Een verhelderende ochtend

Ongeveer 400 veteranen van Vets For Freedom verzamelden zich vandaag in Washington om generaal David Petraeus bij te staan tijdens zijn getuigenis over de voortgang in Irak. De senatoren John McCain, Joe Lieberman en Lindsay Graham spraken de veteranen van tevoren toe.

Ondanks het grijze, miezerige april weer zit de stemming er om 08:00 er al goed in. Uit boxen klinkt "Eye of the Tiger," "I`m a working man" en countrymuziek. Een paar honderd, voornamelijk blanke, jonge kortgeknipte mannen in lichtbruine longsleeves staan in het gras te wachten op wat komen gaat.

De drie mannen naast me lachen om dingen die niet grappig zijn. Geen van hen ziet er uit of ze tot tien kunnen tellen; hun gezichten doen me denken een eenzame dorpen in Iowa, Oklahoma en Kansas. Ik overweeg een praatje aan te knopen, maar als niet-veteraan en buitenlander voel ik me daar niet voldoende voor thuis.

Bovendien ben ik hier niet gekomen om steun te betuigen. Ik ben waarschijnlijk de enige die niet in de eindoverwinning gelooft. Ik ben zeker de enige die de bijeenkomst vergelijkt met een NSDAP bijeenkomst; het is de combinatie van bruine shirts en kale koppen die me van DC 2008 naar Munchen 1933 transporteert.

De kreet "Vets for Freedom" brengt me ook niet op andere gedachten. Propaganda van de bovenste plank, want ik moet de eerste veteraan die tegen "freedom" is nog tegenkomen.

Anderzijds heb ik makkelijk praten. De mannen om me heen - hoe dom sommigen ook uit hun ogen kijken - hebben allemaal tenminste een jaar in een oorlogszone doorgebracht. Zij hebben gevochten, geschoten en gedood op de slagvelden van Bagdad, Kabul en Basra. Zij zijn hier omdat ze oprecht geloven dat het in Irak de goede kant op gaat. Wie ben ik om dat van een afstand te bekritiseren?

Het podium vult zich met mannen in pakken, McCain, Liebermann en Graham voorop. Een VFF woordvoerder doet de introducties.

McCain steekt zijn standaardverhaal af. "We moeten nu niet opgeven." "De overwinning is nabij." "Jullie soldaten verdienen alle eer." Terwijl hij praat denk ik aan de gevangenis in Noord-Korea waar hij vijf jaar opgesloten zat. Ook hij gelooft oprecht in wat hij zegt. "Jullie zijn helden en de beslissingen over de oorlog moet niet aan de politici worden overgelaten." "Amerika kan militair niet worden verslagen worden, als we verliezen is dat de schuld van het Congres."

McCain had me bijna overtuigd van de goede bedoelingen van de aanwezigen, maar door zijn laatste opmerking denk ik weer aan Duitsland. Deze redenering - de dolkstootlegende - komt rechtstreeks uit het Nazi handboek. Maar ik ben weer de enige die zo lijkt te denken.

Een gejuich gaat op als McCain afsluit met "God bless you all." Ik heb na zijn toespraak meer vragen dan antwoorden. "Doorgaan tot de overwinning," wat is dat? Wanneer is Irak af? Begrijpt niemand hier dat Amerika de huidige gang van zaken niet eindeloos kan voortzetten?

Kennelijk niet, want er klinkt een luid applaus als Lieberman doorgaat waar McCain ophield. "Blabla, honor, blabla, heroes, victory, uniforms, blabla, God, blabla, war, Iran, military, America, blabla." De sprekers na Lieberman doen niet voor hem onder. "Blablabla, no defeat, blabla, never surrender, blablabla, kick ass, blabla, politicians are wimps, blabla, I salute you, blabla, war heroes, veterans, bring the troops home,blablabla." De veteranen slikken alle holle slogans als zoete koek.

Het respect dat ik even voelde voor de veteranen is weg als de laatste spreker klaar is. Ik heb weliswaar ontzag voor wat zij op de slagvelden deden, maar mensen die zich zo laten inpakken kan ik niet begrijpen. Terwijl ik naar mijn fiets terugloop begrijp ik wat dit land op dit moment meemaakt.

Enerzijds zijn er de patriotten voor wie kritiek op de oorlog staat gelijk aan het haten van soldaten. Aan de andere kant van het spectrum bevinden zich patriotten die van mening zijn dat Irak hun land kapot maakt. Het kost teveel geld, materiaal en mensenlevens en het lost niets op. Beide kanten beschuldigen de ander van anti-Amerikaans gedrag. Niemand lijkt te begrijpen dat in een grijs oorlogsgebied zwart-wit denken tot niets leidt.

De ochtend was voor mij daarentegen zeer verhelderend. Wat er ook gaat gebeuren, het gaat nog lang duren voordat Amerika klaar is met Irak.