"To Swaffle?" Niet op de lijst

Amerika is niet alleen te groot voor één woord van het jaar; afgelopen jaar gebeurde er zoveel dat zelfs een top tien onvoldoende zou zijn. Een overzicht van de meest in het oog springende nieuwe woorden die 2008 tekenden. En nee, “to swaffle” heeft de lijst niet gehaald.

Verkiezingen zorgen altijd voor een schat aan nieuwigheid, maar met zoveel grote namen kon een explosie niet uitblijven. “Obamania” beschreef de gekte die door het land heen ging toen Obama de nominatie en vervolgens het Witte Huis won; lijders aan de “Clinton fatigue” werden moedeloos bij de gedachte aan weer een president Clinton; “maverick” McCain hamerde tevergeef op zijn rebelse karakter; en Palin riep zichzelf uit tot “hockey mom” waar haar tegenstanders niets anders zagen dan “Caribou Barbie.” Maar het enige woord dat er toe doet - ondanks “Joe the Plumber,” “the reverse Bradley effect” en “fist jab” - is “change.”

Crises zijn ook goed voor de creativiteit. Het credo “meer doen met minder” gaat immers niet op voor taalgebruik. “Staycation” is de nieuwe variant op vakantie in eigen huis; aan “recessionistas” zijn de kortingen op het kledingbuget niet te zien; en wie in deze tijd “TBTF” is heeft geluk: "too big to fail" geeft recht op een “bail out.”

China schreef geschiedenis met de Olympische Spelen; en ook woordkunstenaars deden een gooi naar goud. Vooraf domineerde in de Amerikaanse media berichten over de smog in “Greyjing;” achteraf waren de Spelen “(Michael) Phelpsian” geweest, zelfs met dat “age doping” incidentje.

Deze lijst is natuurlijk niet uitputtend. Voor het gemak laten we “gas-sippler,” “digital cliff,” “DWT,” “Throwie” en vele andere buiten beschouwing. Maar één ding is duidelijk: in Amerika gaat 2008 niet de boeken in als het jaar dat een paar scholieren met hun piemel regen de Taj Mahal sloegen.

Omgekeerde wereld

Zevende en laatste deel van de serie waarin mensen vertellen hoe ze aan een werkvergunning voor Amerika kwamen.

De onmogelijkheid hem op korte termijn een werknemersvisum te bezorgen strookte niet met zijn werkgever's ambitie iemand zo snel mogelijk naar Amerika te sturen, zegt Tal Nadari (32), marketing/ sales manager bij Lucas Bols. “Voor zo`n visum moest ik minimaal een jaar voor hen gewerkt hebben, en ik zat er pas een maand. Ook geeft Amerika jaarlijks maar 140.000 van dat soort visa uit en had de aanvraag binnen twee weken de deur uit gemoeten.”

In overleg met visum-adviesbureau VisaVersa kwam Nadari erachter dat een E visum uitkomst bood. Eén van de voorwaarden van dit 'treaty trader/investor' visum is dat je bedrijf substantiëel in Amerika gaat investeren, zegt Nadari. “Dat we zijn we zeker van plan. Jenever is populair bij Amerikaanse barkeepers die klassieke drankjes willen schenken.”

Terwijl het Amerikaanse consulaat het investeringsplan nog moest goedkeuren, vertrok Nadari vast richting New York. “Lucas Bols doet het wat anders. Normaal gesproken gaat iemand eerst met een zes maanden geldig business visum het bedrijf opzetten. En heb je na een half jaar een kantoor, telefoonaansluiting, een bankrekening en dat soort dingen, dan pas dien je je plan en visum aanvraag in. Ik vertrok meteen nadat wij ons plan hadden opgestuurd. Ik heb nu dus ook nog geen E visum”

Maar dat duurt niet lang meer, zegt Nadari. “Ik heb net gehoord dat het plan in behandeling is genomen. Binnenkort moet ik dus terug naar Nederland om de aanvraag op het consulaat mondeling toe te lichten; en dan weet je dat het wel goed zit.”

Nadari verhuisde negen maanden geleden naar New York om vanuit daar de marketing van Lucas Bols jenever voor zijn rekening te nemen. Hoe lang hij blijft hangt mede af van hoe succesvol de herintroductie van jenever op de Amerikaanse markt is.

“Zwaard van Damocles”

Deel zes van de serie waarin mensen vertellen hoe ze aan een Amerikaanse werkvergunning kwamen.

“Ik leef met veel vragen,” zegt Jurriaan Peters (33), neuroloog in opleiding aan Harvard University in Boston. Hij mag weliswaar nog 3,5 jaar blijven, maar “één van de voorwaarden van mijn J visum is dat ik, zodra ik klaar ben, voor minimaal twee jaar terug moet naar Nederland.” En dat ziet Peters niet zitten.

Er zijn wel ontsnappingsmogelijkheden, zegt hij, maar voor medici zijn die dun gezaaid. “Om voor een J visum in aanmerking te komen heb je een 'Statement of Need' van het ministerie van VWS nodig. Daarin staat dat er in Nederland behoefte is aan iemand met de specifieke kennis die je opleiding biedt. Wil je vervolgens onder de verplichte terugkeer uitkomen, dan volstaat voor de meeste beroepsgroepen een brief van de Nederlandse overheid met de mededeling dat die 'need' niet meer bestaat: 'jullie mogen hem houden.' Voor medici werkt dat niet zo. Er wordt geen onderscheid tussen Nederland en ontwikkelingslanden gemaakt en Amerika wil het verwijt vermijden dat hun systeem in bepaalde landen een 'brain drain' van doktoren veroorzaakt.”

Aangezien zelfs het aanbod van een baan in de staf geen uitkomst biedt, is Peters' beste kans om te mogen blijven de 'excessive hardship' clausule. “Je kan je daar op beroepen als de situatie in je eigen land onveilig is, of wanneer een heel gezin weg moet omdat één gezinslid buitenlander is. Daarom wil ik graag voordat mijn visum in 2012 afloopt twee kinderen hebben,” zegt hij lachend.

Hoewel hij soms “de sport van de pijnlijke papierwinkel” inziet, baart zijn onzekere situatie hem wel zorgen, zegt Peters. “Het hangt toch als een soort zwaard van Damocles boven ons hoofd.”

Peters woont ruim twee jaar in Amerika en heeft onlangs met zijn Amerikaanse vrouw een huis in Boston gekocht. Blijven is wat hem betreft de enige optie.

“Best gladjes”

Deel vijf uit de serie waarin mensen vertellen hoe zij aan een Amerikaanse werkvergunning kwamen

Achteraf verliep het aanvragen van zijn F1 studentenvisum “best gladjes,” zegt Ramon Piñol (28) promovendus in de neurobiologie. “Maar de procedure is best intimiderend. Als je bijvoorbeeld het consultaat in Amsterdam belt, is de eerste vraag 'wat is je credit card nummer?' Het maken van een afspraak kost namelijk € 15,-.”

Voordat hij als 'exchange scholar' aan de slag kon aan de George Washington University in Washington, D.C. moest worden aangetoond dat er geen Amerikaan was die beter op die plek paste, zegt Piñol. “Mijn professor moest zelfs advertenties plaatsen om te bewijzen dat er echt hard naar die ene Amerikaan gezocht werd. Of er daadwerkelijk iemand is langs gekomen weet ik niet. Die zoektocht ging buiten mij om. Maar het duurde wel lang voordat de universiteit het groene licht kreeg om me aan te nemen.”

Toen Piñol na twee jaar solliciteerde naar een promotie-plek begon het circus opnieuw. Maar dit keer was hij voorbereid op wat hem op het consulaat te wachten stond. “Tijdens een interview werd ik lang doorgezaagd over mijn band met Nederland. De positie is van tijdelijke aard dus willen ze er zeker van zijn dat je daarna weer terug gaat. Gelukkig staat mijn moeder's huis op mijn naam en waren die eigendomspapieren voldoende bewijs.”

Als zijn onderzoek over vijf jaar klaar is, wil Piñol een green card aanvragen. Ervaren als hij inmiddels is ziet hij die procedure vol optimisme tegemoet. “Als ik tegen die tijd maar een paar publicaties op mijn naam heb staan. Ik hoor van veel wetenschappers dat het dan geen probleem moet zijn. In principe.”

Piñol is getrouwd en woont inmiddels ruim twee jaar in het centrum van Washington, D.C. Ze willen graag in Amerika blijven, maar omdat zijn vrouw ook buitenlander is zal dat niet zonder slag of stoot gaan.

Race tegen de klok

Deel vier uit de serie waarin mensen vertellen hoe zij aan een Amerikaanse werkvergunning kwamen.

Het aanvragen van zijn L visum ging gepaard met “lichte paniek,” zegt Derck Jan Smits (36), general manager Noord-Amerika voor SNS Property Finance International. “Het duurde allemaal lang omdat het openen van een kantoor in Amerika voor SNS een nieuwe operatie was. Bij de immigratiedienst maakt men zich dan toch iets meer zorgen, omdat ze bang zijn dat je het allemaal verzonnen hebt. En ondertussen kwam het tijdstip waarop mijn hoogzwangere vrouw niet meer zou mogen vliegen steeds dichterbij.”

Zelfs nadat de aanvraag was goedgekeurd kon Smits niet achter over leunen, zegt hij. “Ik kreeg alle papieren die we nodig hadden om naar het consulaat te gaan 25 dagen voor ons vertrek. Voordat je daar een afspraak kan maken ben je zo 10 dagen verder. Daarna moet op het consulaat alles gecheckt worden en dan moet het ook nog eens teruggestuurd worden. Zo kwamen de visa van mijn vrouw en zoontje drie dagen voordat we zouden vliegen; de mijne werd op vrijdag bezorgd, minder dan 24 uur voordat ons vliegtuig vertrok.”

Smits' L visum is van toepassing bij 'intra-company transfers' en geldig voor één jaar. Verlengen is geen sine cure, zegt hij. “Ze willen een update van het business plan zien. Ze willen weten hoeveel man we hebben aangenomen. We moeten aantonen dat het bedrijf dat we kwamen opzetten realiteit is geworden. Het bij elkaar krijgen van alle juiste papieren kost tijd en daarom zit de Amerikaanse immigratie advocaat die SNS heeft ingehuurd nu al te pushen. En mijn visum loopt pas over vier maanden af.”

SNS zond Smits voor drie jaar uit; en hij woont nu bijna een jaar met zijn vrouw en twee kinderen in een buitenwijk van Washington, D.C. Wat daarna gaat gebeuren hangt af van zijn werkgever en gezin.

Niet te missen kans

Deel drie uit de serie waarin mensen vertellen hoe zij aan een Amerikaanse werkvergunning kwamen.

Ze hield er al lang rekening mee, maar toch kwam de verhuizing onverwacht, zegt Huyen Pham (35). “Mijn ouders wilden naar Amerika omdat we hier familie hebben. Via mijn oom en tante vroegen zij een green card aan, maar ze stonden wel eerst zo`n 12 jaar op een wachtlijst.” Voor dergelijke aanvragen via familie geldt de regel: hoe groter de mate van afhankelijkheid des te eerder je er één krijgt.

Toen haar ouders' aanvraag werd goedgekeurd, kwam Pham ook in aanmerking voor een green card, wat weliswaar opnieuw 8 jaar duurde. “Maar ik moest wel binnen twee jaar beslissen, anders vervalt het aanbod, Het verkrijgen van een green card ziet de Amerikaanse immigratiedienst als een recht. En dat vervalt als ik er geen gebruik van zou maken.”

Hoewel ze Nederland mist, was het een bewuste keuze om te gaan. “Ik mag hier wel werken, maar als Nederlandse belastingadviseur weet ik niets van het Amerikaanse stelsel. Maar ik wilde de ervaring niet missen. En we kregen er veel voor terug. Zoals wij wonen bijvoorbeeld. ”

Pham kon niet zomaar vertrekken. “Ik moest mijn vriend Patrick overtuigen en hij was best anti-Amerikaans. En hij moest vervolgens zijn werkgever vragen hem naar Amerika te sturen. De green card geldt namelijk alleen voor mij. Gelukkig kunnen consultants overal werken”

Na twee jaar weet Pham nog niet of ze wil blijven. “Maar ons zoontje is Amerikaan. Als we ooit terug willen naar Amerika kan hij een nieuwe green card voor ons sponsoren als hij 21 is. Alhoewel, tegen die tijd zijn wij 65,” voegt ze er lachend aan toe.

Pham is inmiddels getrouwd en woont met haar man en twee kinderen in Washington, D.C. Als zijn werkvergunning over een jaar afloopt kan die met drie jaar verlengd worden; of hij daar gebruik van gaat maken weten Pham en hij nog niet.

“Er zijn wat privileges.”

Deel twee uit de serie waarin mensen vertellen hoe zij aan een Amerikaanse werkvergunning kwamen.

De aanvraag voor Wijnand Marchal (35) verliep probleemloos. Dat laat zich raden: hij is de eerste secretaris op de Economische afdeling van de Nederlandse Ambassade in Washington, D.C. “Voor diplomaten is dit natuurlijk een standaard procedure waarbij niet omslachtig gedaan wordt,” zegt hij, “Er worden ten slotte jaarlijks zoveel BZ-ambtenaren uitgezonden.” Bovendien is de band tussen beide landen uitstekend, zegt hij, zodat Nederlanders in Amerika op basis van reciprociteit even vlot behandeld worden als Amerikanen in Nederland.

Marchal kon voor zijn visum terecht bij een aparte afdeling van het Nederlandse ministerie van BZ, “en dat ging snel. Zodra het visum is verstrekt, kun je naar Amerika waarna een aanmeldingsprocedure bij het 'State Department' volgt. De ambassade zorgt ook voor de aanvraag van je rijbewijs. Er ging wel wat tijd overheen, maar je weet dat het goed komt. Ik heb in de hele procedure geen Amerikaan gesproken en ben niet eens op het Amerikaanse consultaat geweest.”

Zijn diplomatieke visum geeft recht op een 'diplomatic identity card,' zegt Marchal, “en dat is handig zodat ik niet voor ieder bezoek aan een Amerikaans ministerie mijn paspoort hoef mee te nemen.” Ook kwam zijn vrouw via zijn diplomatieke visum in aanmerking voor een speciale werkvergunning. Een ander voordeel is dat hij met zijn visum bij aankomst op een Amerikaans vliegveld niet in de rij voor de buitenlanders hoeft te staan, “en dat gaat een stuk sneller. Er zijn wat privileges, maar het is dan ook je werk.”

Marchal en zijn vrouw wonen sinds anderhalf jaar in Washington, D.C. Ze blijven sowieso nog anderhalf jaar waarna de volgende buitenlandse post zich zal aandienen.

Een lot uit de loterij

Negentig procent van de Amerikanen vindt dat het land op de verkeerde weg is; en toch willen ieder jaar honderden Nederlanders aan de slag in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Maar een werkvergunning voor Amerika komt je niet aanwaaien. Het betekent lang wachten, intimiderende bureaucratie en nagelbijten. En soms kan je zelfs met de felbegeerde stempel in je paspoort niet rustig achterover leunen. Deel één uit een de serie waarin zes mensen vertellen hoe het hen lukte om in Amerika te gaan werken.

Sander Kooijman (30) kon zijn geluk niet op toen hij hoorde dat hij een green card gewonnen had. “Voor de meeste visumaanvragen moet je van tevoren van alles aantonen, maar voor de loterij geldt 'nul kwalificaties, alleen geluk.'” De Amerikaanse overheid organiseert jaarlijks deze loterij waarbij 50.000 werkvergunningen te vergeven zijn. Toen Kooijman meedeed schreven zich meer dan 4 miljoen mensen in.

“Om mee te doen moet je het equivalent van een Amerikaanse middelbare school diploma laten zien of aantonen dat je één jaar werkervaring hebt.” Inschrijven kan via de web site van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken of bij speciale bureaus. “En als je een in mei een groot pakket ontvangt weet je dat je gewonnen hebt.”

Dat betekent echter nog niet dat je je green card direct krijgt, zegt Kooijman. “Eerst krijg je een dokter toegewezen bij wie je langs moet voor een medische keuring. De uitslagen van de test gaan naar het consulaat. Blijkt uit de longfoto dat je TBC hebt dan kom je pas na behandeling in aanmerking. Een positieve AIDS test is een directe 'deal breaker.'”

Het nadeel van de loterij is dat je geen zicht hebt op de uitslag, aldus Kooijman. “Het was de tweede keer dat ik meedeed en je hebt een kans van één op 80. Ik was daarom ook al op een andere manier bezig om aan een visum te komen.”

Kooijman, producer bij de onafhankelijke filmmaatschappijElysian Entertainment, woont sinds 2004 in New York. Terug naar Nederland kan altijd, maar dat is voor hem in de nabije toekomst geen optie.

Burger King onderbroek wint

Virgin is het gelukt met cola en een vliegmaatschappij. Ralph Lauren's verf is bijna net zo succesvol als de kledinglijn. En de verkoop van Marlboro jassen doet nauwelijks onder voor die van de sigaretten. Niet iedere brand extension pakt zo goed uit.

Marketing consultancy TippingSprung deed onderzoek naar de grootste missers van 2008. Eervolle vermeldingen waren er voor Coca Cola's kledinglijn - gemaakt uit gerecyclde flessen -, Playboy's energiedrankje, Disney`s Doornroosje pennen van $1.200,- en Porsche's $100.000,- Design Kitchen.

De derde plaats was voor was de travel site van Kanye West. De rapper droeg zelf in belangrijke mate bij aan zijn verkiezing: hij werd dit jaar twee keer meteen na aankomst op een vliegveld gearresteerd omdat hij een fotograaf geslagen had.

Het zilver ging naar Kellogg's hip-hop street wear. Dat de cornflakes gigant net naast de eerste plaats greep lag niet aan de gangsta jeans met Frosty the Tiger opdruk; de onbetwiste Nummer Eén maakte het simpelweg nog bonter.

Winnaar van de grootste brand extension miskleun 2008, tromgeroffel, de Burger King onderbroek. Bijna de helft van de ondervraagden zag geen enkel verband tussen de twee. Of zoals één kandidaat het samenvatte, “"While people love the Whopper, they don't want to parade around in underwear that says, 'This is where my big, fat ass came from.'”

TippingSprung deed de enqûete voor de vijfde keer. En net als de voorafgaande jaren was oprichter Robert Sprung af en toe met stomheid geslagen. “The bad ideas keep flowing. It's amazing and there's nothing we can do to stop it.” Ondanks de recessie verwacht Sprung niet dat volgend jaar beter zal worden. De man die eerder Precious Moments' zoetsappige doodskisten, Hooters vliegmaatschappij en Salvador Dali deodorant als miskleunen ontmantelde is daarvoor te veel gewaarschuwd.

Nederland moet Obama helpen Guantánamo Bay te sluiten

De Portugese minister van Buitenlandse Zaken Luís Amado schreef zijn Europese collega’s op 11 december jongstleden dat zijn land bereid is gevangenen uit Guantánamo Bay over te nemen. Amado riep de EU-lidstaten op het Portugese voorbeeld te volgen om zo de Amerikaanse regering te helpen bij het sluiten van de gevangenis op Cuba. Zijn aanbod betreft 60 gevangenen waarvan vaststaat dat zij ten onrechte zijn opgepakt. Zij kunnen niet vertrekken omdat hun veiligheid in eigen land niet gegarandeerd is en Amerikaanse anti-terrorisme wetten toelating tot de Verenigde Staten uitsluiten.

Nederland doet er goed aan in beginsel positief op deze oproep te reageren, en wel om de volgende redenen. De VS zijn inmiddels zo verstrikt in het zelf gecreëerde juridische web dat het land zonder internationale hulp niet in staat is op korte termijn van Guantánamo Bay af te komen. Aankomend president Barack Obama kan de gevangenis wel zo snel mogelijk willen sluiten, maar dat gaat hem voorlopig niet lukken. Zo zal alleen al het aanpassen van bestaande wetgeving jaren vergen.

Als boegbeeld van de internationale rechtsorde en zetel van het Internationale Strafhof had Nederland eerder en duidelijker stelling kunnen nemen tegen het wetgevend kunst- en vliegwerk van de Bush regering. Zelfs na de verkapte introductie van 'marteling' en het omzeilen van de Geneefse Conventie bleef het in Den Haag opvallend stil, ook toen het Amerikaanse Hooggerechtshof die wetgeving tot driemaal toe als ongrondwettelijk afwees. Deze omissie kan Nederland nu goedmaken.

Dat bondgenoot Amerika de gevangenis zo snel mogelijk sluit is in het belang van het Westen, en dus ook van Nederland. Guantánamo Bay is iedere democratische rechtsstaat een gruwel en een belangrijke bron van terechte woede in Islamitische kringen. Hoe eerder de Obama regering dat kan verhelpen, hoe beter.

Vóór Nederland - of enig ander Europees land - daadwerkelijk kan besluiten gedetineerden over te nemen moet een aantal vragen afdoend beantwoord worden. Wat is de status van deze ex-gedetineerden? Kunnen zij worden toegelaten als waren zij asielzoekers? Waar en hoe worden ze gehuisvest? Hoe worden zij, indien nodig, geholpen bij hun herintrede in de maatschappij? Wie staat ze bij in hun streven naar een financiële schadevergoeding? En hoe kan voorkómen worden dat zij ‘verdwijnen’ en – wie weet - alsnog tot terrorisme vervallen?

Het verdient aanbeveling dat Nederland zich in principe bereid verklaart de sluiting van Guantánamo Bay politiek te steunen door toelating van een aantal gevangenen. De Tweede Kamer kan daartoe het initiatief nemen. Een brede parlementaire werkgroep met voldoende deskundigheid op internationaal juridisch gebied kan vervolgens - bij voorkeur in overleg met leden van het Europees Parlement - de bovenstaande vragen beantwoorden en bepalen aan welke voorwaarden die toelating moet voldoen.

Wellicht helpt Nederlandse/ Europese steun de VS ook aan een oplossing voor de overige plus minus 200 gevangenen. Zij zijn nooit in staat van beschuldiging gesteld en worden dus naar internationaal recht al bijna zeven jaar onrechtmatig vastgehouden. Hoog tijd om Obama in staat te stellen ook aan deze schande een eind te maken.

Discriminatie op Madison Avenue?

De combinaties Eva Longoria/ Microsoft, Morgan Freeman/ Visa en Michelle Wie/ Nike lijken Amerikaanse minderheden en reclame onlosmakelijk met elkaar te verbinden. Onderzoek maakt echter duidelijk dat de reclame-industrie zelf minder divers is; en als dat niet snel verandert kan dat verstrekkende gevolgen hebben voor Madison Avenue.

Volgens het Bureau of Labor Statistics is 5 procent van alle werknemers in de reclame branche zwart, 3 procent Aziatisch en 8 procent Latino; daarmee blijft de industrie achter bij het landelijk gemiddelde dat 13 procent zwarten, 5 procent Aziaten en 15 procent Hispanics telt. Die cijfers zijn veelzeggend, zeker wie bedenkt dat New York – de stad met de meeste reclamebureaus – voor slechts 45 procent uit blanken bestaat.

De branche is zich bewust van deze scheefgroei en probeert daar naar eigen zeggen al jaren verandering in te brengen. In 2006 had de toegezegde positieve discriminatie echter nog nergens toe geleid zodat de New York City Commission on Human Rights actie ondernam. Zestien bedrijven, waaronder BBDO, DDB, Ogilvy& Mather, Saatchi & Saatchi and Young & Rubicam, beloofden daarop beterschap: binnen drie jaar zou hun personeelsbestand diverser zijn.

Nu die termijn zonder noemenswaardige veranderingen bijna verstreken is jeuken de handen van Cyrus Mehri. Deze advocaat spande in 1996 namens twee zwarte werknemers een rechtszaak aan tegen Texaco. Zij stelden dat het bedrijf bij promoties systematisch de voorkeur gaf aan vaak minder ervaren blanken. Nadat er een tape opdook waarop leden van het hogere management zwarten uitmaakten voor “black jelly beans” moest Texaco een schadevergoeding van $175 miljoen aan alle zwarte werknemers betalen. Mehri herhaalde zijn kunststukje in 1999 toen hij Coca Cola tot een schikking van $193 miljoen dwong.

Als het aan Mehri ligt is nu de reclame-branche aan de beurt. “I've yet to see an industry that has such a consistent record of indifference to minority involvement. They've been on notice a long time, but they just go through the motions and allow a discriminatory climate to continue,” aldus de advocaat. “ They're real laggards, and it's hard to understand why.”

Nancy Hill, CEO van de American Association of Advertising Agencies (AAAA), hoopt dat de branche het probleem zonder externe druk mag proberen op te lossen. Ze erkent dat de industrie nog een lange weg te gaan heeft, “but a lot of things are starting to come together.” En hoewel haar benoeming als eerste vrouwelijke AAAA baas bewijst dat Amerika`s reclamewereld voortgang boekt, is het de vraag of iedereen zich in dat tempo kan vinden. Zo niet, dan gaat Madison Avenue een lastige tijd tegemoet.

Homohuwelijk goed voor de economie

Op 4 november stemde de staat Californie tegen het homohuwlijk. Boze homosexuelen, lesbiennes en hetero's slaan nu terug met "The Mother of All Gay WMD's:" een musical.

In "Proposition 8," vernoemd naar het weggestemde wetsvoorstel, liggen homo`s en in het zwart gestoken Gristenen met elkaar in de clinche. Gelukkig komt dankzij tussenkomst van Jezus - een glansrol van Jack Black - alles toch nog goed.

Bekijk hier de video (met dank aan Funnyordie.com)

See more Jack Black videos at Funny or Die

Regeren in de frisse lucht

Het werd bijna 10 keer duurder dan begroot en de bouw duurde twee keer langer dan gepland. Maar dankzij het nieuwe visitors center ruikt het `s zomers eindelijk niet langer naar zweet op Capitol Hill.

Deze week werd de langverwachte opening van het centrum feestelijk gevierd. Toespraken, muziek en veel blije gezichten. Eenmaal binnen valt al het enthousiasme enigszins dood: het $621 miljoen kostende bouwwerk houdt het midden tussen een shopping mall en een station.

Lange marmeren gangen en een roltrap leiden naar een grote zaal. In deze Emancipation Hall staat een aantal standbeelden, waaronder een reproductie van Lady Liberty. Aangezien het origineel op de koepel van het Capitool staat is het interessant haar eens van zo dichtbij te kunnen bekijken.
Verder wat voorname mensen in steen van wie ik nog nooit eerder had gehoord.

Persoonlijke hoogtepunten waren deze twee foeilelijke beelden: een astronaut die later voor de staat Colorado in het Congres zou plaatsnemen......en de eerste koning die over het verenigde Hawaii de scepter zwaaide.

Het centrum is niet alleen bedoeld om bezoekers te imponeren. Toeristen hoeven nu niet langer buiten onder een afdakje te wachten voordat ze aan hun tour van het Capitool kunnen beginnen. In plaats daarvan kunnen ze de tijd doden met films kijken, eten, shoppen in twee - volledig identieke - souvenierwinkels of uitgebreid op één van 26 WC's gaan zitten.

Dat de naar schatting 3 miljoen jaarlijkse bezoekers niet langer weer en wind hoeven te trotseren is niet alleen fijn voor hen; ook de 535 senatoren en Congresleden kunnen eindelijk weer rustig ademhalen. In de rij staan speelt zich nu af onder het toeziend oog van de air conditioning en dat is een enorme verbetering, aldus de Democratische leider van de senaat. "In the summertime, because of the high humidity and how hot it gets here, you could literally smell the touristst getting into the Capitol."

Godzijdank veilig

Het voorkomen van terroristische aanslagen is in de Amerikaanse staat Kentucky niet alleen in handen van de autoriteiten.

Sinds 2006 moet het lokale ministerie van Homeland Security nadruk leggen op “the dependence on Almighty God as being vital to the security of the Commonwealth.” De plaquette op de gevel van het overheidsgebouw met de tekst “ Safety and security cannot be achieved apart from reliance upon God” ging een aantal atheïsten echter te ver.

Bijgestaan door de American Atheists organisatie spanden zij deze week een rechtszaak aan om de plaquette te laten verwijderen en iedere verwijzing naar God uit de wet te schrappen. Daarnaast willen ze een schadevergoeding omdat de wet atheïsten als tweede-rangs burgers zou afschilderen.

Hoewel de American Atheists advocaat de wet “breathtakingly unconstitutional” noemt is de drijvende kracht achter de maatregel zich van geen kwaad bewust. Volgens Congresman Tom Riner is de wet er niet op uit om zieltjes te winnen, maar slechts een erkenning “that government alone cannot guarantee the perfect safety of the people of Kentucky.”

De luxe van de marge

Sinterklaas moet nog komen, maar de Nederlandse politiek bood alvast een aantal surprises. Gelukkig zijn er ook nog dienaars van de publieke zaak die verder kijken.

Eén van de voordelen van 6000 kilometer van Den Haag verwijderd zijn is dat het dagelijkse Binnenhofgeneuzel mij ontgaat. Grote beslissingen, zoals de aanpak van de kredietcrisis, volg ik, maar wie wat in welke krant zei en wanneer dat naar aanleiding van het zoveelste op hoge poten aangekondigde spoeddebat in welk tijdschrift moet worden teruggenomen, geen idee. En dat houd ik graag zo, ware het niet dat er af en toe iets gebeurt dat negeren onmogelijk maakt.

Het schaamhaar-debat is zo`n geval. André Rouvoet, minister van Gristelijke opdringerigheid, is al maanden bezig met het opzetten van een vergaand controlesysteem waarin informatie over kinderen tot 24 jaar(!) en hun ouders wordt vastgelegd. Niemand lijkt daar een probleem in te zien totdat blijkt dat Rouvoet tot in de onderbroek onderzoek wil doen. Wat volgt is een laffe reactie uit de oppositie, een aantal voor de hand liggende commentaren, een nietszeggend weerwoord en vervolgens totale stilte. Dat de schaamhaardata slechts het topje van de ijsberg is interesseert niemand, inclusief de Nederlandse media. (Wie wel wil weten wat Rouvoet nog meer van plan is, lees mijn artikel "In de greep van de Gristenen.)

Vervolgens de aangekondigde titel van voormalig minister Ella Vogelaar's boek "Twintig maanden knettergek." Toegegeven, ik weet zo goed als niets van haar beleid - ik volgde de afgelopen twintig maanden de Amerikaanse politiek - en ga haar boek zeker niet lezen, maar het woord "knettergek" is tekenend. Als een minister haar ambtsperiode niet anders kan beschrijven dan met deze tieneruitdrukking geeft dat weinig hoop voor het intellectuele vermogen van onze volksvertegenwoordigers. Daarnaast baart het zorgen dat een insider de dagelijkse Haagse gang van zaken zo noemt. Hoewel zij ongetwijfeld veel knettergekkigheid aan zichzelf te danken heeft, is zij waarschijnlijk niet de enige die er in Den Haag zo over denkt. Oftewel, hoeveel andere ambtenaren vinden diep in hun hart dat wat ze doen eigenlijk gekkenwerk is. (Laten we in godsnaam hopen dat dit voor Rouvoet geldt.)

Tenslotte de knieval van Kai van de Linde. Hardop zeggen dat je cliënt "gebakken lucht" verkoopt is niet handig; ervan uitgaan dat je commentaar niet naar buiten komt is zo mogelijk nog dommer, zeker voor een media adviseur; vervolgens terugkrabbelen, je positie opgeven om je weer op je werk als spin doctor te gaan storten is het toppunt. Wie gaat deze man ooit nog inhuren? Is het immers niet deels aan de politiek adviseur te wijten dat de politicus inhoudsloos is? Zegt van de Linde niet indirect dat hij slecht in zijn vak is?

Dat politiek meer kan zijn dan bizar beleid en dringend behoefte heeft aan gekwalificeerde mensen die hun vak serieus nemen bleek vandaag tijdens de presentatie van Obama's nieuwe ministers. Defensieminister Robert Gates en Obama hebben duidelijke verschillende opvattingen over de oorlog in Irak en Afghanistan. BZ minister Clinton maakte tijdens de voorverkiezingen gehakt van Obama en noemde zijn buitenland beleid "naief."

Dit zal de komende jaren ongetwijfeld tot veel discussie en zelfs confrontaties leiden, maar ga er van uit dat het resultaat weldoordacht is en beleid met visie oplevert. Fouten zijn onvermijdbaar, maar de kans is klein dat Clinton's autobiografie "America's Fucked up Foreign Policy" gaat heten. Adviseurs zullen komen en gaan, maar enkele zal zijn voormalige werkgever van inhoudsloze rhetoriek beschuldigen. En verwacht niet dat de Amerikaanse pers ooit zal nalaten om alles op alles te zetten om van iedere zaak de onderste steen boven te krijgen.

En zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat het bovenstaande wel gebeurt, who cares? De wereld heeft op dit moment andere zorgen. En hoewel men daar in Den Haag graag aan voorbij lijkt te willen gaan, zijn er gelukkig nog steeds dienaars van de publieke zaak die dat wel beseffen omdat zij zich de luxe van de marge niet kunnen veroorloven.