Mama's nieuwe neus

“Waar komen kindertjes vandaan?” "Waarom woont papa niet meer hier?" “Is oma in de hemel?” Voor bijna iedere moeilijke kindervraag is wel een zelfhelpboek. En sinds hoeft de vraag “waar is mama's lelijke neus gebleven?” ook niet langer onbeantwoord te blijven.

In het kinderboek “My Beautiful Mommy” legt plastisch chirug dokter Michael Salzhauer uit wat een cosmetische operatie inhoudt, waarom mama er anders uit gaat zien en waarom ze dat graag wil.

Op plaatjes in het boek zien we een moeder met een heksenneus en een blubberbuik haar dochtertje van school halen. In de auto legt ze uit dat ze een afspraak heeft met dokter Michael. “Hij gaat mama opereren” en daarna duurt het misschien wel een week voordat ze weer de oude is. “Maar doet dat geen pijn?” vraagt haar dochterje geschrokken. Dat niet, maar misschien ziet mama er een beetje anders uit als het verband eraf komt. “Hoe bedoel je anders?” “Niet zomaar anders, schatje—mooier!”

Dokter Salzhauer, zelf vader van zes, kwam op het idee voor zijn boek omdat zoveel van zijn patiënten hun kinderen meenamen naar zijn kliniek dat hij altijd bergen lollies insloeg. Hij begrijpt de controverse rondom het onderwerp kinderen en plastische chirurgie, maar indoctrinatie of het verheerlijken van schoonheid is niet de bedoeling, verzekert hij. “Het boek is voor ouders die al besloten hebben een operatie te ondergaan.”

Volgens de American Society of Plastic Surgery kozen in 2007 348.000 vrouwen voor borstvergroting en 143. 000 voor buikcorrecties om de gevolgen van zwangerschap en borstvoeding op te poetsen. Maar dat laat “My Beautiful Mommy” buiten beschouwing. Oftewel, ouders moeten hun kinderen nog steeds zelf vertellen dat het hun schuld is dat mama zo lelijk is geworden dat zij onder het mes moet.

Refuel America

Amerikanen klagen al maanden over hoge benzineprijzen. Hoewel ze nog steeds maar de helft betalen van wat Nederlanders kwijt zijn voor een volle tank, is het woord crisis niet van de lucht. Het verbruik van een auto wordt zodoende een steeds belangrijker criterium bij de aanschaf. Voor Amerikaanse automakers is het tijd voor actie.

Sommige fabrikanten gokken op een snel einde aan de crisis en stunten met aanbiedingen. Zo garandeert de "Let's Refuel America" campagne van Chrysler kopers een vaste benzineprijs van $2.99 per gallon (3.7 liter) voor drie jaar. De actie is zo succesvol – showroom bezoek is met 20 procent toegenomen – dat Chrysler de actie onlangs met vijf weken heeft verlengd.

Het "Free Gas for Summer" programma van Suzuki geeft trotse nieuwe autobezitters drie maanden gratis benzine; en KIA liet in een aantal spotjes zien hoe zuinig hun auto's zijn, want "Now, more than ever, you want to get the most for your money."

De vraag is of deze strategie op de lange termijn werkt. OPEC wil niet meer produceren, Amerika's olieverslaving wordt niet minder en snelle prijsdalingen zijn dus onwaarschijnlijk.

General Motors kijkt daarom verder dan een paar maanden of jaren. Het bedrijf wil met een nieuw marketing plan komen “that's really going to focus on miles per gallon,” aldus GM's Global Market directeur. Hoe GM dat gaat doen is vooralsnog onbekend, maar vaststaat dat het sowieso een beter plan is dan dat van de concurrentie.

Een paar maanden gratis benzine houdt de consumptie – en dus de prijs - op hetzelfde niveau. Amerika moet óf zuiniger óf minder gaan rijden. Als dat niet gebeurt betalen ze binnen afzienbare tijd evenveel als wij en dat zal heel wat meer teweeg brengen dan wat geklaag.

Memorial Day

Carnaval, bloemencorso, autoshow, de Memorial Day parade heeft van alles wat. Maar de strekking van de dag is eenduidig, "Support Our Troops."

De DC motor politie veegt Constitution Avenue schoon voordat het echt gaat beginnen.Een paard zonder rijder aan de hand van een lopende soldaat is het symbool voor de gevallen. De laarzen zijn achterstevoren in de stijgbeugels zijn geplaatst zodat de ruiter nog een keer achterom kan kijken naar hen die hij achterlaat.Van rechts naar links soldaten uit alle oorlogen waarin Amerikanen gevochten hebben: de Revolutie, de oorlog van 1812, de Burgeroorlog, de Spaanse oorlog, WOI en WOII, Korea, Vietnam en de Golfoorlog.
Uit de oude doos: Yankee Doodle
Deze scholier mocht Taps blazen, het eerbetoon aan de gevallen.
De majorette deed ook een duit in het spreekwoordelijke zakje.
Voor de veteranen die de vijf kilometer lange optocht niet zelf tot een goed einde konden brengen waren deze opgevoerde Mustangs van stal gehaald.
President Abraham Lincoln was ook van de partij.

Kandidaat zonder ruggegraat

"Hitler was een godsgeschenk.' " Joden zijn zelf verantwoordelijk voor de Holocaust." " Joden hebben een zwarte ziel." Na Barack Obama heeft nu ook John McCain met een omstreden geestelijk leider te maken. Hoe beide kandidaten hiermee omgaan tekent hun karakter.

McCain is als presidentskandidaat van de Republikeinse partij niet zeker van de steun van de hele achterban. Christelijk-conservatieven, sinds President Reagan de rots in de branding van de Republikeinen, zijn nog steeds niet overtuigd van McCain's conservatieve oprechtheid. De senator uit Arizona was dus zichtbaar in zijn nopjes toen hij, na maanden hengelen, de goedkeuring van de nationaal bekende conservatieve pastoor John Hagee kreeg.

Vanavond nam hij echter afstand van de pastoor. Hagee heeft in het verleden dingen gezegd waar McCain zich niet in kan vinden. Maar, zo verzekerde McCain, hij was daarvan niet op de hoogte toen hij de pastoor het politieke hof maakte.

Hagee trok naar aanleiding hiervan zijn steunbetuiging terug, want " I am tired of these baseless attacks and fear that they have become a distraction in what should be a national debate about important issues."

De "distraction" waar Hagee over praat zijn zijn uitspraken over Joden. Volgens de pastoor hebben zij de Holocaust over zichzelf afgeroepen omdat zij niet uit eigen beweging richting Beloofde Land gaan. God moest daarom wel gebruik maken van onorthodoxe maatregelen - lees Hitler - om hen een duwtje in de rug te geven. "Then God sent a hunter. (...) And the Bible says -- Jeremiah writing -- 'They shall hunt them from every mountain and from every hill and from the holes of the rocks,' meaning there's no place to hide. And that might be offensive to some people but don't let your heart be offended. I didn't write it, Jeremiah wrote it. It was the truth and it is the truth. How did it happen? Because God allowed it to happen. Why did it happen? Because God said my top priority for the Jewish people is to get them to come back to the land of Israel. Those who came founded Israel; those who did not went through the hell of the Holocaust."

Voor McCain is na vanavond de kous af, want " Obviously, I find these remarks and others deeply offensive." Ook weersprak hij direct iedere link met Obama's omstreden pastoor Jeremiah Wright, "Rev. Hagee was not and is not my pastor or spiritual adviser, and I did not attend his church for 20 years. I have denounced statements he made immediately upon learning of them, as I do again today."

Jammergenoeg voor McCain zal hij meer last zal hebben van Hagee dan Obama van Wright. En dat is terecht. Obama zat in een identiteitscrisis toen hij als 26-jarige in Wright's kerk aanschoof. Als zoon van een zwarte vader en blanke moeder was hij gegrepen door Wright's inzet voor de arme kerkgenootschap. Bewondering sloeg om in vriendschap en zelfs toen dat politiek gevaarlijk werd bleef hij zijn pastoor trouw.

McCain zocht Hagee's steun uit politieke overwegingen en het idee dat dat zonder uitvoerig onderzoek zou gebeuren is ondenkbaar. Hagee`s opvattingen over de Joden, die hij al jaren propageert, moeten daarbij boven zijn komen drijven en ondanks dat zette McCain door. Pas toen Hagee politiek meer nadeel dan voordeel opleverde, besloot McCain de samenwerking te beeindigen.

Hoe leiders crises behandelen laat hun karakter zien; en, althans in deze crisis, is het duidelijk dat McCain de kandidaat zonder ruggegraat is.

Presidential Race

Het blijft veelal onbesproken, maar ras speelt nog steeds een rol in de Amerikaanse verkiezingen; zowel in positieve, als in negatieve zin.

Op zich is het niet bijzonder dat de Democratische senator van West Virgina de kandidatuur van Barack Obama steunt. De 91-jarige Robert Byrd - de langstzittende senator in de geschiedenis van Amerika - noemde Obama onlangs "A noble-hearted patriot and humble Christian, and he has my full faith and support." Maar er was een tijd dat Byrd moet hebben gegruwd bij de gedachte van een zwarte president. Hij was van 1942 tot 1947 lid van de Ku Klux Klan.

In 1945 sprak Byrd zich uit over het plan om zwarten toe te laten in het Amerikaanse leger. Zijn reactie was dat hij "Rather should die a thousand times, and see Old Glory trampled in the dirt never to rise again, than to see this beloved land of ours become degraded by race mongrels, a throwback to the blackest specimen from the wilds."

Byrd heeft zich in de afgelopen jaren vele malen verontschuldigd en geeft regelmatig aan door te gaan met het aanbieden van excuses, want "I know now I was wrong. Intolerance had no place in America. I apologized a thousand times and I don't mind apologizing over and over again. I can't erase what happened."

Obama nam de steun aan, want "Senator Byrd's life—like most of ours—has been the struggle of warring impulses, a twining of darkness and light. And in that sense I realized that he really was a proper emblem for the Senate." Als een voormalig racist en een neger tot elkaar kunnen komen, lijkt ras geen rol meer te spelen.

Maar dat is schijn. Het is minder aanwijsbaar dan de witte puntmutsen en brandende kruizen van de KKK, maar racisme sluimert nog steeds door het Amerikaanse landschap; en zo af en toe wordt het voor iedereen zichtbaar.

In Mulligan's Bar and Grill in Cobb County verkoopt bar eigenaar Mike Norman T-shirts met een plaatje van een aap, Curious Georgie, die een banaan eet. Onder het plaatje staat "Obama '08." Norman kan op zich wel begrijpen dat mensen het racistisch vinden, maar hij is overtuigd dat er niets mis is met de vergelijking tussen een aap en een neger. "We're not living in the 40's," zei hij, "Look at Obama. . . the hairline, the ears -- he looks just like Curious George."

Volgens Norman heeft hij het recht mensen te schofferen, waar hij op zich gelijk in heeft. Maar in een land waar duizenden blanken anoniem toegeven nooit op een neger te zullen stemmen vanwege zijn huidskleur is de vergelijking tussen een aap en een neger geen door de Grondwet beschermd recht te mogen beledigen. In een land waar apartheid minder dan 50 jaar geleden nog de norm was is deze vergelijking racistisch en een signaal dat men nog een lange weg te gaan heeft.

Vechten met Sterren

“Hij speelde vals met Sterrenslag.” “In die jurk lijkt ze op een brandkast met pootjes .” “Hun huwelijk staat op springen.” Als BNers op televisie nare dingen over elkaar zeggen, besteedt niemand daar aandacht aan. Liggen twee Amerikaanse A-sterren in de clinch, dan is dat voorpaginanieuws. Zeker als de ruzie de beurswaarde van General Electric (GE) kan beïnvloeden.

Hoe de vete tussen talkshowhosts Bill O`Reilly en Keith Olbermann begonnen is weet niemand, maar feit is dat de heren elkaars leven elke avond zuur maken. In zijn NBC programma “Countdown” maakt Olbermann de conservatieve O`Reilly regelmatig uit voor “The Worst Person in the World.” Voor FOX presentator O`Reilly is Olbermann onderdeel van de extreem links-liberale anti-Amerikaanse beweging die de VS kapot maakt.

Tot dusverre leverden de heren vooral geschreeuw en loze bedreigingen op, maar onlangs escaleerde de ruzie. Aanleiding was een aantal Countdown uitzendingen waarin Olbermann hard uithaalde naar FOX News en FOX eigenaar Rupert Murdoch. Dat schoot Murdoch in het verkeerde keelgat en hij belde NBC's CEO Jeff Zucker en de baas van NBC`s moederbedrijf, GE CEO Jeffrey Immelt. De mededeling was kort maar krachtig, “Olbermann terug in zijn hok, of wij zetten O`Reilly in tegen GE.”

Dat dreigement haalde kennelijk niets uit, want vorige week berichtte O`Reilly een aantal maal over GE`s activiteiten in Iran. O`Reilly noemde GE en Amerika`s aartsvijand president Ahmadinejad “business partners,” en zei “If my child were killed in Iraq, I would blame the likes of Jeffrey Immelt.”

Hoewel het bedrijf slechts 0.1 procent van zijn inkomsten uit Iran haalt, kan O`Reilly dankzij zijn 2.5 miljoen kijkers GE grote financiële schade toebrengen. Olbermann heeft nog niet gereageerd, maar O`Reilly en FOX tot winnaars uitroepen lijkt voorbarig. Wordt vervolg.

Het New York City van de 17de eeuw

Zonder Nederlanders was New York er vandaag de dag waarschijnlijk ook wel geweest, maar met een andere uitstraling die waar de stad nu om bekend staat. De nadruk op vrije handel en tolerantie bij de stichting van Nieuw Amsterdam in de 17de eeuw blijkt bijna 400 jaar een grotere impact te hebben gehad op Manhattan, New York en Amerika dan tot nu toe werd aangenomen.

"Het New York van de 17de eeuw," zo noemt schrijver Russell Shorto Amsterdam. In zijn boek " The Island at the Center of the World; The Epic Story of Dutch Manhattan an the Forgotten Colony that Shaped America" vertelt hij hoe in de Amerikaanse kolonie Nieuw Nederland de basis werd gelegd voor de stad die uitgroeide tot het Amsterdam van de 21ste eeuw.

Dat deze basis verder gaat dan Brooklyn, Harlem, cole slaw en cookies vertelt hij in een gesprek dat ik onlangs met hem had. De video duurt 23 minuten en is - net als zijn boek - zeer de moeite waard (al zeg ik het zelf.)

Missie Sesamstraat

Tellen, klokkijken en rekenen is wat je normaal gesproken leert van Sesamstraat. In Amerika kunnen kinderen sinds kort nog meer van de rode pop Elmo en zijn vriendjes opsteken: hoe verwerk je een oorlogstrauma.

Sesame Workshop bracht vorige week de DVD serie “Talk, Listen, Connect: Deployment, Homecoming, Changes” op de markt. Deze serie leert drie- tot vijfjarigen, wiens vader en/of moeder naar Irak of Afghanistan wordt uitgezonden, om te gaan met de emoties die bij zo`n langdurige afwezigheid komen kijken. Volgens de president van Sesame Workshop was het daar hoog tijd voor want, “ Military children serve alongside their parents and they suffer just as much as their parents do.” Uit cijfers van het Ministerie van Defensie blijkt dat Amerikaanse soldaten in totaal zo`n 700.000 kinderen onder de vijf jaar hebben.

De vier DVD`s behandelen de verschillende momenten van uitzending - het weggaan, de maandenlange afwezigheid, de plotse terugkomst en de wederopbouw van het normale leven – maar gaat de serieuze kanten van de oorlog niet uit de weg. Zo vraagt pop Rosita zich af hoe zij nu met haar vader moet dansen omdat hij bij terugkomst in een rolstoel zit. Het antwoord? Focus op wat hij nog wel kan, dus “Voetjes van de vloer bij papa op schoot.”

Het enige dat de poppen niet bespreken is wat de ouders doen als ze zo lang weg zijn. De woorden “oorlog,” “vechten,” en “vijand” vallen niet. Papa Elmo vertelt zijn zoon gewoon dat hij weg moet voor zijn “grown-up work.” En dat is al lastig genoeg voor een drie-jarige.

Tijd en geld

Deze week bracht zo goed als zeker een einde aan Hillary`s Clinton poging om de Democratische presidentskandidaat te worden. Hoe kon het zo lopen en waarom houdt ze er niet mee op?

Het kan raar gaan in de politiek. Zes maanden geleden was iedereen er nog van overtuigd dat Clinton de volgende president zou worden: de voorverkiezingen leken bijzaak, haar Republikeinse tegenstander irrelevant en haar campagne van ondergeschikt belang. Terwijl 17 andere gegadigden zich opmaakten voor de lange verkiezingsstrijd uit de geschiedenis, was zij al bezig met haar eerste agenda als president. In dezelfde week dat Barack Obama haar voorbijstreefde in het aantal superafgevaardigden blijkt hoe hard de werkelijkheid zich tegen haar gekeerd heeft.

Terugkijkend is het duidelijk waar Clinton`s campagne de afgelopen maanden in de fout ging. Ten eerste is ze is er altijd van uit gegaan dat ze de nominatie in no time zou binnen slepen. Ze zou beginnen met een overwinning in Iowa - waar de voorverkiezingen officieel werden afgetrapt - waarna het full speed ahead zou gaan naar New Hampshire. De verwachting was dat ze de nominatie binnen twee weken op zak zou hebben.

Toen dat anders liep bleek hoe onvoorbereid Clinton was op een lange strijd. In staten waar de voorverkiezingen pas over maanden gehouden zouden worden had zij nauwelijks mensen op de grond die voor haar campagne moesten gaan voeren. Dit leidde direct tot haar tweede probleem: ze had niet genoeg geld voor een lange campagne.

Clinton had al minder geld dan Obama opgehaald en had bijna alles opgemaakt in de vroege voorverkiezingen. Bovendien was haar geld afkomstig van de "oude" geldschieters: de bekende rijke partijen, politieke vrienden van Bill en donoren die haar senaatscampagne betaald hadden. Toen resultaat uitbleef droogden die bronnen op; Obama had ondertussen de regels herschreven door van veel mensen kleine bedragen te krijgen.

Tijd en geld zijn alom bekende problemen, maar Clinton bleef de afgelopen maanden ook nog eens achter de feiten aanlopen. Ze veranderde haar boodschap, haar image en haar toon. Ze huilde, gebruikte haar ellebogen en speelde in op onderbuikgevoelens. Het gevolg was dat men haar minder ging vertrouwen en het idee groeide dat ze alles zei om maar gekozen te worden.

En nu is het klaar. Bijna dan, want ook Clinton`s aftocht wordt bepaald door tijd en geld. Ze gaat door met campagne voeren om geld op te halen om haar schulden - zo`n kleine $10 miljoen - af te betalen. Bovendien moet ze haar exit zo plannen dat ze optimaal gebruik van kan maken. Niet te vroeg - er is immers nog steeds niets beslist over de afgevaardigden in Florida en Michigan - maar zeker niet te laat: dat kan haar, de Democratische partij en Bill's politieke erfenis in gevaar brengen.

Het is onwaarschijnlijk dat Clinton`s team ooit aan dit scenario gedacht heeft, maar zoals gezegd, het kan raar gaan in de politiek.

Zigzag Journalistiek

Terwijl je dit leest, gaan Democraten in Indiana en North Carolina naar de stembus. De uitslag brengt nog geen beslissing - Obama's nominatie blijft een kwestie van tijd - maar is desalniettemin van belang. De voorkeur van de kiezers is een indicatie van de invloed van de media.

Objectiviteit is het grootste goed van de Amerikaanse journalist. Je mag hem van alles beschuldigen - riooljournalistiek, laag-bij-de-grondse onderzoeksmethoden en stalkgedrag - maar trek nooit zijn journalistieke integriteit in twijfel. Ieder verhaal heeft twee kanten en een beetje journalist beweegt hemel en aarde die te belichten. Mede dankzij dit arbeidsethos twijfelen sommige Amerikanen nog steeds aan global warming: ieder wetenschappelijk bewijs moet tegengewicht krijgen van een onderzoeker die het tegenovergestelde zegt.

De media schrok zich onlangs dus rot toen hun politieke onpartijtigheid in het Amerikaanse comedy programma Saturday Night Life op de hak werd genomen: journalisten zouden Hillary Clinton veel harder aanpakken dan Obama. Twee typetjes speelden de kandidaten in een debat waarbij "Obama" niet veel meer werd gevraagd dan of hij lekker zat en misschien een extra kussentje wilde."

Dat gaat zomaar niet," moet op veel nieuwsvergaderingen en redacties geroepen zijn. Het gevolg: tientallen reportages en artikelen over Obama's vermeende elitaire gedrag, vragen over zijn patriotisme - hij draagt geen Amerikaans vlaggetje op zijn revers - en eindeloze herhalingen van de racistische en anti-Amerikaanse uitspraken van zijn voormalige pastoor. Door het roer zo drastisch om te gooien hoopt de media weer koers te zetten naar het beloofde land Objectiviteit.

Wint Clinton dik in Indiana - Obama wint North Carolina sowieso - dan is dat mede dankzij deze zigzagjournalistiek; hoe dichter Obama bij haar in de buurt blijft, des te minder heeft de kiezer zich laten afleiden door dit gekommaneuk.

Mission Accomplished

Op 1 mei 2003, met een banner "Mission Accomplished" op de achtergrond, kondigde president Bush het einde van de oorlog in Irak aan. Vijf jaar later bekent het Witte Huis dat de tekst op het spandoek ongelukkig was, "We have certainly paid a price for not being more specific on that banner."

Op het moment leek het zo mooi: voormalig piloot Bush scheerde met de Navy 1 langs het vliegdekmoedership USS Abraham Lincoln en landde de S-3B Viking daarna zelf op het dek. In zijn vliegeniersuitrusting liet hij zich vervolgens door de bemanning toejuichen. De oorlog was voorbij zei Bush in een speech en voor wie daar nog aan twijfelde hing er een groot spandoek: "Mission Accomplished."

In de jaren daarna bleek de voorbarigheid van die conclusie. De oorlog is imiddels in zijn zesde jaar, duurt langer dan Amerika's vrijheidsoorlog, WOI en II en het einde is nog lang niet in zicht. Critici gebruiken Bush` triomfantelijke optreden toen als voorbeeld van de gebrekkige planning van de oorlog na de oorlog, met het spandoek als ultiem argument.

De Bush regering heeft wel vaker geprobeerd zich te distantieeren van de banner, maar vandaag - tijdens het eerste lustrum van "the end of all major operations in Iraq" - kwam Witte Huis woordvoerder Dana Perino met een wel erg vergezocht verhaal. Het spandoek sloeg niet op Irak, maar op het einde van de missie van de USS Abraham Lincoln. De bemanning wilde het doek graag en het Witte Huis besloot daarop aan die wens tegemoet te komen. "We took care of the production of it," aldus toenmalig Witte Huis woordvoerder Scott McClellan, "We have people to do those things. But the Navy actually put it up."

Oftewel, Bush' claim was niet voorbarig, aldus McClellan`s opvolger Perino, maar niet voldoende duidelijk. "President Bush is well aware that the banner should have been much more specific and said 'mission accomplished' for these sailors who are on this ship on their mission." En ja, bekende ze, "we have certainly paid a price for not being more specific on that banner."

Een opmerkelijke knieval: leugens over massavernietigingswapens, links tussen Saddam Hussein en Al Quada en geheime gevangenissen worden zonder gene goedgepraat of in de doofpot gestopt, maar ondertussen schaamt het Witte Huis zich over een verkeerd begrepen reclameslogan.