Obama ontmaskerd

Barack Obama heeft herhaaldelijk gezegd geen Moslim te zijn, maar Pastoor Roger Byrd is niet overtuigd; en hij lijkt ijzersterke argumenten voor zijn wantrouwen in handen te hebben.

Op het bord voor de Church of God in Jonesville, South Carolina staan normaal gesproken bijbelteksten. Nu wordt de vraag gesteld," Obama, Osama, humm, Are They Brothers?" Deze vraag is volgens Byrd niet racistisch of politiek, maar bedoeld om mensen aan het denken zetten, want "he might be Islamic."

De basis voor Byrd's achterdocht is dat "his name is so close to Osama." Inderdaad, verwissel een "S" en een "B", en je hebt dezelfde naam: daar is geen speld tussen te krijgen. Voor wie nog niet 100 procent overtuigd is, heeft Byrd het volgende argument: de kapers op 11 september woonden ook lange tijd in Amerika. Alweer een waterdichte redenering.

De uitsmijter bewaart Byrd voor het laatst. Als een omstander in de video vraagt of een letter meer of minder in zijn naam hem tot een misdadiger kan maken, maakt het verbale talent van Byrd een einde aan alle onzekerheid, " You`re not getting the point at all."

Wal-Mart Goe$ Green

Eco is OK en groen is goed. Maar Wal-Mart's nieuwe reclamecampagne lijkt klanten vooral te verleiden tot andere dingen dan milieubewustheid.

Wal-Mart kreeg de afgelopen tijden veel kritiek omdat het bedrijf Chinees speelgoed verkocht vol giftige chemicaliën. Deze megasupermarkt, de grootste particuliere werkgever ter wereld, grijpt daarom vandaag – Earthday – met beide handen aan om zich van zijn groenste kant te laten zien. Gezien het beoogde resultaat van de eco-friendly campagne is het de vraag waar het de multinational om gaat: het mileu of toch de eigen portemonnee.

Kosten noch moeite lijken te worden gespaard om Wal-Mart's nieuwe imago aan de consument duidelijk te maken. Hoeveel het bedrijf aan radio-, online-, print- en televisiereclames uitgeeft willen ze niet bekend maken, maar het is “ the most comprehensive environmental sustainability campaign in company history.”

De boodschap achter “Earth Month '08. Save money. Live better.” is het bedrijf en de klanten milieubewuster te maken. Zo zijn er T -shirts te koop die voor 100% gemaakt zijn van gerecyclede Coca Cola flessen; verder is het assortiment uitgebreid met fair-trade producten en organische koffiemerken. En speciaal voor de kinderen zijn er bloemzaden in een zakje met een Nickelodeon- en SpongeBob SquarePants logo.

Het lijkt een prachtig en vooral groen initiatief, maar hoe het milieu beter gaat worden van deze actie is een raadsel. Producten met een grote carbon footprint worden niet uit de schappen gehaald, eco-friendly spullen worden toegevoegd; Amerikanen worden niet aangespoord een keer niet met hun SUV naar Wal-Mart te gaan, ze worden verleid om vaker te komen en meer te kopen. “Save money. Live better.” betekent niet “koop iets niet,” maar “koop het bij Wal-Mart.”

Het enige groene aan deze “Going green”actie zijn de dollar biljetten die Wal-Mart gaat verdienen.

O! Say can you see...

Ze hebben het Internet uitgevonden en Microsoft, Google en Youtube opgericht, maar als het om het leveren van online content gaat, lopen Amerikanen achter.

“They love to watch and consume content created by others, but there's a fairly small group that are doing that creation.”zo blijkt uit onderzoek van communicatiebureau Universal McCann.
Gedurende anderhalf jaar volgde UM de online activiteiten van 17.000 Internet gebruikers over de hele wereld. De conclusie: als het op het posten van videos en blog entries aankomt zijn Aziaten en Zuid-Amerikanen de absolute koplopers.

Van de onderzochte Amerikanen zei 60 procent regelmatig blogs te lezen, maar slechts 26 procent hield er zelf één bij. Ter vergelijking: 70 procent van de Zuid-Koreaanse en Chineze Internetters zijn bloggers en bijna 90 procent leest ze op gezette tijden.

Ongeveer 25 procent van de Amerikaanse Internetgebruikers heeft wel eens een video op YouTube of een gelijksoortige Web site gezet; in India, China en de Filippijnen ligt dat percentage rond de 50 procent en in Brazilië bijna zelfs op 70 procent.

Ook social networking sites als Facebook en MySpace worden in procentueel Amerika minder intensief gebruikt dan in Hongarije, Polen en Mexico.

De verklaring die het onderzoek zelf voor de uitslagen geeft is dat er in Amerika wellicht sprake is van een verzadigingspunt. Volgens UM directeur David Cohen ligt het meer aan het karakter van de Amerikaan, “We're a country of voyeurs.”

Senator in het Witte Huis

Ook als de volgende president geen vrouw of een African-American wordt, is de uitslag historisch. Pas voor de derde keer zal de nieuwe bewoner van het Witte Huis direct uit de senaat komen. Wat kunnen we verwachten van zo`n president?

Veel senatoren hebben het geprobeerd en enkele presidenten hebben senaatservaring op hun CV staan, maar voordat presidenten president worden zijn ze over het algemeen gouverneur, vice-president of minster. De laatste senator die het tot president schopte was John F. Kennedy (1961-1963); voor hem was het de Republikein Warren Harding (1921-1923) die als eerste de overstap van de senaat naar het presidentsschap maakte.

Wat kunnen we verwachten van een president die rechtsstreeks uit de senaat komt? Dat is lastig te zeggen. Harding vond de senaat “a very pleasant place” maar toen hij eenmaal president was, schrok hij van het harde werken. Ook was hij niet gewend om leiding te geven en hij klaagde regelmatig over het gebrek aan controle over zijn eigen agenda. “I never find myself with my work completed. I don’t believe there is a human being who can do all the work there is to be done in the president’s office.”

Kennedy initieerde in zijn eerste twee jaar als president 653 wetsvoorstellen waarvan er 304 uiteindelijk aangenomen werden. Maar de echt belangrijke onderwerpen - gezondheidszorg voor bejaarden, onderwijs, het openbaar vervoer en een "urban affairs" ministerie — bleven liggen. Volgens zijn biograaf Richard Reeves was dat Kennedy's eigen schuld, omdat hij de Senaat onvoldoende betrok. “There was only so much time he was willing to spend with, or even think about, his old colleagues,” aldus Reeves.

Dat geen van beide terug kan kijken op een echt geslaagde regeerperiode komt ook omdat ze in het harnas stierven. Harding overleed na 29 maanden aan de gevolgen van een longontsteking; aan Kennedy's presidentsschap kwam na 34 maanden een einde. De historie vertelt ons dus niet zoveel over het presidentsschap van Hillary Clinton, Barack Obama of John McCain.

Hoewel ze het alledrie veel hebben over het veranderen van de politiek in Washington kunnen de kandidaten hun collega's in het Congres minder hard afvallen dan de meeste van hun voorgangers dat deden. De beste manier waarop ze nu hun politieke leiderschap zouden kunnen bewijzen is door initiatief te nemen in de Senaat. En met Irak, de economie en de huizenmarkt zijn er voldoende onderwerpen waar ze voor de verkiezingen hun tanden in kunnen zetten.

Tot dusverre praten ze echter alleen over oplossingen; gelukkig is dat iets waar senatoren erg goed in zijn.

Kandidaat (TM)

De presidentskandidaten hebben de afgelopen maanden miljoenen uitgegeven aan reclames, communicatiestrategieën en spindocters. Dag en nacht zijn ze in de weer om zichzelf neer te zetten als een sterk merk met een betrouwbare naam.

Het Amerikaanse marketingbureau Chernoff Newman onderzocht de associaties die de kandidaten met hun brand building oproepen en koppelde die aan producten. Het resultaat: John McCain is een spijkerbroek, Hillary Clinton een computerbesturingssysteem en Barack Obama een cabrio.

McCain, de recht-door-zee Republikein met heldenstatus, staat voor betrouwbaarheid, ervaring en een goede voorbereiding. Gehalve een spijkerbroek – merk Wranglers – vertaalde het bureau dat naar een Ford pickup en een Timex horloge. Saai? Dat kan kloppen want de conclusie luidde ook dat McCain warmte mist.

Hillary wordt dankzij haar intelligentie, degelijkheid en competentie gelinkt aan de New York Yankees, een Volvo station car en Microsoft. Deze merken worden door bijna evenveel mensen toegejuichd als verguisd, wat haar polariserende uitwerking symboleert. Haar vermeende gebrek aan menselijkheid zal de associatie met Microsoft niet minder maken.

Obama vindt men aardig, interessant en spannend en hij wordt in het onderzoek omgedoopt tot Mr. Personality. Zijn merken zijn de eerdergenoemde cabrio – een BMW Z4 welteverstaan – een Apple computer en de Chicago Cubs. De vraag is of kiezers die hem sympatiek vinden ook op hem gaan stemmen; en is zijn vooruitstrevenheid niet als roekeloosheid uit te leggen?

Of ze kandidaten het onderzoek gelezen hebben is onduidelijk; ze hebben er in ieder geval nog niets over gezegd. Waarschijnlijk wegens tijdsgebrek: zolang de anderen nog niet symbool staan voor Wibra slips, Birkenstocks en FC OmniWorld is er immers nog veel werk aan de winkel.

Tricky Dick?

Een onschuldig middagje vissen? Of een vice presidentieel uitstapje naar een nudie bar? Wat is er precies te zien in de weerspiegeling van Dick Cheney`s zonnebril?

Deze foto, genomen tijdens Cheney`s vakantie, houdt sinds vanochtend de gemoederen flink bezig. Volgen sommigen is in de weerspiegeling een blote vrouw te zien.

De woordvoerdster van Cheney - tot op dat niveau is men inmiddels bezig met de foto - houdt het op zijn hand die een hengel vasthoudt.

Is de foto te onduidelijk? Bekijk hier de video.

Wie het het antwoord denkt te weten, kan hier zijn of haar mening aan CNN doormailen.

"Best Bad President"

Uit een Gallup poll blijkt dat slechts 28 procent van de bevolking vindt dat President Bush zijn werk goed doet. Hij verovert hiermee een plek in de "Top Drie van Slechts Gewaardeerde Na-Oorlogse Presidenten."

Bush deelt de derde plaats met Jimmy Carter (1977-1981) en hij laat de presidenten Richard Nixon (1969-1974) en Harry Truman (1945-1953) met respectievelijk 25 en 22 procent voor gaan.

Ondanks dat bijna historische dieptepunt doet Bush het gemiddeld vrij aardig. Gedurende de zeven jaar van zijn presidentsschap heeft hij de goedkeuring van 52 procent van de Amerikanen. Ter vergelijking: het gemiddelde van de waarderingspercentages van alle 11 na-oorlogse presidenten stelt Gallup op 55 procent. Zo bekeken doet "Number 43 a helluva job."
Uit deze grafiek blijkt echter dat Bush' gemiddelde wordt opgepoetst door zijn eerste, maar vooral door zijn tweede jaar in het Witte Huis. Op basis van de voorspelling voor 2008 en de cijfers van de afgelopen vijf jaren zou Bush bij lange na niet in de buurt komen van het presidentiele gemiddelde.

De verklaring is simpel: Bush komt in de "Slechtste President" ranglijst misschien niet verder dan de top drie, als het om de verkiezing tot "Beste President" gaat staat hij eenzaam aan de top. Het waarderingspercentage van 90 procent - gemeten in de dagen vlak na 11 september - is het hoogste dat Gallup ooit gemeten heeft. Opvallend detail is dat Bush hiermee het record van zijn vader - 89 procent - verbrak.

In het Witte Huis zal echter niemand wakker liggen van deze recente poll. Bush' reactie op zijn waarderingscijfers is - sinds ze naar beneden gingen - dat hij zich niet laat leiden door tijdelijke opinies. "History is going to have to judge," aldus de Decider-in-Chief.

Vice president Cheney vat zijn mening over peilingen nog bondiger samen. Toen een journalist hem vertelde dat twee-derde van het land niet achter de oorlog in Irak stond, luidde zijn antwoord, "So?" De journalist herhaalde zijn vraag, "So? You don’t care what the American people think?" Waarop Cheney zei, " No. I think you cannot be blown off course by the fluctuations in the public opinion polls."

Met nog negen maanden tot de inauguratie van zijn opvolger lijkt Bush er alles aan te doen om onder de 22 procent van Truman te duiken. Als hem dat lukt, is hij niet meer langer gewoon"a bad president," maar "the best bad president ever."

"Light Misinterpretation"

In 1995 werden Amerikaanse tabaksproducenten voor miljarden beboet wegens hun misleidende reclame. Nu dezelfde argumenten niet tot een aanwijsbare claim voor de evenzeer misleidende term "light sigaretten" opgaat kan slechts tot één conclusie leiden.

Ze hebben jaren onder vuur gelegen, maar eindelijk is er een opsteker voor de tabaksindustrie. Een rechtbank wees deze week de eis af van groep rokers die beweerden misleid te zijn door de term “light.” Zij dachten dat deze sigaretten minder schadelijk voor hun gezondheid waren en claimden in ruil voor hun “misinterpretation” $800 miljard.

De rechtbank vond echter niet bewezen dat alle eisers op dezelfde manier met de term “light” waren omgegaan. “Bewijs voor misinterpretation - zelfs als die algemeen bekend is - is slechts het halve verhaal. De andere helft – in hoeverre men de valse informatie gelooft - kan niet voor de hele groep bepaald worden”, aldus het vonnis.

Rokers hadden “light” sigaretten gekozen op basis van uiteenlopenden motieven, zoals smaak en het idee dat “light” sigaretten cool zijn. “Misinterpretation” op basis van marketing speelde misschien ook een rol, maar die moeten rokers maar in individuele rechtzaken gaan bewijzen.

De rechtbank was zich zeer bewust van de impact van de uitspraak. “Hoewel het terugdringen van de schadelijke effecten van roken één van de meest belangrijke zaken is die ons land vandaag de dag bezig houdt, is het onmogelijk iedere misstap met een juridische oplossing ongedaan te maken; tenminste niet zonder ons wettelijk systeem schade te berokkenen.”

Het klinkt mooi, maar de kans dat deze uitspraak stand houdt is nihil. In onze overdadige maatschappij is "light" al jaren het toverwoord. Marketeers weten dat en consumenten trappen er massaal in. Rechters die dat niet zien maken vooral duidelijk moderne communicatie volledig te misinterpreteren.

Hij komt

Nog een paar nachtjes slapen en dan komt Joseph Ratzinger op bezoek in DC. De pauselijke souvenir industrie draait op volle toeren en ook de eerste pontificiale rel is geboren.

De laatste keer dat een paus op bezoek was in Amerika was in 1979. Dat er sindsdien veel veranderd is blijkt niet alleen uit het programma: de paus gaf toen nog een openluchtmis, iets was Joseph Ratzinger met de nadruk op veiligheid niet in zijn hoofd zal halen.

De manier waarop men het gegeven paus omgaat is echter het grootste bewijs dat we 19 jaar verder zijn. De DC metro maakte een reclame waarin een bobblehead paus het openbaar vervoer neemt en zo het goede voorbeeld geeft aan mensen die naar DC komen om hem te zien. De kerk was "not amused." Niet omdat de paus tot een Robijn beertje werd gedegradeerd, maar omdat hij de verkeerde kleren droeg. Het poppetje droeg een rood petje en dat doet de paus doet niet. Zijn petje is altijd wit.

Bovendien, aldus een woordvoerdster , "This is the Holy Father, and I think a lot of people would not be comfortable with a bobblehead ad." De DC metro heeft besloten de reclame niet meer uit te zenden - niet omdat de kerk daar om vroeg maar om hun goede wil te laten zien - maar de Heere zij geprezen voor YouTube. Het laat maar weer eens zien dat gristenen geen smaak hebben.

Dat blijkt ook uit de pauselijke kledinglijn die voor het bezoek ontworpen is. Wie zich desondanks niet kan beheersen en iets ziet dat absoluut aangeschaft moet worden, bestellen kan hier.

Een verhelderende ochtend

Ongeveer 400 veteranen van Vets For Freedom verzamelden zich vandaag in Washington om generaal David Petraeus bij te staan tijdens zijn getuigenis over de voortgang in Irak. De senatoren John McCain, Joe Lieberman en Lindsay Graham spraken de veteranen van tevoren toe.

Ondanks het grijze, miezerige april weer zit de stemming er om 08:00 er al goed in. Uit boxen klinkt "Eye of the Tiger," "I`m a working man" en countrymuziek. Een paar honderd, voornamelijk blanke, jonge kortgeknipte mannen in lichtbruine longsleeves staan in het gras te wachten op wat komen gaat.

De drie mannen naast me lachen om dingen die niet grappig zijn. Geen van hen ziet er uit of ze tot tien kunnen tellen; hun gezichten doen me denken een eenzame dorpen in Iowa, Oklahoma en Kansas. Ik overweeg een praatje aan te knopen, maar als niet-veteraan en buitenlander voel ik me daar niet voldoende voor thuis.

Bovendien ben ik hier niet gekomen om steun te betuigen. Ik ben waarschijnlijk de enige die niet in de eindoverwinning gelooft. Ik ben zeker de enige die de bijeenkomst vergelijkt met een NSDAP bijeenkomst; het is de combinatie van bruine shirts en kale koppen die me van DC 2008 naar Munchen 1933 transporteert.

De kreet "Vets for Freedom" brengt me ook niet op andere gedachten. Propaganda van de bovenste plank, want ik moet de eerste veteraan die tegen "freedom" is nog tegenkomen.

Anderzijds heb ik makkelijk praten. De mannen om me heen - hoe dom sommigen ook uit hun ogen kijken - hebben allemaal tenminste een jaar in een oorlogszone doorgebracht. Zij hebben gevochten, geschoten en gedood op de slagvelden van Bagdad, Kabul en Basra. Zij zijn hier omdat ze oprecht geloven dat het in Irak de goede kant op gaat. Wie ben ik om dat van een afstand te bekritiseren?

Het podium vult zich met mannen in pakken, McCain, Liebermann en Graham voorop. Een VFF woordvoerder doet de introducties.

McCain steekt zijn standaardverhaal af. "We moeten nu niet opgeven." "De overwinning is nabij." "Jullie soldaten verdienen alle eer." Terwijl hij praat denk ik aan de gevangenis in Noord-Korea waar hij vijf jaar opgesloten zat. Ook hij gelooft oprecht in wat hij zegt. "Jullie zijn helden en de beslissingen over de oorlog moet niet aan de politici worden overgelaten." "Amerika kan militair niet worden verslagen worden, als we verliezen is dat de schuld van het Congres."

McCain had me bijna overtuigd van de goede bedoelingen van de aanwezigen, maar door zijn laatste opmerking denk ik weer aan Duitsland. Deze redenering - de dolkstootlegende - komt rechtstreeks uit het Nazi handboek. Maar ik ben weer de enige die zo lijkt te denken.

Een gejuich gaat op als McCain afsluit met "God bless you all." Ik heb na zijn toespraak meer vragen dan antwoorden. "Doorgaan tot de overwinning," wat is dat? Wanneer is Irak af? Begrijpt niemand hier dat Amerika de huidige gang van zaken niet eindeloos kan voortzetten?

Kennelijk niet, want er klinkt een luid applaus als Lieberman doorgaat waar McCain ophield. "Blabla, honor, blabla, heroes, victory, uniforms, blabla, God, blabla, war, Iran, military, America, blabla." De sprekers na Lieberman doen niet voor hem onder. "Blablabla, no defeat, blabla, never surrender, blablabla, kick ass, blabla, politicians are wimps, blabla, I salute you, blabla, war heroes, veterans, bring the troops home,blablabla." De veteranen slikken alle holle slogans als zoete koek.

Het respect dat ik even voelde voor de veteranen is weg als de laatste spreker klaar is. Ik heb weliswaar ontzag voor wat zij op de slagvelden deden, maar mensen die zich zo laten inpakken kan ik niet begrijpen. Terwijl ik naar mijn fiets terugloop begrijp ik wat dit land op dit moment meemaakt.

Enerzijds zijn er de patriotten voor wie kritiek op de oorlog staat gelijk aan het haten van soldaten. Aan de andere kant van het spectrum bevinden zich patriotten die van mening zijn dat Irak hun land kapot maakt. Het kost teveel geld, materiaal en mensenlevens en het lost niets op. Beide kanten beschuldigen de ander van anti-Amerikaans gedrag. Niemand lijkt te begrijpen dat in een grijs oorlogsgebied zwart-wit denken tot niets leidt.

De ochtend was voor mij daarentegen zeer verhelderend. Wat er ook gaat gebeuren, het gaat nog lang duren voordat Amerika klaar is met Irak.

Terreur primeur

Zo rustig als Fitna ontvangen is in Amerika, zo roerig was in 1977 toen een andere film over de Islam tot gijzelingen en twee doden leidde.

Lang voor fatwa's, fitna's en de Islamitische staat Iran was er "The Message," een film over het leven van Mohammed met Anthony Quinn in de hoofdrol als de oom van de profeet. Verschillende Arabische landen deden de film uit 1976 in de ban, omdat het idee van een film over het leven van Mohammed hen niet aanstond, hoewel "The Message" was goedgekeurd door de Al-Azhar universiteit in Cairo en mede gefinancieerd was door de Libysche leider Muammar al-Gaddafi.

Op 9 maart 1977 viel een groep Hanafi moslims een aantal gebouwen in Washington, D.C. binnen en gijzelden daar 132 mensen. De gijzelnemers eisten dat de film vernietigd zou worden wegens heiligschennis. Ze vroegen ook om de vrijlating van een aantal leden van the Amerikaanse organisatie Nation of Islam. Autoriteiten vreesden echter dat de gevangenen geexecuteerd zouden worden, omdat ze vastzaten wegens de moord op familieleden van de gijzelnemers.

De 38 uur die de gijzeling duurde zorgde voor grote paniek in DC. Het Washington monument werd afgesloten voor het publiek; de Israelische premier Yitzhak Rabin - op bezoek bij president Carter - verliet als een dief in de nacht het Witte Huis. De aankomende Britse premier James Callaghan werd zonder de traditionele 19 saluut schoten ontvangen, omdat men bang was dat de terroristen ook zouden gaan schieten.

Nadat de ambassadeurs van Iran, Pakistan en Egypte met de gijzelnemers gesproken hadden, besloten de 12 mannen zich op 11 maart over te geven. De televisiezender NBC4 deed uitgebreid verslag van de gijzeling en de slachtoffers, maar de journalisten moesten af en toe naar woorden zoeken om het incident, de daders en hun motieven te beschrijven.

Meer dan dertig jaar later zijn die termen helaas zo bekend dat een 17 minuten durende film volstaat om ze duidelijk te maken.

Is nice!

Is "Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan" een comedy of een origineel ooggetuigeverslag van de moderne maatschappij? Een rechter in Manhattan deed vandaag uitspraak over deze belangrijke juridische kwestie.

Jeffrey Lemerond speelde ongewild een rol in "Borat," de film over de avonturen van de verslaggever uit Kazachstan. Gedurende 13 seconden achtervolgt Borat - een typetje van de Engelse komiek Sacha Baron Cohen - Lemerond door de straten van New York. Doodsbang roept hij Borat, die niets meer wil dan een omhelzing, “Go away!” en“What are you doing?” toe.

Lemerond vond dat met zijn optreden in de film zijn beeldrecht was geschonden en hij spande een rechtszaak aan tegen de filmmaatschappij 20th Century Fox. “We believe that New York law does not allow a corporation like 20th Century Fox to pluck an otherwise anonymous citizen out of a crowd and subject him to public humiliation in order to make a buck,” aldus zijn advocaat.

Het is verboden volgens New Yorks recht om iemands naam, beeld of gelijkenis te gebruiken voor commerciele doeleinden zonder specifieke toestemming. De wet maakt echter een uitzondering voor "newsworthy events or matters of public interest."

Aan rechter Loretta A. Preska de opdracht om een uitspraak te doen. In haar beslissing van negen pagina`s schreef ze dat "the movie employs as its chief medium a brand of humor that appeals to the most childish and vulgar in its viewers."

"At its core, however, “Borat” attempts an ironic commentary of “modern” American culture, contrasting the backwardness of its protagonist with the social ills that afflict supposedly sophisticated society. Such clearly falls within the wide scope of what New York courts have held to be a matter of public interest."

Lemerond overweegt in hoger beroep te gaan; gezien het feit dat dit de derde rechtszaak is die Borat wint van zijn "medespelers tegen wil en dank" kan hij dat beter niet doen. Een aantal dronken studenten die in de film vrouwen en minderheden beledigen en een etiquette lerares besloten het na een zaak ook op te geven.

En Borat zelf? Hij heeft niets van zich laten horen maar zijn reactie zijn ongetwijfeld zoiets zijn als "Is nice! Borat want to meet Judge Preska and make sexytime under her robe."