" A War We Might Win."

Eindelijk een goed bericht uit Irak: " A War We Might Win."

"Here is the most important thing Americans need to understand: We are finally getting somewhere in Iraq, at least in military terms. As two analysts who have harshly criticized the Bush administration’s miserable handling of Iraq, we were surprised by the gains we saw and the potential to produce not necessarily “victory” but a sustainable stability that both we and the Iraqis could live with." (NYT, 30 juli 2007)

De twee schrijvers van het stuk zijn verbonden aan het Brookings Institute, een - voor Amerikaanse begrippen - links/liberale denktank.

Hoewel de toon van het stuk gematigd (positief) is, was een aantal reacties dat niet. "Zelfs het linkse Brookings Institute trekt zijn handen van liberale Bush critici." "Democraten verliezen terrein." "De New York Times vertelt eindelijk de waarheid."

De reacties wekken de indruk dat Amerika al vier jaar aan het winnen was, maar dat links liberalen het tegendeel vertelden om President Bush aan te vallen. Zij gaan voorbij aan de gewijzigde strategie en de gevolgen van het inzetten van 30,000 extra soldaten.

Maar niet alleen conservatief Amerika laat zich horen. Links/ liberale/Democratische reacties spraken ook schande: "noem je dat winnen?" "We hebben al verloren." "Terugtrekken is de enige optie."

Dit artikel en de reacties tekenen nogmaals de problematiek die Irak heet. Alles wordt gewogen en beoordeeld langs de lat van de partijcultuur. Republikeinen zien alleen het goede, en Democraten alleen het slechte. Een gefundeerde, objectieve poging de gevolgen van de nieuwe strategie te analyseren wordt van alle kanten overschreeuwd.

Tegen de oorlog zijn omdat die op onjuiste gronden begonnen is, heeft op dit moment geen zin: Amerika is er. Terugtrekken omdat het al vier jaar nergens naar toe gaat, is ook zinloos. Irak ligt in puin, de Control Secure and Protect strategie lijkt te werken en Amerika heeft een morele plicht de burgers te beschermen.

Net zolang blijven tot Irak op eigen benen staat, lijkt de meest verstandige optie. De vraag is echter of het verstand tijd krijgt om de doorslag te geven.