorkomen een langdurig stabiele situatie.
Na vier jaar mismanagement lijkt de nieuwe Amerikaanse strategie succesvol te zijn. Irak is nog lang geen vakantieland, maar lijkt aan de beterende hand. Op basis van historische vergelijkingen moet het Marshall plan de voorkeur krijgen boven Versailles en Vietnam.
In de aanloop naar de oorlog in Irak verwees de Bush regering vaak naar dit moment. Volgens hen had de Tweede Wereld oorlog voorkomen kunnen worden als Hitler toen zijn zin niet had gekregen. Frankrijk en Engeland hadden niet moeten praten, maar vechten. Amerika zou dezelfde fout in de War on Terror niet maken.
Als München 1938 Irak 2003 was, dan is Irak 2007 het na-oorlogse Duitsland. Niet het murw gebombardeerde, verdeelde, schuldbewuste Duitsland van 1945, maar het door militie geweld en gebrek aan gezag verscheurde Duitsland van 1918. Extreem links en extreem rechts bevechten elkaar om het gat te vullen dat Keizer Wilhem II heeft achter gelaten. De economie ligt plat, ondanks het Rurhgebied en het Verdrag van Versailles frusteert vervulling van het Duitse potentieel. Binnen 20 jaar is Europa met een nieuwe Duitse dictator en weer een oorlog terug bij af.
Als de 160.000 Amerikaanse troepen zich nu terug trekken, zoals meer dan 60 procent van de bevolking wil, staat Irak een zelfde lot te wachten. Er zal lange tijd gevochten worden tussen verschillende groepen, de bevolking krijgt het steeds zwaarder en gebrek aan eten en veiligheid maakt de keuze voor extremen waarschijnlijker. De partij die als overwinnaar te voor schijn komt, is of een dictator van het kaliber Saddam of een streng Islamitisch bewind. Beide gevallen voorkomen een langdurig stabiele situatie.
Na vier jaar mismanagement lijkt de nieuwe Amerikaanse strategie succesvol te zijn. Irak is nog lang geen vakantieland, maar lijkt aan de beterende hand. Op basis van historische vergelijkingen moet het Marshall plan de voorkeur krijgen boven Versailles en Vietnam.
Wednesday, 18 July 2007
Leandro Aragoncillo schittert in afwezigheid
Een opmerkelijk bericht:
Een voormalige medewerker van het Witte Huis is woensdag tot tien jaar cel veroordeeld voor het doorspelen van geheime informatie naar het buitenland. Het zou gaan om de eerste spionagezaak in de ambtswoning van de Amerikaanse president uit de moderne geschiedenis, meldden Amerikaanse media.
Leandro Aragoncillo, een 48-jarige tot Amerikaan genaturaliseerde Filipijn, werkte vanaf 1999 bijna drie jaar in het Witte Huis, onder meer voor vicepresident Dick Cheney. Hij stuurde onder meer bezwarende dossiers over de president van de Filipijnen, Gloria Arroyo, door naar oppositieleden. Die zouden in het geboorteland van Aragoncillo een coup voorbereidden. In 2005 werd Aragoncillo opgepakt. (ANP)
Opmerkelijk, en niet omdat dit de eerste keer is in de moderne geschiedenis; ook niet omdat het ondanx alle veiligheidsvoorschriften mogelijk is; en ook niet omdat genaturaliseerde Amerikanen zoveel vertrouwen krijgen binnen het Witte Huis.
Het is opmerkelijk omdat ik het via het Nederlandse persbureau ANP hoorde. Hier is het geen breaking news. Sterker nog, CNN, FOX, MSNBC, ABC, niemand heeft dit verhaal vandaag verteld. Slechts een paar kranten melden het op hun website.
In een land waar de kleur sokken van Lindsay Lohan voorpagina nieuws is en alles wat maar enigszins met veiligheid te maken heeft volledig wordt uitgekauwd, is het opmerkelijk dit dit bericht niet (breder) wordt uitgemeten. Het is des te vreemder omdat dit een slag in het gezicht van President Bush cs is. Normaal gesproken is bepaalde media er als de kippen bij om zulke berichten te vermelden.
Het is onduidelijk waarom dit verhaal wordt verzwegen; maar het is opmerkelijk dat het gebeurt.
Een voormalige medewerker van het Witte Huis is woensdag tot tien jaar cel veroordeeld voor het doorspelen van geheime informatie naar het buitenland. Het zou gaan om de eerste spionagezaak in de ambtswoning van de Amerikaanse president uit de moderne geschiedenis, meldden Amerikaanse media.
Leandro Aragoncillo, een 48-jarige tot Amerikaan genaturaliseerde Filipijn, werkte vanaf 1999 bijna drie jaar in het Witte Huis, onder meer voor vicepresident Dick Cheney. Hij stuurde onder meer bezwarende dossiers over de president van de Filipijnen, Gloria Arroyo, door naar oppositieleden. Die zouden in het geboorteland van Aragoncillo een coup voorbereidden. In 2005 werd Aragoncillo opgepakt. (ANP)
Opmerkelijk, en niet omdat dit de eerste keer is in de moderne geschiedenis; ook niet omdat het ondanx alle veiligheidsvoorschriften mogelijk is; en ook niet omdat genaturaliseerde Amerikanen zoveel vertrouwen krijgen binnen het Witte Huis.
Het is opmerkelijk omdat ik het via het Nederlandse persbureau ANP hoorde. Hier is het geen breaking news. Sterker nog, CNN, FOX, MSNBC, ABC, niemand heeft dit verhaal vandaag verteld. Slechts een paar kranten melden het op hun website.
In een land waar de kleur sokken van Lindsay Lohan voorpagina nieuws is en alles wat maar enigszins met veiligheid te maken heeft volledig wordt uitgekauwd, is het opmerkelijk dit dit bericht niet (breder) wordt uitgemeten. Het is des te vreemder omdat dit een slag in het gezicht van President Bush cs is. Normaal gesproken is bepaalde media er als de kippen bij om zulke berichten te vermelden.
Het is onduidelijk waarom dit verhaal wordt verzwegen; maar het is opmerkelijk dat het gebeurt.
Monday, 16 July 2007
Als stickers konden praten
Geen verkiezing zonder bumper sticker. En hoewel ze op het eerste gezicht erg op elkaar lijken,
Democraat Barack Obama lijkt het simpel te houden, maar let goed op: het rondje - de "O" van "Obama"- heeft een opkomende zon...of is het een ondergaande zon? Anyways, er gaat iets nieuws gebeuren vertelt deze sticker.
John McCain, de Republikeinse senator uit Arizon, is oud militair, ex-krijgsgevangene en de enige kandidaat die President Bush steunt in de oorlog in Irak.
Hillary Rodham Clinton is behalve de Democratische senator voor New York, ook getrouwd met Bill. Ze kiest er bewust voor haar achternaam niet te gebruiken: mensen weten dat toch wel en het schept een zekere onafhankelijkheid.
John Edwards weet wat het is om campagne te voeren. In 2004 was de ex-senator de vice-presidentskandidaat van John Kerry; en deze keer probeert hij het op eigen kracht.
In your face! Ik ben Rudy en don`t fuck with me! NYC`s voormalige burgemeester Rudolph "Rudy" Giuliani doet mee namens de Republikeinen en vindt dat hij geen verdere introductie nodig heeft. Geen jaartal, geen Web site, zelf niet eens het ambt waar hij een gooi naar doet. Je stem of je leven.
vertellen ze toch meer over de individuele kandidaten dan je zou denken.
Een overzicht van de officiele presidentiele logo`s die je binnenkort op iedere bumper tegenkomt:
Republikein Mitt Romney is behalve Mormoon, ook zakenman en heel erg rijk. Dat kan een afstand creeren met zijn kiezers. Om toch als een vlotte man van deze tijd te voorschijn te komen, kiest hij voor een simpel "Mitt." De gemiddelde Oost-Duitse kantoorboekhandel heeft een stralender logo dan deze quasi hippe campagne.
Democraat Barack Obama lijkt het simpel te houden, maar let goed op: het rondje - de "O" van "Obama"- heeft een opkomende zon...of is het een ondergaande zon? Anyways, er gaat iets nieuws gebeuren vertelt deze sticker.
John McCain, de Republikeinse senator uit Arizon, is oud militair, ex-krijgsgevangene en de enige kandidaat die President Bush steunt in de oorlog in Irak. Zijn militaire achtergrond en voorkeur voor een harde aanpak van terrorisme is duidelijk te zien in dit logo. De vijf-puntige ster, de swoosh...alles ademt een zekere toughness. Misschien ligt het aan mij, maar als ik moet om de een of andere reden toch aan voorgebakken patat denken als ik dit zie. Een, twee, drie, van...precies.
Hillary Rodham Clinton is behalve de Democratische senator voor New York, ook getrouwd met Bill. Ze kiest er bewust voor haar achternaam niet te gebruiken: mensen weten dat toch wel en het schept een zekere onafhankelijkheid. Het tekent ook hoe bewust ze is van het feit dat kiezers Clintonmoe kunnen worden. Voor fervente Clinton haters is het louter sexistisch: je voornaam gebruiken omdat je een vrouw bent, schande!
John Edwards weet wat het is om campagne te voeren. In 2004 was de ex-senator de vice-presidentskandidaat van John Kerry; en deze keer probeert hij het op eigen kracht. Hij heeft een aantal -voor Amerikaanse begrippen- zeer linkse standpunten. Waarom denk je dat dat streepje groen is?
In your face! Ik ben Rudy en don`t fuck with me! NYC`s voormalige burgemeester Rudolph "Rudy" Giuliani doet mee namens de Republikeinen en vindt dat hij geen verdere introductie nodig heeft. Geen jaartal, geen Web site, zelf niet eens het ambt waar hij een gooi naar doet. Je stem of je leven. Marketeer van het jaar
Ieder jaar worden de Effies uitgereikt: de prijs voor de meest effectieve reclame. Ik was verbaasd dat deze kandidaat niet op de lijst stond. Als er namelijk iemand is, die in staat is zichzelf optimaal te verkopen met minimale inspanning, dan is hij het wel.
Hij is de meester van de viral marketing. Hij hoeft maar een piep te geven en de hele wereld luistert. Zijn budget is klein en zijn productieteam bestaat uit een Video 2000 systeem en een analoge camera.
Hij heeft een neus voor locaties. Zonder een cent te spenderen kan hij een atmosfeer creeren die in een klap vertelt waar hij voor staat. De inhoud van zijn boodschap is nauwelijks van belang; het feit dat hij iets zegt, is het voornaamste nieuws.
Zijn gevoel voor timing is geniaal. Zijn berichten komen namelijk altijd aan, zelfs als de mededeling al jaren oud is.
Maar het meest briljant is zijn financiele inzicht. Hij koopt geen zendtijd, drukt geen bumperstickers en heeft geen billboards nodig. Zijn investering van nog geen 50 euro, verdient hij dubbel en dwars terug met de aandacht die anderen aan hem besteden.
Mijn nomitatie voor marketeer van het jaar: Osama B. Laden.
Dit weekend werd er weer eens een video van hem vertoond op alle Amerikaanse prime time zenders. De band is waarschijnlijk jaren oud en komt op het moment dat de prijs op zijn hoofd verdubbeld is: $50 miljoen.
Bin Laden heeft dat bedrag in een weekend bij elkaar verdiend met gratis zenddtijd. Waar de presidentskandidaten zich een slag in de rondte moeten fundraisen, regelt hij het voor gratis. Als dat geen Effie waard is, dan weet ik het niet meer.
Hij is de meester van de viral marketing. Hij hoeft maar een piep te geven en de hele wereld luistert. Zijn budget is klein en zijn productieteam bestaat uit een Video 2000 systeem en een analoge camera.
Hij heeft een neus voor locaties. Zonder een cent te spenderen kan hij een atmosfeer creeren die in een klap vertelt waar hij voor staat. De inhoud van zijn boodschap is nauwelijks van belang; het feit dat hij iets zegt, is het voornaamste nieuws.
Zijn gevoel voor timing is geniaal. Zijn berichten komen namelijk altijd aan, zelfs als de mededeling al jaren oud is.
Maar het meest briljant is zijn financiele inzicht. Hij koopt geen zendtijd, drukt geen bumperstickers en heeft geen billboards nodig. Zijn investering van nog geen 50 euro, verdient hij dubbel en dwars terug met de aandacht die anderen aan hem besteden.
Mijn nomitatie voor marketeer van het jaar: Osama B. Laden.
Dit weekend werd er weer eens een video van hem vertoond op alle Amerikaanse prime time zenders. De band is waarschijnlijk jaren oud en komt op het moment dat de prijs op zijn hoofd verdubbeld is: $50 miljoen.
Bin Laden heeft dat bedrag in een weekend bij elkaar verdiend met gratis zenddtijd. Waar de presidentskandidaten zich een slag in de rondte moeten fundraisen, regelt hij het voor gratis. Als dat geen Effie waard is, dan weet ik het niet meer.
Thursday, 5 July 2007
Bored on the Fourth of July
Er is er een jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien, dat zijn de Verenigde Staten. Mijn eerste Fourth of July en ik was er klaar voor. Optochten, muziek, lekker weer en veel vuurwerk. Koninginnedag American style.
De eerste kink was een tornado waarschuwing. Mijn televisie ging op zwart en een zware stem vertelde dat ik mij moest opmaken voor het einde der tijden. De Mall werd geevacueerd en Armageddon werd tot op de minuut nauwkeurig voorspeld. Mijn eerste reactie was: hup naar buiten, want je moet niet alles geloven wat je op televisie ziet.
En daar stonden we dan onder een afdakje. We dronken bier uit een bruin zakje, want anders zet je onschuldige mensen aan tot alcoholisme. In mijn eigen beleving zit er in zo`n bruine zak altijd zelf gestookte afgewerkte motorolie met 80% alcohol, maar Amerikanen zweren dat het mensen van drank afhoudt.
Terwijl het nog een beetje miezerde, besloten we op pad te gaan. De tornado bleek namelijk niet meer dan een doorsnee regenbui, maar Yanks houden nu eenmaal van overdrijven.
Op aanraden van Amerikaanse vrienden hadden wij ons bier thuisgelaten, want"dat zouden ze toch wel op de Mall verkopen," dachten wij naief.
Bij het Washington Memorial werd het rond een uur of zeven al druk. We waren prima op tijd om een goed plekje te vinden voor het vuurwerk dat over een anderhalf uur zou beginnen.
Tegenslag twee: geen bier. Tegenslag drie: geen eten.Tegenslag vier: nog vijf kwartier te gaan. Tgenslag vijf: een slechte country&western band. Tegenslag zes: nog 58 minuten te gaan.
Vol verbazing keken we ons om heen. Overal Amerikanen op stoeltjes en kleedjes en ze zagen er allemaal uit of ze zich kapot verveelden. Stel je Koninginnedag voor zonder muziek, bier, eten, vrienden en drugs. Of het vuurwerk was het allermooiste wat we ooit zouden gaan meemaken of niemand was zich bewust van het feit dat je ook lol kunt hebben op zo;`n dag. En nog 43 minuten te gaan.
Ik moet toegeven dat het vuurwerk cool was. We hadden een topplek; aan de andere kant kon je vuurwerk ongeveer tot in Miami zien. We hadden dus ook thuis kunnen blijven. Dit was serieus de saaiste feestdag ooit. Ik ben op begravenissen geweest waar meer gelachen werd. En het is niet zo bier zo belangrijk is, maar een blauwe knoop verjaardag is wel weer het andere uiterste.
De eerste kink was een tornado waarschuwing. Mijn televisie ging op zwart en een zware stem vertelde dat ik mij moest opmaken voor het einde der tijden. De Mall werd geevacueerd en Armageddon werd tot op de minuut nauwkeurig voorspeld. Mijn eerste reactie was: hup naar buiten, want je moet niet alles geloven wat je op televisie ziet.
En daar stonden we dan onder een afdakje. We dronken bier uit een bruin zakje, want anders zet je onschuldige mensen aan tot alcoholisme. In mijn eigen beleving zit er in zo`n bruine zak altijd zelf gestookte afgewerkte motorolie met 80% alcohol, maar Amerikanen zweren dat het mensen van drank afhoudt.
Terwijl het nog een beetje miezerde, besloten we op pad te gaan. De tornado bleek namelijk niet meer dan een doorsnee regenbui, maar Yanks houden nu eenmaal van overdrijven.
Op aanraden van Amerikaanse vrienden hadden wij ons bier thuisgelaten, want"dat zouden ze toch wel op de Mall verkopen," dachten wij naief.
Bij het Washington Memorial werd het rond een uur of zeven al druk. We waren prima op tijd om een goed plekje te vinden voor het vuurwerk dat over een anderhalf uur zou beginnen.
Tegenslag twee: geen bier. Tegenslag drie: geen eten.Tegenslag vier: nog vijf kwartier te gaan. Tgenslag vijf: een slechte country&western band. Tegenslag zes: nog 58 minuten te gaan.
Vol verbazing keken we ons om heen. Overal Amerikanen op stoeltjes en kleedjes en ze zagen er allemaal uit of ze zich kapot verveelden. Stel je Koninginnedag voor zonder muziek, bier, eten, vrienden en drugs. Of het vuurwerk was het allermooiste wat we ooit zouden gaan meemaken of niemand was zich bewust van het feit dat je ook lol kunt hebben op zo;`n dag. En nog 43 minuten te gaan.
Ik moet toegeven dat het vuurwerk cool was. We hadden een topplek; aan de andere kant kon je vuurwerk ongeveer tot in Miami zien. We hadden dus ook thuis kunnen blijven. Dit was serieus de saaiste feestdag ooit. Ik ben op begravenissen geweest waar meer gelachen werd. En het is niet zo bier zo belangrijk is, maar een blauwe knoop verjaardag is wel weer het andere uiterste.
Tuesday, 3 July 2007
We the Presidents
Vanaf januari 2009 zullen we het met een nieuwe President en Vice-President moeten doen. Tot die tijd zal het duo Bush en Cheney iedere kans aangrijpen om de rest van de wereld verder van zich te verwijderen. Wat er de afgelopen tijden zoal gebeurde....
Scooter Libby vertelde de naam van een CIA agente aan een journalist, omdat haar man in de New York Times had geschreven dat de claim van Bush --dat Saddam in Nigeria uranium wilde kopen --niet waar was en zodoende de voornaamste reden voor de invasie in Irak onderuit haalde: Plamegate in een notedopje.
Scooter werd gedagvaard --om zo presidentieel adviseur Karl Rove en Cheney te beschermen, op wiens verzoek de naam hoogstwaarschijnlijk gelekt werd-- en veroordeeld tot 30 maanden cel.
Bush reactie via zijn woordvoerdster, “But given the fact that the judge has set up a process for appeal and given the way that the President has handled this for the past year or so, he’s not going to intervene.”
Vandaag volgde echter dit bericht van Bush, “I respect the jury’s verdict. But I have concluded that the prison sentence given to Mr. Libby is excessive. Therefore, I am commuting the portion of Mr. Libby’s sentence that required him to spend thirty months in prison.”
Presidentieel pardon --alhoewel Scooter nog wel $250.000,- moet betalen -- en Scooter kan zich nu beroepen op zijn zwijgrecht en hoeft dus niets te vertellen over de eventuele rol van verdere Witte Huis hoge piefen.
Cheny maakte het nog iets bonter. Het verlenen van een pardon is namelijk een grondwettelijk presidentieel voorrecht. Cheney`s claim dat hij niemand inzage in zijn geheime archieven hoeft te geven, dus ook niet de daartoe wettelijke gemachtigde National Archives, baseerde hij op het feit dat hij geen onderdeel van de uitvoerende macht is, alhoewel de Grondwet dat anders ziet.
Onderdeel van de rechtsprekende macht is hij als Vice-President ook niet; en vlak na het Enrol schandaal claimde hij dat hij niet gedagvaard kon worden om over zijn een-tweetjes met de hoogste baas bij Enron (de grootste donor van Bush' beide presidentscampagnes by the way) te vertellen omdat hij geen onderdeel is van de rechtgevende macht.
Eat your heart out, Montesquieu and your Trias Politica. Dick Cheney is de nieuwe vierde zuil van macht. In ieder geval de komende 18 maanden.
Bush en Cheney lijken zich te hebben neergelegd bij het feit dat niemand ze mag en dat niemand hun politiek nog begrijpt. Ze handelen op eigen initiatief, inzicht en goeddunken. Geen geruststellende gedachte terwijl het Midden Oosten op de rand van totale oorlog staat.
Scooter Libby vertelde de naam van een CIA agente aan een journalist, omdat haar man in de New York Times had geschreven dat de claim van Bush --dat Saddam in Nigeria uranium wilde kopen --niet waar was en zodoende de voornaamste reden voor de invasie in Irak onderuit haalde: Plamegate in een notedopje.Scooter werd gedagvaard --om zo presidentieel adviseur Karl Rove en Cheney te beschermen, op wiens verzoek de naam hoogstwaarschijnlijk gelekt werd-- en veroordeeld tot 30 maanden cel.
Bush reactie via zijn woordvoerdster, “But given the fact that the judge has set up a process for appeal and given the way that the President has handled this for the past year or so, he’s not going to intervene.”
Vandaag volgde echter dit bericht van Bush, “I respect the jury’s verdict. But I have concluded that the prison sentence given to Mr. Libby is excessive. Therefore, I am commuting the portion of Mr. Libby’s sentence that required him to spend thirty months in prison.”
Presidentieel pardon --alhoewel Scooter nog wel $250.000,- moet betalen -- en Scooter kan zich nu beroepen op zijn zwijgrecht en hoeft dus niets te vertellen over de eventuele rol van verdere Witte Huis hoge piefen.
Cheny maakte het nog iets bonter. Het verlenen van een pardon is namelijk een grondwettelijk presidentieel voorrecht. Cheney`s claim dat hij niemand inzage in zijn geheime archieven hoeft te geven, dus ook niet de daartoe wettelijke gemachtigde National Archives, baseerde hij op het feit dat hij geen onderdeel van de uitvoerende macht is, alhoewel de Grondwet dat anders ziet.
Onderdeel van de rechtsprekende macht is hij als Vice-President ook niet; en vlak na het Enrol schandaal claimde hij dat hij niet gedagvaard kon worden om over zijn een-tweetjes met de hoogste baas bij Enron (de grootste donor van Bush' beide presidentscampagnes by the way) te vertellen omdat hij geen onderdeel is van de rechtgevende macht.
Eat your heart out, Montesquieu and your Trias Politica. Dick Cheney is de nieuwe vierde zuil van macht. In ieder geval de komende 18 maanden.
Bush en Cheney lijken zich te hebben neergelegd bij het feit dat niemand ze mag en dat niemand hun politiek nog begrijpt. Ze handelen op eigen initiatief, inzicht en goeddunken. Geen geruststellende gedachte terwijl het Midden Oosten op de rand van totale oorlog staat.
Say what?
Altijd al eens willen lachen om domme Amerikanen? Grijp je kans: http://www.youtube.com/watch?v=fJuNgBkloFE&eurl Filmpje duurt ongeveer 5 minuten.
Een verzoek: laat mij weten wat je favorite quote is. Zelf twijfel ik tussen de locatie van de Berlijnse Muur (euh...Israel) en het geloof van Boedistische monikken (euh...Islam).
Enjoy!
Een verzoek: laat mij weten wat je favorite quote is. Zelf twijfel ik tussen de locatie van de Berlijnse Muur (euh...Israel) en het geloof van Boedistische monikken (euh...Islam).
Enjoy!
Sunday, 1 July 2007
Sport en spel
Na 13 jaar is is de Europese ambitie van de National Football League dood. Alle teams, inclusief de Amsterdam Admirals, worden per direct opgeheven. Volgens de hoogste NFL baas is dat "de beste zakelijke beslissing.'' (http://www.parool.nl/sport/2007/JUN/063007-1.html)
De wereldvoetbalbond FIFA zal deze beslissing nauwlettend in de gaten hebben gehouden. Het lukt hen immers ook al jaren niet om Amerikanen warm te maken voor voetbal; en de komst van David Beckham naar LA Galaxy deze zomer zal daar niets aan veranderen. Terwijl zeilers, golfers en tennissers al jaren een transatlantische competitie hebben, gaan Amerikaanse stadionsporten en Europa --en vice versa-- niet samen. Spelopzet, tijd en entertainment zijn te verschillend om een uitwisseling te laten werken.
In Amerikaanse sport wordt meer gescoord. In basketballwedstrijden is in principe iedere aanval een doelpunt, terwijl 0-0 nog steeds een spannende voetbalpot kan opleveren. Dat begrijpt een Amerikaan net zo min als dat wij een 109-107 uitslag kunnen waarderen.
Niemand weet van te voren hoelang een baseball wedstrijd gaat duren: ga uit van minimaal 3 uur, maar het kan zo maar 5 of meer worden. Een voetbalwedstrijd, zelf met penalties, kan niet langer dan 2.5 uur duren.
Europeanen gaan naar een voetbalwedstrijd om de wedstrijd te zien. Dat klinkt logisch, maar voor Amerikanen is de wedstrijd onderdeel van een groter geheel. Hun team is een reden om naar het stadion te gaan; maar zeker niet de enige reden. Gezelligheid, hotdogs, socializen, bier drinken, spelletjes; onverdeelde aandacht voor wat er op het veld gebeurt is er zelden.
De mentaliteit van de toeschouwers is daardoor anders: er vallen zoveel doelpunten dat het niet erg is als je er een mist; een halfuurtje een computerspel gaan spelen in de catacomben kan best als de wedstrijd nog 2 uur duurt; en niemand kijkt gek op als het spel 3 minuten stil ligt omdat er op dat moment reclame op televisie is.
Voor Europese begrippen gaan Amerikaanse sportwedstrijden te weinig om de sport; en voor de gemiddelde Amerikaan gebeurt er te weinig tijdens een voetbalwedstrijd om 90 minuten opperste concentratie te verantwoorden. Desondanks zal zowel de FIFA als de NFL hun sport blijven propageren aan de andere kant van de oceaan: uiteindelijk gaat het hen natuurlijk om de knikkers.
De wereldvoetbalbond FIFA zal deze beslissing nauwlettend in de gaten hebben gehouden. Het lukt hen immers ook al jaren niet om Amerikanen warm te maken voor voetbal; en de komst van David Beckham naar LA Galaxy deze zomer zal daar niets aan veranderen. Terwijl zeilers, golfers en tennissers al jaren een transatlantische competitie hebben, gaan Amerikaanse stadionsporten en Europa --en vice versa-- niet samen. Spelopzet, tijd en entertainment zijn te verschillend om een uitwisseling te laten werken.
In Amerikaanse sport wordt meer gescoord. In basketballwedstrijden is in principe iedere aanval een doelpunt, terwijl 0-0 nog steeds een spannende voetbalpot kan opleveren. Dat begrijpt een Amerikaan net zo min als dat wij een 109-107 uitslag kunnen waarderen.
Niemand weet van te voren hoelang een baseball wedstrijd gaat duren: ga uit van minimaal 3 uur, maar het kan zo maar 5 of meer worden. Een voetbalwedstrijd, zelf met penalties, kan niet langer dan 2.5 uur duren.
Europeanen gaan naar een voetbalwedstrijd om de wedstrijd te zien. Dat klinkt logisch, maar voor Amerikanen is de wedstrijd onderdeel van een groter geheel. Hun team is een reden om naar het stadion te gaan; maar zeker niet de enige reden. Gezelligheid, hotdogs, socializen, bier drinken, spelletjes; onverdeelde aandacht voor wat er op het veld gebeurt is er zelden.
De mentaliteit van de toeschouwers is daardoor anders: er vallen zoveel doelpunten dat het niet erg is als je er een mist; een halfuurtje een computerspel gaan spelen in de catacomben kan best als de wedstrijd nog 2 uur duurt; en niemand kijkt gek op als het spel 3 minuten stil ligt omdat er op dat moment reclame op televisie is.
Voor Europese begrippen gaan Amerikaanse sportwedstrijden te weinig om de sport; en voor de gemiddelde Amerikaan gebeurt er te weinig tijdens een voetbalwedstrijd om 90 minuten opperste concentratie te verantwoorden. Desondanks zal zowel de FIFA als de NFL hun sport blijven propageren aan de andere kant van de oceaan: uiteindelijk gaat het hen natuurlijk om de knikkers.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
