Verplichte objectiviteit

Met Obama bijna in het Witte Huis wil een aantal Democraten zo snel mogelijk de Fairness Doctrine opnieuw invoeren. De afschaffing van deze maatregel in 1987 betekende het einde van de journalistieke verplichting om rondom controversiële onderwerpen van alle verschillende invalshoeken verslag te doen en zorgde voor een explosie van éénzijdige, met name conservatieve, berichtgeving. Objectiviteit bij wet willen vastleggen is echter om meerdere redenen onhaalbaar.

In de eerste 25 jaar van haar bestaan verliep naleving van de in 1949 ingevoerde doctrine redelijk vlekkeloos. Media bepaalden zelf de invulling en tegengestelde opinies hoefden niet dezelfde hoeveelheid zendtijd te krijgen. In de jaren '70 kwamen met de steeds verdergaande invloed van de massa-media de eerste vragen. Had een politicus recht op gratis zendtijd omdat zijn tegenstander in een voormalig leven acteur was en in Star Trek herhalingen op televisie verscheen? Moesten personen die onderwerp van gesprek waren geweest in een talkshow in datzelfde programma uitgenodigd worden voor een reactie? En rechtvaardigde een afwijkende mening per definitie deelname aan een serieuze discussie?

Technologie bracht het volgende dilemma. Toen in de jaren '80 teletekst verscheen viel deze service volgens de Federal Communications Commission (FCC) voorzitter niet onder de Fairness Doctrine. Bovendien, zo stelde de voorzitter – een trouw aanhanger van President Reagan's deregulatie politiek - waren de voorwaarden van de doctrine in strijd met de wet, want “The intrusion by government into the content of programming restricts the journalistic freedom of broadcasters.”

De FCC schafte de doctrine af en pogingen van de Democratische meerderheid in het Congres om de maatregel wettelijk te laten vastleggen liepen op niets uit. In 1987 vetode Reagan het wetsvoorstel en sprak zo het doodvonnis over de doctrine uit.

Sindsdien heeft gekleurde media in Amerika een enorme vlucht genomen. Naast de meest bekende – televisiezender FOX News en zijn liberale tegenhanger MSNBC – is dat vooral op de radio te merken waar conservatieve programma's iedere dag miljoenen luisteraars bereiken.

Het Democratische plan de doctrine nieuw leven in te blazen lijkt vooral bedoeld dit pro-Republikeinse geluid te doen verstommen. Afgezien van praktische en juridische bezwaren is het echter de vraag of Democraten zichzelf niet in de voet schieten met verplichte objectiviteit. Als alle berichtgeving “fair and balanced” wordt geldt dat immers ook voor Internet terwijl de Democraten hun winst afgelopen maand juist in grote mate te danken hebben aan het feit dat zij dit medium domineerden.

Met het oog op 2012 is daarmee de kans klein dat Obama ooit zijn handtekening zet onder een wet die zijn herverkiezing in gevaar kan brengen.

Tijdig Kerstfeest

Een column over Kerstmis? Nu al? En Sinterklaas is net een week in het land.

Dat mag zo zijn, maar hier is er al tijden geen ontsnappen meer aan. Kerstspecials op televisie, Leger des Heils soldaten op de hoek van de straat en sinds twee weken de Kerstboom op New York's Rockefeller Plaza. En Thanksgiving moet nog komen.

Met verdampende jaarwinsten, teruglopende bonussen en kelderende aandelenmarkten is het voor de Amerikaanse middenstand zaak mensen zo snel mogelijk in de Kerst- en dus shopsfeer te brengen; want waar Thanksgiving slechts draait om eten en American Football, daar is Kerstmis de slagroom op de taart. Sommige Amerikaanse ondernemingen danken 30 procent van hun jaaromzet aan kerstversieringen, nieuwe kleren, cadeau`s onder de boom en verre familiebezoeken. Oftewel, voor iedereen die geen kalkoen, pompoentaart of aardappelen verkoopt is er werk aan de winkel.

Vraag is of de vervroegde Kerstsfeer iets gaat opleveren: uit onderzoek blijkt dat maar liefst driekwart van Amerika deze Kerst minder wil uitgeven. Boosdoener is echter niet alleen de economie.

Consumenten hebben er moeite mee dat Kerst hen steeds vroeger wordt opgedrongen; als het zo doorgaat klinkt in 2009 de eerste Jingle Bells muzak voordat de wintertijd ingaat; ook moeten zo`n 12 miljoen Amerikanen Kerstmis 2007 nog afbetalen. Hoe leuk is dan het vooruitzicht van “the season to be jolly?”
Daarnaast wordt de link tussen de geboorte van Jezus en bepaalde producten steeds waziger. Een boom waar de familie bij samenkomt gaat er nog wel in; maar Happy Holidays energiedrankjes, Kerst-reisverzekeringen en groen-rode vuilniszakken?

Uiteraard gaat iedereen de komende maand meer uitgeven dan gepland; maar hopelijk blijven de verkoopcijfers zo ver achter dat volgend jaar iets creatievers gevonden moet worden. Mijn suggestie? Het uitstellen van Kerstmis, bijvoorbeeld tot zo rond 25 december.

Hillary op BZ

Hillary Clinton wordt Amerika's nieuwe minister van Buitenlandse Zaken. Slimme zet of haalt Obama hiermee het paard van Troje binnen?

Het nieuws is officieel nog niet bevestigd, maar volgens insiders heeft Clinton Obama's aanbod geaccepteerd om Condi Rice op te volgen. Dit betekent niet alleen dat de lucht tussen Obama en Hillary na de langste primary cyclus ooit is opgeklaard. Het betekent ook dat alle meer dan 200.000 donoren van Bill's stichting, althans in de ogen van het Obama team, eerlijke mensen zijn; iets waar in Amerika nog wel eens aan getwijfeld werd. En een echtgenoot van een BZ minister die er ongure financiele contacten op na houdt, dat kan natuurlijk niet.

Zonder twijfel is Hillary een goede keus voor BZ. Ze heeft een enorme naamsbekendheid in de wereld en haar man wordt in veel landen op handen gedragen. Ze heeft verstand van zaken, reisde als first lady de hele wereld over en kan in Washington op veel steun rekenen.

Er is echter een maar. Tijdens de primaries zei Hillary dat Obama naief was. Ze maakte gehakt van zijn plan om zonder voorwaarden met de regimes in Cuba, Iran en Noord-Korea te willen praten. Zij stelde een betere kandidaat te zijn om het tegen McCain op te nemen, omdat zij over meer internationele ervaring dan Obama zou beschikken. Wil Obama als president een succesvol buitenlandbeleid voeren, dan moeten ze snel duidelijkheid over de juiste route krijgen.

Ook haalt Obama met Hillary Bill binnen. Hij is zich de laatste jaren blijven profileren op het wereldtoneel, en reist van hot naar her om zich over grensoverschrijdende zaken - met name AIDS en malaria - uit te spreken. Is hij bereid zijn werk op te geven? Gaat hij door? Maar wat als hij het niet eens is met het officiele Amerikaanse beleid? Ook over Bill's rol moeten Obama en Hillary het snel eens worden.

Onenigheid is namelijk dodelijk. Een BZ minister is zo geloofwaardig als het vertrouwen dat hij of zij geniet van de president. Is het voor gesprekspartners duidelijk dat de minister en de president dezelfde taal spreken, dan kan hij of zij daadkrachtige buitenlandse politiek bedrijven. Beschouwen de mensen aan de andere kant van de tafel Hillary als "slechts de minister,' dan kan ze op haar hoofd gaan staan zonder ook maar iets te bereiken.

Obama kennende heet hij over al deze dilemma`s goed nagedacht. En alles wijst erop dat de keuze voor Hillary een slimme zet is. Maar pas achteraf kan pas met zeker worden gesteld dat ze geen paard van Troje was; de ingredienten om haar ministersschap en Obama's buitenlandse beleid te bederven zijn immers ruim voorhanden.

Rookgordijn

Amerikanen hebben de naam wel eens gekke dingen te doen. Maar wie hier de Nederlandse ophef over de invoering van het rookverbod te horen krijgt weet wie er echt zijn verstand aan het verliezen is.

Vanaf 1 januari 2007 was het in Washington verboden nog langer te roken in cafes. De daaraan voorafgaande communicatiestrategie bestond uit een A-4tje met de mededeling: "Verboden te roken. Overtredingen kosten de roker en de eigenaar $1000,-." Of er daarna ooit nog in cafes en bars gerookt is durf ik niet te zeggen; maar naar mijn idee is dat het verbod nooit overtreden. Ik heb het in ieder geval nergens zien gebeuren.

Toegegeven, het verbod valt rokers hier makkelijk. Op veel sociale locaties - zoals restaurants - was het voor 1 januari 2007 al verboden; het weer is vaak lekker genoeg om tot eind oktober buiten te zitten; en onduidelijkheid hoe een rookverbod zich tot een gedoogbeleid en coffeeshops verhoudt bestaat hier niet.

Afgezien daarvan is een verbod hier makkelijker omdat iedereen weet waar hij aan toe is. Een verbod betekent dat je iets niet doet; als een cafe-eigenaar een uitzondering maakt weet hij dat hij een boete en zijn vergunning riskeert. Burgelijke ongehoorzaamheid bestaat wel, maar kan ten aanzien van gewoontes die buitengewoon schadelijk voor de gezondheid zijn op nul sympathie rekenen.

Om Amerikanen uit te leggen dat er in Nederland lokale politici opkomen voor horecaondernemers gaat er nog wel in. Maar dat er, ondanks het verbod, plekken zijn waar men nog rookt en dat de overtreders daarmee wegkomen, begrijpt men niet. En terecht.

Als het op regels aankomt lijken Nederlanders op Amerikanen: wij zijn allemaal voor strenge een aanpak. Totdat het op naleving aankomt; in dat geval denken Amerikanen zwart-wit; wij houden het grijs. Nederlanders willen dat iedereen hard wordt aangepakt, zolang het maar niet henzelf betreft. Regels gelden alleen voor anderen; en wordt je ergens op aangesproken dan kan je -vaak met succes- stennis schoppen.

Amerikanen weten wat wel en niet mag. En ga je over de schreef dan weet je dat een probleem hebt. Dat zero tolerance beleid kan hardhandig zijn, maar in tegenstelling tot Nederland zijn de regels hier tenminste niet achter een rookgordijn verstopt.

Grote schoonmaak

Het duurt nog twee maanden maar de voorbereidingen voor Obama's inauguratie zijn al in volle gang. Op en rond Capitol Hill wordt druk getimmerd en geveegd zodat alles er op 20 januari piekfijn uitziet.

Kat in zak?

Het kan niemand ontgaan zijn: “Change has come to America.” Obama schreef niet alleen geschiedenis door als eerste African-American het presidentsschap te winnen; hij herformuleerde ook alle media-strategieën. En daar lijken hij en zijn partij de komende jaren mee door te willen gaan.

Vraag is of marketeers daar blij mee zullen zijn. Naast een aantal nieuwe mediawetten is ook een strengere interpretatie van de bestaande wetten te verwachten. Zo denkt Obama's team over een wetswijziging waardoor reclamekosten niet langer belastingaftrekbaar zijn. Het Amerikaanse begrotingstekort loopt in de biljarden en het geld voor Obama's plannen moet ergens vandaan komen.

Democratische politici willen meer beveiliging van Internet privacy en daarom cookies en “deep-packet inspection” aan banden leggen; methodes die marketeers gebruiken om het surf- en klikgedrag van consumenten te volgen. Dit voorstel is een directe bedreiging voor de enige marketingtak die nog in de lift zit.

Daarnaast wil men reclames voor medicijnen aan banden leggen. Voorstanders van dit plan zijn van mening dat marketing de oorzaak is van de almaar stijgende kosten in de gezondheidszorg.
Voedselreclames gericht op kinderen lijken ook hun langste tijd gehad te hebben. Als de Amerikaanse jeugd niet snel zelf begint met afvallen, kunnen junkfood en frisdrank wel eens snel in dezelfde hoek als alcohol en tabak terecht komen.

Met het verscherpen van de regels voor product placement en een grotere inmenging van de Federal Bureau of Consumer Protection Trade krijgen marketeers minder bewegingsruimte en consumenten meer invloed.

De afgeblazen deal tussen Google en Yahoo is volgens experts een voorbode van Obama's politiek ten aanzien van media conglomeraten. Deze bedrijven zagen de strengere fusieregels aankomen en besloten daarom van de samenwerking af te zien.

Het heeft iets ironisch: de man die het mede dankzij de grootste media blitzkrieg ooit tot president schopte maakt het anderen bijna onmogelijk zijn kunststukje te herhalen. Of zou Obama nu al aan 2012 denken?

Rondje langs de velden

De geschiedenis die hier afgelopen dinsdag werd geschreven gaat verder dan Washington, D.C., Amerika of de Westerse wereld. Ook in Japan, Israël, en natuurlijk Obama's andere vaderlanden Indonesië en Kenya werd zijn winst uitbundig gevierd.

Bericht van Nmr. 44

History in the making. Tranen in de ogen. Kippenvel. Bij thuiskomst een e-mail van Mr. President-elect. Niets aan toe te voegen.

"I'm about to head to Grant Park to talk to everyone gathered there, but I wanted to write to you first. We just made history. And I don't want you to forget how we did it."

"You made history every single day during this campaign -- every day you knocked on doors, made a donation, or talked to your family, friends, and neighbors about why you believe it's time for change."

"I want to thank all of you who gave your time, talent, and passion to this campaign."

"We have a lot of work to do to get our country back on track, and I'll be in touch soon about what comes next. But I want to be very clear about one thing... all of this happened because of you."

Thank you, Barack

Wie wordt het niet?

Na een lange kwalificatie, intensieve groepsduels en zenuwslopende kwart- en halve finales is het tijd voor de echte eindstrijd. De onzekerheid duurde 21 maanden, maar vandaag krijgen we dan eindelijk antwoord op de vraag 'wie wordt het niet?'

De kans dat Chuck Baldwin, kandidaat van de Constitution Party, president nummer 44 wordt is zo goed als onmogelijk. Hij voerde een dappere campagne maar zijn boodschap kwam niet aan: het is ook niet het beste jaar om een agenda voor te stellen die President Bush rechts inhaalt.

Ook Bob Barr, een voormalige Republikeinse Congresman en tegenwoordig de kandidaat van de Libertarian Party, hoeven we in januari niet op het inauguratiepodium te verwachten. Toch kan hij een rol van betekenis spelen: zijn fiscaal conservatieve plannen kunnen op zoveel bijval rekenen dat hij de Republikeinse partij zeker stemmen gaat kosten. De Nader van 2008?

Cynthia McKinney heeft er ook verstandig aan gedaan haar baan nog niet op te zeggen. De oud-Democraat en presidentskandidaat van de Green Party scoort weliswaar goed qua naamsbekendheid, maar niet op de manier die je als politicus graag ziet. Zo kwam ze in 2006, toen ze nog in het Congres zat, in het nieuws nadat ze een beveiligingsbeambte op het Capitool geslagen had omdat die haar niet herkende en haar de toegang tot het gebouw ontzegde.

En hoewel hij het voor de derde keer probeert, zal het Independent Party kandidaat Ralp Nader ook dit jaar niet lukken. Velen zien hem nog steeds als deels schuldig aan de puinhoop van de afgelopen acht jaar: in 2000 was het handjevol stemmen dat hij in Florida van Al Gore afpakte genoeg voor Bush om de staat en het Witte Huis te winnen.

Wie het ook niet wordt is John McCain. Hij is een goed politicus, heeft kennis van buitenlandse zaken en gaat voor het vuur door Amerika. De keuze voor zijn running mate ondermijnt echter zijn geloofwaardigheid; hij offerde zijn imago als 'maverick' op in ruil voor steun van de rechterzijde van de Republikeinse partij; zijn "Country First" slogan werd een holle frase in het licht van zijn 100 procent negatieve campagne; en Amerika moet naar de toekomst kijken en dat gaat niet aan de hand van een 72 jarige economische lichtgewicht.

Kortom, BHO for President. Niet omdat de anderen het niet worden, maar omdat hij brengt wat Amerika nu nodig heeft. Het zal niet makkelijk worden, de glans die hij heeft zal snel vervagen en hij gaat klappen krijgen; maar als zijn campagne een voorbode is van wat hij als president gaat brengen dan is Amerika over vier jaar een beter land.

Jeremiah Wright's improvisatie

De vraag was niet of, maar wanneer. En vanavond was het zover: pastoor Jeremiah Wright's debuut in een presidentiële verkiezingscommercial.

Op het moment dat de video's van Obama's pastoor Jeremiah "God damn America" Wright opdoken sprong een deel van de Republikeinse partij een gat in de lucht. Meer bewijs dat Obama een radicale, gevaarlijke en anti-Amerikaanse kandidaat is hadden zij niet nodig. Wright was voor hen de garantie dat McCain het Witte Huis ging winnen.

Maar John McCain verbood zijn achterban de uitspraken van de pastoor in reclames te gebruiken. Hij wilde een schone campagne; en bovendien "I will not have any comment on it and that's because I thought and I believe that Senator Obama does not share those views expressed by Wright." Toen de pastoor toch in een verkiezingsreclame van een Congreslid langskwam, gaf McCain opdracht de commercial direct uit de lucht te halen.

Maar met minder dan 40 uur te gaan voordat de stemlokalen opengaan, trekt de National Republican Trust zich niet langer iets aan van het verbod. Deze groepering -opgericht "to help promote American values" - zond vanavond de eerste presidentiële verkiezingsreclame uit waarin Obama en Wright samen vookomen.

Het zal weinig uitmaken. Amerikanen die Obama al links lieten liggen vanwege zijn pastoor worden bevestigd in hun mening; voor wie Wright's woorden niets uitmaakten zullen doorgaan de pastoor te negeren. Obama zelf zal er geen woorden aan vuil maken; en ook McCain laat het op zijn beloop: hij heeft wel iets anders aan zijn hoofd op dit moment.

De reclame - en het verbod Wright niet eerder in te zetten - gaat echter na dinsdag binnen de Republikeinse veel stof tot discussie opleveren. Enerzijds is er de rechtse tak die de pastoor veel eerder had willen inzetten; anderzijds zullen de meer gematigde GOP-ers stellen dat McCain niet genoeg steun van de conservatieve achterban heeft gekregen.

Zo speelt Jeremiah Wright toch nog een rol binnen de presidentsverkiezingen; maar niet één die zes maanden geleden verwacht werd.

In het verleden behaalde sucessen...

Na morgen weten we eindelijk wie de volgende Amerikaanse president wordt. Ook wordt duidelijk welke poll de uitslag het best voorspelde; want hoewel opiniepeilingen uitgegroeid zijn tot wetenschappelijke exercities, bieden de meeste voorspellingen geen enkele garantie voor de toekomst.

De web site realclearpolitics.com geeft een overzicht van alle polls die dagelijks gepubliceerd worden; en het enige dat die peilingen vertellen is dat de winnaar of John McCain of Barack Obama wordt. Ter rechtvaardiging van zijn bestaan vat de site ook alle polls samen – en de trend die deze 'poll of polls' oplevert wijst Obama als winnaar. Vraag is wat dat zegt als de peilingen uiteenlopen van een 14 procent voorsprong voor Obama tot een 19procent voorsprong voor McCain.

Een groter vraagstuk is echter waarom men in 2008 nog steeds niet is staat is een 100procent betrouwbare voorspelling te doen. Toegegeven, een herhaling van de dramatische blunder uit 1948 – toen een aantal kranten dankzij onzuivere data de verkeerde kandidaat op de voorpagina tot winnaar uitriep – is ons vooralsnog bespaard gebleven. Maar dat is eerder het gevolg van verschoven deadlines dan van betere peilingen: in januari verraste Hillary Clinton iedereen door de voorverkiezingen in New Hampshire te winnen terwijl de cijfers vooraf een klinkende overwinning voor Obama lieten zien.

De excuses voor de slordige voorspellingen zijn talrijk en weinig creatief. “We krijgen alleen maar mensen met een vaste telefoonlijn te spreken.” “Als het regent besluiten kiezers op het laatste moment toch niet te gaan stemmen.” “Kandidaten verdraaien de cijfers.” “Niemand geeft eerlijk antwoord.”

Kortom, de dames en heren peilers hebben wel een vaag idee wie er gaat winnen morgen, maar voor wie het echt wil weten lijkt hun beste advies de uitslagen af te wachten. De enige voorspelling waar we zo iets aan hebben is dat het een lange nacht gaat worden...maar misschien ook niet.

"Obama's Loss Traced To Mark M."

In 2004 gaven rappers P. Diddy en 50 Cent nog een keuze: "Vote or Die." De get-out-to-vote actie van MoveOn.org gaat dit jaar een stap verder.

De boodschap die ik vandaag van de liberale actiegroep MoveOn.org kreeg was duidelijk: als Obama verliest op dinsdag is dat mijn schuld. Deze video geeft een idee van wat mij vervolgens te wachten staat. Een mooi voorbeeld van personal marketing.

Verliezers hebben de toekomst

Vice-presidenten hebben een aparte plaats in de Amerikaanse geschiedenis. Hoewel één op de drie het later tot president schopt neemt in eerste instantie niemand de running mate echt serieus; voor de meesten is immers na vier of acht jaar in de schaduw van Nummer Eén niet meer weggelegd dan een voetnoot in de geschiedenisboeken.

Al Gore is een uitzondering op die regel. Ooit leek ook hij, de zielepiet die won maar toch verloor, veroordeeld tot een eeuwige tweede viool; en liet hij van zich horen, dan riepen zijn speeches, waarbij hij zichzelf introduceerde als “the man who was supposed to be your next president,” medelijden op.

Maar de tijd dat men uit beleefdheid naar hem luisterde liggen ver in het verleden. Inmiddels is Gore de enige oud-politicus wiens uitspraken - zonder het ambt ooit bekleed te hebben - presidentiële autoriteit hebben; en dankzij zijn Nobelprijs is de zaak waarvoor hij zich hard maakt geen vice- presidentiële bezigheidstherapie meer, maar het werk van een visionair.

In die hoedanigheid mengde hij zich deze week in de verkiezingsstrijd. Tijdens een live webcast voor studenten vertelde hij zijn publiek meer te doen dan stemmen, “For way too long, politicians in both parties have too often just set aside the real solutions and we’ve had business as usual. And business as usual is unacceptable where the climate crisis is concerned.”

Gore riep zijn 15.000 kijkers op hun nieuwe leiders voortdurend te herinneren aan hun beloftes klimaatverandering aan te pakken. “To repower America with 100 percent carbon-free electricity within 10 years, we’re going to need the enthusiasm and dedication of millions of motivated students and young adults.”

Op hetzelfde moment liet iemand anders van zich horen die ook bezig is het vice-presidentiële handboek te herschrijven; ook zij sprak over de noodzaak Amerika's energie-beleid te veranderen. En ook voor haar geldt dat een (hoogstwaarschijnlijk) verloren verkiezing geen belemmering is zich in de toekomst uit te blijven spreken.

Maar daar houden de vergelijkingen tussen Gore en Sarah Palin op. In haar speech zei de Republikeinse kandidaat dat de lagere olieprijzen geen reden zijn Amerika's eigen olie- en gasproductie niet op te schroeven. “God has so richly blessed our land with the supplies we need,” en daar moet Amerika gebruik van maken wil het land energie-onafhankelijk worden, aldus Palin.

Als stap in de goede richting noemde Palin de $40 miljard kostende pijplijn die Alaska's gas beschikbaar maakt voor de rest van het land, “That pipeline will lead America one step farther away from reliance on foreign energy. It will be a lifeline, freeing us from debt, dependence and the influence of foreign powers.”

Palin mist internationale bijval, maar in eigen land heeft ze trouwe aanhangers. Dankzij dat gevolg groeide de gouverneur uit Alaska in korte tijd uit tot Gore's symbolische tegenpool. De uitslag van de verkiezingen verandert daar niets aan, want ook na dinsdag zal haar “Drill, baby, drill” het tegengeluid blijven op Gore's “We can solve it.”

De komende jaren zal dit duo, ieder als het gezicht van zijn eigen beweging, de discussie over Amerika's energie-agenda domineren. En dat is geen geringe prestatie voor twee losers.