Het Tilburg van Amerika

Iowa. Een staat met nog geen 3 miljoen inwoners, ingesloten door Minnesota, Nebraska, Missouri, Wisconsin, Illinois en South Dakota. Buffalo Bill en John Wayne werden er geboren. De hoofdstad is Des Moines; sojabonen en vee zijn de een belangrijke bron van inkomst en er lopen 20 snelwegen door deze staat. Een soort Tilburg.

Ondanks dat stond Iowa dit weekend in de belangstelling. Senator en presidentskandidaat Hillary Rodham-Clinton was namelijk op bezoek. En dat deed ze niet zonder reden.
(zie de video op CNN: http://edition.cnn.com/video/player/player.html?url=/video/politics/2007/01/27/crowley.hillary.in.iowa.mxf.cnn.)


In Iowa vindt in januari 2008 de"caucus" plaats. Dat is een buurtvergadering --op grote schaal -- waarbij afgevaardigden gekozen worden, die op hun beurt districtsafgevaardigden kiezen, die op hun beurt staatsafgevaardigden kiezen die op hun beurt nationale afgevaardigden kiezen die op hun beurt een presidentskandidaat kiezen. Er worden in heel Iowa zo`n 2000 caucussen georganiseerd.

Hoewel Iowa maar 1% uitmaakt van de totale Amerikaanse bevolking, doet iedere presidentskandidaat zijn/ haar uiterste best hier goed voor de dag te komen.

Dat is een gevolg van het Amerikaanse democratische stelsel. Omdat de president uiteindelijk gekozen wordt afgevaardigden, is het winnen van individuele stemmen minder belangrijk. Zo had het bijvoorbeeld geen zin voor President Bush om tijdens de verkiezingen in 2004 campagne te voeren in Californie; net zo min als Senator John Kerry de moeite nam om naar Texas af te reizen. Wie niet de meerderheid van de stemmen pakt, verliest alle stemmen van de afgevaardigden.

Maar Iowa is om nog een reden belangrijk: het is een "swingstate." In een land waar de meeste staten bij voorbaat verdeeld kunnen worden in Red ( Republikeins) en Blue (Democratisch), is Iowa een uitzondering. Het eerste bezoek van presidentskandidaat Senator Barack Obama zal dan ook niet lang op zich laten wachten.

Hoewel het nog een jaar duurt tot de caucus, is de race dit weekend begonnen. Daarna zal het wel weer rustig worden. Uiteindelijk draaien de verkiezingen niet om Iowa, maar om Washington, DC. Dat weten ze zelfs in Tilburg.

Anti-war protest

Vandaag protesteerden zo`n 20 tot 30 duizend mensen voor Capitol Hill tegen de oorlog in Irak. Veteranen -uit Irak en Vietnam-, familieleden van soldaten, Jane Fonda en dominee Jesse Jackson riepen President Bush op de troepen uit Irak terug te trekken.


Dit was de eerste demonstratie op zo`n grote schaal na Bush` aankondiging op 10 januari 21,500 extra soldaten naar Irak te sturen. De organisatoren hopen dat de actie van vandaag het startsein is voor meer demonstraties.

Na de toespraken zette de massa zich in beweging voor de mars rondom het Capitool.


"No one asked ever before, " Give War a Change,"" stond er op een spandoek; een verwijzing naar Bush` State of the Union Speech waarin hij het Congress vroeg om zijn plannen voor Irak een kans te geven.


Behalve om het einde van de oorlog in Irak riepen de demonstranten om het afzetten van President Bush, de waarheid omtrent 9/11, betere scholing, hulp voor de slachtoffers van orkaan Katrina en het einde van de bezetting van de Palestijnse gebieden.


Hoewel de kans op het starten van een procedure om de president af te zetten zeer klein is, ging er een gejuich op toen vanaf het podium bekend werd gemaakt dat Karl Rove -de adviseur van Bush - gedagvaard wordt in het proces tegen Lewis " Scooter" Libby ( zie post 17 januari).

Men hoopt dat in dit proces de waarheid boven tafel komt over het "bewijs" dat Irak massa-vernietigingswapens had. En die waarheid is, in ogen van tegenstanders van het Witte Huis, dat Bush, Rove en Vice-president Cheney hebben gelogen over deze wapens om zo de oorlog te rechtvaardigen.

Hmm

Eigenlijk hier niets te melden, maar ik moet iets posten om wat dingen te proberen. Zoals ik al eerder zei, ik doe dit nog niet zo lang.

Pas op je woorden

Ik word hier regelmatig op de vingers getikt. Als ik iemand van 83 "old " noem, kijken mijn klasgenoten me zuchtend aan. Domme Europeaan, zie ik ze denken.

Die man is niet oud; het is een senior citizen. "Old is so not PC."

PC --political correct -- verbiedt je om iemand van 200 kilo "fat" te noemen. Obese is de PC term. Blind? Visually impaired. Dom? Mentally challenged.

Dit is het gevolg van de segregatiewetten die in 1965 werden opgeheven. Om het verschil zwart-wit te verkleinen, wordt er sindsdien over African-Americans gesproken in plaats van negroes en blacks.

Daar zit logica achter. Negers werden bij wet gediscrimineerd. Dat legt een verplichting bij de overheid zich in te spannen die ongerechtigheid terug te dringen als de wet wordt aangepast.

Zoals wel vaker het geval is in dit land, is men vervolgens doorgeslagen. Blind en doof zijn normale woorden. Ze zeggen iets over een persoon zonder een oordeel te vellen. Visually challenged and hearing impaired zijn eufemismen.

Afgeleid van het Griekse woord euphemein -- goed spreken -- zeg je met PC termen iets aardigs over iemands handicap. Terwijl de meeste gehandicapten normaal behandeld willen worden, leg je met PC taalgebruik de nadruk op iemands doof of blind zijn.

Taal is een levend iets, maar voornamelijk een stuk gereedschap om je uit te drukken. PC taalgebruik is een spijker in de muur slaan met een figuurzaag.

Good cop, bad cop

Een uur voordat President Bush zijn State of the Union speech begon, fietste ik langs Capitol Hill. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel politieagenten bij elkaar heb gezien. Normaal staat er al op iedere hoek van the Capitol een politieauto en agenten -met M-16`s- op de trappen; gister leek het of het hele DC police department was uitgelopen.

Rondom the Capitol bevinden zich the Supreme Court, the Library of Congress en een aantal andere overheidsgebouwen. Overal brandde licht en gingen mensen naar binnen om de speech te volgen. Een soort Prinsjesdag, maar dan met DEF-CON 4 omstandigheden.















Om de 20 meter stond een agent in full battle-dress en een blik die weinig grappen leek te kunnen verduren. Ik had graag foto`s willen maken, maar niemand zag eruit of ze daar op zaten te wachten. Bovendien waren dit de agenten die je kon zien.

Waarschijnlijk gaat voor politie op een dag als gister dezelfde regel op als voor kakkerlakken. Elk exemplaar dat je ziet, moet je met tenminste 50 vermenigvuldigen om een beeld van de totale populatie te krijgen En om dan uitgebreid in mijn rugzak naar mijn camera te gaan zoeken, no thanks. (De foto bij dit artikel heb ik eerder gemaakt.)

Tijdens mijn fietstocht moest ik denken aan een artikel dat ik die dag had gelezen."In Nederland mag je "Fuck you" roepen naar een agent." Ik durfde het niet eens te denken gister.

Lekker puh!

Een dorpje. The Shire. Een soort Amsterdam. Zo omschreven vrienden van mij DC. En voor een deel hebben ze gelijk. DC klein en overzichtelijk. Het is minder een gekkenhuis dan New York. Je moet hier de weg kennen en weten waar de goede tenten zitten. Na een paar maanden is dat voor mij geen punt meer. Als ik actie wil, ben zo in the place to be.

Maar de afgelopen dagen was het daar ook rustig. En hier bij mij in de buurt -vlak achter Capitol Hill - hoorde ik weinig sirenes en nauwelijks helicopters overvliegen. Het kan zijn dat de nieuwe senatoren en representatives bezig zijn hun kantoren in te richten en nog geen zin hebben in nachtelijke vliegavonturen of beveiligde transporten. Misschien dat de Washington Post de sneeuw die de afgelopen nacht gevallen was zo belangrijk vond dat het op de voorpagina moest staan.

Waarschijnlijker is het dat de stad zich opmaakt voor morgen. President Bush geeft dan de jaarlijkse State of Union speech. En die komt op een ongelukkig moment: zijn approval rating is namelijk nog nooit zo laag geweest.

Waarschijnlijk gaat hij, net als op 10 januari, vertellen dat de overwinning in Irak dichtbij is. Hij gaat nog een keer uitleggen dat het vanaf nu beter zal gaan. En zo niet, dat dan de terroristen winnen.

Voordat Bush deze speech uitsprak, wist iedereen al wat hij ging zeggen. Zelfs het aantal extra troepen dat hij wilde sturen was geen geheim meer. Het hele plan was vooraf al afgebrand in de media.

De speech van morgen is vooralsnog een verrassing. Dat kan twee dingen betekenen. Of morgen wordt een verrassing: in plaats van extra troepen te sturen, gaat Amerika zich terug trekken uit Irak. Dat zou betekenen dat Bush luistert naar de uitslag van de midterm elections, de Iraq Study Group en de opiniepeilingen.

Wat waarschijnlijker is, is dat het Witte Huis heeft geleerd van die speech en besloten heeft ditmaal vooraf geen uitspraken over de inhoud te doen. De media lijkt zich daar in te kunnen vinden. Zoals gezegd, berichten over sneeuw - en geen speculaties- domineerden de voorpagina`s. Of het iets uit zal maken, is makkelijk te voorspellen: DC is dan misschien klein, de mensen zijn niet achterlijk. Het doet mij denken aan een kind dat zich verstopt door zijn eigen dicht te doen. "Als ik jullie niet zie, zien jullie mij ook niet. Lekker puh."

How to win an American election?

Dit stuk heb ik geschreven voor de midterm verkiezingen. Het is eerder gepubliceerd in het online magazine van de American University.

http://americanobserver.net/2006/11/07/how-to-win-an-american-election/

Wat eten we vandaag?

Roken is verboden binnen . Drinken mag niet op straat. Voor een gram wiet kan je de gevangenis in. In Amerika let men goed op het voorkomen van verslavingen.

Zo wil men het tenminste doen lijken. De grootste verslaving in dit land is namelijk eten. Dat mag niet alleen overal, het kan en gebeurt ook op enorme schaal.

Mijn campus heeft een McDonalds, een Subway, een Chickfilet, een Pizzahut, een cafetaria en een Domino's Pizza. Behalve een Starbucks zijn er nog vier plekken waar je koffie --met een zoetigheidje -- kan krijgen. En alles is open van 08:00 tot 00:00 uur.

Iedereen knaagt hier dan ook 24/7; een zakje Skittles tijdens de break, een softijsje als je buiten op een bankje zit en even Maccen voor het slapen gaan. Ondanx dat valt het aantal vetlellen op campus me mee. Waarschijnlijker is dat het me niet meer opvalt na acht maanden.

Hoe herken je een terrorist?

"Europe is a nice country, but I do not want to live there." Europeanen zijn te soft in de War on Terror. En door die instelling is Hitler zo ver gekomen. De moordenaar van van Gogh had de doodstraf moeten krijgen. En Volkert van der G. ook.

Zo maar wat opmerkingen uit een gesprek dat ik had met een bewaker op mijn universiteit.

Dit was de eerste keer dat ik met een aanhanger van Bush sprak: zij zijn hier in DC namelijk dun gezaaid. En hoewel 65% van de Amerikanen zijn beleid afkeurt, betekent dat 35% - ongeveer 100 miljoen mensen - het wel met hem eens is. En zonder enige moeite herhalen zij zijn holle frasen.

Wat is volgens jou de overeenkomst tussen een min of meer wettig gekozen kanselier van een West-Europees land en het boegbeeld van een groepering zonder structuur of toekomstplan, vroeg ik hem.

Je moet ze allebei hard aanpakken, zei hij. Zoals wij het doen is het goed. We are winning the War on Terrorism.

Maar denk je niet dat er altijd mensen zullen die het niet eens zijn met de Amerikaanse manier?

Nee. Als ze er zijn, dan moeten ze de doodstraf krijgen ( ik verzin dit niet). Dat staat in de bijbel.

Nou is bijbelkennis niet mijn sterkste punt, maar de tien geboden, die ken ik dan nog wel. Hoe zit het dan met "thou shalst not kill?"

De bewaker was voor geen gat te vangen," An eye for an eye." In de strijd voor vrijheid is alles geoorloofd.

Maar is afwijken van de Amerikaanse opvatting van vrijheid niet juist de essentie van vrijheid? Gaat het niet te ver om iedereen die anders denkt als terrorist te bestempelen? En hoe herken je een terrorist?

"That`s easy. A terrorist is someone who does not love freedom."

En zo lopen er dus nog ongeveer 100 miljoen rond.

Mijn stuk in de Washington Post

Sommige dingen die in Amsterdam gewoon zijn, blijken hier in DC opeens lastig.


Link naar mijn artikel in de Washington Post:

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2006/11/20/AR2006112001139.html

Obama en Scooter

Obama en Scooter: waarom deze namen Washington in hun greep houden.

Barack Obama is meer dan de senator van Illinois. Hij wordt beschouwd als een fenomeen. En als grote kanshebber om in 2008 de Democratische presidentskandidaat te worden en dus, gezien de problemen voor de Republikeinse partij, om de volgende president van Amerika te worden. De aankondiging dat hij een Exploratory Committee heeft samengesteld was vandaag groot nieuws.

Lewis " Scooter" Libby is de voormalig stafchef van Vice-President Dick Cheney. Hij staat op de voorpagina`s omdat zijn proces deze week is begonnen. Hij wordt beschuldigd van meineed en het belemmeren van de rechtsgang. So what, doen niet alle politici dat? Misschien, maar in dit geval is het iets gecompliceerder. Daarom de hoofdrolspelers uit zijn proces op een rijtje.

Scooter (zodra ik weet waar deze naam vandaan komt, meld ik dat) wordt ervan beschuldigd dat hij de identiteit van een CIA agent heeft prijsgegeven aan journalist Robert Novak die dat vervolgens publiceerde in zijn column. Het onthullen van de identiteit van een CIA agent is staatsgeheim. Als het waar is, kan Scooter voor lange tijd de gevangenis in.

De CIA agent Valerie Plame - vandaar de naam Plamegate - kon na deze onthulling haar vak niet meer uitoefenen. Of zij ook in levensgevaar is gekomen is niet zeker. Wat wel zeker is, is dat ze getrouwd is met...

...Joseph Wilson IV, een voormalig Amerikaans ambassadeur, die in 2003 bekend werd nadat hij een artikel in de New York Times had geschreven, "What I Did Not Find In Africa." Wat hij bedoelde was bewijs dat de Iraakse overheid in Nigeria uranium gekocht zou hebben. Irak, uranium, weapons of mass destruction...rings a bell?

Met zijn artikel had Wilson de casus belli van Scooter, Cheney en Bush van de tafel geveegd. En om hem daar voor te straffen werd de identiteit van zijn vrouw onthuld.

Althans, dat is het verhaal van de aanklagers. De verdediging zal zich beroepen op de vele zaken die Scooter op dat moment aan zijn hoofd had - niet geheel ondenkbaar voor de stafchef van de vice-president- en dat hij het verhaal al eerder van een andere journalist had gehoord, voordat hij het doorvertelde.

Hoe het ook zij, het wordt een interessant proces. Hoge piefen als Cheney, adviseur van Bush Karl Rove, de voormalige perschef van het Witte Huis en de journalistieke elite -waaronder Bob Woodward - worden in de getuigenbank verwacht.

Vandaag is begonnen met het kiezen van de 12 juryleden. Dat dat ook geen gemakkelijke taak is blijkt uit de vele vragen die de meer dan 100 kandidaat juryleden moeten beantwoorden. Bijvoorbeeld, hebt u gevoelens -positief of negatief- over de regering Bush waardoor u niet in staat bent een eerlijk oordeel te vellen over een lid van die regering? Geef daar maar eens antwoord op.

Obama hoeft dat voorlopig niet te doen. Officieel is hij namelijk nog geen kandidaat voor de presidentsverkiezingen. Maar hij en zijn Exploratory Committee zullen dit proces ongetwijfeld nauwlettend in de gaten houden.

Ik kwam aan en toen...

In de zomer van vorig jaar verhuisde ik naar DC. Sinds mijn eerste bezoek aan Amerika in 1998 wilde ik hier een tijd wonen en deel uit maken van de wereld die ik net ontdekt had. Het duurde een paar jaar, maar sinds enige tijd kan ik mij Washingtonian noemen. Het starten van deze blog duurde ook een tijd.

Hoewel je van een aankomend journalist - ik volg een Masters opleiding Journalistiek- mag verwachten dat hij elke dag iets te schrijven heeft, ging er tijd overheen voordat ik een vinger op de Amerikaanse samenleving kon leggen. Zoals gezegd, iedereen heeft een mening over dit land. Maar breng die maar eens onder woorden.

Nu heb ik het gevoel dat ik dat beter kan dan toen ik hier aankwam. Ik houd ervan dingen zelf te zien in plaats van ze van anderen aan te nemen. Ik geloof pas dat Amerikanen vriendelijk zijn als ik uit mezelf een praatje in de lift maak omdat "zij dat ook altijd doen." Pas toen mijn fietszadel voor de derde keer gestolen was, was ik het eens met hen die me waarschuwden dat " DC een hele criminele stad is." Toen een Amerikaan uitlegde dat een terrorist iemand is " who does not love freedom" begreep ik waarom de War on Terror een vergissing is.

Mijn programma eindigt in de zomer. Tot die tijd zal ik regelmatig berichten uit DC. Over politieke beslissingen met ver strekkende gevolgen; over gesprekken die ik voer met Amerikanen en niet-Amerikanen over Amerika; over dingen me op-, tegen- en meevallen. Kortom over alles wat dat land en deze stad te bieden heeft.