Virginia – het ‘begin van het Amerikaanse Zuiden' - is een openluchtmuseum met twee gezichten, waar Amerikanen zich vergapen aan hun vroegste verleden. In combinatie met ongerepte natuur garandeert deze staat een indrukwekkende reis door de tijd.
Virgina, vernoemd naar de ongetrouwde 'Virgin Queen' Elizabeth I, ligt in het zuiden van de Verenigde Staten, ingeklemd tussen de Blue Ridge Mountains in het westen en de Chesapeake Bay in het oosten. Door de geschiedenis heen speelt de staat een belangrijke rol: in 1607 bouwden de Engelsen in Jamestown de eerste permanente nederzetting in de Nieuwe Wereld; de Amerikaanse revolutie zag er het licht; in Yorktown won George Washington in 1781 de laatste slag van de Onafhankelijkheidsoorlog; en tijdens de burgeroorlog (1861-1865) zetelde de regering van de zuidelijke ‘Confederate States of America' in Virginia's hoofstad Richmond.
De bijna acht miljoen inwoners komen in twee soorten. 'Virginians' in het noorden – waaronder veel ambtenaren, lobbyisten en diplomaten - werken over het algemeen in het nabijgelegen Washington, D.C. Hun aantallen groeien gestaag mee met de omvang van de federale overheid; en aangezien de meesten liberal (progressief) zijn is het met name aan deze groep te danken dat Barack Obama afgelopen november de eerste Democratische presidentskandidaat sinds John F. Kennedy was die de staat won.
In het zuiden vindt je uitgestrekte weilanden, enorme boerenbedrijven en veel pick-up trucks. De mensen hier zijn conservatiever en vaak minder uitbundig dan in het noorden; maar verwar hun stugge en soms afstandelijke houding niet met onvriendelijkheid. 'Southern hospitality' is niet voor niets een begrip.
Oude tijden herleven
Dat het verleden in Fredericksburg springlevend is, merken we zodra we over de drempel stappen van de apotheek. “De indianen hebben het dorp aangevallen en de dokter is vertrokken om de gewonden te verzorgen,” zegt een dame achter de toonbank, “maar misschien kan ik u helpen.” Gekleed in 18e-eeuws kostuum speelt ze de assistente van Fredericksburgs beroemdste apotheker en revolutionair Dr. Mercer. En ze neemt haar rol serieus. Als we tijdens de rondleiding vertellen dat we Nederlanders zijn, wil ze weten hoe lang de boottocht duurde.
In het openluchtmuseum Colonial Williamsburg lopen zoveel mandenmakers, stadsomroepers en andere 18e- eeuwse middenstanders rond dat we ons wat terughoudender opstellen. We zouden aan niets anders toekomen dan praten over de op handen zijnde revolutie en de tabaksoogst. Bovendien kan je ook zonder uitleg zien hoe het er hier vroeger aan toe ging. Veel van de koloniale huizen zijn herbouwd, maar men heeft zich aan het 18e- eeuwse standsplan gehouden. Ook wordt het historische belang nergens opgedrongen. Het gebied mag voor zich zelf spreken, is autovrij en doet – mede door de overal wapperende Britse Union Jack – on-Amerikaans aan. Anderzijds leert een blik op de bezoekers dat we nergens anders kunnen zijn. Ze zijn daarvoor met teveel en te typisch: 'senior citizens' op witte gympen, ouders in 'comfort clothes' en geen kind zonder baseballpetje.
De autorit naar Jamestown gaat via de Colonial Parkway waar we – op een enkele tegenligger na - alleen bomen, meertjes en roofvogels tegenkomen. Dat hier niets veranderd is sinds 1607 gaat wat ver, maar veel kan het niet zijn. Van James Cittie, zoals de 104 kolonisten hun nieuwe thuis noemden, is behalve de fundamenten en een kerktoren weinig over; en de scheepjes in de haven zijn replica's. Het bezoek is er niet minder indrukwekkend om. Uiteindelijk is dit het begin van Amerika's verhaal.
Modern én klassiek
Richmond heeft 200.000 inwoners en is een metropool van uitersten. Downtown is de historische betekenis van de stad zichtbaar. Hier staat het onlangs gerestaureerde Capitool dat al sinds zijn voltooiing in 1788 het centrum is van Virginia's politiek; het gebouw werd ontworpen door de latere president Thomas Jefferson en is het eerste neo-klassieke overheidsgebouw in Amerika. Om de hoek ligt 'the Other White House,' de residentie van de zuidelijke president Jefferson Davis.
Wij kijken op van het standbeeld van generaal Lee, opperbevelhebber van de Zuidelijke Staten en het naar hem vernoemde fort. Over het algemeen is Amerika tot op het pijnlijke af politiek correct, maar een man eren die onder andere voor de slavernij vocht is hier kennelijk geen bezwaar. Deze eigenzinnigheid, de zangerige manier van praten en ons Beaux Arts hotel waar s` avonds de regen op de open balustrades klettert, bewijzen eens te meer dat we in het echte Zuiden zijn beland.
Richmond is ook een stad in beweging. Nadat in 1995 een dijk was aangelegd tussen het zakelijk district en de James-rivier, bloeide het nu eindelijk veilige River District op. De pakhuizen waar ooit de tabak hing te drogen, werden tot luxe appartementen en hippe restaurants omgebouwd. Datzelfde jaar volgde de opening van het Virginia BioTechnology Research Park, een verzamelplaats voor biotechnologische en farmaceutische bedrijven met ruimte voor zo`n 3000 onderzoekers en wetenschappers. En dat Richmond door deze ontwikkelingen aantrekkelijk blijft, is op straat en in restaurants duidelijk te zien aan de hoeveelheid jonge, welvarende gezinnen.
Safari
Bovenin de Blue Ridge Mountains ligt het Shenandoah National park, een uitgestrekt natuurgebied dat een reden op zich is om naar Virginia te komen. Vooral tijdens de Indian Summer – die ongeveer van half september tot half oktober duurt – is het uitzicht adembenemend. Voor wie geen gebruik wil maken van de meer dan 500 kilometer wandelpaden is er de Skyline Drive die dwars door het park loopt. Door de herten, adelaars en zelfs twee gieren die zich langs de kant van de weg aan 'road kill' te goed doen, krijgt ons tochtje iets van een safari.
Een bezoek aan een burgeroorlog-slagveld is verplichte kost in Virginia. Wij gaan naar Manassas, waar in 1861 de eerste grote slag tussen Noord en Zuid plaatsvond. Afgezien van wat kanonnen, een standbeeld en een visitor center – iedere bezienswaardigheid die zichzelf serieus neemt heeft er één – is er niet veel te zien; maar het idee dat burgers uit Washington, D.C. meereisden om het Noordelijke leger aan te moedigen – en snel de benen namen toen de Zuidelijken deze slag wonnen – geeft het open landschap onder de wijdse blauwe lucht een extra dimensie. Hiervoor had de broedertwist jarenlang gesudderd; nu was duidelijk dat het menens was.
Acht van Amerika's 43 presidenten werden in Virgina geboren en enkelen kwamen na hun drukke baan terug. Zo woonde Thomas Jefferson nog jaren in Monticello, het huis dat hij zelf ontwierp. Via het zoveelste visitors center rijden we de heuvel op. Vanaf de top zien we tot aan de horizon niets dan bossen, glooiende heuvels en her een der een gebouw. Aan de rand van een iets lager gelegen plateau staat een klein stenen huisje met grote ramen waar precies een stoel in past. Hier zat de schrijver van Amerika's Onafhankelijkheidsverklaring vaak te peinzen of - net als de bezoekers nu -van het uitzicht te genieten. Deze terugkerende harmonie tussen natuurschoon en rijk verleden maakt Virginia tot een absolute aanrader voor de toekomst.
Wednesday, 25 February 2009
Monday, 23 February 2009
Sombere tijden? Vrolijke logo's!
Recht en hoekig is uit; in deze sombere tijden kiezen steeds meer Amerikaanse bedrijven voor vrolijke en speelse logo's. Vraag is waar het eindigt.
Weg is het oude vierkante logo van Kraft Foods. In plaats van de primaire kleuren hanteert het bedrijf nu softe tinten en een rode streep die aan een glimlach doet denken met een kinderlijk getekend bloemetje in de rechter mondhoek. Het nieuwe logo is onderdeel van Kraft's nieuwe strategie, aldus de chief marketing officer, en moet het onderscheid tussen het bedrijf en de producten duidelijk maken. Het ontwerp ging niet over één nacht ijs: maandenlang werden meer dan 7000 medewerkers en consumenten over de hele wereld naar hun mening gevraagd. Het “more contemporary” resultaat “has a life to it” en de kleuren zijn “more vibrant.”
De hoeveelheid bedrijven die het logo verandert is zo groot dat de trend inmiddels benoemd is: het Google effect, naar het kleurige design en de feestdagen variaties die de computer gigant gebruikt. Ook de ontwerper van het Google logo ziet de verandering, “Logos are a lot less staid, a bit more playful.” Hoewel Google niet de eerste is die met zijn logo speelt – MTV deed dat al in 1982 – durven anderen het pas sinds kort te volgen. “The idea that you could modify a brand and play with it was way out of the corporate ID manual.”
Dat er voor vrolijke kleurtjes en simpele graphics wordt gekozen is ook een gevolg van de crisis, zegt Cal McAllister, mede-oprichter van design bureau Wexly School for Girls. “Mensen worden ontslagen en dan ontstaat er onbewust een verlangen naar zorgeloze tijden. Vandaar al die kleutertekeningen met bloemetjes en zonnetjes. Stuurt een bedrijf 10.000 mensen weg en hebben ze een hard logo, dan worden consumenten boos. Zien ze een soft logo dan krijgen ze medelijden.”
Zo bezien lijkt het een kwestie van tijd voordat dit het nieuwe logo van Amerika's auto industrie wordt.
Weg is het oude vierkante logo van Kraft Foods. In plaats van de primaire kleuren hanteert het bedrijf nu softe tinten en een rode streep die aan een glimlach doet denken met een kinderlijk getekend bloemetje in de rechter mondhoek. Het nieuwe logo is onderdeel van Kraft's nieuwe strategie, aldus de chief marketing officer, en moet het onderscheid tussen het bedrijf en de producten duidelijk maken. Het ontwerp ging niet over één nacht ijs: maandenlang werden meer dan 7000 medewerkers en consumenten over de hele wereld naar hun mening gevraagd. Het “more contemporary” resultaat “has a life to it” en de kleuren zijn “more vibrant.”
De hoeveelheid bedrijven die het logo verandert is zo groot dat de trend inmiddels benoemd is: het Google effect, naar het kleurige design en de feestdagen variaties die de computer gigant gebruikt. Ook de ontwerper van het Google logo ziet de verandering, “Logos are a lot less staid, a bit more playful.” Hoewel Google niet de eerste is die met zijn logo speelt – MTV deed dat al in 1982 – durven anderen het pas sinds kort te volgen. “The idea that you could modify a brand and play with it was way out of the corporate ID manual.”
Dat er voor vrolijke kleurtjes en simpele graphics wordt gekozen is ook een gevolg van de crisis, zegt Cal McAllister, mede-oprichter van design bureau Wexly School for Girls. “Mensen worden ontslagen en dan ontstaat er onbewust een verlangen naar zorgeloze tijden. Vandaar al die kleutertekeningen met bloemetjes en zonnetjes. Stuurt een bedrijf 10.000 mensen weg en hebben ze een hard logo, dan worden consumenten boos. Zien ze een soft logo dan krijgen ze medelijden.”
Zo bezien lijkt het een kwestie van tijd voordat dit het nieuwe logo van Amerika's auto industrie wordt.
Wednesday, 18 February 2009
Wall Street: niet zeuren, geld verdienen
Het Amerikaanse reddingsplan komt met een boetekleed dat Wall Street veel te gewillig aandoet. Hedgefund manager en columnist Michael Lewis heeft een tip voor bankiers: "Grow a pair."
Wall Street bankiers hebben het zwaar te verduren. Wie nog niet ontslagen is moet het doen met een bonus waar ze een jaar geleden hun bed niet voor uitkwamen. En klagen, ho maar. Wall Street is voor de Amerikaanse belastingbetaler de bron van al het kwaad; en omdat hij het reddingsplan betaalt moeten de grootverdieners voor hem door het stof.
Dat de gemiddelde Amerikaan zo denkt is tot daar aan toe; opzienbarender is dat Wall Street toegeeft aan deze eisen. Een voormalige Merrill Lynch medewerker spreekt schande van hoge bonussen; CEOs meden Davos uit angst voor 'verkeerde signalen'; bedrijfsuitjes naar Las Vegas werden afgelast; Citi Group's CEO bood zijn excuses voor de nieuwe corporate jet.
Het wordt erger: filmmaker Michael Moore - 'Bowling for Columbine,' 'Fahrenheit 9/11' - roept via zijn website Wall Street bankiers op om voor de camera over de recente schandalen te praten. "Jullie hebben informatie die het Amerikaanse publiek moet horen. Ik verzoek jullie moedig te zijn en mij te helpen bij het ontrafelen van de grootste oplichterij in de Amerikaanse geschiedenis." Hoeveel mensen zich hebben aangemeld is geheim, maar als zijn film uitkomt zal Amerika zich weer opwinden over bekentenissen vol uitspattingen, schimmige constructies en torenhoge vergoedingen.
Tijd voor een tegengeluid, aldus hedge fund manager en columnist Michael Lewis. Zijn advies? "Doe wat je altijd doet en luister niet naar het publiek of de media. Als een of andere stommeling je wil redden en je $15 miljard geeft - no strings attached - ben je hem niets verschuldigd."
Wall Street bankiers moeten zich niet schuldig voelen. Zij zijn niet degenen die in de schulden zitten en hun hypotheek niet meer kunnen betalen. "Het enige dat ik deed was sukkels de kans geven net zo groots te leven als ik. Arme mensen moeten dankbaar zijn dat Wall Street überhaupt zaken met ze wil doen."
En het idee dat de crisis veroorzaakt zou zijn door een overdosis testosteron op Wall Street is onzin. "Wall Street werd altijd geregeerd door mannen; als deze crisis erger is dan alle vorige kan dat alleen maar komen omdat er vrouwen op het toneel zijn verschenen."
Lewis beseft dat zijn advies onorthodox is. Maar in deze tijden is het belangrijk dat je voor jezelf zorgt. "Als niemand je aardig vond toen je $45 miljoen per jaar verdiende gaan ze je niet opeens waarderen als je arm bent."
Wall Street bankiers hebben het zwaar te verduren. Wie nog niet ontslagen is moet het doen met een bonus waar ze een jaar geleden hun bed niet voor uitkwamen. En klagen, ho maar. Wall Street is voor de Amerikaanse belastingbetaler de bron van al het kwaad; en omdat hij het reddingsplan betaalt moeten de grootverdieners voor hem door het stof.
Dat de gemiddelde Amerikaan zo denkt is tot daar aan toe; opzienbarender is dat Wall Street toegeeft aan deze eisen. Een voormalige Merrill Lynch medewerker spreekt schande van hoge bonussen; CEOs meden Davos uit angst voor 'verkeerde signalen'; bedrijfsuitjes naar Las Vegas werden afgelast; Citi Group's CEO bood zijn excuses voor de nieuwe corporate jet.
Het wordt erger: filmmaker Michael Moore - 'Bowling for Columbine,' 'Fahrenheit 9/11' - roept via zijn website Wall Street bankiers op om voor de camera over de recente schandalen te praten. "Jullie hebben informatie die het Amerikaanse publiek moet horen. Ik verzoek jullie moedig te zijn en mij te helpen bij het ontrafelen van de grootste oplichterij in de Amerikaanse geschiedenis." Hoeveel mensen zich hebben aangemeld is geheim, maar als zijn film uitkomt zal Amerika zich weer opwinden over bekentenissen vol uitspattingen, schimmige constructies en torenhoge vergoedingen.
Tijd voor een tegengeluid, aldus hedge fund manager en columnist Michael Lewis. Zijn advies? "Doe wat je altijd doet en luister niet naar het publiek of de media. Als een of andere stommeling je wil redden en je $15 miljard geeft - no strings attached - ben je hem niets verschuldigd."
Wall Street bankiers moeten zich niet schuldig voelen. Zij zijn niet degenen die in de schulden zitten en hun hypotheek niet meer kunnen betalen. "Het enige dat ik deed was sukkels de kans geven net zo groots te leven als ik. Arme mensen moeten dankbaar zijn dat Wall Street überhaupt zaken met ze wil doen."
En het idee dat de crisis veroorzaakt zou zijn door een overdosis testosteron op Wall Street is onzin. "Wall Street werd altijd geregeerd door mannen; als deze crisis erger is dan alle vorige kan dat alleen maar komen omdat er vrouwen op het toneel zijn verschenen."
Lewis beseft dat zijn advies onorthodox is. Maar in deze tijden is het belangrijk dat je voor jezelf zorgt. "Als niemand je aardig vond toen je $45 miljoen per jaar verdiende gaan ze je niet opeens waarderen als je arm bent."
Monday, 16 February 2009
Starbucks: "Wake Up and Smell the Coffee."
Wat heb je liever om de hoek: een Starbucks of een McDonald's? Deze vraag kreeg legde een onderzoeksbureau aan een aantal Amerikanen voor en de uitslag betekent de zoveelste teleurstelling voor de koffieketen. “Wake up and smell the coffee.”
Van de ondervraagden koos 43 procent voor een Mac op loopafstand; 35 procent gaf de voorkeur aan de Starbucks. Leeftijd speelde een belangrijke rol: in de categorie 18 tot 29 jaar won Starbucks het met met gemak van McDonald's': 49 vs. 36 procent. Van 30 tot 49 jaar waren de rollen omgekeerd: 45 tegen 37 procent. Ook 50 tot 64 (43 vs. 33 procent) en 65 plus (48 vs. 18 procent) kozen voor McDonald's.
Geslacht en ras liepen ook uiteen: mannen kozen met ruime meerderheid voor McDonald's (46 vs. 30 procent), terwijl Starbucks het bij de vrouwen maar op het nippertje won (41 vs. 40 procent). Alle kleuren kozen voor hamburgers, maar met grote verschillen in de percentages: bij blanke respondenten lag het op 43 vs. 35 procent en bij zwart op 56 vs. 27 procent.
In de inkomensgroepen prefereerden alleen zij die meer dan $75.000 verdienen Starbucks; en hoe minder er verdiend wordt hoe hoger men McDonald's aanslaat. Dit verschil is ook terug te zien bij het opleidingsniveau: hoe hoger des te liever koffie.
Leuk zo'n onderzoek, maar de vraag is natuurlijk wat deze cijfers zeggen. Simpel: de meeste mensen willen nu geen $4.50 voor een kop koffie neertellen. En waar Starbucks niet tegen de crisis bestand is - inmiddels zijn al duizenden medewerkers ontslagen en uitbreidingsplannen zijn op de lange baan geschoven - doet McDonald's het boven verwachting goed; het is één van de weinige Amerikaanse bedrijven die winst laat zien en de marketing afdeling speelt slim in op de actualiteiten met lage prijzen en stunts.
Starbucks moet actie ondernemen: of het wordt een grote internationale koffieketen waar je ook voor weinig geld een bakkie kan halen, of ze gaan voor een upscale look& feel en dito klandizie maar met minder exposure. In tijden waarin iedereen de broekriem moet aanhalen kan je niet voor allebei kiezen.
Van de ondervraagden koos 43 procent voor een Mac op loopafstand; 35 procent gaf de voorkeur aan de Starbucks. Leeftijd speelde een belangrijke rol: in de categorie 18 tot 29 jaar won Starbucks het met met gemak van McDonald's': 49 vs. 36 procent. Van 30 tot 49 jaar waren de rollen omgekeerd: 45 tegen 37 procent. Ook 50 tot 64 (43 vs. 33 procent) en 65 plus (48 vs. 18 procent) kozen voor McDonald's.
Geslacht en ras liepen ook uiteen: mannen kozen met ruime meerderheid voor McDonald's (46 vs. 30 procent), terwijl Starbucks het bij de vrouwen maar op het nippertje won (41 vs. 40 procent). Alle kleuren kozen voor hamburgers, maar met grote verschillen in de percentages: bij blanke respondenten lag het op 43 vs. 35 procent en bij zwart op 56 vs. 27 procent.
In de inkomensgroepen prefereerden alleen zij die meer dan $75.000 verdienen Starbucks; en hoe minder er verdiend wordt hoe hoger men McDonald's aanslaat. Dit verschil is ook terug te zien bij het opleidingsniveau: hoe hoger des te liever koffie.
Leuk zo'n onderzoek, maar de vraag is natuurlijk wat deze cijfers zeggen. Simpel: de meeste mensen willen nu geen $4.50 voor een kop koffie neertellen. En waar Starbucks niet tegen de crisis bestand is - inmiddels zijn al duizenden medewerkers ontslagen en uitbreidingsplannen zijn op de lange baan geschoven - doet McDonald's het boven verwachting goed; het is één van de weinige Amerikaanse bedrijven die winst laat zien en de marketing afdeling speelt slim in op de actualiteiten met lage prijzen en stunts.
Starbucks moet actie ondernemen: of het wordt een grote internationale koffieketen waar je ook voor weinig geld een bakkie kan halen, of ze gaan voor een upscale look& feel en dito klandizie maar met minder exposure. In tijden waarin iedereen de broekriem moet aanhalen kan je niet voor allebei kiezen.
Thursday, 12 February 2009
Obama geeft het slechte voorbeeld
Het vertrek van president Bush betekende ook het einde van zijn formal White House dress. Niet iedereen vindt dat verstandig. In crisistijd bestaat te formeel niet.
George W. Bush stond bekend als een punctuele en formele president - zolang het om kleding ging tenminste. In zijn tijd moest iedereen in het Witte Huis - ook in de weekenden - strak in het pak. En wie dat niet deed kon op een uitbrander rekenen, vertelt Bush adviseur Dan Bartlett. Hij moest zich ooit op een zaterdag in de Oval Office melden en werd vanwege zijn khaki broek aan de deur geweigerd. "I had to stand there and get chewed out for about 15 minutes."
Obama gooit het ook wat dit betreft over een andere boeg. Dagen na zijn inaugeratie circuleerden de eerste foto's waarop hij zonder jasje in zijn werkkamer zat - een doodszonde, aldus Nummer 43. Ook verscheen hij in het weekend in zijn joggingbroek met een trui over zijn schouders. De vaste staf durfde dat voorbeeld niet zomaar te volgen, maar een interne memo van Obama maakte duidelijk dat de regel voor iedereen in het Witte Huis opgaat. Spijkerbroeken, polo's, jasje uit... Het mag allemaal.
Obama heeft natuurlijk makkelijk praten; al bestuurde hij het land in zwembroek en Hawaii shirt, wie maakt hem wat?
Voor mensen met minder baanzekerheid geldt dat je in deze tijd niet te formeel gekleed kan zijn, aldus communicatie consultant Gretchen Neels. Juist nu moet je succes uitstralen; en met "power clothes, you have your game on." Neels adviseert onder andere een aantal advocatenkantoren, en daar lopen ze totaan de postkamer in driedelig grijs.
Waarom advocaat Bill Brewer voor zijn power uniform kiest? Simpel, "people expect high-powered lawyers to look like high-powered lawyers. Anything else is sending the wrong signal." Voor hem gaat dat verder dan zijn pak, das en overhemd. Schoenen - mits niet te opvallend en natuurlijk glimmend gepoetst - maken je uitstraling compleet. En hij is niet te beroerd die kennis te delen. Als hij een collega met vieze schoenen voor koffie uitnodigt, wijst hij op de schoenpoetsstand naast de Starbucks. "I'm going to get my shoes shined. Why don't you join me?"
Zulke collega's zijn misschien uitzonderlijk, zegt Neels, maar wie nu zeker van zijn baan wil zijn of werk zoekt heeft zich maar te schikken. "If they want you to dress up like Big Bird every day, just do it!"
George W. Bush stond bekend als een punctuele en formele president - zolang het om kleding ging tenminste. In zijn tijd moest iedereen in het Witte Huis - ook in de weekenden - strak in het pak. En wie dat niet deed kon op een uitbrander rekenen, vertelt Bush adviseur Dan Bartlett. Hij moest zich ooit op een zaterdag in de Oval Office melden en werd vanwege zijn khaki broek aan de deur geweigerd. "I had to stand there and get chewed out for about 15 minutes."
Obama gooit het ook wat dit betreft over een andere boeg. Dagen na zijn inaugeratie circuleerden de eerste foto's waarop hij zonder jasje in zijn werkkamer zat - een doodszonde, aldus Nummer 43. Ook verscheen hij in het weekend in zijn joggingbroek met een trui over zijn schouders. De vaste staf durfde dat voorbeeld niet zomaar te volgen, maar een interne memo van Obama maakte duidelijk dat de regel voor iedereen in het Witte Huis opgaat. Spijkerbroeken, polo's, jasje uit... Het mag allemaal.
Obama heeft natuurlijk makkelijk praten; al bestuurde hij het land in zwembroek en Hawaii shirt, wie maakt hem wat?
Voor mensen met minder baanzekerheid geldt dat je in deze tijd niet te formeel gekleed kan zijn, aldus communicatie consultant Gretchen Neels. Juist nu moet je succes uitstralen; en met "power clothes, you have your game on." Neels adviseert onder andere een aantal advocatenkantoren, en daar lopen ze totaan de postkamer in driedelig grijs.
Waarom advocaat Bill Brewer voor zijn power uniform kiest? Simpel, "people expect high-powered lawyers to look like high-powered lawyers. Anything else is sending the wrong signal." Voor hem gaat dat verder dan zijn pak, das en overhemd. Schoenen - mits niet te opvallend en natuurlijk glimmend gepoetst - maken je uitstraling compleet. En hij is niet te beroerd die kennis te delen. Als hij een collega met vieze schoenen voor koffie uitnodigt, wijst hij op de schoenpoetsstand naast de Starbucks. "I'm going to get my shoes shined. Why don't you join me?"
Zulke collega's zijn misschien uitzonderlijk, zegt Neels, maar wie nu zeker van zijn baan wil zijn of werk zoekt heeft zich maar te schikken. "If they want you to dress up like Big Bird every day, just do it!"
Sunday, 8 February 2009
Eeuwige roem of cornflakes?
Als topsporter wordt je geacht exceptionele dingen te doen. Wat daar wel en niet onder valt is onderworpen aan smaak en tijd. Maar wie echt groot wil worden trekt zich daar natuurlijk niets van aan.
Zolang Michael Phelps bekend was omdat hij harder zwom dan wie dan ook betaalde Kellogg hem veel geld om zijn hoofd op pakken cornflakes te zetten; nu er onlangs een foto van hem opdook waarop hij blowt is die samenwerking afgelopen. Hoewel dat zijn prestatie nog bovenmenselijker maakt - stoned sporten, ga er maar aanstaan – is Kellogg onverbiddelijk, “Dit gedrag past niet bij ons imago.”
Phelps' andere sponsoren zijn verdeeld. Broodjesgigant Subway en AT&T houden zich op de vlakte, terwijl Speedo en Omega direct hun steun voor de Olympische kampioen hebben uitgesproken. Een 23-jarige die blowt, so what? En wellicht ontgaat hen de grap niet dat Phelps de wiet juist via een waterpijp rookt.
Onsportief en onwenselijk gedrag zorgt vaker voor problemen tussen topsporters en sponsoren. Dat het ook anders kan bewijst boksmerk Everlast dat de vijftigste verjaardag van Muhammad Ali`s gouden Olympische medaille viert met een op de bokser geïnspireerde kledinglijn. The Muhammad Ali Collection bestaat uit bokszakken, handschoenen, badjassen en fitness kleding. In de begeleidende advertentiecampagne wordt gebruik gemaakt van beroemde Ali quotes, zoals “The Greatest of All Time” en “Float like a butterfly, sting like a bee.”
Deze uitspraken waren ooit goed voor grote commotie. In het gesegregeerde Amerika waren velen niet gediend van een neger met praatjes; en toen hij weigerde om naar Vietnam te gaan -- “I ain't got no quarrel with the Viet Cong. They never called me nigger” -- werd hem dat ook niet in dank afgenomen. De boksbond schorste hem, en hij werd schuldig bevonden aan dienstontduiking. Het icoon dat Ali nu is dankt hij aan zijn uitgesproken gedrag van toen.
Gelijke rechten, oorlogsprotesten en wiet zijn niet te vergelijken. Desondanks is ook Phelps - weliswaar ongewild - een maatschappelijke discussie begonnen. Amerika's anti-softdrugs beleid is duur, krampachtig en ineffeciënt; en haar enige wapen is angst – voor de gevangenis, voor een verpruste opleiding of een weggegooide loopbaan.
Phelps had stelling kunnen nemen, “ik blow, ken mijn grenzen en ben beter in wat ik doe dan iedereen.” Het kost hem op de korte termijn misschien nog wat sponsorcontracten, maar als Amerika over 30 jaar net zo tolerant is als Nederland, is hij wel de held met de vooruitziende blik en onomkoopbare principes.
Zolang Michael Phelps bekend was omdat hij harder zwom dan wie dan ook betaalde Kellogg hem veel geld om zijn hoofd op pakken cornflakes te zetten; nu er onlangs een foto van hem opdook waarop hij blowt is die samenwerking afgelopen. Hoewel dat zijn prestatie nog bovenmenselijker maakt - stoned sporten, ga er maar aanstaan – is Kellogg onverbiddelijk, “Dit gedrag past niet bij ons imago.”
Phelps' andere sponsoren zijn verdeeld. Broodjesgigant Subway en AT&T houden zich op de vlakte, terwijl Speedo en Omega direct hun steun voor de Olympische kampioen hebben uitgesproken. Een 23-jarige die blowt, so what? En wellicht ontgaat hen de grap niet dat Phelps de wiet juist via een waterpijp rookt.
Onsportief en onwenselijk gedrag zorgt vaker voor problemen tussen topsporters en sponsoren. Dat het ook anders kan bewijst boksmerk Everlast dat de vijftigste verjaardag van Muhammad Ali`s gouden Olympische medaille viert met een op de bokser geïnspireerde kledinglijn. The Muhammad Ali Collection bestaat uit bokszakken, handschoenen, badjassen en fitness kleding. In de begeleidende advertentiecampagne wordt gebruik gemaakt van beroemde Ali quotes, zoals “The Greatest of All Time” en “Float like a butterfly, sting like a bee.”
Deze uitspraken waren ooit goed voor grote commotie. In het gesegregeerde Amerika waren velen niet gediend van een neger met praatjes; en toen hij weigerde om naar Vietnam te gaan -- “I ain't got no quarrel with the Viet Cong. They never called me nigger” -- werd hem dat ook niet in dank afgenomen. De boksbond schorste hem, en hij werd schuldig bevonden aan dienstontduiking. Het icoon dat Ali nu is dankt hij aan zijn uitgesproken gedrag van toen.
Gelijke rechten, oorlogsprotesten en wiet zijn niet te vergelijken. Desondanks is ook Phelps - weliswaar ongewild - een maatschappelijke discussie begonnen. Amerika's anti-softdrugs beleid is duur, krampachtig en ineffeciënt; en haar enige wapen is angst – voor de gevangenis, voor een verpruste opleiding of een weggegooide loopbaan.
Phelps had stelling kunnen nemen, “ik blow, ken mijn grenzen en ben beter in wat ik doe dan iedereen.” Het kost hem op de korte termijn misschien nog wat sponsorcontracten, maar als Amerika over 30 jaar net zo tolerant is als Nederland, is hij wel de held met de vooruitziende blik en onomkoopbare principes.
Wednesday, 4 February 2009
Advocaat gezocht
Sedan, een dorpje in de Amerikaanse staat Kansas heeft een probleem. De enige advocaat in de nabije omtrek wil na 26 jaar trouwe dienst met pensioen gaan. En potentiële opvolgers zijn voorlopig nergens te bekennen.
Het stadsbestuur plaatste een advertentie die er niet om loog, “We,the people of Sedan have a dire need for an attorney. Sedan can provide a good future and a stable law practice in a beautiful rural setting.” Tot dusverre hebben vijf mensen hun CV gestuurd en twee lijken daadwerkelijk geïnteresseerd, aldus makelaar Dick Jones die mede-verantwoordelijk is voor de oproep.
Advocaat Larry King (geen familie) heeft zich bereid verklaart te blijven totdat een oplossing is gevonden. Toen hij in 1983 begon waren er vier andere advocaten; twee zijn overleden, één werd rechter en Nummer Vier is verhuisd.
Hoewel hij uitkijkt naar zijn pensioen - “aren’t we all?”- vindt hij doorwerken geen probleem. Ook op Sedan's “dire need” reageert hij laconiek. De hoeveelheid werk is volgens hem goed te overzien, “Sedan has only 1300 residents.”
Het stadsbestuur plaatste een advertentie die er niet om loog, “We,the people of Sedan have a dire need for an attorney. Sedan can provide a good future and a stable law practice in a beautiful rural setting.” Tot dusverre hebben vijf mensen hun CV gestuurd en twee lijken daadwerkelijk geïnteresseerd, aldus makelaar Dick Jones die mede-verantwoordelijk is voor de oproep.
Advocaat Larry King (geen familie) heeft zich bereid verklaart te blijven totdat een oplossing is gevonden. Toen hij in 1983 begon waren er vier andere advocaten; twee zijn overleden, één werd rechter en Nummer Vier is verhuisd.
Hoewel hij uitkijkt naar zijn pensioen - “aren’t we all?”- vindt hij doorwerken geen probleem. Ook op Sedan's “dire need” reageert hij laconiek. De hoeveelheid werk is volgens hem goed te overzien, “Sedan has only 1300 residents.”
Tuesday, 3 February 2009
Vijftig banen in een jaar
Hij begon als inpakker in een opvangcentrum in Utah; een week later zat hij bij de U.S. Geological Survey in Colorado en deze week werkt Daniel Seddiqui voor een oliemaatschappij in Texas. Zijn plan om de crisis te overleven? Vijftig banen in 50 Amerikaanse staten in 50 weken.
Na zijn afstuderen vloog Seddiqui op eigen kosten door heel Amerika voor solliciatiegesprekken. Meer dan 40 afwijzingen verder besloot hij dat het tijd was voor een andere tactiek. “I felt very qualified but I was never able to land a job. It was real frustrating.”
Tijdens zijn banenjacht was het hem opgevallen dat de cultuur, levensstijl en mensen van staat tot staat enorm van elkaar verschilden. En zo kwam hij op zijn “50 Jobs in 50 States” idee. “Sound crazy? I'm on a mission to explore the diverse careers, environments and cultures offered in America.”
Per Amerikaanse staat stelde Seddiqui een lijst op met banen die alleen daar te vinden te zijn. En vervolgens ging hij werkgevers bellen. “It's an odd way to find jobs and an odd way to get into most careers,” geeft hij toe, maar na acht maanden bellen had hij 35 betaalde en onbetaalde banen te pakken.
Hij is nu 20 weken onderweg en was sindsdien onder andere stadionspeaker bij een rodeo show in South Dakota, parkwachter in Wyoming, makelaar in Idaho, maritiem bioloog in Washington en 'wedding coordinator' in Las Vegas. Houthakken in Oregon was tot nu toe zijn leukste baan, zegt Seddiqui, “You see the huge trees crashing to the ground and feel the ground shake. And the people I met were awesome.”
Zijn stunt heeft de nodige aandacht getrokken. Dankzij optredens op CNN, FOX en ABC is zijn schema inmiddels vol; en geïnteresseerden kunnen via zijn site op de hoogte blijven van zijn werkweken.
Als hij klaar is gaat Seddiqui van al zijn banen videoverslagen maken “to help Americans understand each other's lives and respect each other's hard work.” Zijn blogs en andere artikelen wil hij tot een boek verwerken. En hopelijk lukt het hem daarna om eindelijk een echte baan te vinden.
Na zijn afstuderen vloog Seddiqui op eigen kosten door heel Amerika voor solliciatiegesprekken. Meer dan 40 afwijzingen verder besloot hij dat het tijd was voor een andere tactiek. “I felt very qualified but I was never able to land a job. It was real frustrating.”
Tijdens zijn banenjacht was het hem opgevallen dat de cultuur, levensstijl en mensen van staat tot staat enorm van elkaar verschilden. En zo kwam hij op zijn “50 Jobs in 50 States” idee. “Sound crazy? I'm on a mission to explore the diverse careers, environments and cultures offered in America.”
Per Amerikaanse staat stelde Seddiqui een lijst op met banen die alleen daar te vinden te zijn. En vervolgens ging hij werkgevers bellen. “It's an odd way to find jobs and an odd way to get into most careers,” geeft hij toe, maar na acht maanden bellen had hij 35 betaalde en onbetaalde banen te pakken.
Hij is nu 20 weken onderweg en was sindsdien onder andere stadionspeaker bij een rodeo show in South Dakota, parkwachter in Wyoming, makelaar in Idaho, maritiem bioloog in Washington en 'wedding coordinator' in Las Vegas. Houthakken in Oregon was tot nu toe zijn leukste baan, zegt Seddiqui, “You see the huge trees crashing to the ground and feel the ground shake. And the people I met were awesome.”
Zijn stunt heeft de nodige aandacht getrokken. Dankzij optredens op CNN, FOX en ABC is zijn schema inmiddels vol; en geïnteresseerden kunnen via zijn site op de hoogte blijven van zijn werkweken.
Als hij klaar is gaat Seddiqui van al zijn banen videoverslagen maken “to help Americans understand each other's lives and respect each other's hard work.” Zijn blogs en andere artikelen wil hij tot een boek verwerken. En hopelijk lukt het hem daarna om eindelijk een echte baan te vinden.
Monday, 2 February 2009
Prime Time Pulp
Aan de Super Bowl reclameblokken was niets te zien: opvallende, leuke en creatieve commercials en adverteerders die zonder problemen $3 miljoen per 30 seconden neerleggen. Daarbuiten is het echter onontkoombaar: de crisis heeft ook reclameland bereikt.
Normaal gesproken moet je lang opblijven om reclames van de PeddEgg te zien, het handige apparaatje waarmee je eelt van je voeten kan krabben. Sinds kort krijgen kijkers in prime-time de vraag “are you embarrassed by ugly feet in sexy sandals?” en het bijhorende misselijkmakende shot vol voetschilfers voorgeschoteld. Hetzelfde geldt voor de Snuggie, “the blanket that has sleeves.” Gedurende twee minuten vertelt een enthousiaste vrouwenstem waar je hem allemaal kan gebruiken en waarom hij zo verrekte handig is: je zit warm onder een dekentje, maar je hebt je handen vrij! En ook aan de ShamWow, een 1000-dingen doekje “that holds 20 times its weight in liquid” is de laatste tijd niet te ontkomen.
Door de crisis adverteren banken, automerken, financiele instellingen en autohandelaren nauwelijks meer; en om gaten te voorkomen bieden Amerikaanse televisiezenders hun blokken voor bodemprijzen aan. En met die “alles moet weg” mentaliteit zijn er gouden tijden aangebroken voor de infomercial.
Zo verschijnen de goedkope lening commercials van Cash Point – die in de geest van het product geschoten worden – tijdens Amerika's best bekeken programma's “CSI: Crime Scene Investigation” en “American Idol.” Ook kijkt niemand er meer van op als CNN een serieuze discussie onderbreekt voor de dierennagelschaar Pedi Paws, Cash4Gold of de EZ Comb.
Zenders lopen met deze ontwikkeling een risico, zegt de hoofdredacteur van Adrants.com, een marketing- en reclame site. “Quality should be associated with quality,” en met teveel pulp “there's a subtle disconnect for the viewer.” Maar ze hebben weinig keus, “They need the money.”
Gelukkig voor hen gaat iedere tweede aankoop van bovenstaande producten voor slechts de helft de deur uit...maar dan moet je wel nu bellen en bestellen!
Bekijk - op eigen risico - de PeddEgg reclame
Normaal gesproken moet je lang opblijven om reclames van de PeddEgg te zien, het handige apparaatje waarmee je eelt van je voeten kan krabben. Sinds kort krijgen kijkers in prime-time de vraag “are you embarrassed by ugly feet in sexy sandals?” en het bijhorende misselijkmakende shot vol voetschilfers voorgeschoteld. Hetzelfde geldt voor de Snuggie, “the blanket that has sleeves.” Gedurende twee minuten vertelt een enthousiaste vrouwenstem waar je hem allemaal kan gebruiken en waarom hij zo verrekte handig is: je zit warm onder een dekentje, maar je hebt je handen vrij! En ook aan de ShamWow, een 1000-dingen doekje “that holds 20 times its weight in liquid” is de laatste tijd niet te ontkomen.
Door de crisis adverteren banken, automerken, financiele instellingen en autohandelaren nauwelijks meer; en om gaten te voorkomen bieden Amerikaanse televisiezenders hun blokken voor bodemprijzen aan. En met die “alles moet weg” mentaliteit zijn er gouden tijden aangebroken voor de infomercial.
Zo verschijnen de goedkope lening commercials van Cash Point – die in de geest van het product geschoten worden – tijdens Amerika's best bekeken programma's “CSI: Crime Scene Investigation” en “American Idol.” Ook kijkt niemand er meer van op als CNN een serieuze discussie onderbreekt voor de dierennagelschaar Pedi Paws, Cash4Gold of de EZ Comb.
Zenders lopen met deze ontwikkeling een risico, zegt de hoofdredacteur van Adrants.com, een marketing- en reclame site. “Quality should be associated with quality,” en met teveel pulp “there's a subtle disconnect for the viewer.” Maar ze hebben weinig keus, “They need the money.”
Gelukkig voor hen gaat iedere tweede aankoop van bovenstaande producten voor slechts de helft de deur uit...maar dan moet je wel nu bellen en bestellen!
Bekijk - op eigen risico - de PeddEgg reclame
Tweehonderd jaar Edgar Allan Poe
Amerika viert de 200ste geboortedag van Edgar Allan Poe; en kon hij het horen, dan draaide de schrijver zich waarschijnlijk om in zijn graf. Door zijn macabere werk en fascinatie voor de dood staat Poe niet bekend als een levenslustig en opgewekt persoon.
Dat maakt zijn invloed op hedendaagse literatuur niet minder belangrijk: Poe wordt beschouwd als de uitvinder van het detectiveverhaal en de grondlegger van het horror genre. Met zijn verhalen over toendertijd nieuwe uitvindingen heeft hij een grote bijdrage gehad in de ontwikkeling van science fiction; en hij was een pioneer op het gebied van de korte verhalen.
Zijn duistere werk weerspiegelt zijn leven. Nadat zijn vader het gezin verliet en zijn moeder stierf werd Poe toevertrouwd aan een Schotse zakenman. Door gokschulden, drank en een verloren jeugdliefde belandde hij in het leger waar hij zijn eerste boeken en gedichten schreef. Zijn werk werd redelijk ontvangen, hoewel sommige critici beweerden dat hij met zijn Gothische verhalen Duitse schrijvers imiteerde. Poe's reactie was dat “terror is not of Germany, but of the soul.”
Zijn drankgebruik en geldzorgen verergerden toen Virgina – zijn nicht die op 13-jarige leeftijd met hem trouwde – TBC kreeg. Zelfs zijn gedicht “The Raven,” dat insloeg als een literaire bom, veranderde niets aan zijn troosteloze bestaan: publicatie leverde hem welgeteld $9 op.
Poe overleed in 1849 onder omstandigheden die uit zijn eigen pen hadden kunnen komen. Voordat hij naar New York zou reizen verdween hij in zijn woonplaats Richmond en werd een week later in Baltimore op straat gevonden. Niet bij machte om te vertellen wat er gebeurd was – of waarom hij andermans, te kleine kleren aanhad – stierf hij twee dagen later.
Over zijn dood verschenen diverse boeken en speculaties lopen uiteen van moord tot alcohol, epilepsie en zelfmoord. Hij werd begraven in Baltimore waar sinds 1949 een mysterieus figuur, de “Poe Toaster,” op Poe's verjaardag een fles cognac en drie rozen op zijn graf achterlaat.
De feestelijkheden rondom Poe's verjaardag haken in op zijn geheimzinnige en duistere kanten. In Richmond wordt een bijeenkomst georganiseerd waarvan de locatie aan de hand van cryptische aanwijzingen onthuld wordt. In Baltimore kan men zich vergapen aan een stukje van zijn doodskist; en onder andere Stephen King droeg bij aan “Poe's Children,” een collectie horror verhalen.
Zelf zwijgt hij als het graf, maar het enige woord dat de raaf in zijn beroemde gedicht zegt verwoordt waarschijnlijk het beste Poe's reactie op alle ophef, “Nevermore.”
Dat maakt zijn invloed op hedendaagse literatuur niet minder belangrijk: Poe wordt beschouwd als de uitvinder van het detectiveverhaal en de grondlegger van het horror genre. Met zijn verhalen over toendertijd nieuwe uitvindingen heeft hij een grote bijdrage gehad in de ontwikkeling van science fiction; en hij was een pioneer op het gebied van de korte verhalen.
Zijn duistere werk weerspiegelt zijn leven. Nadat zijn vader het gezin verliet en zijn moeder stierf werd Poe toevertrouwd aan een Schotse zakenman. Door gokschulden, drank en een verloren jeugdliefde belandde hij in het leger waar hij zijn eerste boeken en gedichten schreef. Zijn werk werd redelijk ontvangen, hoewel sommige critici beweerden dat hij met zijn Gothische verhalen Duitse schrijvers imiteerde. Poe's reactie was dat “terror is not of Germany, but of the soul.”
Zijn drankgebruik en geldzorgen verergerden toen Virgina – zijn nicht die op 13-jarige leeftijd met hem trouwde – TBC kreeg. Zelfs zijn gedicht “The Raven,” dat insloeg als een literaire bom, veranderde niets aan zijn troosteloze bestaan: publicatie leverde hem welgeteld $9 op.
Poe overleed in 1849 onder omstandigheden die uit zijn eigen pen hadden kunnen komen. Voordat hij naar New York zou reizen verdween hij in zijn woonplaats Richmond en werd een week later in Baltimore op straat gevonden. Niet bij machte om te vertellen wat er gebeurd was – of waarom hij andermans, te kleine kleren aanhad – stierf hij twee dagen later.
Over zijn dood verschenen diverse boeken en speculaties lopen uiteen van moord tot alcohol, epilepsie en zelfmoord. Hij werd begraven in Baltimore waar sinds 1949 een mysterieus figuur, de “Poe Toaster,” op Poe's verjaardag een fles cognac en drie rozen op zijn graf achterlaat.
De feestelijkheden rondom Poe's verjaardag haken in op zijn geheimzinnige en duistere kanten. In Richmond wordt een bijeenkomst georganiseerd waarvan de locatie aan de hand van cryptische aanwijzingen onthuld wordt. In Baltimore kan men zich vergapen aan een stukje van zijn doodskist; en onder andere Stephen King droeg bij aan “Poe's Children,” een collectie horror verhalen.
Zelf zwijgt hij als het graf, maar het enige woord dat de raaf in zijn beroemde gedicht zegt verwoordt waarschijnlijk het beste Poe's reactie op alle ophef, “Nevermore.”
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
