Only in America

Vrijdag avond, 2:30. Na uren driftig bier drinken, gaan David en ik iets eten. Het is donker en we lopen niet helemaal meer in een rechte lijn, maar niets anders in het restaurant verraadt dat het nacht is. Op alle tafels liggen messen, vorken en servetten. Vier, vijf obers lopen rond met borden, menukaarten en water.

"Dit hoef je in Amsterdam toch echt niet te verwachten," zeg ik tegen David, " zelfs de Mac sluit na 2 uur." Hij knikt en vindt het allemaal best. Hij heeft honger. "Flesje rood?" En dorst.

Een halve fles gaat mij niet meer lukken, maar een glas om onze avond af te sluiten klinkt prima. De ober brengt de menukaarten. "Two red wines, please," en wij verdiepen ons in de overvloed aan keuzes.

"Wine?" vraagt de ober. Dat kan wel, zegt hij, maar dan moeten we het wel voor 3 uur opdrinken. Het is 2:40 uur; wat denkt hij dat we zijn? Of maakt hij een grap? Als dat het geval is, heeft hij in ieder geval de juiste carriere keuze gemaakt.

Vijf minuten later komt hij terug met de wijn. En weer de mededeling dat het op moet zijn voor 3 uur. Ik houd het niet langer, "Is dat bedrijfspolicy? Sluiten jullie om 3 uur? Begin het AA spookuur?"

"It's the law," vertelt de ober, met een serieus gezicht. What ever, wij zijn de hele avond doorgekomen, dat ene glas gaat ook nog wel.

Onze sandwiches arriveren; we eten, praten en nemen af en toe een slok. De ober houdt ons ondertussen goed in de gaten en kijkt met een half oog op zijn horloge. Om 2:55 houdt hij het niet meer. Hij loopt naar onze tafel en wil de glazen oppakken.

"Het is 3 uur," zegt hij. David kijkt op zijn horloge, "Ik heb het 3 voor 3," en neemt een slok. De ober druipt af, maar blijft in de buurt. Exact drie minuten later komt hij terug, met het recht aan zijn kant.

Ik drink snel mijn glas leeg en voordat ik hem terug op tafel kan zetten, heeft de ober hem al te pakken. Hij loopt weg. Gaat hij de glazen begraven?

Ik kijk David aan. "Dit hoef je in Amsterdam toch echt niet te verwachten."