Bloomberg ontcijferd

Michael Bloomberg, de burgemeester van New York, doet niet mee aan de presidentsrace. Dankzij via-via achtergrondkennis en door tussen de regels te lezen krijgt dat bericht een verrassende lading.

Bloomberg maakte vandaag in de New Times een eind aan onzekerheid. In een artikel op de opiniepagina schreef "I am not — and will not be — a candidate for president. I have watched this campaign unfold, and I am hopeful that the current campaigns can rise to the challenge by offering truly independent leadership." Hij kan volgens hem het meest productief zijn als aanjager, "using the means at my disposal to promote a real and honest debate."

Zijn rol is hiermee echter niet uitgespeeld. "The means at my disposal" is ten eerste zijn eigen vermogen van zo`n 13 miljard. Daarnaast heeft hij grote politieke invloed. De burgemeester, -een voormalige Democraat en ex-Republikein - is het gezicht van de Amerikaanse politici die niet meer in partijen geloven. De problemen van deze tijd - het milieu is met name een van zijn stokpaardjes - vragen om objectieve oplossingen en niet om ideologische lapmiddelen.

Bloomberg begon zijn flirt met het Witte Huis toen de voorverkiezingen nog moesten beginnen. Hij vond dat geen van de koplopers van de op dat moment 18 kandidaten zijn boodschap deelde. Terwijl iedereen zich op de aftrap in Iowa concentreerde, stelde hij een verkenningscommissie samen om zijn kansen in kaart te brengen. Toen begon Barack Obama aan zijn opmars. Steeds meer kiezers schaarden zich achter zijn campagne van hoop en verandering. Hoewel hij het niet met zoveel woorden zei, was het duidelijk dat Obama een supporter was van Bloomberg's geloof in postpartisanship. De vraag was - en is - echter nog steeds of hij daadwerkelijk in staat is de nominatie van Hillary Clinton af te pakken.

Bloomberg weet het antwoord inmiddels en daarom doet hij niet mee: Obama gaat winnen. Hoe ik dat weet? Een vriend van mij werkte voor een Democratische strateeg, die Bloomberg over zijn campagnekansen adviseerde. Als Bloomberg zich kandidaat had gesteld, was "verandering" zijn thema geworden, vertelde hij. Als Clinton en McCain de kandidaten zouden zijn, had hij als onafhankelijke kandidaat met die boodschap ver kunnen komen; kijk maar naar Obama.

Maar als de eindstrijd tussen McCain en Obama gaat, zou Bloomberg's veranderingscampagne een behoorlijk vijfde wiel aan de wagen zijn. Daarmee zou hij dezelfde kansloze derde plaats veroveren als alle andere onafhankelijke kandidaten. En voor mensen als Michael Bloomberg is dat geen optie. Liever dan dat bemoeit hij zich op een constructieve manier met de toekomst van het land. En volgens hem is die gericht op "unity; away from ideology and toward common sense; away from sound bites and toward substance. "

Bloomberg gaat nog een stap verder. Zonder namen te noemen, belooft hij de kandidaat te steunen die gelooft in "an independent, nonpartisan approach and embraces practical solutions that challenge party orthodoxy. I’ll join others in helping that candidate win the White House. I believe that the candidate who recognizes that the party is over — and begins enlisting all of us to clean up the mess — will be the winner this November, and will lead our country to a great and boundless future." Zelfs zonder via-via achtergrondinformatie is het geen raadsel wie hij bedoelt.

Hillary's rollenspel

Tijdens het laatste debat voor de alles beslissende verkiezingen in Texas en Ohio moet Hillary Clinton alles uit de kast halen. In welke rol krijgt het publiek haar vanavond te zien?

In de afgelopen maanden heeft Clinton verschillende kanten van zich laten zien. Vlak voor de verkiezingen in New Hampshire brak ze in tranen uit toen iemand haar vroeg hoe het met haar ging. Analysten beschreven dat moment als doorslaggevend voor haar overwinning.

In de aanloop naar Super Tuesday was ze de koele kikker. Barack Obama had weliswaar een paar keer gewonnen, maar dat zou ze op die dag rechtzetten. Toen dat niet gebeurde, leek ze haar schouders op te halen: er kwamen immers nog voldoende verkiezingen om haar alsnog probleemloos de nominatie te bezorgen.

Obama begon vervolgens aan zijn zegereeks van 11 overwinningen op rij. Clinton onderging ze gelaten. Na iedere nederlaag sprak ze vol optimisme over de volgende verkiezing die ze zeker zou winnen. Toen er in de media stemmen opgingen dat haar campagne op sterven na dood was, goeide ze het roer weer om.

Ze begon met boos worden. Obama probeerde haar aan het NAFTA verdrag te koppelen dat tijdens Bill Clinton's presidentsschap werd getekend en in sommige ogen de reden is dat veel Amerikaanse banen verdwenen zijn. Ze reageerde fel op die beschuldigingen. ''Shame on you Barack Obama. He insists on putting out misleading and false and discredited information.''

Haar volgende strategie was Obama belachelijk te maken. Het satirische programma Saturday Night Live nam in een sketch de vermeende media adoratie van Obama op de hak. Clinton greep de grap met beide handen aan om stelde dat de grappenmakers het bij het rechte eind hadden.

Gister kwam de stoot onder de gordel. Er dook een foto van Obama op tijdens een bezoek aan Afrika waarop hij een lokaal gewaad met een soort tulband draagt. Obama, wiens tweede naam Hussein is, moet nog steeds mensen overtuigen dat hij een Christen is en geen Moslim; iets wat deze foto lastig kan maken. Haar campagneteam ontkende eerst iets met de zaak te maken hebben; toen was vastgesteld dat de foto uit haar gelederen kwam, werd de beschuldiging omgedraaid. Het Obamateam was zo laag bij de grond dat ze de officiele klederdracht van een Afrikaans land niet passend vonden voor een Amerikaanse senator.

Vandaag is Clinton de kandidaat vol onbegrip. Op CNN vertelt ze dat ze "misunderstood" is. Mensen die haar op een afstand zien, denken dat ze een koude bitch is, maar zodra ze persoonlijk ontmoeten leren ze haar kennen als een warm mens met een innemende persoonlijkheid.

Over enkele minuten gaat het laatste debat beginnen en de vraag is welke Clinton we te zien krijgen. Gaat ze vol in de aanval? Zal ze Obama kleineren? Of de grootmoedige staatsvrouw spelen en dringende doch beleefd de onderlinge verschillen uitleggen? Niemand weet het, maar als ze de huidige gang van zaken niet verandert, zal ze snel een rol aanemen waarin we haar nog niet gezien hebben: die van verliezer.

The Heat is On

Volgens de New York Times had John McCain acht jaar geleden een affaire. Of het waar is wordt ondergesneeuwd door twee belangrijkere vragen die het bericht oproept.

Om 19:00 plaatste de NYT het artikel "For McCain, Self-Confidence on Ethics Poses Its Own Risk" op hun Web site, waarin gezegd wordt dat McCain tijdens zijn presidentscampagne in 2000 "gevaarlijk close" was met een lobbyiste. Volgens twee medewerkers in die campagne zou de senator zich "onbehoorlijk" gedragen hebben. Ze zouden hem, om praatjes te voorkomen, op het hart gedrukt hebben het contact met haar te verbreken. Zijn weigering desillusioneerde de twee McCain supporters en bracht hen er bijna negen jaar later toe de openbaarheid te zoeken.

Na publicatie ondernam het campagneteam van McCain snel actie: binnen drie uur werd de affaire ontkend. De NYT maakt zich schuldig aan "riooljournalistiek," aldus McCain's PR manager."It is a shame that the New York Times has lowered its standards to engage in a hit-and-run smear campaign."

De vraag of McCain een amoureuze misstap beging is echter van ondergeschikt belang. Of hij zich eind jaren negentig schuldig maakte aan machtsmisbruik is wat echt men wil weten. De vrouw in kwestie, Vicki Iseman, werkte in 1999 als lobbyiste voor Paxson Communications, een grote geldschieter van McCain's presidentiele campagne. Ze vroeg McCain's staf een brief te sturen aan de Federal Communications Commission (FCC) om hen te vragen haast te maken met de goedkeuring van een voor Paxson belangrijke deal.

McCain stuurde niet een, maar twee brieven; een actie die de voorzitter van de FCC met een reprimande wegens ongewenste bemoeienis beantwoordde. Kort daarop verloor McCain de voorverkiezingen en werd de affaire op de achtergrond geschoven door de onbesliste uitslag tussen George Bush en Al Gore.

Niet iedereen verloor het verhaal uit het oog. De NYT ging weer op onderzoek, met het artikel van vanavond als resultaat. Maar hoe nieuw is dit nieuws? Volgens het McCain campagneteam is het bericht drie maanden oud. Er werd in december nauwelijks aandacht aan besteed omdat McCain's kansen voor de nominatie toen minimaal waren. De timing van de krant is "playing politics," volgens het McCain team en daarmee zou de krant de grenzen van het toelaatbare overschrijden. De NYT stelt dat ze de tijd nodig hadden om feiten te checken en dat er geen sprake is van "timing."

Online en op televisie gonzen inmiddels de berichten, reacties en opinies van de talking heads. De komende dagen zal leren of dit verhaal de ethische Straight Talk Express van McCain pootje haakt of de NYT tot excuses dwingt. Wie dacht dat er tot 4 maart niets gebeurde in de campagne komt bedrogen uit: the heat is on.

9-0

Met zijn overwinning in Wisconsin versloeg Barack Obama Hillary Clinton voor de 9de keer op rij. Een duidelijk signaal dat haar negatieve advertenties en moddergooien van de afgelopen dagen zinloos waren.

Met minder dan twee weken te gaan tot de verkiezingen in de belangrijke staten Texas en Ohio, is het erop of eronder voor Clinton. Om het momentum van Obama van te stoppen besloot haar campagneteam van Wisconsin een slagveld te maken; en omdat haar boodschappen van ervaring, verandering en economische kennis niet werkten, nam ze haar toevlucht tot het Amerikaanse politieke oerwapen: de negatieve advertentie.

In deze advertentie verwijt Clinton Obama dat hij niet met haar in debat wil gaan. Ze beschuldigt hem van “false attack ads” en stelt dat zijn plan voor algemene gezondheidszorg 15 miljoen Amerikanen in de kou laat staan. Obama reageerde gelaten; na 18 debatten en de toezegging om aan nog twee deel te nemen vond hij het welletjes. Bovendien was dit moddergooien een typisch voorbeeld van meer "politics as usual." Het voornaamste argument liet hij, gentleman die hij is, buiten beschouwing: Clinton wil zo graag in debat, omdat het haar gratis zendtijd oplevert, iets wat haar krappe campagnekas goed kan gebruiken.

Het volgende verwijt was dat Obama zich aan plagiaat schuldig had gemaakt. Hij zou letterlijk woorden van de gouverneur van Massachusetts Deval Patrick hebben overgenomen. Patrick, ook African-American, die het in 2006 eveneens tegen een vrouw opnam, zei tijdens zijn verkiezingscampagne, "We have nothing to fear, but fear itself,' just words. 'Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country.' Just words. 'I have a dream,' just words.'"

Patrick gebruikte deze uitspraken van Presidenten Roosevelt en Kennedy en Martin Luther King als reactie op de beschuldiging dat hij alleen maar mooie speeches gaf. Afgelopen zaterdag zei Obama, "Don't tell me words don't matter. … 'I have a dream.' Just words. 'We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal.' Just words. 'We have nothing to fear but fear itself.' Just words. Just speeches."

De reacties lijken inderdaad op elkaar. Maar welke kandidaat grijpt niet terug op historische gebeurtenissen en toespraken? Deze woorden zijn onderdeel van de Amerikaanse geschiedenis en hebben sinds ze uitgesproken zijn miljoenen, Amerikanen en niet-Amerikanen, geinspireerd. Obama en Patrick - vrienden sinds ze elkaar tijdens hun studententijd op Harvard leerden kennen - zeiden wel vaker elkaars woorden te gebruiken. Ze hebben zelfs dezelfde politiek adviseur.

De voornaamste reden dat de antwoorden zo inwisselbaar zijn, is omdat beide kandidaten dezelfde verwijten naar hun hoofd geslingerd kregen. Maar of dat geen plagiaat is, daar hoor je Clinton niet over.

"41" steunt McCain

De 41ste Amerikaanse president George H.W. Bush zei vandaag de kandidatuur van John McCain te steunen. MCain is hier vanzelfsprekend blij mee, maar schiet hij er iets mee op?

Een deel van de Republikeinse partij draagt voormalig president Bush op handen. Als vice president van 1980 tot 1988 was hij medegrondlegger van de Reagan Revolution. Tijdens zijn presidentsschap (1988-1992) viel de Berlijnse Muur en won Amerika de Koude Oorlog. Nadat Saddam Hussein Koeweit binnenviel in 1990, werd onder zijn leiding een internationale coalitie samengesteld die het Iraakse leger tijdens een flitsende campagne een gevoeilige nederlaag toebracht.

Goed getimed op Presidents Day, zei Bush vandaag dat "we are living in a time of war, a new and vastly more complex time of war." Niemand, aldus Bush sr. is beter in staat de uitdaging aan te gaan dan McCain, omdat " no one is better prepared to lead our nation at these trying times." Dat standpunt, zei Bush wordt gedeeld door de meeste Republikeinen, de meeste onafhankelijke kiezers en veel Democraten. In zijn dankwoord zei McCain dat, "we as a party must unite and move forward and attract not only members of our own party but independents and so-called Reagan Democrats."

Dat beiden over het aantrekken van niet-Republikeinen spreken is niet verwonderlijk. In 1992 verloor Bush de verkiezingen, ondanks als zijn buitenlandse successen, omdat veel oer-conservatieven en harde kern Republikeinen zich van hem afkeerde. Hieraan lag Bush' beroemde uitspraak - die hij tijdens de verkiezingen in 1988 deed - aan ten grondslag: "Read my lips. No new taxes." Die woorden bleven hem achtervolgen toen hij als president de belastingen verhoogde.

Datzelfde deel van de Republikeinse partij die toen niets meer van Bush moesten hebben, is nu geen voorstander van McCain. Bush' woorden zijn leuk voor McCain persoonlijk en ze herbevestigen de steun van een deel van zijn partij. Maar bij die Republikeinen die hij nog steeds niet voor zich gewonnen heeft, maakt de steunbetuiging geen indruk. Zonder hun stemmen moet McCain blijven hengelen naar onafhankelijke kiezers en ontevreden Democraten om een herhaling van Bush' nederlaag te voorkomen.

"Ready for Change." Alweer?

Op Hillary Clinton's campagnebus staan drie slogans met verschillende achterliggende gedachten. Het tekent haar onvermogen om met één duidelijke boodschap te komen.

Het gaat niet goed met Hillary Clinton's campagne. Nadat Barack Obama haar in zeven achtereenvolgende verkiezingen versloeg, verving ze haar campagnemanager en koos ze een nieuwe slogan. Drastische maatregelen nemen als die nodig zijn tekent een goed politicus, maar hoe zit het met consistentie? Inmiddels is dit namelijk Clinton's 19de campagneslogan.

Eens in de zoveel tijd van toverspreuk veranderen moet kunnen; zeker als de campagne zo lang duurt. Maar haar slogans zijn geen variaties op dezelfde boodschap. Ze benadrukken de verschillende gedachten waar Clinton hinkt.

Toen ze nog als de "inevitable canidate" bekend stond kon ze zich in alle rust tegen de Bush regering af zetten, “We need a new beginning.” De president moet weer naar het volk luistenen in plaats van de Washington incrowd, “Let the Conversation Begin” en “Put the American people first again.” Bovendien was haar kandidaatschap een primeur; Amerika kon voor het eerst voor een vrouwelijke president stemmen, “Make history,” “Stand up for me” en “Make a difference for America.”

Deze slogans verloren hun kracht omdat mede-minderheid Obama in haar spoor bleef. Daarnaast sprak hij consistent sinds zijn optreden op de Democratsiche Conventie in 2004 al over hoop en verandering en bracht hij die boodschap beter over. Naarmate de race verder ging, veranderde Clinton haar koers. Tijd om haar staat van dienst en zijn gebrek aan ervaring te onderstrepen, “Ready on Day One,” “You're picking a president” en “Big Challenges, Real Solutions.”

Dat werkte ook niet want Obama bleef winnen. Van een beetje plagiaat is nog nooit iemand doodgegaan, dacht Clinton en kwam met “Working for Change, Working for You” en “Organizing for Change.” Met Obama en zijn kenmerkende "Change We Can Believe In " slogan inmiddels op kop bleken die ook geen succes.

Dankzij de nieuwe campagnemanager luidt het nieuwe credo in Clinton's team vanaf nu “Ready for Change, Ready to Lead.” Het laatste is vooralsnog onbeslist; maar dat ze “Ready for Change” is staat als een paal boven water.

Steunpilaar of Rubbere Robbie?

Mitt Romney steunt vanaf vandaag zijn voormalige tegenstander John McCain. Hoe blij moet moet hij zijn met die hulp?

McCain doet erg zijn best, maar vooralsnog lukt het hem niet de meest conservatieve Amerikanen voor zich te winnen. Zijn standpunten over abortus, belastingen en immigratie zijn voor velen te ver verwijderd van hun eigen opvattingen.

Dat Mike Huckabee nog steeds in de race is doet hem ook geen goed. Uit exit polls blijkt keer op keer dat de oer-conservatieven de gouverneur uit Arkansas verkiezen boven McCain. De conservatieve media blijft ook gehakt van McCain maken. Ze noemen hem een "verrader," "de kandidaat die de partij kapot gaat maken" en - het ergste scheldwoord dat een Republikein in de mond kan nemen, "een liberal."

McCain's tegenstanders waren wat dat betreft blijer met Mitt Romney. Voor strenge immigratieregels, tegen abortus en een op-en-top religieus persoon. Maar omdat hij in de loop der tijden nog wel eens van standpunt wisselde kwam zijn campagne tot een voortijdig einde. Zijn Mormonisme deed de man die regelmatig voor flip flopper werd uitgemaakt ook geen goed.

Mitt Romney's steun moet McCain aan die conservatieve kiezers helpen die tot vorige week op hem zouden stemmen. Vanuit die optiek zal McCain blij zijn met zijn hulp. Maar gedurende de campagne sprak Romney zich vaak uit over de minpunten van McCain. Over zijn gebrek aan economische kennis zei hij bijvoorbeeld, "I know that there are some people who think, as senator McCain did, he said, you know, some jobs are leaving Michigan and they're not coming back. I disagree." Hij zei dat, "McCain even voted to allow illegals to collect Social Security."

Romney vatte het werk van McCain als politicus samen als, "If you ask people, 'look at the three things he has done as a senator,' if you want that kind of a liberal Democrat course as president, then you can vote for him. But those three pieces of legislation, those aren't conservative, those aren't Republican, those are not the kind of leadership that we need as we go forward.''

Nu denkt Romney daar dus anders over. Enerzijds is dat politiek: wat gister recht was, is vandaag krom. Anderzijds kan het als het zoveelste voorbeeld worden uitgelegd van Romney's dwalende opvattingen, want de gebreken die Romney bij McCain blootlegde waren precies de reden dat mensen op hem stemden. Kiezers herkennen een flip flopper op een kilometer afstand, en dat is voor iedere campagne, hetzij zijn eigen, hetzij die van degene die hij steunt, de doodssteek.

Spanning achter de schermen

Na de winst van Barack Obama in de Potomac Primary lijkt de rest van de voorverkiezingen bijzaak. Maar niet omdat de nominatie hem niet meer kan ontgaan.

Voor het eerst in de campagne, die inmiddels zijn tweede jaar is ingegaan, is Hillary Clinton niet langer de koploper. Obama heeft meer staten dan zij gewonnen en hij heeft meer delegates. Dat die voorsprong tot grote opwinding bij zijn aanhangers leidt is begrijpelijk, maar het einde is nog niet in zicht.

Ten eerste liggen beide kandidaten zo dicht bij elkaar dat de voorverkiezingen geen uitkomst meer kunnen bieden. In totaal zijn er 4049 delegates te vergeven. Hiervan zijn 3253 gewone delegates - die tijdens de voorverkiezingen worden verdeeld- en daarvan zijn er op dit moment 1096 voor Obama en 977 voor Clinton. In de komende maanden staan er nog maar 1180 op het spel. Het Democratische systeem verdeelt deze evenredig zodat de kans zo goed als nihil is dat een van beiden er genoeg gaat winnen om de nominatie zeker te stellen. De kritiek op deze procedure luidt daarom ook wel dat het een "loser-take-all" systeem is.

Daardoor kan een van beiden de benodigde 2025 delegates alleen winnen met behulp van de zogenaamde super delegates, die hun keuze uiterlijk in juli op de Democratische Conventie maken. Van de 796 super delegates zijn er inmiddels nog maar 405 over: 157 hebben al aangegeven Obama te steunen en 234 staan achter Clinton.

Ten tweede zegt de voorsprong niets omdat de delegates van Florida en Michigan nog niet officieel zijn aangewezen. Clinton won beide verkiezingen, maar omdat de staten zonder toestemming van de Democratische partijtop hun verkiezingen vervroegd hadden, hadden de kandidaten besloten ze te boycotten. Maar politiek doorgewinterd als ze is, was Clinton - in tegenstelling tot Obama - "vergeten" haar naam van het stembiljet te halen; maar Obama zal ze zeker niet zonder slag of stoot aan haar over laten.

Ten derde is het de vraag wat er met de 26 delegates van John Edwards gaat gebeuren. Hij stapte vorige maand uit de race en heeft zich op dit moment nog voor geen van beiden uitgesproken. Zowel Clinton als Obama hengelen naar zijn steun, maar of zijn endorsement ook betekent dat hij of zij zijn delegates krijgt is onduidelijk.

De Democratische partijtop moet over deze zaken op korte termijn een beslissing gaan nemen; en de uitkomst bepaalt wie de genomineerde wordt. De vraag is of de verliezer het erbij zal laten zitten of de rechter om een beslissing zal vragen. Dat zal de winnaar niet ten goede komen in de race tegen de Republikeinen. Met die wetenschap is het niet verwonderlijk dat de spanning achter de schermen op dit moment steeds verder oploopt.

Roofdieren in de rechtszaal

Nieuwe reclamevoorschriften van de Amerikaanse Orde van Advocaten moeten duidelijkheid scheppen. Vooralsnog leiden ze tot verwarring en boosheid.

Pitbulls, wolven en haaien mogen niet meer. Leeuwen en tijgers wel, zolang ze maar geen geluid maken. Nadat het aantal klachten over de steeds creatievere reclames van Amerikaanse advocatenkantoren de laatste jaren explosief steeg, besloot de Orde van Advocaten de regels aan te scherpen. Informatie moet voortaan het publiek een realistisch beeld geven waartoe advocaten in staat zijn.

Voorstanders van de strengere regels vinden dat sommige reclames het aanzien van het vak aantasten. Avocatenkantoren die hun vasthoudendheid willen onderstrepen door pitbulls te gebruiken zouden de weg vrijmaken voor reclames met krokodillen, hyenas en piranhas. Dit leidt tot een versterking van het vooroordeel over advocaten als bloeddorstige roofdieren en rechtszaken worden tot ordinaire jachtpartijen gedegradeerd.

Maar om op te vallen als klein kantoor in een medialandschap dat gedomineerd wordt door aansprekende reclames, is creativiteit van levensbelang, claimen tegenstanders. Bovendien zijn de regels zo subjectief dat niemand er een touw aan vast kan knopen. Zo mocht het advocatenkantoor Panter, Panter & Sampedro een panter als mascotte aanhouden; en de nieuwe regels laten ook ruimte voor het gebruik van leeuwen, omdat deze dieren gracieus en nobel zijn en het ambt dus positief belichten.

Advocaat Marc Andrew Chandler is er nog boos over. Zijn reclame waarin een pitbull met een puntenhalsband de hoofdrol speelde werd afgekeurd. Hij belde de Orde van Advocaten om opheldering te vragen. Tevergeefs, zo bleek. 'Het bleef angstvallig stil toen ik vroeg wat ze liever in een donker steegje zouden tegenkomen, een pitbull of een leeuw.

Obama verslaat Clintons

Senator Barack Obama is er dit weekend in geslaagd van Clinton te winnen. Maar hij gaf niet allleen Hillary alle hoeken.

Dit weekend stak Obama de voorverkiezingen in Maine, Louisiana, Washington, Nebraska en de Virgin Islands in zijn zak. En de voorspellingen voor morgen, als het District van Columbia, Virgina en Maryland hun stem uitbrengen, zijn hem ook gunstig gezind.

Het team van Hillary moest iets doen en daarom verving Clinton vandaag haar campagnemanager. "Patti Solis Doyle has done an extraordinary job in getting us to this point -- within reach of the nomination -- and I am enormously grateful for her friendship and her outstanding work, " zei Clinton in een statement, maar haar nieuwe manager, de chief of staff van de voormalige First Lady, "will lead our campaign with great skill toward the nomination."

Dat ze de komende dagen tegen meer nederlagen aan gaat lopen, heeft Clinton inmiddels geaccepteerd. “This is going to be a better month for Senator Obama than it will be for us,” aldus een woordvoerder, “We believe next month will be a better month for us than it will be for him.” Op 4 maart gaan Ohio en Texas -goed voor 369 delegates - naar de stembus en met name in de laatste staat hoopt Clinton dankzij de grote Latino bevolking haar slag te slaan.

Ondertussen deelde Obama ook Bill nog een tikje uit. De voormalige president was voor de gesproken versie van zijn boek "Giving: How Each of Us Can Change the World" voor een Grammy genomineerd.

Maar tijdens de uitreiking van de 50ste Grammy Awards bleek ook hij geen partij voor Obama. De senator uit Illinois ging aan de haal met de prijs voor zijn audio boek "The Audacity of Hope: Thoughts on Reclaiming the American Dream;" zijn tweede Grammy nadat hij de prijs in 2005 ook al won voor "Dreams of My Father."

Waarschijnlijk is het noemen van de naam Barack Obama op dit moment voldoende om de sfeer in huize Clinton goed te verpesten.

Implosie gevaar

Hillary Clinton's problemen stapelen zich op. Haar voorsprong op Barack Obama wordt kleiner, ze moest haar eigen fortuin aanspreken om campagne te voeren en, volgens de peilingen, maakt ze minder kans dan haar tegenstander om John McCain in november te verslaan. Is Clinton een gepasseerd station?

Na zijn overwinning gister in Louisiana, Washington en Nebraska heeft Barack Obama inmiddels de voorverkiezingen in 18 van de 28 staten gewonnen. De voorspellingen voor de Potomac Primary - de voorverkiezingen in Virginia, het District of Columbia en Maryland - van volgende week gaan uit van meer overwinningen voor Obama. Inmiddels heeft hij meer 'gewone' delegates dan zij, en ligt zij slechts dankzij de superdelegates nog voor op de senator uit Illinois.

Ook op het financiele vlak loopt Obama bij haar weg. Hoewel ze sinds Super Tuesday meer dan $10 miljoen ophaalde, verklaarde een campagnemedewerker van Obama dat hij nog meer geld had binnen gehaald. En wie niet in het "follow the money' principe gelooft, volgens peilingen is de kans dat Obama McCain in november kan verslaan ook groter dan haar kansen tegen de zo goed als zekere Republikeinse kandidaat.

Zelfs als de nominatie zeker weet te stellen, is ze nog niet uit de problemen. Ten eerste is de kans groot dat ze die alleen weet te winnen met de hulp van super delegates. Dat maakt haar de kandidaat van de partijbonzen en niet van de gewone leden, die en masse voor Obama stemden. Dat achterkamertjes proces zal haar niet in dank worden afgenomen door de Democratische kiezers.

Ten tweede is Bill op dit moment meer een rem dan een toegevoegde waarde. Hij liet zich een aantal maal negatief uit over Obama en deed daarmee meer kwaad dan goed. Bovendien is het de vraag wie zin heeft om Clinton's running mate te worden. Dat is normaal gesproken al geen ambt waar velen warm voor lopen, maar met Bill in het Witte Huis wordt het vice presidentsschap helemaal een derde viool. Het vinden van de juiste persoon die Clinton kan aanvullen op de vlakken waar ze de hulp hard nodig heeft wordt dus ook lastig.

Terwijl het Hillary team steeds meer in de gevarenzone komt, blijft Obama datgene doen waar hij goed in is. Hij trekt volle zalen, geeft inspirende speeches en hij kan op steeds meer geld en endorsements rekenen. Na volgende week is de kans groot dat hij haar in het totale aantal delegates voorbij gaat, wat de kans groter maakt dat de super delegates die zich op dit moment nog niet voor een kandidaat hebben uitgesproken hem zullen gaan steunen. Zodra dat moment daar is, kan de implosie van Clinton's campagne niet lang meer duren.

McCain's running mate

Het hing al een paar dagen in de lucht, maar vandaag kwam het hoge woord eruit: Mitt Romney is uit de race gestapt. Wat betekent dit voor zijn voormalige tegenstanders?

Romney is niet alleen een illusie armer; zijn mislukte gooi naar de nominatie heeft hem zo`n $35 miljoen gekost. Niet dat we medelijden met hem hoeven te hebben. Met een geschat eigen vermogen van rond de $250 miljoen kon hij wel een potje breken. Daarnaast heeft hij zijn eigen marktwaarde - hetzij voor een baan in de private sector, danwel een hernieuwde poging in 2012 - aardig opgeschroefd.

Maar dat is bijzaak. Belangrijker is hoe John McCain met deze ontwikkeling omgaat. Hij gaf vandaag een speech aan tijdens de jaarlijkse Conservative Political Action Conference. De CPAC is een vergadering van Amerika's 6000 meest conservatieve conservatives waarbij zelfs Dick Cheney als ruimdenkende liberaal bij afsteekt. McCain stond voor de belangrijke taak om hen van zijn conservatieve denkbeelden te overtuigen. En dat was lang niet makkelijk, want volgens de aanwezigen is er weinig verschil tussen hem en Hillary Clinton. Dat soort mensen dus.

McCain deed zijn uiterste best. Hij haalde enkele malen de conservatieve filosoof Edmund Burke aan, onderstreepte zijn afkeur voor abortus en sprak zich uit voor het benoemen van conservatieve rechters in Amerika's Suprme Court. "I am proud to be a conservative, and I make that claim because I share with you that most basic of conservative principles: that liberty is a right conferred by our Creator," aldus de 71-jarige presidentskandidaat.

Hij hengelde zo openlijk naar de steun van de CPAC leden omdat hij, ondanks zijn grote voorsprong op Mike Huckabee, niet voor de volle 100 procent op de steun van de miljoenen conservatieven kan rekenen. Want hoewel hij afgelopen dinsdag de grote winnaar was, won hij delegates in staten die tijdens de verkiezingen in november zo goed als zeker naar de Democratische kandidaat zullen gaan: New York, California en Delaware. Zo kozen bijvoorbeeld slechts twee van McCain's dinsdag gewonnen staten in 2004 voor president Bush.

McCain heeft dus een probleem; en Huckabee zou wel eens het antwoord op zijn gebeden kunnen zijn. De voormalige priester - die de Bijbel letterlijk neemt - doet het buitengewoon goed bij de conservatieven. Dus McCain kan zich of in een onmogelijke bocht wringen door zich conservatiever voor te doen dan hij is - en het risico lopen gematigden en onafhankelijke stemmers te verliezen, dankzij wiens steun hij nu is waar hij is, of hij vraagt Huckabee om zijn vice-president te worden.

Dit scenario ligt redelijk voor de hand, want het is ook voor Huckabee zeer voordelig. Dat hij nu nog in de race is, met een bescheiden budget en een buitenlandse zaken kennis die ook op de Bijbel gebaseerd lijkt te zijn, is op zich al een wonder. Bovendien weet hij ook dat hij de nominatie nooit gaat winnen, want daarvoor is zijn achterban te klein. Als vice presidentskandidaat krijgt hij meer, veel meer, dan waar hij ooit op had durven hopen. Romney's vertrek lijkt dus de Republikeinse partij de rust te hebben gebracht die na Super Tuesday verwacht mag worden.

Is it a bird? An airplane? No, it's Superdelegate

Bill Clinton is er een. En de voormalige president Jimmie Carter, oud vice-president Al Gore en speaker of the House Nancy Pelosi ook. Waar komt de super delegate vandaan, wat is zijn rol en hoe is de verwarring ontstaan over het precieze aantal dat beide kanidaten claimen?

Tot het begin van de jaren zeventig werden de Democratische nominaties min of meer aangewezen in de welbekende achterkamertjes tijdens een proces waar de kiezers maar deels invloed op konden uitoefenen. Maar na de voor de Democraten kansloos verloren verkiezingen van 1972 was het tijd voor verandering.

Groeperingen en belangenorganisaties binnen de Democratische partij die voor die tijd niet of nauwelijks politiek actief waren waren namelijk van mening dat ook zij gehoord moesten worden in het nominatie proces. Om aan de wensen van milieu activisten, feministen, minderheden en anderen te voldoen werd het systeem aangepast. Bij de Democratische partij past immers niets anders dan een democratische verkiezing, was de redenering.

De veranderingen hielden dat ongeveer 40 procent van het totale aantal delegates dat een kandidaat nodig heeft voor de nominatie niet langer tijdens de voorverkiezingen werd gekozen. Deze zogenaamde ongebonden delegates - de officiele naam voor de super delegates - zijn belangrijke politici binnen de partij, zoals oud-presidenten, vice presidenten en partijleiders. Zij mogen zelf weten aan wie hun stem geven; dat in tegenstelling tot de delegates die tijdens de voorverkiezingen evenredig verdeeld worden en zich aan de keuze van de kiezer moeten houden. De achterliggende gedachte is dat een politicus die dankzij de steun van een bepaalde groep verkozen is, zijn stem aan een presidentskandidaat kan geven die opkomt voor de belangen van die groep.

Hoewel dit systeem met de beste democratische bedoelingen is bedacht, stuit het inmiddels op verzet. Idealisten en activisten hebben plaats gemaakt voor lobbyisten; en politici die ooit gekozen waren om zich hard te maken voor een bepaalde zaak zijn inmiddels ook vatbaat voor het grote geld, is het verwijt. Normaal gesproken werd er weinig aandacht besteed aan deze kritieken, omdat de 'gewone' delegates - en dus de kiezers - al voor de Conventie een kandidaat hadden aangewezen.

Dit jaar is dat echter anders, omdat Hillary Clinton en Barack Obama in nek aan nek liggen, waardoor de super delegates wel eens de doorslag zouden kunnen geven. Hun officiele aantal wordt pas tijdens de Democratische Conventie in maart vastgesteld, maar voorlopig staat de teller op 796. Het totale aantal delegates dat een kandidaat nodig heeft voor de nominatie is 2025.

Maar omdat niemand precies weet welke super delegate welke kandidaat gaat steunen is er verwarring over het totale aantal delegates waar Clinton en Obama zeggen op te kunnen rekenen. Volgens CNN heeft Clinton 193 en Obama 106 super delegates; CBS houdt het op 209 (Clinton) en 118 (Obama) en AP's voorspelling is 201 en 118 in het voordeel van Clinton. Kortom, zelfs na Super Tuesday heeft de Amerikaanse media nog voldoende superlatieven tot zijn beschikking om de spanning in de Democratische verkiezingsstrijd te beschrijven.

Super Duper Tsunami Tuesday

Iedereen heeft maanden naar deze dag uitgezien. Het feit dat er nog niets beslist is in het Democratische kamp werkt in het voordeel van Senator Barack Obama.

Terwijl de cijfers binnendruppelen worden twee dingen duidelijk. Zoals voorspeld wint John McCain de Republikeinse nominatie. Dat Hillary Clinton voor ligt op Obama is geen verrassing. Dat zij haar winst nog steeds niet veilig heeft gesteld, is ook geen nieuws.

Maar om de impact van Obama te begrijpen is het noodzakelijk om een stap terug in de tijd te nemen. Clinton was voorpaginanieuws in 1992 toen haar man president werd. Gedurende acht jaar kon zij meeliften op zijn naamsbekendheid. Zij nam deel aan vergaderingen waar wereldbeleid werd uitgestippeld vanwege het simpele feit dat ze getrouwd was met de meest belangrijke politicus op aard.

Zodra hij het Witte Huis moest verlaten zette zij haar eerste eigen stappen in de landelijke politiek. In 2000 werd ze verkozen tot senator van de staat New York. Nadat ze in 2006 herkozen werd deed ze wat iedereen van haar verwachtte. Ze stelde een onderzoekscomitee samen en begon zich voor te bereiden op haar eigen gooi naar het presidentsschap.

Ondertussen had men, zowel op het nationale als op het internationale vlak, het steeds meer gehad met de unilaterale politiek van president Bush. Irak, Guantanamo Bay, het Kyoto verdrag, alles deed terug verlangen naar de tijd dat Amerika nog aanzien had in de wereld. Meesurfend op dit sentiment was Clinton de meest aangewezen kandidaat om die tijden te doen herleven.

Vanaf het moment dat zij zich officieel kandidaat stelde was zij de gedoodverfde opvolger van president Bush. De race begon een jaar eerder dan verwacht en gedurende al die tijd bleef zij de frontrunner. Niets leek haar in de weg te staan om de 44ste president van Amerika te worden.

Maar opeens kwam daar, schijnbaar uit het niets, Barack Obama. Zonder een herkenbare naam, zonder een landelijke organisatie en ook nog zwart leek zijn kandidaatstelling bij voorbaat kansloos. De naam Clinton lag op ieders lippen, terwijl hij vanaf nul een campagne moest bouwen. Na de eerste voorverkiezingen bleek dat hij een taaiere kandidaat was dan gedacht. Hij sleepte miljoenen binnen, won primaries en kon op de ene na de andere toonaangevende endorsement rekenen.

En wat een jaar, of zelfs enkele maanden, onmogelijk was, lijkt nu toch te gebeuren. Ondanks al haar voordelen is Clinton er nog steeds niet in geslaagd de nominatie te winnen. Hoe langer de strijd voorduurt, hoe zenuwachtiger zij moet worden. Want het voortduren van het gevecht werkt in Obama's voordeel.

De Amerikanen die nog niet gestemd hebben zullen nieuwsgieriger worden naar deze inspirerende politicus; en dat zal voor hem werken. Wie in staat is de zogenaamd bij voorbaat al gekozen president zo veel tegenstand te bieden, is in staat het schijnbare onmogelijk te overkomen. Er is nog niets besloten en die onzekerheid werkt voor hem en tegen haar.

Boring Monday

Gevangen tussen Super Sunday en Super Tuesday is Boring Monday een goede dag voor reflectie.

De ene helft van het land is nog aan het bijkomen van Super Bowl Sunday. Sportfanaten raken niet uitgepraat over de winst van de New York Giants. Met nog minder dan drie minuten op de klok was de stand in het voordeel van de New England Patriots. Het leek erop dat zij hun "perfect season" een "perfect ending" zouden geven. Maar een prachtige bal van de Giants quarterback, een schijnbare onmogelijke vangbal en een touchdown later was die illusie voorbij. Zelfs voor iemand die de spelregels maar half beheerst was het een prachtige ontknoping.

Terug naar de realiteit. Gaat morgen - Super Duper Tuesday - eenzelfde last minute plot krijgen? Dat hangt ervan af voor welk team je bent.

Aan Republikeinse zijde lijkt John McCain de winst niet meer te kunnen ontgaan. Nadat zijn campagne deze zomer op sterven na dood was, beleefde hij een Giants-achtige opleving. Hij ontsloeg seniorleden van zijn staf, regelde een lening en won in voldoende staten om opeens de gedoodverfde frontrunner te worden. Hoewel conservatieve Republikeinen nog steeds gruwen van de gedachte dat McCain hun partij gaat vertegenwoordigen lijken noch Mitt Romney noch Mike Huckabee daar verandering in aan te kunnen brengen.

Het Democratische kamp daarentegen lijkt op een gelijkspel af te stevenen. Het gat tussen Hillary Clinton en Barack Obama wordt steeds kleiner; volgens kenners wordt morgen alleen beslist dat er nog niets beslist is. Daardoor worden voorverkiezingen in staten zoals Nebraska, Maine en Hawaii opeens van het grootste belang. Ook in D.C. - waar op 12 februari gekozen wordt - is dat te merken. Presidentiele advertenties zijn niet meer van de televisie weg te slaan en het voetvolk van Clinton en Obama laat steeds meer van zich horen.

En ondertussen geniet Amerika. Dit is een strijd zoals ze die lang niet meer hebben meegemaakt. Hoewel het in 2000 ook lang onrustig was, konden Amerikanen zelf geen invloed meer uitoefenen nadat de verkiezingen onderwerp van een rechtszaak waren geworden. In 2004 was de spanning ook ver te zoeken; echt warm lopen voor John Kerry was zo goed als onmogelijk.

Nu is dat anders. Alle voorverkiezingen tussen de twee minderheden zijn van historisch belang en er wordt op een ongebruikelijk nette manier campagne gevoerd. Hoewel al die extra campagnedagen het uiterste van de kandidaten vergen, heeft de winnaar van de Democratische nominatie er uiteindelijk baat bij.

Terwijl McCain vanaf morgen hoogstwaarschijnlijk op zijn lauweren kan rusten, gaat het gevecht op leven of dood tussen Clinton en Obama door. En wie deze strijd wint, zal in november McCain op zijn/ haar sloffer verslaan.